Vanaf het moment dat mensen in mijn omgeving zich gingen bemoeien met hoe ik eruit zag, ben ik me steeds meer gaan focussen op hoe mijn lichaam hoorde te zijn. Alhoewel, naar de 'perfectie' en het schoonheidsideaal dat toen heerste in onze maatschappij. Ik weet nog dat, toen ik acht jaar was, ik op televisie programma's begon te kijken als America's Next Top Model. Ik interesseerde me in de creativiteit van de outfits, de metamorfoses, de reizen voor de grote merken, maar kreeg ook haarfijn mee hoe een 'ideale' vrouw eruit hoorde te zien. Zeker bij grote namen als Dior en Armani stelden ze hoge eisen aan de modellen en was het niet de kleding die om het model gedrappeerd werd, maar het model dat in de kleding moest passen. Omdat ik nog best jong was en zag dat uiterlijk heel belangrijk was in het leven, liet ik me heel erg in met dit soort programma's.
Dit is perfectie, zo moet ik zijn
Daarbij ondervond ik ook hoezeer je afgekeurd werd als je niet aan de wensen voldeed. Niet enkel de modellen op tv, maar ook in het echte leven nam het pestgedrag naar mij toe en werd het werkelijkheid dat ik niet volstond aan het 'ideaalplaatje'. Je moest een maatje x hebben, een wespentaille, op sapkuren leven, veel cardiotraining volgen, maar nog net niet je ribben kunnen tellen.
De strictheid is vanaf ongeveer een jaar of 10 in mijn binnenste gaan wortelen en ik frustreerde me enorm dat ik er niet kon uitzien zoals het 'hoorde'. Als kers op de taart raakte ik óók nog op erg vroege leeftijd in de puberteit, was ik op mijn elfde al ongesteld en vormden mijn heupen en borsten zich toen ik nog op de basisschool zat. Ik vond het echt ontzettend moeilijk, het hoorde bij het vrouw-worden, maar ik wilde dit helemaal nog niet. Op dat moment was voeding mijn uitlaatklep om even alles opzij te zetten en ergens nog een positief gevoel uit te halen. Daarnaast gaf het troost en een pijler om op te leunen, waardoor ik mijn ouders niet hoefde te belasten met het feit dat ik zo getreiterd werd. Mijn eetgedrag maakte alles echter alleen maar erger, ik kwam nog méér aan in gewicht, benadrukte hierdoor extra mijn vrouwelijke vormen wat vervolgens het pestgedrag des te meer uitlokte. Ik schaamde me, had gewild dat ik de 'perfecte' dochter zou zijn, maar naar wat bleek, was ik alles behalve dat. Mijn leven en voorkomen waren nu al een mislukking en het was nog maar net begonnen...
Toen ik naar de Middelbare School ging, bleef de onrust en schaamte over mijn uiterlijk aanhouden. Ik had een heel leuk gebloemd blousje dat ik graag droeg, maar het liefst met een strakke riem om mijn taille, zodat ik er schijnbaar dunner uit zag. Verder droeg ik eigenlijk altijd vesten, truien of kleding die ik echt al geruime tijd in mijn kast had liggen. Winkelen was ook een drama aangezien ik altijd met frustratie in de spiegel keek, driekwart van de broeken die ik paste nooit over mijn bovenbenen kreeg en niet in de maatjes kon die leeftijdsgenoten ook droegen. Het kijken en ontdekken van nieuwe trends was leuk, maar het werkelijk aantrekken ervan niet. Ik had er een echte haat-liefde verhouding mee...
Toentertijd is ook steeds meer de basis gelegd om mezelf kritischer te gaan bekijken. Overal waarin ik mijn spiegelbeeld kon zien zoals in ramen, de weerspiegeling van het water, glazen wanden en in de lak van auto's, bekeek ik mezelf aandachtig en vulde ik in wat anderen van mijn uiterlijk zouden denken. Ik begon hele dagen mijn buik in te trekken zodra ik met iemand in contact kwam, zocht de ribben op mijn borstkas en hoopte dat ze zichtbaar zouden zijn... 9 van de 10 keer was dit niet het geval en dat frustreerde enorm. Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat ik zelf in actie moest komen om deze ellende te verhelpen.
Daar legde ik het fundament voor Anorexia, verminderde ik mijn intake totdat ik mijn voeding voor het grootste gedeelte weg liet en overmatig begon met sporten en bewegen. Mijn eetstoornis werd een obsessie waar vanuit ik voldoening en goedkeuring probeerde te halen van de buitenwereld. Ik gebruikte de modellenprogramma's op tv als inspiratiebron, de kenmerken van hoe hun uiterlijk moest zijn, als een streven voor dat van mij. Continu was ik bezig om mezelf te 'checken', niet alleen qua visie op mijn lichaam, maar ook door het te voelen.
Dit wordt ook wel 'Bodychecken' genoemd.
Mijn ribben wilde ik niet enkel kunnen zien, ik wilde ook daadwerkelijk ervaren dat ze aanwezig waren. Mijn buik intrekken, voelen of ik met mijn hand ver genoeg (voor de eetstoornis) onder mijn ribben kon komen, is één van de dingen die écht daadwerkelijk een obsessie werd. Het was een manier, zeker toen ik nadien aan mijn behandeling begon, om goedkeuring te krijgen van mezelf om te eten. Het was een mogelijkheid voor de eetstoornis om toch weer 'nee' te kunnen zeggen en het eten over te slaan, maar naar gelang ik besefte dat het niet hielp en ik alsnog moest eten, kwelde ik mezelf er enkel mee. Of het nu wel of niet 'goed' voelde, eten moest ik in de kliniek sowieso, wat resulteerde in een enorme innerlijke tweestrijd.
Dit is naar gelang de tijd verstreek een vast kenmerk van de eetstoornis geworden. Zo opzichtig en obsessief dat een automatisme werd. Deze handeling werd door mijn ouders 'wringen' genoemd en ik kan echt niet op twee handen tellen hoe vaak ze : 'Romy, stoppen met wringen ' tegen me gezegd hebben. Ik deed het de hele dag door en ik was bang dat ik weer terug in mijn oude lichaam zou komen, te dik, ongeaccepteerd en gepest, wanneer ik mezelf geen goedkeuring kon geven om te eten.
En, om heel eerlijk te zijn, is dit automatisme er nog niet helemaal uitgesleten. Enkel 's avonds, wanneer ik de dag overdenk en op de bank zit, doe ik het nog steeds. Niet per se meer met de achterliggende angst van toen, maar puur omdat ik het zo dwangmatig voor mezelf maakte dat het een standaard patroon en bijna een soort van ritueel is geworden. Ik ben al zo ver gekomen om het overdag te stoppen en ik kijk ook niet meer afkeurend in spiegels en ramen. Wanneer ik merk dat ik mezelf wel aan het checken ben, probeer ik juist naar dingen te kijken die niet met mijn negatieve lichaamsbeeld te maken. Ik verleg de focus naar mijn kleding, mijn haar of ik probeer door de weerspiegeling heen te kijken naar wat zich erachter bevindt.
Het veranderen van dit oude gedrag en daarmee ook de angsten die ik moet bevechten, kosten veel tijd en aandacht. Het is een proces waar je jezelf echt in tegenkomt en moeilijke momenten moet doorstaan. De realiteit is dat mijn leven niet meer dat van vroeger is en mijn angsten horen daar ook niet meer bij. Ik moet nu vooruitkijken, positiviteit en plezier integreren in mijn leven in plaats van negativiteit en afkeuring. Ik moet leren accepteren dat er maar één iemand is die met mij door een deur moet en dat ben ik zelf. Andermans oordelen mogen mij niet beschadigen totdat ik dood ga. Ik moet leren accepteren om de mening en visie van de buitenwereld daar te laten, me af te schermen en me te focussen op wat voor mij belangrijk is. Mijn geluk zit vanbinnen en ik wil me fijn voelen om wie ik ben. Zelfstandigheid, verantwoordelijkheid nemen en het creëren van een realistisch perspectief over mijzelf en mijn leven vormen de basis voor een nieuwe weg.
When you've spend your whole life listening to others, it takes courage to pay attention to the sound of your own voice.
Reactie plaatsen
Reacties