Tijdens de therapieën die ik volgde in de kliniek, kreeg ik soms een opdracht mee. Één van deze opdrachten was om een brief te schrijven naar mijzelf in de toekomst. Een brief waarin ik zou beschrijven wat de eetstoornis met me doet op dat moment en waarin ik na moet denken over het leven dat ik wil leiden en of de Anorexia daarin past of niet.
Ik heb deze opdracht twee keer uitgevoerd. Een keer toen ik dwangmatig in de kliniek verbleef, omdat ik zelf nog minderjarig was en van mijn ouders de druk opgelegd kreeg om in behandeling te gaan, en tijdens mijn allerlaatste opname. Bij het schrijven van die laatste had ik al veel meer zelfinzicht en was ik me een stuk bewuster van de eetstoornis en wat de impact op mijn leven ervan was.
De eerste brief ging voornamelijk over het feit dat ik me nog steeds heel onzeker voelde over mijzelf en graag geaccepteerd en gerespecteerd wilde worden. Mijn uiterlijk stond centraal. Het feit dat ik op dat moment in opname zat en voor mijn gevoel dwangmatig en vooral té veel moest aankomen in gewicht, maakte het voor mij aannemelijk om de Anorexia niet zozeer als een negatieve invloed te zien. De toekomst was gelijk een bodemloze put. Ik was op persoonlijk vlak aan mezelf aan het werken, maar dat wilde ik eigenlijk niet. Ik wilde niet aankomen, ik wilde niet dat er broodbeleg voor me werd klaargezet, ik wilde geen bewegingsbeperking en ik wilde al helemaal niet in een omgeving zijn waarin anderen het voor elkaar kregen om tegen deze regels in te gaan en ik niet. Ik had het wel gekund, maar daar had ik de 'ballen niet voor... Mijn visie op het leven was zeer negatief en ik keek niet naar de toekomst. Ik had geen doelen en dromen, maar focuste me volledig op de korte termijn. Ik wilde weg uit de kliniek en alles weer in handen geven van mijn eetstoornis.
De somberheid en depressie vanuit de Anorexia verergerden naarmate de jaren verstreken. Elke keer bij ontslag uit de kliniek wilde ik niets anders dan om wéér af te vallen in gewicht, proberen te passen in het 'perfecte' plaatje en niet meer op te vallen in de maatschappij, omdat ik te zwaar zou zijn. De toekomst deed er voor mij niet toe. Ik was enkel bezig met nu en de doelen die ik direct wilde kunnen bereiken. Hoe vaker in echter in opname zat, hoe hoger de gewichtseis eer ze me naar huis lieten gaan en des te harder trok de eetstoornis natuurlijk om dat gewicht er weer af te krijgen.
Na 7 jaar aan behandeling bij Rintveld, aan zowat alle therapiegroepen te hebben deelgenomen en medicatie te hebben geprobeerd, was de eetstoornis er nog steeds. De stem was enkel sterker geworden, alhoewel ik in de tussentijd wel ontzettend veel geleerd had over de werkelijkheid van mijn angsten, gedachtes en mezelf persoonlijk helemaal tot op de bodem had uitgeplozen. Ik wist heel veel over mezelf, ik wist heel veel over het gedrag dat een eetstoornis kon hebben en kon ook heel goed relativeren...voor anderen... maar niet voor mezelf. Ik was 'uniek' en voor mij golden deze zaken niet.
In de tijdspanne waarin ze me overdroegen aan Emergis viel ik keihard terug. Nog verder dan ik kon denken dat ik kon gaan. Mijn lichaam brak af, at zichzelf op en scheurde open in wonden en sneeën. Daar was ineens het besef dat de gevolgen van een eetstoornis misschien toch wel op mij van toepassing waren... Ik was niet die 'Unicorn'.
Dat was ook pas het moment dat ik werkelijk na ging denken over het leven. Eigenlijk op het moment dat het te laat was, besefte ik dat dit niet was wat ik wilde. Maar, ik kon het niet meer terugdraaien. Mijn leven was gedoemd om binnen no time te eindigen. Mijn lichaam nam niets meer op, ik zou het niet meer kunnen redden en begin 2018 crashte alles.
Ik kreeg 's nachts boven aan de trap een black-out, viel languit op de grond en ik weet nog dat mijn laatste gedachte was:
Zo, dit was het dan
Na een voor mij heel verwarrend contact met de ambulancebroeders en vervolgens een rit met zwaailichten naar het ziekenhuis, kwam ik voor het laatst op een steriel kamertje te liggen aan de sonde en met infuus. Ik kreeg een zeer lage hoeveelheid voeding toegediend, omdat mijn lijf niet meer dan dat kon vasthouden. Ter compensatie werd ik volgepompt met vitamines en mineralen. Zo alleen op dat kamertje werd ik heel erg op mezelf teruggeworpen.
Elke ochtend probeerde ik weer te genieten van mijn eerste kopje koffie, maar al na een halve minuut moest ik naar het toilet rennen, omdat het er direct uit kwam. Het hele nare en verdrietige was, dat ik door mijn slecht lichamelijke toestand niet adequaat genoeg kon reageren en dus soms te laat was.... Dit maakte me intens verdrietig en ik schaamde me dood. Ik kon me niet douchen zonder hulp, ik kon me niet zelfstandig aankleden, ik kon niet anders dan croqs en sloffen dragen om op te lopen, omdat het anders door het vocht in mijn voeten niet paste of te veel pijn deed...
De momenten dat mijn ouders gaan werken waren en ik alleen op mijn kamertje in bed zat, sliep ik veel en probeerde creatief bezig te zijn. Maar, ik had ook heel veel tijd om na te denken. Ik besefte op dat moment des te meer hoe hard een eetstoornis inbreuk kon maken op je leven, hoe erg het je lichamelijk kon beschadigen en hoe hard ze je deed geloven dat het niet erg genoeg is om hulp te vragen en ontvangen. 'Je bent niet mager genoeg om te mogen genieten en om überhaupt goed te eten', gonsde altijd door mijn hoofd wanneer ik het getal op de weegschaal of mezelf in de spiegel zag.
Echter, op dat moment hing mijn leven aan een zijden draadje en ik dacht : 'Ben ik dan nú ver genoeg, is dit het? Is dit de situatie waar ik altijd naar verlangde om de omkeer naar herstel te mogen maken? ' Al die jaren dat ik enkel wilde afvallen, steeds weer in een kledingmaat kleiner wilde passen om maar niet gepest te worden en er ook bij te mogen horen, waren die het waard geweest om tot dit punt te komen?
Shit, wat heb ik mezelf in de nesten gewerkt.
Wat een ellende.
Dit wil ik helemaal niet.
Er moest verandering in komen. Ik wilde niet verder leven op deze voet of zelfs overlijden op die leeftijd (19 jaar). In de kliniek had ik al zo veel leeftijdsgenoten verloren, denkende dat ik dat punt nooit zou bereiken, maar nu lag ik er zelf...
Ik begon kleine filmpjes te maken om maar tegen iemand te kunnen praten, hopende dat ik nog de kans zou krijgen om later terug te zien hoe ik toen worstelde met mezelf en de eetstoornis. Dat ik in de toekomst werkelijk kon beseffen hoe schrijnend de situatie op dat moment was. Ik wist niet of ik die gelegenheid ooit zou krijgen, maar de opnames stonden in ieder geval op mijn telefoon dus íémand zou het sowieso te zien krijgen. Daarnaast heb ik het schrijven ook weer opgepakt. Ik heb heel lang dagboeken bijgehouden en ben een periode gestopt, maar door behoefte aan een uitlaatklep heb ik daar mijn pen weer in de hand genomen. Door te schrijven en na te denken, wilde ik onderzoeken of er ook andere routes waren om te herstellen als de standaard hulpverlening en klinieken. Zo kwam ik bij een kliniek in Zuid-Afrika terecht. Er hing alleen een gewichtseis aan de toelating tot deze instelling en doordat ik daar ver onder zat, had ik toch eerst wéér een kliniek nodig om daar te kunnen geraken. Tijdens deze opname waren er door gebrek aan therapie alweer zeeën van tijd om na te denken. Mijn lichaam was kapot, ik was wéér opgenomen en omringd door lotgenootjes en hun verdoemde eetstoornis en werd daar heel ongelukkig van. Langzamerhand schoof ik plan-Zuid-Afrika van de baan, want ik wilde niet meer dat ik nog vermengd zou worden met een ander zijn worstelingen.
Hier was maar één optie voor : Mijn leven moest anders. Ik wilde weer vrij kunnen zijn, niet per se 100% hersteld, maar wel kunnen leven zoals ik dat wilde en de dagelijkse dingen kunnen doen zonder afhankelijk te zijn van anderen. Dit waren de eerste écht vooruitstrevende toekomstbeelden die ik na jaren weer voor ogen had. Alleen daar moest ik eerst wel wat voor gaan doen :
ETEN
Uiteindelijk kwam daar het idee voor het volgen van de MinnieMaud-methode, waarin ik alles gaf en echt mijn angsten en gedachtes opzij moest 'pushen' om het een kans tot slagen te kunnen geven. Een proces van de lange adem, maar ik ben zo ontzettend blij dat het gelukt is, want nu heb ik éíndelijk de mogelijkheid om weer vooruit te kijken en een mooie toekomst voor mezelf te schetsen.
Nu ik erop terugkijk, vind ik het ontzettend balen dat ik zo lang vast heb gezeten in dat vicieuze cirkeltje van de Anorexia. Ik heb daardoor in hokjes geleefd, van eetmoment tot eetmoment en überhaupt geen notie gehad van het feit dat er ook een toekomst is waar je over na kunt denken en over mag fantaseren. Het is wat het is en ik kan die jaren dat ik heel restrictief was niet meer veranderen, alhoewel ik wel heel veel zelfinzicht heb gekregen en meer over het leven heb geleerd door therapie dan een leeftijdsgenoot toentertijd.
Nu is de toekomst een mooie wolk vol met dromen voor op de lange termijn, die misschien enkel zijn om over te fantaseren of die ik soms zelfs op korte tijd al waar kan maken. Sommige onderwerpen zijn er om enkel over na te denken, maar blijven een vraagstuk. Neem bijvoorbeeld het feit dat ik alleen woon en helemaal niet goed weet of ik wel een vaste relatie en kinderen wil, omdat ik op mezelf eigenlijk ook best wel een heel prettig leven heb. Ik laat het open...Het komt zoals het komt...
Dromen die ik sowieso waar wil maken:
* Reizen naar het buitenland, de wereld ontdekken, zien, beleven en ervaren.
*Mijn website voortzetten en mensen hulp, steun en (h)erkenning kunnen bieden in hun proces tegen de eetstoornis en zelfontwikkeling
*Nog meer thuiscursussen en -studies volgen. Onder andere op Psychologische grond om beter op anderen in te spelen, maar ook voor mezelf om meer te weten en te leren over design, ontwerp, kunst, archeologie & architectuur.
* Groeien in zelfontwikkeling en uitdagingen blijven aangaan tegen mijn eigen eetstoornis om steeds flexibeler te worden en in het leven te staan.
Uiteindelijk zijn dromen er ook gewoon om heerlijk over na te kunnen denken en de tijd te vergeten. Een alles gekoesterde wens die mij denk ik altijd bij zal blijven is over het ooit kunnen realiseren van een eigen (vakantie)huisje in het buitenland. Een eigen stulpje om een gedeelte van het jaar te kunnen ontvluchten van de haast en 'rush' die er in Nederland heerst. Veel met hout, pasteltinten, zachte accesssoires en subtiel botanische decoraties. Gewoon, om even niemand om me heen te hebben en één te zijn met de natuur. Het ervaren van een aangenaam temperatuurtje, veel tijd om buiten te zijn, te wandelen, een kampvuur om me 's avonds onder de sterrenhemel aan te warmen, de lokale bevolking en nieuwe culturen te leren kennen en de wereld écht te zien.
The best and most beautiful things in the world cannot be seen or even touched. They must be felt with the heart.
Reactie plaatsen
Reacties