Ik heb nooit echt stilgestaan bij de manier waarop ik mijn ervaring deel en of het werkelijk bij me past. Het is een weg geweest van verschillende manieren uitproberen en kijken of het goed voelt of dat het het toch nét niet is.
Toen ik nog wat jonger was, praatte ik helemaal niet zo veel met anderen. Zeker niet over mijn emoties en de dingen die me werkelijk aangrepen of bezig hielden. Over sommige zaken schaamde ik me, over andere dingen wist ik vaak de juiste woorden niet te vinden. Wel schreef ik elke avond in mijn dagboek. Terwijl mijn eetstoornis zich aan het ontwikkelen was, werd dit een negatieve manier die alles bekrachtigde waarop ik mezelf bekritiseerde. Ik kon dagen aaneen hetzelfde riedeltje opschrijven : hoe lelijk ik mezelf vond, hoe trots ik was dat ik weer een dag had overleefd zonder fatsoenlijk te eten, dat ik me dik voelde, geen mooie foto's kon maken en nog meer moest bewegen om dat getal op die weegschaal omlaag te krijgen. Het feit dat ik mijn gedachten kwijt kon, was een fijne manier om de dingen op een rijtje te zetten. Echter, het behouden van een dagboek en daarin ook telkens weer benoemen wat ik allemaal zo negatief vond en de punten waarop ik mezelf afkraakte, bevestigden voor mij enkel dat dit de realiteit was.
Hoe vaker ik het opschreef, hoe meer ik deze punten zag als ik naar mezelf keek en hoe meer ik het ging geloven.
Sociale contacten en hechte vriendschappen had ik eigenlijk niet. Ik voelde met niemand (vooral op de middelbare school) een échte band en veel contacten wist ik al van tevoren te gaan verliezen als we allemaal onze eigen weg zouden bewandelen... Bij de meesten is dat ook gebeurd. Ik volg een heleboel oud-klasgenoten nog wel op social media, maar daar is het ook bij gebleven.
Bij familie en kennissen vond ik het moeilijk om mijn verhaal kwijt te kunnen. Soms wilde ik een ander niet tot last zijn, kwetsen of onnuttig tijd gebruiken die ze eigenlijk voor iets beters en aan een ander konden besteden.
Kortom, ik vond het mezelf niet waard om te praten. Het staat haaks op hoe ik nu kijk naar het delen van mijn ervaring, gedachtes, bevindingen en ideeën. Delen wie ik ben, wat mij heeft doen opbloeien uit een dieper dal en benoemen wat zo veel anderen denken, maar niemand anders deelt uit angst dat ze de enigen zijn... Deel willen uitmaken van een bredere visie, realisatie en relativatie van de dingen in het leven waarvan velen zich uit schaamte of eenzaamheid afsluiten. 'Een Open Boek' heb ik al een aantal keren te horen gekregen wanneer anderen, die nabij mij staan, mij omschrijven.
Geen enkel lettertje dat op papier neergepend wordt, maar een verhaal met diepgang die van waarde en betekenis kan zijn voor de wereld, dat is wat mijn doel en ambitie is om na te streven.
Het Waarom van de rauwe realiteit :
Steeds meer ben ik gaan delen wat er in me om gaat. Alles wat ik in eerste instantie opschreef in mijn dagboek, durf ik nu vaker onder woorden te brengen en te bespreken met anderen. Het is allemaal begonnen toen ik in therapie ging en op gesprek moest met een psychologe in de eetstoorniskliniek. Vooral bij Rintveld heb ik veel waardevolle inzichten gekregen en had ik een psychologe waarbij ik me ontzettend vertrouwd voelde. Zo vertrouwd zelfs dat we meer een familiaire band leken te hebben dan een professionele tussen psychologe en cliënt, wat ook de reden was dat ons traject moest stoppen. Maar, zij heeft me wel gepusht en op een voetstuk geplaatst om werkelijk na te denken over wat mijn gedachtes betekenden, wat voor dieper gelegen boodschap ze hadden en om ze te toetsen aan de realiteit en de functie ervan.
Het gebeurde regelmatig dat ik binnen kwam en tegenover haar plaats nam op een stoel. De spanning uit de kliniek of stress vanwege een bepaalde maaltijd zat me vaak nog hoog. Dan keek ze me aan en zei dat ik met mijn rug tegen de leuning aan moest gaan zitten, beide voeten stil op de grond zetten, vervolgens diep adem halen, mijn schouders geforceerd moest ophalen en weer laten vallen. Verder bleef ze stil en ik deed wat ze zei...
Bij negen van de tien gesprekken kwamen vervolgens de tranen, de spanning, de narigheid en het angstvallige allemaal naar buiten. Ik werd op een tactvolle manier gedwongen om bij mijn emoties stil te staan en bij de gedachtes die parten met me speelden. Vervolgens vroeg ze hierop door en moest ik er wel over praten, omdat het er anders wel uit kwam door middel van mijn emoties. Op dat moment was het lastig voor me. Het was een zoektocht naar de juiste woorden om te omschrijven wat er in me omging en het bleek niet enkel te gaan over gedachtes als 'ik voel me dik', 'ik ben een vreetzak', 'ik hoor er niet bij', 'ik heb geen echte eetstoornis' en 'ik wil niet meer leven in dit lichaam'. Hoe vaker ik in gesprek ging, des te meer kwamen er ook andere zaken aan het licht; dingen uit mijn verleden die onbewust toch meer impact gemaakt hadden dan dat ik dacht. Er lag toch meer schuil onder de dwangen en angsten die ik naarmate de tijd vorderde, had ontwikkeld.
Uiteindelijk ging ik elke keer de kamer uit met een rood aangelopen, betraand gezicht, maar daarnaast ook enorm opgelucht. Natuurlijk kreeg ik reacties, want huilen en het tonen van negatieve emoties (of emoties die door anderen als negatief gezien worden) roept op om gesteund en getroost te worden. Echter, dat was helemaal niet aan de orde. Ik voelde me juist bevrijd, fijn en weer tot nieuwe acties in staat om de strijd aan te gaan tegen de dingen die me aan tafel voor mijn neus werden gezet. Ik kwam tot het besef dat praten, werkelijk stil staan bij wat ik voel en benoemen wat er in me omgaat helemaal zo slecht nog niet was als wat ik mezelf aanpraatte. En dit is nog steeds een drijfveer om open te zijn over de dingen die ik denk, toen dacht en waarvan ik weet dat ik niet de enige ben die soms worstelt.
In de kliniek moesten we in groepsverband vaak ook onderwerpen en zaken bespreken die voor ons heel lastig waren. Juist door dit ook af en toe met anderen te bespreken en naar elkaar te luisteren, kwam ik erachter dat ik zo ontzettend veel angsten en gedachten had die anderen ook hadden. Het was taboe, had ik mezelf aangepraat, om open te zijn, maar het leek allemaal reuze mee te vallen en ook heel fijn om te weten dat ik niet de enige was die mezelf in een bepaald daglicht stelde. Er waren anderen die dat soms ook op precies dezelfde manier deden. Ieder mens is uniek, anders in zijn visie naar de wereld en zichzelf, maar er blijken ook heel veel dingen met elkaar overeen te komen en zaken te zijn die je als mens gemeen hebt. En, dit kom je alleen te weten door eerlijk te zijn ( rauw, puur, naturel of hoe je het ook wilt noemen) en dat is voor mij nog steeds de motivatie om het verhaal dat ik heb, te delen en ook mijn leven van nu niet voor anderen te verbergen.
Al met al is het soms nog wel moeilijk om het onderscheid te maken tussen waardevolle reacties en kritiek die ik beter naast me neer kan leggen. Doordat ik heel open ben over mijn levensvisie, hoe ik nu omga met angsten, gedachtes en niet meer handel naar de Anorexia, komt dit voor sommigen triggerend over. Ik krijg wel eens reacties dat het bij iemand een bepaalde emotie aanwakkert of dat het niet motiverend genoeg is, omdat een ander niet vind dat ik 100% hersteld ben van mijn eetstoornis of er niet 'gezond' genoeg uitzie in hun ogen.
Ik ben niet mijn lichaam en de dingen die vooral op mentaal vlak veranderd zijn, maken dat ik niet meer handel naar de negativiteit. Mijn lijf is wel degelijk veranderd, maar sommigen vinden dit niet genoeg. Ik kan heel erg mijn best doen om poses aan te nemen om dit allemaal te verhullen, maar zo ben ik niet. Ik deel wie ik werkelijk ben om zo eerlijk mogelijk te zijn over waar ik nu sta. Ja, ik heb jarenlang geworsteld met Anorexia. Nee, ik ben er niet plotsklaps helemaal vanaf gekomen en het is denk ik een levenslang proces waarin ik vooral op het gebied van zelfontwikkeling steeds stappen blijf zetten.
Het is aan jou of je mij wilt lezen, mij vertrouwt dat de dingen die ik deel werkelijk behoren tot de dingen die Mij Mij maken en het prettig vind om naar me te luisteren als ik mijn ervaring en tips deel. Maar, je moet niets en ik vind het het belangrijkste dat je me volgt als het je helpt of als je het fijn vindt en niet wanneer je merkt dat bepaalde aspecten je triggeren. Ik wil enkel open zijn over mijn eigen leven en dat ik daarin misschien op een bepaald vlak voor iemand niet per se helpend ben, dat is iets dat ik zelf ook zal moeten accepteren en respecteren dat je dan beter mijn account niet kunt volgen.
Uiteindelijk hoop ik dat er ook mensen zijn voor wie ik wél iets kan betekenen. En dat hoeven er geen duizenden te zijn... ik hoef niet in een talkshow of een eigen podcast op te nemen. Ik wil gewoon, al is het maar een handjevol mensen, van betekenis kunnen zijn en misschien een lichtpuntje in de duisternis dat het niet alles of niets is, maar dat je ook mag geloven in een levenslang proces waarin je je blijft ontwikkelen. Er is niet één enkele manier en er is geen goed of fout. Later, als ik terugkijk op mijn leven, wil ik graag niet de teleurstelling voelen opkomen dat ik maar een 'leven' ben geweest op Aarde dat is gekomen en in afzienbare tijd ook weer is gegaan zonder waarde achter te laten. Ik wil zeker weten dat ik moeite gedaan heb om iets te zijn, iets te doen en op te staan voor het geluk van anderen en daarmee ook voor mezelf.
Don't worry when you're not recognized
But strive to be worthy
Of recognition
Reactie plaatsen
Reacties