Minimalism

Daarna kwam ik in een periode terecht van klinische opnames. Het leek net een stoplicht, want elke keer dat ik 'groen' kreeg en met ontslag ging, nam de Anorexia toe en kon ik een half jaar later weer de kliniek in. Dit ging zo 5 jaar in en uit. Tijdens deze opnames kon ik maar een beperkt aantal spullen meenemen of ik moest dit elk weekendverlof vanuit thuis afwisselen. Op die manier leerde ik inzien wat voor mij écht waarde had en wat niet. Ik besefte dat ik niet veel nodig had om mezelf bezig te houden en dat ik het te druk had met mijn zelfontwikkeling om óók nog zo veel andere spullen om me heen te hebben. Het hebben van al die dingen maakte me ongemakkelijk en creëerde chaos in mijn hoofd, die er vervolgens voor zorgde dat ik rust zocht in mijn eetstoornis. 

Toen ontstond het idee om mijn weekendverlof te gebruiken als een opruimsessie. Ik legde al mijn spullen op de vloer en maakte stapeltjes van dingen die ik werkelijk, nauwelijks of nooit gebruikte. De emotionele waarde was vooral in het begin nog wel een dingetje, maar als ik eenmaal de slag te pakken had, kon ik daar ook gemakkelijker afstand van doen. 

Door elke week al mijn spullen uit te sorteren en weg te doen (sommige spulletjes deelde ik uit, anderen gingen in de vuilnisbak en weer anderen konden naar de kringloop), kwam er meer ruimte. Letterlijk en figuurlijk. Ik had meer ruimte om me heen, minder drukte waartussen ik mezelf moest manoeuvreren en ik kreeg ook meer rust in mijn hoofd. Door de ervaring dat het opruimen en het uitsorteren van alle dingen die ik jarenlang had verzameld en opgeborgen had, zo veel rust en positiviteit gaf, heb ik het in mijn patroon geïntegreerd.

Om de zo veel tijd bedenk ik me ineens dat het misschien wel weer eens goed is om op te ruimen. Als ik eenmaal bezig ben, dan kan ik ook écht in één keer alles weg doen wat ik niet als waardevol beschouw. Ik houd dan enkel over wat er echt toe doet plus een betere organisatie en orde. In huis als wel mentaal. 

De laatste keer dat ik grondig opgeruimd had, zagen mijn ouders het niet eens, terwijl ik toch twee volle boodschappentassen aan de kringloop had geschonken. Ik hecht er nu veel meer waarde aan dat er rust heerst om me heen, dat ik niet te veel koop wat onnodig is en dat ik ook niet uit beleefdheid altijd maar 'ja' zeg of dingen aanneem van anderen, juist omdat zij ervan af willen. Ik ben geen verzamelgoeroe meer en ik zeg nu ook met gemak :'Nee, ik hoef het niet'. Na het zien van de documentaire over Minimalisme, kon ik stellen dat ik na al die jaren op die manier ben gaan leven, zonder me daarvan bewust te zijn. En het voelt goed en prettig om niet altijd maar alles te willen, alles wat nieuw is te kopen en mee te doen met een bepaalde hype.

Betekent dit dat ik nooit iets nieuws koop of dat ik altijd maar 'nee' moet zeggen van mezelf om deze leefstijl aan te houden?

Nee, natuurlijk niet.

Maar, ik vraag me wel bij alles af of het nodig is om datgene te kopen. Heb ik een andere variant al thuis? Is het urgent? Kleding is bijvoorbeeld zoiets waarbij je elk seizoen wel een item ziet dat je wilt aanschaffen. Sommigen veranderen elke keer hun hele kledingkast. Bij mij gaat het meer om de basics, zoals een jeans en een goede trui. Wanneer ik uit mijn kleding gegroeid ben, het kapot, vaal of afgedragen is, doneer ik het en dán pas ga ik kijken naar iets nieuws. Vaak ook iets waarvan ik zeker weet dat het voor een langere periode mee gaat en niet maar voor één gelegenheid gepast is. 

Nu heb ik de regel dat relevante spullen pas vervangen mogen worden als ze niet meer werken. Het is overbodig om van een telefoon of Ipad per se iedere keer die nieuwe uitvoering te kopen, terwijl degene die je nu gebruikt nog prima is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik daar niet zo heel gevoelig voor ben. De waarde die ik hecht aan het werkelijk 'hebben' van iets is er bij mij af en wanneer ik thuis ben, kan ik genieten van al wat ik wel heb en daarnaast ook van de hoeveelheid ruimte die er dan nog over blijft. Wees maar gerust, het galmt niet bij mij in huis. Ik heb heus wel meubels, spulletjes en planten staan, maar ik heb geen overbodige extra's die niets toevoegen aan mijn leven en die combinatie maakt mij nu juist ook vanbinnen opgeruimd en gelukkig. Al met al ben ik dus, als ik uitga van de docu's, een echte Minimalist. Niet omdat ik het moest of omdat ik mee ben gegaan met de heersende trends, maar puur door het mezelf aan te leren en te ervaren dat de mooiste en meest waardevolle dingen in het leven geen 'dingen' zijn. 

Minimalism is not about having less. It's about making room for more of what matters