Een eigen blog, een eigen website en ook een eigen kanaal... dit zijn dingen waar ik nooit over had nagedacht en waarvan ik vooraf eigenlijk ook niet de intentie had om ze op te starten. Gaandeweg is de ingeving op mijn pad gekomen en voelde ik passie om dit in de realiteit te brengen.
Hiervoor moest ik mezelf nóg meer openstellen naar de buitenwereld en mijn 'journey', ervaringen, belevingen, minpunten en tekortkomingen delen. Alles wat ik gefilmd heb en vervolgen publiceer lijkt allemaal zo gemakkelijk. Het leven lijkt heel positief en in rechte banen geleidt, maar ook ik heb echt mijn moeilijke momenten en probeer dat ook zo realistisch mogelijk naar voren te brengen. Echter, er zitten ook beelden en stukken tussen die ik niet wil delen of waarvoor ik me schaam en dat wordt niet altijd door lezers en kijkers gerespecteerd.
Natuurlijk voelt het fijn om positief te zijn en moet ik toegeven dat ik het leuker vind om de momenten te tonen waar ik opgewekt en vrolijk ben. Hierdoor lijkt het misschien dat ik sterk in mijn schoenen sta en dat reacties van anderen me niets doen, maar niets in minder waar. Achter de schermen heb ik heel wat reacties en negatieve opmerkingen gekregen, vooral over mijn persoonlijke leefstijl en op de manier waarop ik naar voren kom. Ik ben zoals ik ben en vooral mijn eigen karakter is iets wat ik niet kan veranderen. Dat daar dan op een heel nare manier de nadruk op wordt gelegd, vind ik dan heel moeilijk te bevatten.
Daarnaast maak ik ook keuzes qua leefstijl en focus ik me op bepaalde aspecten voor mijn gezondheid die veel lotgenoten vooral aanzien als een manier om de eetstoornis terug in het leven te roepen. Ik ben mezelf heel bewust van welke rol de Anorexia altijd gespeeld heeft, maar dit is niet meer volledig zoals ik leef. Er zit nog een stukje, maar ik weet dat ik daar ook overheen kan komen als ik maar voor de uitdaging blijf gaan en mezelf blijf ontwikkelen. De focus ligt voor mij nu op plantaardige voeding, meer krachttraining, mentale focus en het terug optimaliseren van lichaam en geest. Ik wil me fysiek als wel mentaal optimaal fit kunnen voelen, wetende dat ik mijn lichaam ook weer de kans geef om te herstellen, op te bouwen en gezond en sterk ouder te kunnen worden in plaats van juist de Anorexia weer roet in het eten te laten gooien.
Want echt, geloof me, dat is het allerlaatste wat ik ga laten gebeuren.
Om een voorbeeld te schetsen als het gaat om persoonlijke inbreuk, stel ik mezelf allereerst best kwetsbaar op door het delen van mijn ervaring en de diepe dalen die daarbij komen kijken. Hiervanuit probeer ik tips en advies te geven, wetende dat dit handvatten kunnen zijn om aan vast te houden. Maar, wanneer ik soms goedbedoelde dingen zeg die niet in het straatje passen van de eetstoornis van degene die ik wil helpen, kan ik soms echt met de grond gelijk gemaakt worden.
'Je bent nog veel te dun, dus jij hebt makkelijk praten'
'Je gewicht is nog niet op een gezond bmi, dus jij kunt nog heel veel eten'
'Ja, je zet mijn eetstoornis op een voetstuk en maakt me er bewust van, maar die van jou is nog net zo sterk'
'Je zou beter geen foto's van jezelf posten, want ze zijn heel triggerend'.
'Doe niet zo vaag over je gewicht en vertel het gewoon, anders gelooft niemand je verhaal'.
'Je lijkt net een kind met je uiterlijk en stem.'
Dit soort opmerkingen breken me echt. De mensen die dichtbij mij staan, weten dat ik van heel ver ben gekomen. Ze weten dat ik het leven had opgegeven als de MinnieMaud-methode niets zou opleveren. Tijdens dit proces heb ik mezelf zo vaak voor het blok gezet, gehuild of mezelf moeten pushen door alle ellende heen te gaan en op mezelf in te praten dat het écht wel beter zou worden. Ik moest doorgaan, want dan zou het opgeblazen gevoel écht wel minder worden, ik zou écht geen tientallen kilo's aankomen, ik zou me écht beter gaan voelen bij het zelf nemen van de verantwoordelijkheid over mijn voeding en ik zou vrij zijn... Over de hele linie ben ik 12 kg aangekomen, maar ook doordat ik niet wil laten zien hoe ik er vooraf lichamelijk uitzag, krijg ik reacties dat ik daardoor niet geloofwaardig ben. Ik deel veel en ben een open boek zo ver als het kan, maar het zou fijn zijn om dingen die mij verdriet doen of waar ik me voor schaam ook gewoon voor mezelf te mogen houden.
Dat ik ooit aan het plaatje van de maatschappij kan voldoen, is iets waarvan ik weet dat het onbereikbaar is. Zeker omdat het ideaalbeeld continu verandert en bijgesteld wordt door alle trends rondom voeding, dieet, sporten, uiterlijk, opleiding, etc... Laat staan dat ik kan voldoen aan het beeld dat een individu van me wilt hebben om een 'goed' voorbeeld te kunnen en mogen zijn.
Die persoonlijke negativiteit loopt als een rode draad door mijn leven en is al op jonge leeftijd begonnen. Het went dat je het nooit goed kunt doen, tot er een moment komt dat je je beseft dat het ook anders kan. Er zijn kennelijk wél mensen die me waarderen, waar ik wél iets goeds voor kan doen en die me er wél graag bij hebben. Pas toen ik eind middelbare school klasgenoten om me heen had die me respecteerden om wie ik was, ook al had ik Anorexia, zag ik in dat ik niet voor altijd dat lelijke eendje hoefde te zijn. Alleen, ik moest wel leren dat er nog steeds tal mensen op de wereld en in mijn omgeving rond zouden lopen die me net zo zouden behandelen als hoe ik altijd behandeld werd en dat ik zelf degene was die in de hand had hoe ik daarmee om zou gaan.
UIteindelijk heeft dat me gevormd tot wie ik nu ben en ergens in dat proces is er ook een soort schild om mijn persoonlijkheid ontstaan die mij in bepaalde situaties of tegenover bepaalde mensen wilt beschermen. Dan kan ik daadkrachtiger, kort of direct overkomen om ervoor te zorgen dat ik niet word platgewalst.
Dit heb ik ook mede te danken aan een dierbare collega. Door in gesprek te gaan over dit soort dingen en wat dat voor mij als gevolg heeft op de werkvloer en de zorgen die hij soms naar mij uit, ben ik ook sterker in mijn schoenen gaan staan en vaker 'nee' leren gaan zeggen. Binnen mijn werkveld heb ik meer kansen gekregen, meer taken, meer verantwoordelijkheden, maar ook meer inzicht in mezelf, in waar mijn capaciteiten liggen en dat ik veel meer kan dan dat ik in eerste instantie dacht.
Neemt niet weg dat ik het liefst nog altijd 'ja' roep en anderen wil helpen, maar ik heb leren zien waar het zich tegen mij keert en dat ik daar de grens moet trekken. Ook wat betreft de negatieve comments en vooroordelen vraag ik mezelf nu af:
'Is het het mijn geluk en mijn leven waard om heel veel commotie en aandacht aan deze negativiteit de geven?'
9 van de 10 keer is het antwoord 'Nee'. Dus, ja ik hoor of lees het en het doet wat met me. Maar... ik hoef niet voor iedereen perfect te zijn, behalve voor mezelf, dus laat ik het op de wolken meevaren.
Don't get stuck with the thing that ruins your day. Smile and be happy. Life is to short to be wasted on crap.
Reactie plaatsen
Reacties