Intuïtie; een eigen antenne die je in een bepaalde richting stuurt om dingen te doen. Soms weet je dat het een positieve uitkomst biedt, maar op andere momenten voel je dat je dingen moet doen zonder dat ze een prettig einde beloven...
Zo gaat het ook als je herstelt of kampt met een mentale 'stoornis'. Ik heb dit woord bewust tussen aanhalingstekens gezet, omdat ik niet vind dat je echt ziek bent als je brein anders werkt dan dat van een doorsnee persoon. Ookal heb je een eetstoornis, verslaving, schizofrenie of ander 'label' ... het is geen teken dat je mismaakt bent, niet hoort in de maatschappij of jezelf moet forceren om zoals alle anderen te worden ; zogenaamd normaal. Wanneer je worstelt met jezelf en gelooft dat je je anders voor moet doen dan je bent om gerespecteerd te worden, ga je je nooit gelukkig voelen. Het zijn voornamelijk eigenschappen die je vanuit je genen overgedragen hebt gekregen die op een bepaalde manier getriggerd worden door situaties of mensen die je in je eigen leven tegenkomt. Deze worden versterkt of vervormd en maken dat je mentaal op een bepaalde manier naar het leven gaat kijken, dingen gaat zien en gaat bedenken. Maar, elk mens is uniek en ookal lijkt de wereld één behalve jij, ieder mens heeft zo zijn eigen onvolmaaktheden en mentale worstelingen die buiten de lijntjes kleuren van het perfecte beeld uit de maatschappij. Het enige punt is vaak dat niet iedereen er open over is, het nog niet bij zichzelf ontdekt heeft of geen hulp durft te zoeken. Echt, je bent niet alleen en het is juist heel mooi om te leren erkennen dat je niet 'perfect' bent. Realiseren dat je anders in het leven staat, geeft je mogelijkheden tot zelfontwikkeling, het stellen van doelen, nieuw toekomstperspectief en laat je werkelijk nadenken over de waarde van het leven en wat jou gelukkig maakt.
Zelfontwikkeling geeft uitdaging aan het leven. Daarnaast heeft iedereen andere waarden, interesses, ambities en juist het excentrieke, de dingen die je niet verwacht, maken de ervaring zo bijzonder. Het enige wat je moet doen is leren luisteren naar jezelf. Naar wat je wilt vanbinnen om gezond en gelukkig te zijn, maar ook door te luisteren naar wat je lichaam nodig heeft om dit allemaal te kunnen verwezenlijken.
Wanneer je kampt met een eetstoornis wordt dit laatste zwaar ondermijnd en door de gevolgen van restrictie, eetbuien, extreem compensatiegedrag en/of uitbuiting van jezelf ga je ondervinden dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Eet je niet of prop je jezelf juist vol? Sport je jezelf de vernieling in, braak of laxeer je?
Op korte termijn kun je je mentaal hierdoor sterker voelen en er lichamelijk niet op achteruitgaan, maar op de langere duur ga je merken dat je lijf schade oploopt, wat zich hieropvolgend mentaal ook negatief beïnvloedt. Je luistert niet naar je behoeften, maar naar de richtlijnen van je sociale omgeving. Je negeert je wensen en verlangens om maar goed gevonden te worden door de buitenwereld. Geen vreemde eend in de bijt willen zijn.
Maar, wees eens even eerlijk..
Wil je jezelf je leven lang ongelukkig voelen en passen in het stramien of wil je je later herinneren als je oud en versleten bent dat je je leven hebt geleven zoals je je het altijd had voorgesteld? Dat je met een gerust hart kunt zeggen dat je jezelf hebt ontdekt, de wereld hebt gezien, verwonderd bent geweest, veranderd, waardeert wie je hebt ontmoet en wat je hebt beleefd? Leren luisteren, écht luisteren en écht voelen. Het kan heel moeilijk zijn om dit te realiseren, maar uiteindelijk is het zo mooi.
Allereerst is het belangrijk dat je gaat leren onderscheiden wat mentaal nu wel en niet verstandig is om te geloven en na te volgen. Zeker als je kampt met een psychische stoornis, is het heel moeilijk om reëel te kunnen zijn tegenover angsten en dwangen.
(Ik gebruik soms termen als 'psychische stoornis' of 'mentale stoornis'. Dit heeft vaak een negatieve lading, maar zo bedoel ik het niet. Ik gebruik deze termen enkel om onderscheid te maken tussen mensen die innerlijk heel erg worsteien met zichzelf, wat een heel negatieve invloed heeft en mensen die dit niet in die mate hebben dat het ze in het dagelijks leven belemmert.)
Toen mijn Anorexia vol in ontwikkeling was, was ik me totaal niet bewust van het feit dat mijn ideeën schadelijk en ongezond waren. Mijn gedrag was enkel om er op de lange termijn voordeel uit te halen. Niet eten, overmatig sporten en overcompenseren waren handelingen die ik niet als iets negatiefs zag. Ja, ik kwelde mezelf en was doodmoe, maar aan de andere kant gaf het ook veel opluchting wanneer ik later ondervond dat dat getal op de weegschaal weer omlaag was gegaan. De kick die ik dan op dat moment kreeg, vond ik het meer dan waard om door te gaan met deze gedragspatronen. Het gevoel, die 'kick', werd echter zo verslavend, dat ik het niet kon laten gaan. Mijn gewicht moest blijven dalen, want dan kon ik nóg een kledingmaat omlaag, werd ik meer gewaardeerd, bleek ik toch nog ergens goed in te kunnen zijn.... maar 'goed' was het nooit. Verder en verder naar beneden, dat was de enige weg die ik aflegde, alhoewel ik nooit een doel of een eindpunt had. Soms zette ik mentaal een mijlpaal, maar wanneer ik die bereikt had, was ik vaak nog niet tevreden.
Pas na jaren therapie en psycho-educatieve gesprekken met therapeuten en lotgenoten zag ik in dat deze kwelling en mijn gedachtes zeer ongezond waren. Zowel mentaal als wel lichamelijk. Ik luisterde enkel naar de stem van de eetstoornis en moest leren beseffen dat er nog eentje zat, diep vanbinnen, waar ik beter gehoor aan kon geven. Iemand die geen toekomstperspectief meer voor zich had met alle ellende die het door de overname van de Anorexia moest evenaren.
Eerst wilde ik het niet geloven, want de eetstoornis was te sterk om dit idee te accepteren. Toen ik later geen behandeling meer kreeg, op mezelf werd teruggeworpen en uiteindelijk bijna overleed, besefte ik pas dat het afvallen en de 'kick' tot in het oneindige ook geen geluk boden. Ik was nooit tevreden en gleed af tot mijn lichaam het bijna begaf.
Ik moest stoppen met sporten, want ik kon niet meer rennen.
Ik moest overdag slapen, want anders hield ik het niet vol.
Ik kon enkel op croqs lopen, want ik had geen stabiele vochthuishouding en het vocht zonk naar mijn voeten.
Mijn moeder moest mij elke avond verzorgen, want in mijn huid ontstonden grote wonden en ik droogde uit.
Op het moment dat het bijna te laat was, zag ik pas dat de therapeuten gelijk hadden. Ik moest op zoek gaan naar dat kleine stemmetje en alhoewel dat in eerste instantie heel veel weerstand zou opleveren van de eetstoornis, moest ik gaan geloven en gaan ervaren dat de handelingen die ik moest uitvoeren om weer gelukkig te zijn, niet altijd de leukste waren.
In plaats van stoppen met eten, moest ik júíst mijn mond opendoen en letterlijk hap voor hap mezelf weer opbouwen. In plaats van overmatig sporten om een gezond en sterk lichaam te krijgen, moest ik totale rust nemen om weer spieren te kweken die ik door de ondervoeding zelf had afgebroken. In plaats van regelmatig op de weegschaal te staan, moest ik deze beperken tot een enkele keer in de zoveel tijd om dit me niet te laten beïnvloeden en triggeren om nóg meer gewicht kwijt te raken. Ik moest accepteren dat aankomen geen pestgedrag meer met zich mee zou brengen en dat mijn verleden geleefd was, maar niet meer terug zou komen. In plaats van mezelf weg te steken, moest ik me leren uiten en open staan voor hulp en contact.
Allemaal dingen die ik heb moeten leren, allemaal hindernissen die me enorm veel moeite hebben gekost. Maar, door het inzicht in mezelf, de realisatie die na al die jaren eindelijk doordrong en de ideeën waar ik me tegen moest keren, is er wel veel veranderd.
Nu kan ik luisteren naar de realiteit, naar dat stemmetje van vanachter in mijn hoofd. Desondanks dat de Anorexia er ook nog huist, is het voor mij wel duidelijk wat de gezonde gedachtes zijn en naar welke ideeën ik niet moet luisteren.
Vanuit lichamelijk perspectief heb ik, als ik terugkijk naar het verleden, altijd goed kunnen luisteren naar mijn fysieke behoeftes. Ik had veel energie en sportte graag, voetbalde met volle teugen in een meidenteam en genoot van de adrenaline. Ik speelde graag buiten, was altijd op zoek naar iets om te doen en kon niet goed tegen 'niksen'. Daartegenover kon ik me bij vermoeidheid ook toegeven aan rustigere activiteiten, weet ik nog dat ik veel spelletjes speelde op de computer of via YouTube lyrics zocht onder mijn favoriete liedjes en dan vanaf mijn bureaustoel keihard meezong. Ook creatieve dingen als tekenen en lezen deed ik graag. Alom, ik luisterde naar waar mijn lichaam toe in staat was en wat ik wilde op dat moment.
Daarbij heb ik qua voeding nooit echt stilgestaan bij wat ik at. Ik nam waar ik zin in had, wat mijn moeder me voorzette of wat er werd gekookt en dat was dat. Wel ben ik iemand die in een gezin is opgegroeid waarbinnen ik alles moest leren eten. Daardoor is er ook maar weinig wat ik écht niet lust en zelfs de rode bieten waar ik vroeger dan weer wél onderuit kon komen, omdat mijn vader er ook een hekel aan had, eet ik nu ook.
Naarmate ik ouder werd, is dat 'alles lusten' me wel tegen gaan staan. Ik durfde bij sociale gelegenheden tegen vooral familie geen 'nee' te zeggen als ze met hapjes aankwamen of aandrongen om iets op te maken. Ik wilde niet onbeleefd zijn, at voor de goede verstandhouding, maar kwam hierdoor wel aan in gewicht. Ik achtte hier niet echt nadelen bij, totdat ik in groep 4 bij biologie op de weegschaal moest en tot de conclusie kwam dat ik bij de 5 zwaarste kinderen van de klas hoorde inclusief de juf. Hierna is het balletje gaan rollen...
Door de toestroom van negatieve opmerkingen heb ik in groep 5 al een volledig Sonja Bakker-dieet gevolgd. Hierna ging het even wat beter qua sociale contacten, tot ik in groep 7 al in de puberteit kwam. Mijn trek nam door de hormonen toe en ik kwam weer flink bij in gewicht. Het pestgedrag verergerde en ik zocht mijn troost in eten. Tussen schooltijd en de thuiskomst van mijn ouders at in mijn verdriet weg. Ik wilde er niemand mee belasten, dus hield ik alles voor mezelf. Vanaf deze periode ben ik het luisteren naar de behoeftes van mijn lijf eigenlijk verloren. De negativiteit die er op me werd afgevuurd, het verdriet dat ermee gepaard ging en de wanhoop waarmee ik mezelf geen raad wist, maakten dat ik mezelf totaal verloor. Zowel fysiek als mentaal.
Toen ik enkele jaren later nog steeds zo gepest werd, pakte ik zelf de verantwoordlijkheid en kwam de Anorexia om de hoek kijken. Van het ene uiterste ben ik zo in het andere uiterste beland en de jaren therapie en klinieken waaruit ik mezelf heb gevochten om dan maar weer terug af te vallen, bleven ook in cirkeltjes ronddraaien.
Tot ik 6 jaar geleden de afgrond bereikte en pas écht keek naar mijn bestaan. Wilde ik hier blijven, dan moest ik bij mezelf beginnen. Mijn stem, mijn gevoel, mijn lichaam moesten de basis vormen in plaats van de invloeden van buitenaf. Door te kiezen voor de MinnieMaud-methode heb ik uiteindelijk de balans weer hervonden.
Leren toegeven aan de behoeftes van mijn lichaam en geest zijn dingen die los van elkaar lijken te staan, maar meer connectie hebben dan je eigenlijk zou verwachten. Ze versterken elkaar en maken duidelijk wat je werkelijk nodig hebt wanneer een van de twee factoren het af laat weten. Bij bijvoorbeeld extreme honger ga je ondervinden dat je in het begin lichamelijk heel vol kunt zitten, maar mentaal continu nog steeds aan eten denkt. Dit is een signaal dat je nog te weinig voedingstoffen hebt of tot je hebt genomen om je lichaam te helen. Maar, omdat je nog in het beginstadium van herstel zit, is je lijf nog niet gewend aan deze hoeveelheden. Door het signaal dat je hoofd duidelijk doorgeeft dat de voedingsstoffen nog niet voldoende zijn aangevuld, leer je dat je door moet blijven zetten en nog niet kunt vertrouwen op dat 'volle' gevoel.
Uiteindelijk heb ik nu de connectie tussen mentaal en lichamelijke behoeftes weer leren maken. Het blijft soms nog lastig, maar mede dankzij invloeden van buitenaf (niet enkel sociaal, maar bijvoorbeeld ook het weer en de temperatuur) hebben 'normale' mensen soms ook moeite met luisteren naar hun behoeftes. Het is een proces wat tijd en inspanning vereist, maar het is wel een heel belangrijk onderdeel van het leven. Leer je niet naar jezelf te luisteren, dan ben je een wezen in een functionerend omhulsel. Dan handel je als een geprojecteerd ziel naar wat de buitenwereld van je verlangt. De vraag die je jezelf hierbij moet stellen is : 'Welke rol speel ik in het leven, wat gaat mij gelukkig maken en in welke zin wil ik betekenis geven aan de wereld?'
Life is either a daring adventure or nothing at all
Reactie plaatsen
Reacties