'Maar, dat doe ik helemaal niet meer'
'Ik ben veranderd'
...
Ik heb dit sommige mensen al heel vaak moeten vertellen, maar het lijkt niet echt binnen te willen komen. Enerzijds snap ik het wel, omdat vooral diegenen die mij tijdens mijn eetstoornis meegemaakt hebben zo gewend zijn geraakt aan mijn dwangmatigheid en vaste patronen, dat ze misschien zullen denken dat ik deze dingen nooit los zal kunnen laten. Als ik vertel dat ik even wat minder in mijn vel zit of door een bepaalde situatie terug wordt getrokken naar narigheid uit mijn tienerjaren, krijg ik vaak direct de reactie dat ik niet zo in het verleden moet blijven hangen.
Het is niet zo dat ik dat doe, maar op sommige momenten worden herinneringen getriggerd en kom ik weer in die emotie terecht. Dit betekent niet dat ik ook op dezelfde manier handel als toen; lees : stoppen met eten, overmatig bewegen en me zoveel mogelijk afzonderen om onder sociale contacten uit te komen. En toch, een heleboel mensen denken dit nog steeds.
Ik merk dat ik me vaak nog heel onzeker begin te voelen als ik terug kom in mijn geboortedorp. Ik ben bang dat de mensen daar me zien als Romy, het meisje dat Anorexia kreeg, en misschien daarom minder snel op me afstappen of zo ver mogelijk bij me vandaan blijven. Het hoeft niet, maar zo voelt het altijd als ik richting mijn ouders ga om daar een dag of paar dagen door te brengen.
Vanuit mijn familie denken ze dus enerzijds dat ik niet veranderd ben en dat ik nog teruggrijp naar oude patronen en blijf hangen in mijn verleden, terwijl dit niet zo is. Anderzijds denk ik dat juist deze mensen blijven hangen in míjn verleden en dat zij degenen zijn die niet kunnen loslaten dat ik niet meer het meisje met Anorexia ben, maar terug opgepakt heb wat van mij is, mijn werkelijke karakter en uniciteit.
En ja, ik weet het, het zijn invulgedachtes. Ideeën die ik niet graag toets, vraagstukken waar ik onzeker over ben en waarin ik twijfel aan mezelf.
Ik kan het wel begrijpen dat mijn naasten het lastig vinden om te zien of accepteren dat de dingen nu anders gaan, dat ik veranderd ben en weer terug het meisje in me heb weten te vinden dat ik was voordat alle ellende begon. Het is zo ontzettend lang geleden dat ik vrolijk was, rondhuppelde en zorgeloos van alles om me heen genoot. Natuurlijk zijn er nu de serieuze zaken van het dagelijkse leven bijgekomen, ben ik volwassener en heb ik mijn verantwoordelijkheden, maar de dwangmatigheden en angsten die ik tijdens mijn puberteit en later eetstoornis ontwikkelde, ben ik stap voor stap aan het loslaten en dat vinden sommigen lastig om te evenaren. Misschien gewoon omdat ze het niet meer van me gewend zijn en dus daardoor blijven steken in mijn karakter dat ik jarenlang had.
Mijn moeder is zo iemand aan wie ik dat heel erg merk. Zij heeft alles van zo ontzettend dichtbij meegemaakt, maar kon het ook niet loslaten om de verantwoordelijkheid en mijn gedrag op zichzelf te nemen. Als ze het eten in me had kunnen kijken, had ze dat gedaan en dat is ook waarom zij en mijn gezin jarenlang misschien wel extra gegeten hebben bovenop wat ze zichzelf eigenlijk toe konden staan. 'Zien eten, doet eten', maar dat was op mijn niet van toepassing.
Zo werkt het nu eenmaal niet als je Anorexia hebt en toch probeerde ze op deze manier invloed te hebben op mijn eetgedrag. Het was voor mij natuurlijk wel heel prettig. Tenminste, mijn eetstoornis vond het heel fijn om anderen te zien eten, want dat gaf de manier waarop ik mezelf uithongerde een nóg grotere stimulans. Het ideaalplaatje voor mij was een iconisch model, het kunnen zien van mijn botten, een wespentaille en het kleinste maatje dat ik me ook maar kon wensen. Wanneer ik een ander zag eten, en dan ook nog het liefst een grote hoeveelheid, gaf dat mijn eetstoornis bevrediging. Dit gedrag was wat ik zelf sowieso niet wilde vertonen en het versterkte de restrictie die ik op mezelf richtte.
Alleen, nu is dit niet meer aan de orde en het is één van de vele voorbeelden waarin mijn ouders en familie het soms nog lastig vinden om om te schakelen merk ik. Al moet ik zeggen dat mijn vader het wel steeds makkelijker los kan laten en werkelijk gelooft dat ik het prima voor elkaar heb en de nare situaties geen invloed meer laat hebben op het feit dat en wat ik al dan niet eet op een dag. Het is voor mij ook niet realistisch meer om te stoppen met eten vanuit emotie, want ik weet nu dat het er niet beter op wordt, ik me niet fijner voel en mezelf enkel naar beneden haal.
Daarnaast ben ik op mezelf gaan wonen en hebben mijn gezin en familie niet meer die continue blik op mijn leven die ze eerst hadden. Ze weten minder concreet wat ik doe en vullen het misschien in gedachten in naar hoe ze denken dat ik handel, eet of juist niet. Ze denken misschien nog in oude patronen, in wat ze altijd bij me zagen en dat dat wellicht nog steeds aan de orde is. Toch weet ik zeker dat er geprobeerd wordt om het beeld van mijn eetstoornis los te laten en bij de één gaat dat een beetje soepeler dan bij de ander. Het is een proces en vertrouwensband die terug moet komen en dat gaat uit van twee kanten. Ik accepteer dat dit proces voor hen net zo veel tijd nodig heeft als ik nodig heb in mijn eigen zelfontwikkeling en dat is iets dat gewoon 'oke' mag zijn.
Tijd, gewenning, aandacht, liefde en vooral vertrouwen zijn de belangrijkste eigenschappen die je nodig hebt als het gaat om een veranderingsproces in je leven. Niet enkel jezelf, maar ook je familie en sociale contacten neem je daar (vaak onbewust) in mee. Net zoals de wereld niet op één dag ontstaan is, zo heeft elke verandering ook zijn tijd nodig en hebben, als je hersteld van een (eet- of andere mentale) stoornis , ook je familie en vrienden tijd nodig om te beseffen dat je verandert. De één heeft wat meer overtuiging nodig als de ander en dat is iets waar je geen invloed op hebt.
Ik merkte soms dat ik me enorm kon frustreren tijdens het volgen van de MinnieMaud-methode over de houding van mijn familie naar mij toe. Ik was dit keer écht iets aan het veranderen in mijn gedrag, maar het vertrouwen was bij sommigen ver te zoeken. Ik heb ze jarenlang voorgelogen, ben in en uit klinieken gegaan met het idee om te herstellen, waar ik in feite helemaal niet van mijn eetstoornis af wilde en nu ik het punt wél bereikt had dat ik mijn leven anders wilde inrichten, moesten ze maar direct geloven dat het dit keer de waarheid was...
Logisch dat er nog sprake was van wantrouwen, want na jaren vasthouden aan mijn Anorexia, liegen en bedriegen, was het de vraag of dit niet óók maar schijn was. De enige manier om hun vertrouwen terug te kunnen winnen, was door te blijven laten zien dat ik zelfstandig at, dat ik hierbij ook de verantwoordelijkheid nam om aan te komen in gewicht en stappen zou maken door los te komen van dwanghandelingen, negativiteit en vaste patronen.
Ik ben dit blijven doorzetten tot vandaag de dag, waarmee ik ook merk dat meer en meer mensen die mij al zo lang kennen, terug het vertrouwen krijgen dat ik mijn leven weer zelf in de hand heb.
Remember this :
Trust is built in drops
&
Lost in buckets
Reactie plaatsen
Reacties