De Eating Disorder Recorder

Als ik er op terugkijk, was het bijhouden van een dagboek een handeling die voor mij een dubbele werking had. Enerzijds kon ik mijn hart luchten en gaf het schrijven me het gevoel dat ik de last even van me af kon zetten, maar anderszijds pende ik al mijn eetstoornisgedachten op papier die toch al door mijn hoofd denderden. Door ze nu ook nog eens te kunnen lezen, leken ze realistischer te worden. Toch ben ik er wel mee doorgegaan, omdat ik voelde dat het me hielp om beter in slaap te komen. Ik merkte dat, wanneer ik het een keer oversloeg, ik veel langer lag te piekeren in bed en slechter door kon slapen. Op de een of andere manier luchtte het een beetje op, waren mijn eetstoornisgedachten niet enkel meer van mij en kon ik het daar even laten als ik de kaft van mijn boekje dicht sloeg. Het lag ook altijd onder mijn kussen, wat maakte dat ik niet het idee had dat mijn gedachten er niet mochten zijn. Ze zaten in de weg, ik wilde niemand ermee belasten, maar door ze niet ergens 'stiekem' op te bergen, accepteerde ik ook beter dat het was zoals het was. 

Later in therapie kreeg ik wel eens de opdracht om mijn negatieve gedachten op te schrijven en daarna door een soort van ritueel te verbranden. Echter, dit werkte voor mij averechts, gaf onrust en ik voelde me ongezien. Mijn gedachten mochten er niet zijn, ik moest alles uitbannen en hoe ik over mezelf dacht in één klap wegvagen. Het hielp me niet in de zin dat hoe harder er aan me getrokken werd om bepaalde dingen wel of juist niet te doen of denken, hoe harder de Anorexia ging trekken om maar aan het roer te blijven. 

Schreef ik dan elke dag een ander verhaal? Nee, echt niet. 

Ik kon dag in dag uit dezelfde slechte gedachtes over mijzelf op papier neerzetten. In 70% van de gevallen schreef ik hetzelfde op. Hoe 'dik' ik me wel niet voelde, hoe slecht en egoïstisch ik was, etc... Mijn zelfbeeld was heel negatief en ik vertaalde dit ook naar mijn lichaam, of is het andersom? Het is een beetje hetzelfde als de 'kip-en-het-ei'verhaal. Wat was er nu eerst? Mijn negatieve zelfbeeld of mijn negatieve lichaamsbeeld? Het versterkte elkaar in elk geval en dat maakte dat ik soms geen vooruitzicht had. Ik kon het me maar moeilijk inbeelden dat ik een zorgeloos leven zou kunnen leiden, waarin ik milder en positiever naar mezelf zou zijn.  

Het bijhouden van een dagboek heeft me uiteindelijk goed gedaan, maar toch heb ik de meeste nu na jaren weg gedaan. Niet per se omdat ik het niet meer wilde lezen of dat ik het te negatief vond om nog te willen inzien, maar ik voelde dat het goed was om mijn worstelingen van toen te laten gaan. Niet met een ritueel en ook niet door de druk vanuit anderen. Ik wist wat ik door de jaren heen ongeveer had opgeschreven en ik wist dat ik heel negatief over mezelf was, maar besefte dat ik nu veranderd ben en dat dat een deel van mij was dat ik nu niet meer in mezelf herken. Het is een deel dat ik wilde afsluiten en door vrede te hebben met het feit dat dit geweest is, dat het er mag zijn, een onderdeel was van mijn weg naar een ander leven, kon ik ze ook weer laten gaan... Nou ja, toch ook niet allemaal. De verhalen, de dagen, de weken die ik heb beschreven vanuit het diepste dal tot aan het volgen van de MinnieMaud-methode, heb ik bewaard. Het zijn hele boekdelen, echt, die ik heb geschreven en die me dierbaar blijven, omdat dat het moment is geweest dat ik werkelijk anders naar mezelf en mijn rol in het leven heb leren kijken. Deze verhalen wilde ik houden, ik koester het hoe dan ook, omdat het me uiteindelijk toch een leven heeft gegeven dat zorgelozer is, waarin ik zelfverantwoordelijk ben, alleen op reis kan en vooral niet meer zo strict in de banen van de Anorexia leef.

Dat het allemaal tijd en moeite kost is iets dat zeker waar is, maar het is aan jezelf om uit te gaan vinden waar jouw waarde ligt en waar je de nodige inspanning voor wilt leveren. Een dagboek bijhouden of tegen iets of iemand praten kan nutteloos voelen wanneer je het idee hebt dat je telkens met hetzelfde 'probleem' en met dezelfde riedel op de proppen komt. Zelfs als je het opschrijft en jij de enige bent die het leest, kun je het gevoel hebben dat het allemaal geen zin heeft en enkel meer negativiteit brengt. Enerzijds versterk je de stem door hem/haar aandacht te geven, maar anderzijds leer je wel beseffen waar je zorgen liggen en wat er moet veranderen, eer je weer een beetje licht aan de horizon wilt zien.  

Regelmatig terugkerende reacties gaan erover dat het opschrijven van gedachtes niet hetgeen is voor diegenen wat gaat helpen. Er wordt een poging gedaan, maar vaak wordt na één of twee dagen de moed al opgegeven. Enkel om het feit dat ze telkens hetzelfde opschreven, wat ik ontzettend jammer vind. Ook ik heb keer op keer als eerste diezelfde riedel zinnen op papier gezet. Niet omdat ik niets anders wist te schrijven, maar omdat het dingen waren waar ik écht mee zat. Ik voelde me ook 'dik', ik maakte me zorgen om die vetrollen en ik was heel bang dat ik in een eetbui zou belanden en de controle over mijn voeding zou verliezen. Of het nu wel of niet realistisch was, het waren zaken die mij continu bezighielden en dát was de reden dat ik dit keer op keer benoemde. Niet omdat het nutteloos was...

Als je dit leest en je hebt zelf het gevoel dat je zo'n 'eetstoornisbandje' in je hoofd hebt zitten die zich elke dag opnieuw herhaalt, probeer het dan eens een tijdje om een boekje of een schriftje bij te houden. Je hoeft het niet per se direct terug te lezen, maar het is wel heel belangrijk om je hart te luchten en je zorgen ergens kwijt te kunnen. Maak van het schrijven een soort ritueel door een bepaald moment op de dag te kiezen en vergemakkelijk het door je aandacht uit te laten gaan naar een boekje met een mooie kaft of met bijzonder papier.

Na een poosje kan het dan juist wél nuttig zijn om je verhalen terug te lezen, want juist die 'recorder' die je dan telkens weer terug opdoemt op papier, is de indicator waar je aan moet werken eer je weer positiever in het leven zult staan.

Writing is medicine. It's an appropriate antidote to injury. It's an appropriate companion for every difficult change.