Voel je je niet eenzaam?
Een heel vervelende vraag, als je hem aan mij zou voorleggen, maar die ik wel eens krijg. Voor mijn gevoel krijg ik dan eigenlijk de vraag waarom ik niet leuk genoeg ben om mee om te gaan en waarom ik dan alleen ben?
Ik voel me steeds wat zelfverzekerder, krijg door ervaringen en contacten steeds meer bevestiging dat ik er wél mag zijn, maar er zijn ook nog steeds momenten dat ik emotioneel wankel of onderuit wordt gehaald. Als ik naar anderen kijk, een leven geschetst zie, een herstelproces of een voorbeeld wat ik na zou willen streven, voel ik me vaak nog steeds minderwaardig of heb ik het idee dat ik iets fout gedaan heb in het leven dat het allemaal niet zo 'perfect' is zoals ik had gehoopt dat het zou zijn. Dan kijk ik in de spiegel en zie enkel de dingen waar ik onzeker over ben en ga dan na wat een ander denkt als die dit ziet. Als ik 'zo' ergens verschijn, wat wordt er dan gedacht? Wordt er achter mijn rug om gepraat? En wat zeggen ze allemaal? Welke verhalen over mij doen er de ronde? Heb ik iets fout gedaan of gezegd en kan ik beter als een kluizenaar thuisblijven, zodat ik geen negatieve invloed heb op de sfeer?
Voorheen was dit een van de scenario's die zich continu afspeelde in mijn hoofd en zeker toen ik in de kliniek behandeld werd voor mijn eetstoornis en gedwongen werd aan te komen in gewicht, spiegelde ik mezelf continu aan anderen. Niet enkel aan de voorbeelden op social media, maar ook aan groeps- en leeftijdsgenoten. Altijd kwam ik tot de conclusie dat ik mismaakt was, dat ik niets kon en dat ik zelfs faalde in het hebben van een eetstoornis. Mijn gewicht was niet extreem laag, ik luisterde te braaf, at waar ik gedwongen werd te eten, kreeg geen rechtelijke machtiging of dwangvoeding, ik werd niet aan bed vastgebonden en de politie heeft me nooit moeten zoeken, omdat ik uit de kliniek zou zijn weggelopen. Ik was mislukt als mens en had Anorexia ontwikkeld, maar zelfs daarin kon ik voor mijn gevoel niet goed genoeg zijn of wonderbaarlijk 'uitblinken'.
Daarnaast heb ik het ook altijd in me gehad om te denken dat ik een fout persoon ben. Dat elke handeling die ik doe egocentrisch is en dat ik, wanneer ik ook maar een keertje eerst aan mezelf denk in plaats van aan een ander, ik van mezelf zou moeten walgen. Toen ik nog geen eetstoornis had en nu die op de achtergrond geraakt, herken ik dit nog wel een beetje, maar nu weet ik dat ik niet aan anderen kan denken als ik niet eerst goed voor mezelf gezorgd heb. Ik vind de ander heel belangrijk en hecht veel waarde aan contact, maar ik besef nu dat daar ook wel eens gebruik van wordt gemaakt en dat ik op sommige fronten beter eerst zelf sterk in mijn schoenen kan staan, voordat ik mezelf helemaal open stel. Tijdens mijn behandeling voor Anorexia, de therapieën die dieper ingingen op mijn persoonlijkheid en waarin ik specifieke vragen kreeg over mijn gedachtegang, werden de negatieve ideeën omtrent mijzelf versterkt. Ik wilde niet aan mezelf denken, kon mezelf letterlijk uitkotsen als ik vond dat ik mijn ego te groot liet worden en schaamde me diep als ik een keer niet aan de ander dacht.
Door gesprekken met de psychologe werd mijn karakter benadrukt en werd er dusdanig diepgang gegeven aan deze gedachtenstroom dat er zelfs gesteld werd dat ik naast Anorexia ook een persoonlijkheidsstoornis had. Ik werd aangemeld voor een andere kliniek in Halsteren, waar ik een dagbehandeling heb gevolgd van enkele weken. Maar, toen ik eenmaal opgenomen zou worden, heb ik dit voorstel hardhandig tegen gesproken. Ik wilde écht niet leren om meer aan mezelf te denken, ik wilde niets weten van het feit dat ik ook maar een bepaalde karaktertrek die me eigen was, zou moeten veranderen en ik wilde al helemaal niet wéér in een klinische setting terechtkomen. En dan ook nog eentje waar totaal geen rekening werd gehouden of waar geen kennis was van eetstoornissen. Bovendien voelde het niet veilig als ik geen lotgenoten om me heen zou hebben om angsten en gedachtes mee te delen. Ik was er niet 'thuis' en wilde mijn eigen waarden niet veranderen.
Vandaag de dag weet ik dat het niet per se fout is als ik ook eens een keertje 'nee' zeg of wat directer overkom. Ik heb geleerd dat, door alleen maar aan anderen te denken, ik er soms zelf aan onderdoor ga of dat er gebruik wordt gemaakt van de situatie. Als ik laat weten dat ik er niet aan toe ben of dat het me kwetst of pijn doet en ik me daardoor niet laat kennen, laat ik ook zien dat het goed is om voor mezelf te zorgen. Het is iets dat ik lastig vind en dat nog steeds wel even moeite kost eer ik het voor elkaar krijg, maar vaak voel ik me achteraf wel opgelucht als ik terecht voor mezelf heb gekozen. De eerste gedachte is nog steeds dat ik 'fout' ben en dat het ontzettend slecht is om zo egoïstisch te zijn, zoals ik het zelf vind. Echter, door anderen ook eens goed geobserveerd te hebben, besef ik nu dat ik alsnog meer aan anderen denk dan dat anderen dat doen. Als ik voor mijn doen egoïstisch ben, dan is dat vergeleken met het gedrag van mensen om me heen nagenoeg niets en hoef ik dus eigenlijk niet bang te zijn dat ik niet terecht gekozen heb voor 'ik' in plaats van 'jij'.
Aan het eind van de rit is het nooit helemaal perfect wat je doet of is er altijd wel iets waar iemand wat van vind. En weet je? Het is niet dat ik de dingen dan helemaal verkeerd gedaan heb of dat ík verkeerd ben, wat ik eerder wel direct gedacht en gevoeld zou hebben, maar het is gewoon een visie die jij hebt tegenover die van de ander. Die verschillen nu eenmaal... en dat is oké.
Als we allemaal hetzelfde dachten en vonden, zou de wereld ook maar saai zijn en nu zie ik ook in dat het vaak helemaal niet gaat over persoonlijkheid of om karaktereigenschappen. Hetgeen zou betekenen dat je iets 'goed' doet, is ook maar een ingeving en een beeld dat mensen gecreëerd hebben uit de 'regels' van de maatschappij. Ik dacht altijd dat ik fout was als persoon, dat ik er daarom niet bij hoorde en dat mijn gedachtes maakten dat ik verkeerd handelde en er mismaakt uitzag omgeven door allemaal perfecte mensen, modellen en influencers uit deze wereld. Maar, nu ik meer over mezelf geleerd heb en zo ver gezakt ben in mijn eetstoornis dat de dood er bijna op volgde, is er geen andere manier om mijn pad te bewandelen dan door mezelf te zijn. Uiteindelijk ben ik zelf degene die inziet of ik gelukkig ben met hoe ik leef en waar ik voor sta. Ik kan mijn leven lang een perfect leven willen leiden waarin ik alles doe wat anderen als 'goed' beschouwen en op mijn tenen blijven lopen, maar als dat geen betekenis gaat geven aan mijn eigen stuk en wat ik wil uitdragen aan de wereld, kies ik er denk ik toch voor om dit te passeren.
When we criticize ourselves, we are both the attacked and the attacker.
Reactie plaatsen
Reacties