Tot hier en niet verder
Ik heb het altijd al lastig gevonden om mijn grenzen aan te geven, zowel emotioneel als fysiek. Als ik contact heb met iemand die nogal opdringerig kan zijn, delf ik vaak het onderspit en sta ik uiteindelijk alles toch maar toe. Het is soms te lastig om dan de boventoon te voeren, 'nee' te zeggen en hard te zijn. Ik wil de ander ook niet kwetsen of pijn doen door hard te zijn en te reageren vanuit eigen bescherming, dus gedoogde ik vroeger alles, ookal ging ik er zelf aan onderdoor.
Er zijn dagen geweest dat ik bepaalde situaties, opmerkingen of handelingen van anderen naar mij toe niet los kon laten. Iemand waarbij ik me onveilig voelde, kwam te dichtbij, ik werd continu beledigd, klasgenoten raakten me aan vanuit een slechte bedoeling en als ik het al eens voor elkaar kreeg om te zeggen dat ik het niet prettig vond en vroeg of ze wilden stoppen, lachten ze me uit en gingen vrolijk verder.
Ik heb hard geprobeerd om te zoeken naar tot waar anderen konden gaan bij mij, maar doordat ik mijn eigen grens iedere keer verlegde door alles maar toe te laten, was ik het zicht op een gegeven moment zelf ook kwijt. Ik wist het niet meer... Iedereen walste zo over me heen, dus heel veel zin had het voor mij ook niet meer op een gegeven moment om 'stop' te zeggen. Het had geen nut voor mijn idee om me uit te spreken en te vragen of de dingen en opmerkingen misschien op konden houden, want mensen gingen toch wel door. Er werd niet geluisterd en het vervulde me met een hele hoop verdriet en eenzaamheid, want wat deed ik 'fout' dat het getreiter zo aan moest houden?
Door Anorexia in eerste instantie en later het krijgen van therapie ben ik stukje bij beetje wel wat stelliger geworden. Vooral de eetstoornis heeft me op sommige momenten echt wel tot een 'bitch' gemaakt tegenover de mensen die nabij mij stonden. Door de grote hoeveelheden angst, de dwangmatige handelingen en mijn vaste overtuigingen, was er niets, maar dan ook niets dat boven mijn eetstoornis uit kon komen. Natuurlijk was het geen écht onderdeel van mijn persoonlijkheid, al dacht ik dat in eerste instantie wel. Later, toen ik stapje bij beetje inzag dat Anorexia hebben nou ook niet echt alles was, ben ik door mezelf uit te dagen en terug te gaan eten, weer op zoek gegaan naar mijn eigen karakter.
Ook al heb ik van nature geen standvastig karakter en sta ik niet heel erg op mijn strepen, de eetstoornis heeft er voor gezorgd dat ik nu inzie dat ik dit wél in me heb en dat ik op sommige momenten mezelf ook echt hard kan maken om iemand anders af te remmen. Prettig voelen, doet het nog niet altijd en er zitten ook een hoop lastige persoonlijkheden tussen die mij nog steeds 'overrulen', maar elke keer lukt het een beetje beter en is het gemakkelijker om mijn grenzen te voelen en ervaren.
Ondanks het feit dat ik wel feller kan zijn en eerder een halt toe kan roepen naar mensen die te dichtbij komen, zijn er altijd nog mensen die nergens voor terugdeinzen, gewoon doen wat ze willen en me mentaal breken. Ik probeer bij diegenen aan te geven dat ik bepaalde opmerkingen of acties niet prettig vind, of ze willen stoppen of de focus willen verleggen. Echter, als er niet geluisterd wordt, als ik achter het behang geplakt wordt, compleet genegeerd of juist in het middelpunt van de aandacht kom te staan door het feit dat ik wordt benadeeld en behandeld wordt als grof vuil, klap ik dicht.
Het aangeven van mijn 'stop' wordt moeilijker naarmate iemand over mijn grens heen blijft gaan. Ik rek hem dan op en denk dat het allemaal wel los loopt, maar als dat toch niet zo blijkt te zijn, staan de tranen me nader dan het lachen. Ik blokkeer, loop vast, herinner me dat dit vroeger ook altijd gebeurde en neig ernaar om me terug te trekken en nooit meer te komen waar ik op dat moment ben. Aan de andere kant weet ik dat dat me niet helpt. Het helpt niet om mijn mond te blijven houden, mijn verdriet, mijn herbelevingen en mijn emoties te slikken, me te verstoppen en in mijn eigen pijn te verzinken. De eetstoornis is op deze manier ontstaan en heeft me uiteindelijk meer ontnomen dan dat het me gegeven heeft.
De enige manier om ermee om te gaan, is het te bespreken met iemand die ik vertrouw. Vaak is mijn verdriet nog het eerste dat aan de oppervlakte komt en ik krijg van anderen vaak de reactie dat het lijkt of ik heel heftig reageer. Maar, velen weten niet wat er in me omgaat, hoelang ik het gedrag al slik en dat ik eigenlijk radeloos ben. Ik weet bij het blijven passeren van mijn grenzen niet meer wat ik moet doen, ik voel me instabiel, weet met mezelf en de situatie geen raad en kan me ook niet meer sterk of streng genoeg maken om de ander de mond te snoeren.
Ik vind het vaak zo moeilijk als mensen oordelen, terwijl ze niet weten wat er in een ander schuilt. Regelmatig zie ik het gebeuren, niet enkel bij mezelf, maar dat anderen ineens dichtklappen en zich geen houding of reactie weten te geven. Kijk, niet iedereen ziet dit bij zijn omgeving en sommigen hebben echt een bord voor hun kop wat dat betreft en doen enkel waar ze zichzelf fijn bij voelen en plezier uit halen. Daarnaast is er ook nog een grote groep 'omstanders' die vaak wel zien wat er gebeurt, maar niet in durven te grijpen, omdat ze bang zijn zelf het slachtoffer te worden. Erg soms, hoe naar mensen in elkaar kunnen zitten en totaal geen empathie hebben voor de ander of juist met neerslaande ogen toezien hoe ze zichzelf uit een benarde situatie willen weten te houden.
Onlangs gebeurde het nog op de werkvloer dat ik dichtklapte en versteld stond dat ik als reactie van omstanders en ook mijn ouders kreeg dat ik maar wat 'harder' moest zijn en niet met me moest laten sollen. In eerste instantie zat ik nog heel erg in mijn emotie, mijn nare gevoel en kon ik niet snappen dat ik aan het kortste eind trok. Ik werd persoonlijk beledigd, gekleineerd en weggezet als grof vuil. Waar ik direct in het verdriet schoot, omdat het me deed teruggaan naar enkele situaties van vroeger, besefte ik pas een aantal dagen later dat mijn ouders gelijk hadden. Ik ben nu ouder, moet leren voor mezelf op te komen, mijn grenzen duidelijker leren aangeven en niet meer terugdeinzen voor mensen die denken dat de hele wereld aan hun voeten ligt. Ik mag leren accepteren dat ik net zo veel recht op een plekje heb als zij, dat ik net zo veel respect en waardering mag krijgen en me niet op mijn kop moet laten zitten of hen het recht mag geven mij met de grond gelijk te maken. Een reeks gedachtes om me hard te maken, waar ik mezelf echt in moet forceren, want ik voel me er nog niet comfortabel bij.
Het gaat nog wel een poosje duren, denk ik, dat ik me echt met wat meer zelfvertrouwen hard kan maken tegenover mensen met een uiterst zelfzuchtig en arrogant karakter. Toch lukt het me, als ik die mensen een tweede of derde keer tegenkom, al beter om mezelf te weren. Ik loop dan van tevoren wel al op mijn tenen en probeer me op elke situatie voor te bereiden, maar ik kan in ieder geval niet meer voor verassingen komen te staan. Prettig voelt het niet, want in contact voel ik me het liefst op mijn gemak, ontspannen en heb ruimte om mezelf te kunnen zijn. Alleen, dat gaat nu eenmaal niet bij iedereen en tussen al die mooie mensen en persoonlijkheden zitten soms helaas ook een paar rotte appels.
Evenals in het leven nu, is het iets dat ik herken vanuit de eetstoorniskliniek. Sommige eetstoornissen van lotgenoten konden echt 'bitchy' zijn en dan delfde ik ook het onderspit. Mijn eigen Anorexia ging er daardoor nog wat harder aan trekken, wat natuurlijk helemaal niet goed is, maar ook dit was vanuit mij een mechanisme om mezelf te kunnen beschermen. Nu ik de eetstoornis niet meer kan en wil inzetten om mezelf hard te maken, moet ik op een gezondere manier leren omgaan met het feit dat ik wat meer tegengas moet leren geven en me niet zomaar moet laten kennen. Het is nog een hele zoektocht, maar ik herken wel al vrij snel het signaal dat er iemand op mijn pad komt, die ik niet in mijn buurt wil hebben.
I may not be perfect
But I'm making progress
Reactie plaatsen
Reacties