Eat, Rest, Push, Remain

Ik neem het niemand kwalijk dat hij/zij steeds teruggrijpt naar vertrouwd gedrag, want ik heb precies in hetzelfde schuitje gezeten. Echter, daardoor stootte ik wel keer op keer mijn hoofd en besefte ik dat leven met Anorexia me niet gelukkig maakte en ook niet echt plezierig was. Ik wist het allemaal wel, maar uiteindelijk won toch de angst. Dus, stelde ik het nog maar even uit om een stap te nemen.

Dit is een regelmatig terugkerend patroon wanneer ik reacties, mails en berichten lees van anderen die mij om raad en hulp vragen. Ik kan soms heel irritant en streng uit de hoek komen in mijn advies, maar ik weet gewoon dat het behandelen van een eetstoornis met zachte hand niet werkt. Een eetstoornis heeft een stem als een bulldozer en als je daar tegen fluistert, ga je er nooit bovenuit komen en écht doordringen tot het realistisch besef van de ander. Om eerlijk te zijn, voel ik soms wel eens wat irritatie vanuit mezelf naar de ander toe als ik merk dat het uitstelgedrag weer om de hoek komt kijken en ik het idee krijg dat ik aan een 'dood paard blijf trekken'. Het ergert me, omdat ik weet dat ik het zelf ook heb ervaren en nu de waarheid ken achter de angsten die eigenlijk geen recht hebben om angsten te zijn. Het zijn werkelijkheden die je jezelf hebt aangepraat, die je keer op keer voor je ziet, herhaalt in je hoofd en er op die manier zo in gaat geloven dat het al werkelijkheid is, nog voordat je er ook maar een vinger naar uit steekt. 

Als gevolg hierop zou ik bijna mijn handen door het scherm willen steken om hem/haar wakker te schudden, te laten inzien dat het leven beter en mooier wordt als je eerst door al die narigheid heen durft te gaan. 

Nog altijd krijg ik dan de vraag : "Maar hoe dan? "  

En wees even redelijk, eigenlijk weet iedereen dat wel. Het punt is alleen dat herstellen van een eetstoornis eigen verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Je moet zelf aan de bak, je moet zelf je mond open doen, je moet zelf stoppen met compensatiegedrag en je moet zelf door je angsten heen en aanvaarden dat je niet dood gaat van een beetje spanning, aankomen en paniek. Hoe langer je dit oefent, hoe meer stappen je durft te nemen, hoe makkelijker het wordt om jezelf uit te dagen en anders in het leven te gaan staan. Neemt niet weg dat die allereerste stap het lastigst is en daarom ook zo lang en zo graag mogelijk uitgesteld wordt. 

Dat ik niet voor jou kan eten, is een feit. Ik leef zelf, moet mezelf voeden en dat geldt dus ook voor jou. Het veranderingsproces dat je ondergaat, zowel mentaal als lichamelijk, is ook iets wat je zelf moet doorstaan en waarbij je leert inzien dat een nieuwe 'jij' niet altijd een slechte 'jij' is, wat de eetstoornis je daarentegen wel duidelijk probeert te maken. 

Wanneer de gedachtes maar door je hoofd blijven rondspoken en je nog niet genoeg kracht voelt om er volledig zelfstandig tegenin te gaan, is het fijn om een psycholoog achter de hand te hebben, een ervaringsdeskunidge of tijdelijk even klinisch opgenomen te zijn. Dit soort ondernemingen geven vaak een beeld dat je dan je leven lang als een gestoorde wordt gezien of dat je altijd het label 'ziek' zult dragen, maar dit zijn overduidelijk negatieve stigma's uit de maatschappij die er uiteindelijk voor velen voor zorgen dat ze geen hulp krijgen voor iets waar ze zelf niet uitkomen. Hulp die soms van levensbelang is, die je echt even uit de put kan trekken en kan ondersteunen tot je het vertrouwen weer hebt dat je het zelf kan. 

Uiteindelijk is verandering iets wat tijd, moeite en aandacht vergt. Voor de eetstoornis is het heel aanlokkelijk om alles in het negatieve te trekken wat die veranderingen betreffen, omdat die enkel kijkt naar het effect op de korte termijn. Niet eten of juist in een eetbui belanden zorgen direct voor het onderdrukken van je emoties, sociale gelegenheden overslaan voorkomt meteen het feit dat anderen zich met jouw leven bemoeien en je ontloopt een heleboel zorgen. Deze tijd kun je dan besteden om bijvoorbeeld extra te gaan sporten of een andere restrictieve bezigheid te beoefenen. 

Terwijl, op de lange termijn zijn dit juist de dingen die je kapot maken. Mentaal en lichamelijk ga je er op den duur aan onderdoor. Niet eten, kost je lijf extra energie om überhaupt te blijven draaien. Geen rust betekent dat je uiteindelijk je spieren afbreekt, geen voedingsstoffen meer opneemt, continu moe bent, geen concentratie hebt, de levenslust verliest en geen positieve of vooruitstrevende blik meer kunt opbrengen. 

Hetgeen ik anderen altijd als standaard adviseer, maar waarbij ik ontzettend met de nek wordt aangekeken, is zoals de titel van deze blog luidt : 

Eat, Rest, Push & Remain

Doe je mond open en ga eten, makkelijker kan ik het echt niet maken. Niet een beetje en niet op een restrictieve manier door bepaalde regels te volgen, maar echt door te gaan leren luisteren naar wat je lichaam nu nodig heeft en waar je behoeftes liggen. Vervolgens heb je ook rust nodig om te herstellen. Niet enkel om weer spieren terug op te bouwen en weer na te kunnen denken, maar ook om te leren dat je rust mag nemen en er niets engs gebeurt. Je wordt geen tientonner als je je lichaam eens een dagje neerplant in plaats van overmatig te gaan sporten. Push, want al die angstvallige en dwangmatige gedachtes van de eetstoornis zullen door je hoofd blijven rondzweven, ook al wil je dat niet. Het zou makkelijker gaan als alles mee zat, maar een eetstoornis doorbreek je en raak je enkel kwijt door hem/haar het hoofd te bieden en er dwars doorheen te gaan. Als allerlaaste ga je uiteindelijk je doel bereiken wanneer je het hoofd koel houdt, niet opgeeft en door gaat. Weten waar je het voor doet, wat je allemaal nog wilt ervaren, zien en kunnen zijn dingen die je jezelf herhaaldelijk moet toespreken. Plus het feit dat je jezelf bij elk overwonnen obstakel echt wel eens een schouderklopje mag geven. Op het moment zelf voelt het misschien vreselijk, maar als je het heel even laat rusten en er later op terug kijkt, zul je je beseffen dat het het allemaal waard is geweest. 

Never Surrender Until The Challenge Turns You Into A Champion