Het leek me heel stoer, zo als 13-jarig meisje, om met de meiden van de voetbal mee uit te gaan. Ik vond het vaak wel spannend en wanneer ik een cocktail of een biertje in mijn handen gedrukt kreeg, was ik altijd wel een beetje bang om betrapt te worden. Samen dansen en dan een flesje Flugel achterovertikken met het dopje op mijn neus, een kriekje krijgen en me aan het eind van de avond licht in mijn hoofd voelen... Op deze leeftijd begon ik te experimenteren met alcohol en was het leuk, omdat het eigenlijk allemaal niet mocht. Toch kwam er al gauw een kink in de kabel, want toen ik Anorexia ontwikkelde en er achter kwam dat drank onnodige kcal bevatte, schrapte ik het direct van mijn lijstje.
Tijdens klinische opnames en in gesprek met de diëtiste werd er duidelijk verteld hoe het werkelijk zat met alcohol. Als je iemand bent die zich het lazarus zuipt, ja, dan komen de kcal natuurlijk wel hard aanzetten. Echter, als je maar één of twee consumpties neemt, heeft je lichaam net zo veel energie nodig om de alcohol af te breken dan dat het aan kcal binnenkrijgt. Wanneer je dit tegen elkaar af streept, kom je uiteindelijk weer op een gelijke balans terecht. Doordat dit in gesprek steeds vaker naar voren kwam en ook bleek uit gespecialiseerde onderzoek, verzwakte mijn angst. De ervaring was pas positief toen ik het daadwerkelijk ging uitproberen en na jaren weer wat dronk. Mijn gewicht veranderde niet, maar mentaal en emotioneel deed het me wel wat. De alcohol zakte tot in mijn tenen en het lichte gevoel in mijn hoofd voelde niet meer zo uitdagend en prettig als dat het deed toen ik nog een tiener was. Ik kreeg het gevoel dat ik de controle over mezelf verloor, de dingen niet meer helder zag en was niet meer zo comfortabel met de situatie. Daarbij smaakte het ook allemaal niet meer zo als hoe ik het me herinnerde. Wijn, shots en mixdrankjes waren te zoet of te wrang naar mijn smaak. Bier smaakte uiterst bitter en ik werd niet nieuwsgierig naar al die verschillende soorten.
Van allereerst een ontdekking naar de smaak en het effect wat alcohol heeft, naar een diep gekoesterde angst om hierdoor onnodig veel kcal binnen te krijgen naar een situatie waarbij ik het nu wel weer durf, maar eigenlijk niet meer zo spannend en lekker vind. Alcoholische dranken zijn voor mij iets wat ik nog maar zelden neem. Ik maak wel eens een uitzondering, maar veel mensen snappen niet dat ik het laat staan of er gewoon geen zin in heb.
De meest voorkomende reactie als ik in het bijzijn van anderen een spa rood bij mijn eten bestel, waar anderen voor wijn kiezen, is dat het komt door mijn eetstoornisverleden dat ik geen alcohol neem. Velen denken nog steeds dat ik bepaalde angsten in stand wil houden of keuzes maak op het gebied van mijn eetpatroon, omdat de Anorexia nog sterk aan het woord is. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het me teleur stelt dat mensen die nabij mij staan soms nog zo over me denken. Dit maakt het voor mij soms wel moeilijk om mijn visie tegenover de buitenwereld duidelijk te maken. Er zijn bepaalde keuzes die ik gemaakt heb omtrent voeding en drinken en dit gaat bij mij niet om het ontlopen van kcal of een onderliggende angst die ik niet aan durf te gaan. Het zijn de inzichten door de jaren heen, mijn visie op het milieu, dierenleed, smaak en behoefte die maken dat ik bepaalde beslissingen neem.
Ik laat bier en wijn liever staan en vind het niet echt iets toevoegen aan de gelegenheid, maar dat betekent niet dat ik nooit alcohol nuttig. Neem bijvoorbeeld in de winter, wanneer het heel koud is en de kachel staat aan of ik ben bij mijn vader of moeder en ze hebben toevallig een fles glühwein in huis, dan draai ik mijn hand niet om voor een glaasje. En soms ook niet voor een tweede, waarbij ik dan ook in de pan nog een extra kaneelstokje, steranijs en een paar schijfjes sinaasappel gooi. Ook wanneer ik uit eten ga en soms te vol zit voor een dessert, durf ik wel eens een écht goede rode wijn of speciale koffie te nemen. Het liefst heb ik van die laatste dan de Spaanse of Italiaanse variant.
Ik zuip mezelf niet klem, het is maar één of misschien twee glazen en dan is het voor mij ook genoeg. Het punt is wel dat ik, áls ik iets drink dat alcohol bevat, het direct naar mijn tegen zakt, ik rode wangen en het ineens heel warm krijg. Erg vind ik het niet, want op dat moment kies ik er bewust voor, vind ik het gezellig en doe ik het ook, omdat ik me comfortabel voel met de mensen met wie ik ben of de situatie waar ik in zit.
Toch heb ik ook een periode gehad dat het meer noodzaak was dan behoefte om wat te drinken. Ten tijde van de periode dat ik 'op kot' zat in Antwerpen, werkte ik in het weekend in een café/restaurant achter de kathedraal. Ik draaide daar vooral de middag/avonddiensten en het begin van de nacht. Naast het bedienen van de gasten en het brengen van maaltijden, stond ik ook regelmatig achter de tap. Mijn collega's zeiden me dat als er een vraag van een gast kwam over een bepaald soort bier, ik natuurlijk wel kennis moest hebben van wat ik deze mensen adviseerde en voorzette. Dus, ik moest ook alles leren drinken en proeven, wat ertoe leidde dat ik in het begin moest oppassen dat ik 's avonds oplette als ik terugliep naar mijn kamer, omdat ik niet helemaal helder meer was in mijn hoofd.
De flexibiliteit en visie op mijn eetpatroon is iets wat ik nu bij mezelf probeer te houden. Waar sommige mensen en lotgenoten mijn gedrag afschrijven aan het feit dat ik Anorexia had en dat die stem me veel angsten heeft aangepraat, probeer ik mezelf voor te houden dat ik beter weet. Ik maak mijn keuzes nu bewuster, meer gericht op wat ik wil, waar ik behoefte aan heb en als dat niet precies is wat anderen van me verwachten of van me willen, dan is dat zo. Het is soms nog steeds lastig te leren accepteren dat ik sommige keuzes maak omwille van mijn eigen visie en dat die haaks staat op wat de maatschappij vindt of wat de meeste mensen doen. Toch probeer ik dit stukje steeds meer los te laten, want ik 'moet' helemaal geen alcohol drinken op een feestje als ik daar geen zin in heb, ik 'moet' niet per se meedoen met taart op een verjaardag als het niet de soort is die ik lekker vind en ik 'moet' geen vlees eten als ik bewust kies om vega(n) te zijn. Ik probeer bij mijn eigen ingeving te blijven en te weten dat ik kies voor mezelf. De keuzes die ik maak, zijn 'ok', net zoals een ander gewoon zijn eigen keuzes hierin mag maken en ik daar geen oordeel over hoef te hebben.
Al met al vind ik het soms nog steeds wel een dingetje, die mening van anderen die soms aan me wordt opgedrongen. Ik voel me dan een buitenbeentje tussen anderen die allemaal hetzelfde lijken te denken. Als ik dan kritiek krijg op mijn leefstijl of om de keuzes die ik maak omwille van mijn principes en er wordt dan nog steeds gedacht dat dit een manier is om mijn eetstoornis terug in het leven te roepen, doet me dat soms zeer. Ik ben nu op een leeftijd dat ik echt mijn eigen keuzes wil kunnen maken en dat anderen dat ook accepteren, net zoals ik een ander zijn keuzes accepteer. Het idee dat mijn leven weer ingericht moet worden naar de wil en acceptatie van anderen voelt als 'fout' en kan ik dan mezelf nog wel zijn?
Weer perfect willen zijn voor de buitenwereld, overal goedkeuring voor willen krijgen en alles doen om te laten zien dat mijn eetstoornisverleden een verleden is en dat alles wat ik heb overwonnen, echt niet iets is wat ik terug wil. De overtuiging telkens moeten laten blijken dat mijn beslissingen niet op de gedachtes vanuit Anorexia gebaseerd zijn, is soms enorm vermoeiend en frustrerend. Het enige wat ik graag zou willen, is dat ik gezien wordt om wie ik ben en dat ik daarmee ook mijn leven in mag richten op mijn eigen manier zonder veroordeeld te worden om mijn verleden. Ja, er zijn nog dingen die ik soms lastig vind, maar dat is niet per se eetgestoord gedrag dat ik in stand houdt. Vaak zijn het herinneringen die bepaalde emoties oproepen, mensen waarbij ik me niet prettig/op mijn gemak voel en situaties waarin ik mezelf bekneld voel, die ik het liefst nog ontloop. Een uitvlucht is vaak voor anderen al een reden om te denken dat ik terug kruip in mijn eetstoornis, maar het is een muur die ik ergens nog niet durf af te breken en het zijn emoties die ik altijd reguleerde vanuit mijn Anorexia en de restrictie wat betreft mijn eetpatroon.
Dit doe ik nu niet meer.
De keuzes die ik op eetgebied maak, komen niet uit mijn eetstoornis en de dingen die ik ontloop of nog lastig vindt, reguleer ik niet meer door mezelf te kwellen en uit te hongeren. Het is een stukje mij dat niet meer 'is', waarin ik nu beter weet, maar nog steeds op zoek ben om mijn gevoel een plekje te geven. Ik zal los moeten leren laten wat anderen daarvan vinden. De mening over mijn & jouw eetpatroon zou niet uit hoeven maken, als het voor jezelf maar goed voelt.
If you choose the right intentions
The right path will follow you
Reactie plaatsen
Reacties