Afgelopen jaar waren eind oktober en begin november emotioneel best pittig. Het is vaak dat de donkere dagen, de kou, het gure weer en de regen mensen negatief of somber maken, maar daar had het allemaal niet mee te maken. Het laatste weekend van oktober was het nog prachtig weer, had ik een familieweekend en besefte ik hoe erg ik ze soms nodig heb, dat ik het contact mis of hun nabijheid. Ik bel regelmatig met mijn vader, app met mijn broer en de rest van de familie, maar soms, heel soms, heb ik ze echt even nodig. Mentale steun is moeilijk om aan mezelf te geven, verdriet zit in een klein hoekje, maar intens verdriet is iets dat ik vaak toch alleen moet dragen. Ik kan het wel, ik huil uit op de bank, maar toch is het anders als er iemand is die dan even een arm om je heen slaat en waar je tegenaan kunt leunen.
Ik heb, zoals velen van jullie weten, zeven jaar aan klinische behandelingen gehad en tijdens deze opnames veel verschillende mensen leren kennen. Ik sliep vaak samen met iemand op de kamer, af en toe had ik een eigen slaapkamer, maar meestal deelde ik lief en leed, worstelingen en situaties met iemand anders. De meiden die ik op deze manier leerde kennen, waren voor mij zeer waardevol. Ze waren er, ik was er voor hen en ik weet nog dat ik regelmatig de avond afsloot door samen op bed met mijn kamergenote te kletsen, de dag door te nemen, te huilen, elkaars angsten te relativeren of onze irritaties te uiten. Één van die meiden is in oktober overleden. Op een avond kwam er een mail in mijn inbox, een schoonzus van haar (X) had de opdracht gekregen mij te informeren. Het was op een maandagavond gebeurd, X was moe op bed gaan liggen, al een aantal dagen niet lekker, zonder aanleiding. Plots, na een paar uur, was ze er niet meer. Weg. Niet meer te redden. Levenloos.
De mail lezend, besefte ik niet precies wat er aan de hand was. Ging het om X? Hoe kan dat nou? Ik had nog gezien dat ze mijn bericht een paar dagen geleden gelezen had op Social Media. Haar schoonzus vertelde me dat X mij regelmatig nog genoemd had na onze opname, dat het contact voor haar net zo waardevol als voor mij was geweest en dat raakte me. Het idee dat er iemand een periode met mij heeft doorgebracht en daaraan een waardevolle herinnering heeft, voelt voor mij bijzonder. Het is mijn doel om, nu, voor anderen van betekenis te kunnen zijn en als ik dat kan, gedaan heb of nog kan bereiken en dit soort reacties krijg, ben ik even stil.
Maar toen ontving ik de rouwkaart, zag ik de foto op de voorkant en was het ineens echt. Tranen stroomden over mijn wangen, terwijl ik staarde in die mooie ogen van haar. Hoe kan ze nu ineens weg zijn? Waarom is het haar niet gegund om te blijven leven? Kunnen we niet ruilen?
Het leven is soms niet eerlijk...
Precies in deze periode was ik druk bezig met het herschrijven van de dagboeken ten tijde van mijn laatste klinische opname in 2018. Ik zat toen niet lekker in mijn vel, was extreem ondervoed, had ondergewicht, was lichamelijk zwak en mentaal worstelde ik elke seconde met mezelf en de anorexia. Tijdens deze opname is mijn oom, die mij zeer dierbaar was, overleden. Het was een ondraaglijke emotionele pijn toen ik hoorde dat hij het niet gehaald had en aan kanker overleed. Tijdens het herschrijven van die dagboeken moest ik er ook aan geloven dat ik op een gegeven moment het punt zou bereiken dat hij er niet meer zou zijn. Ik was best bang voor de herinnering, wat er allemaal terug omhoog zou komen en hoeveel emoties dat op zou roepen. Mijn oude kamergenote was overleden, ik had het nog niet een plek kunnen geven en een paar dagen later kwam ik tijdens mijn schrijfproces bij het overlijden van mijn oom. Ik had de ene traan nog niet verwerkt of de andere kwam al. Het waren een paar heel pittige weken en ik heb het met rouwen de laatste tijd best wel moeilijk. Eerder kroop ik terug in de eetstoornis, stopte ik met eten, ging heel veel bewegen en verdoofde mijn emoties door honger te lijden. Nu doe ik dat niet meer, waardoor het verdriet er is, ik moet accepteren dat ik dit mag voelen en er op een andere manier mee om moet leren gaan zonder mezelf te kwellen.
Wat ik nu vaak doe op dit soort momenten is het even opzij zetten en afleiding zoeken in iets anders. Het werkt niet, want onderhuids blijft het verdriet er zitten en moet het er toch op een of andere manier uit, maar voor even is het prima. Als ik dan 's avonds op de bank zit, alleen onder een dekentje met een kop thee, komen vaak de tranen. Ik besef op dat moment des te meer dat de mensen die me dierbaar zijn het leven laten voor wat het is, de strijd niet konden winnen, plotseling van de aardbodem verdwijnen, terwijl ik er na al die jaren, al die tegenslagen en het pijnigen van mezelf nog ben. Ik voel me niet enkel verdrietig dat ik een ander verlies, maar ook om het feit dat ik er nog ben, dat ik wel de kans krijg en gekregen heb om nog wat van mijn leven te maken en dat niet samen met hen kan delen. Het is een realisatie dat ik niet meer terug wil zakken in de situatie waar ik jaren geleden in belandde, dat ik echt alles uit het leven en uit mezelf wil halen dat ik in mijn bereik heb en dat een angst geen angst is zonder dat ik het ooit in de ogen heb gekeken. Ik denk vaak al dat ik iets niet durf of kan, terwijl ik het nog nooit gedaan heb. Nu is dat het moment waarop ik tegen mezelf zeg dat ik het moet doen en ik heb ervaren dat meegaan op gedachtes die je bang maken je juist de verkeerde kant op trekken.
Ik voel me schuldig wanneer ik heel lang stil sta bij het verlies of verdriet. Het is iets in mij dat me vertelt dat ik het leven minder waard ben dan een ander en dat ik in diegene zijn/haar plaats beter had kunnen gaan. Wat heb ík nou aan de wereld toe te voegen? Onzeker wordt ik er van en ik liet het me in eerste instantie beïnvloeden, verstopte me en verzonk in zelfmedelijden, maar iets in mij geeft daar steeds meer weerstand tegen. Door te kiezen om te herstellen van mijn eetstoornis, het weer ervaren van vreugde en positiviteit, kracht en de zelfstandigheid om zelf mijn leven in te richten, ben ik van mening dat ik niet dood wil gaan zonder iets van waarde na te laten. Dit is de reden dat ik blog, dat ik deel hoe ik leef, dat ik ben wie ik ben en laat zien dat ik op het randje van de afgrond balanceerde, maar daaruit ben geklommen. Sommige mensen vragen zich af waarom ik terugblik op deze pijnlijke situatie, het tragische moment en de traumatische herinneringen, maar het is voor mij telkens weer een leerles, een moment van besef dat het leven toen geen leven was en dat ik daar absoluut niet meer heen wil. De eetstoornis wilde graag heel goed zijn. Nou, dat was ze en het heeft me enkel ellende gebracht.
Ik kreeg de kans, heb veel mensen en lotgenoten moeten laten gaan, maar voor eenieder die er nog is en die het niet meer ziet zitten, wil ik er zijn, moed toespreken dat het anders kan en dat zolang je leeft, je de mogelijkheid hebt het tij te keren en je dromen waar te maken.
Ondanks het feit dat ik nu positief ben ingesteld en met goede moed in het leven sta, zijn er echt nog wel momenten dat het allemaal te veel is, zwaar beladen en dat de tranen achter mijn ogen branden. Ik heb een lijst met nummers, die je 'zielig' kunt noemen, op mijn telefoon staan en ik luister ze niet vaak, heb er weinig behoefte aan, maar àls er dan toch een moment is dat ik het nodig heb, speel ik ze af. Muziek is iets wat me helpt om verdriet naar boven te laten komen en waar ik alles voorheen probeerde weg te drukken om vervolgens te denken dat het er niet was, dat het er niet mocht zijn, wil ik er nu op een andere manier mee om gaan. Ik heb geleerd van mezelf dat het niet werkt. Het wegdrukken van het verlies van een dierbare, het scheiden van mijn ouders, eenzaamheid en de angst voor de dood, gaan niet weg. Het verdriet blijft zitten, de angst wordt groter en als er zich opnieuw een moment voordoet dat ik emotioneel wordt, is het gevoel enkel groter en wordt het telkens lastiger het weg te maken.
Ik stopte met eten, ging overmatig veel bewegen, sneed mezelf en werd negatief en neerslachtig. Het hielp niet, ik werkte mezelf tegen, maakte mezelf ongelukkiger dan dat ik al was en sleepte mezelf naar de afgrond.
Nu voel ik me nog net zo klote en verdrietig, maar maak ik er tijd voor. Ik zit op de bank, zet mijn playlist op, laat de tranen komen, soms met snikken en heftig schudden, maar het is het enige wat ik op dat moment nodig heb om het er te laten zijn. Echt verdriet zit diep vanbinnen en ieder heeft zijn eigen manier om dat te verwerken. Huilen gaat bij mij in stilte, maar echte emotionele pijn komt toch anders naar buiten. Er is niemand die me ziet, niemand om me heen en op een of andere manier doet dat pijn, is er gebrek aan de schouder om tegenaan te leunen, maar voelt het anderzijds ook bevrijdend om het te laten gaan.
Er is niets goed of fout, het gaat er uiteindelijk om dat je je verdriet kunt uiten op een manier die voor jou voelt als een opluchting, waarin je niet destructief, maar juist lief bent voor jezelf.
Grief is like the Ocean:
It comes on waves
Ebbing & Flowing
Sometimes the water is calm
Sometimes it's overwhelming
All we can do
Is learn to swim
Reactie plaatsen
Reacties