Love, Light & Courage
Een titel die me ineens te binnen viel en me raakte, al weet ik aan het begin van deze blog nog niet precies waar het uiteindelijk over zal gaan... Dus, begin ik maar gewoon met het volgen van wat me wordt ingegeven en lees je misschien geen gestructureerd verhaal...
Ik weet niet waar het vandaan kwam, ik zat gewoon aan tafel met mijn boek en kop koffie, toen ik ineens een ingeving kreeg. Het is me wel vaker gebeurd en ik kan het niet zozeer linken aan fantasie of het weg mijmeren in mijn gedachtes, maar soms vallen ideeën of dromen me gewoon te binnen en dan kan ik ze niet loslaten, voordat ik er iets mee gedaan heb. Sommigen noemen het vast spiritualiteit en ik heb ook al eens mensen om me heen gehad die zeggen dat ik tal van vorige levens gehad heb of hoogbegaafd ben, maar zelf moet ik eerlijk toegeven dat ik me niet zo thuis voel in deze sociale tak. Dat wilt niet zeggen dat ik mensen die zich wél prettig voelen bij spiritualiteit en hogere dimensies, negatief beoordeel. Maar, ik sta toch eerder met beide benen op de grond, leef in het hier en nu en zie de wereld gewoon anders dan dat ik dat voorheen deed door de dingen die ik heb doorstaan en ervaren. Ik zou dan eerder aanhaken op Mindfullness en Yoga, wat ik in het verleden tijdens de periodes dat ik in de kliniek zat, ook regelmatig heb gedaan om tot rust te komen.
Het staat me nog helder voor ogen dat ik tijdens mijn laatste opname een ochtendritueel had waarbij ik de dag startte met een kwartier yoga. Daarnaast had ik twee keer per week therapie die gericht was op Mindfullness en me hielp om in het moment te leven. Bij Rintveld voelde ik me in een groep met lotgenoten gehoord en prettig, terwijl dat op de KIZ bij Emergis zeer zeker niet het geval was. De oefeningen en het trainen met Mindfullness hielp hier bij en heeft toen ook de basis gelegd voor het veranderen van mijn visie op de situatie, mijn zelfbeeld en de wereld.
Dat hele yogaritueel, daar doe ik nu niet meer aan, maar ik ben wel heel bewust bezig met dat ik geniet van kleine (vaak voor anderen onbelangrijke) dingen en dat negativiteit, spanning en ophef over onnozele zaken niet meer voor mij weggelegd zijn.
De ingevingen, nieuwe onderwerpen voor mijn blogs, ideeën, vakantieplannen en spontane uitspattignen zijn denk ik voor mij een teken van creativiteit, passie en enthousiasme die de wereld tekenen die ik tot nu toe heb ontwikkeld.
Ik vind het leuk om over bepaalde onderwerpen na te denken, erover te fantaseren of dingen uit te stippelen. Een reis of vakantie gaat voor mij nooit van start eer ik me heb ingelezen, de taal en/of cultuur van de mensen onder de loep heb genomen. Ik ben niet het type dat hele dagen van mijn rug naar mijn buik draai op het strand en plan vaak van tevoren alles bomvol met dingen die ik wil zien.
Ervaringen; dat zijn vooral de drijfveren die ik op dit moment heb in mijn leven. Het gaat daarbij niet alleen over reizen, maar ook over mensen, fijne gesprekken, die twinkelingen of glimlach die ik terugkrijg of dat gebaar van waardering en dankbaarheid als ik me ergens voor inzet. Al deze dingen geven me een gevoel van licht, een gevoel van leven en positieve energie en daaruit voort komt voor mij creativiteit. Ideeën, gedachtes en bevindingen aan de kaak stellen en me open verwoorden over hoe ik keek naar de wereld en mezelf in vergelijking met hoe ik dat nu doe... Het zijn dingen die daarnaast vaak ook de nodige negatieve reacties en kritiek opleveren, waar ik nog steeds heel gevoelig voor ben. Maar, ik weet ook dat ik dat moet proberen naast me neer te leggen en de focus meer moet leggen op fijne reacties, de herkenning, het respect voor de angsten die ik bespreek en die anderen eigenlijk ook hebben of hebben ervaren, maar er nooit over hebben durven praten.
Er is eigenlijk altijd al een stukje creativiteit in mij aanwezig geweest,dat ik denk ik van mijn moeder geërfd heb. Vooral op kunstgebied, plotse ingevingen en ideetjes, herken ik mezelf in haar. Toen het met mij heel slecht ging en ik lichamelijk bijna niets meer kon, heeft ze me in contact gebracht met een man die hoog sensitief was. Ik moet toegeven dat ik in het begin heel sceptisch was en de manier waarop hij informatie verwerkte, daar haakte ik eerder op af dan aan. Maar, hij kon uiteindelijk wel dingen vertellen waar ik op dat moment iets mee kon. Mentaal had ik weinig energie en de dagen waren een sleur, maar doordat ik zo dicht tegen een moment van overlijden aan zat, was mijn mindset eigenlijk al niet meer volledig aanwezig in de realiteit. Ik zweefde ergens 'tussen hemel en aarde'. Op een gegeven moment vertelde hij me over een automatisch schrift dat zich op verschillende manieren tot uiting kon brengen en vaak een bepaalde boodschap bracht. Ik wist niet wat ik moest verwachten, tot ik op een dag aan mijn bureau zat tijdens het lezen van een boek over thee en plots mijn handen helemaal warm voelde worden. Ik kon niets anders dan mijn laptop aanzetten en knalde alles wat me werd ingegeven op het toetsenbord, wat uitmondde in een reeks van allerlei letters, tekens en spaties in een document. Ik had het kunnen deleten, maar er zat in mij een stem die zei dat ik het verder uit moest werken. Daar heb ik vervolgens de hele dag aan besteed om uiteindelijk op de beschrijving te komen van een bepaalde familiaire situatie die puntje bij paaltje jaren later uit bleek te komen. Echt bizar... En of dit dan te maken heeft met het feit dat ik visioenen kon krijgen, doordat ik bijna dood was, het werkelijk iets is dat te maken heeft met spiritualiteit, hoogbegaafdheid of dat het gewoon puur toeval was... ik weet het niet
Maar, dat het leven altijd weer een andere wending kan nemen en je telkens weer voor verrassingen doet staan, dat weet ik nu wel.
Nadien is het niet meer in me opgekomen om iets met dit automatisch schrift te doen of me te verdiepen in de spirituele wereld. In plaats daarvan ben ik me juist meer gaan focussen op het 'nu', het moment zelf, hoe ik me voel, wat ik leuk vind, waar ik blij van wordt en wat me gelukkig maakt. Het zijn niet meer de grote dingen, maar juist het kleine dat mijn aandacht trekt. Momenten die iemand snel over het hoofd ziet en binnen enkele minuten weer is vergeten ,vallen mij nu op. Als ik ga wandelen of mountainbiken, kan ik ineens vanuit een bepaalde hoek naar het landschap kijken, een vlinder voorbij zien fladderen, een lieveheersbeestje dat voor mijn voeten loopt of een kleurenscala aan bloemen dat ik tegenkom en dan abrupt stop. Een Fotomomentje noem ik het altijd.
Ik ben nu dankbaar voor alles wat is, iedereen die ik om me heen heb, wat ik nu weer kan, ontwikkel en hoe sterk nu de wil is om mijn doelen te bereiken. Ik ga vaak ook door tot ik iets wat maar niet wil lukken, wel kan of een manier heb gevonden om in ieder geval dichter bij hetgeen te komen dat ik graag wil of wil kunnen. Ook daarin kan ik soms best creatief nadenken en om mezelf lachen dat ik de dingen anders doe dan de rest. Maar, dat is puur omdat ik dan te eigenwijs ben om om hulp te vragen en de dingen per se zelf wil doen.
Ach ja, iedereen heeft zo wel zijn dingetjes, maar het is voor mij het meest waardevol dat ik weer met beide benen in het leven sta en genoeg inspiratie heb voor de toekomst.
Think of all the beauty still left around you
&
Be Happy
Reactie plaatsen
Reacties