Toen ik in januari mijn eigen bedrijf startte en andere online ondernemers uit de Unfold Your Freedom community leerde kennen, moest ik op zoek naar het 'waarom' in mijn weg naar vrijheid. Heel lang moest ik daar niet over nadenken, aangezien het schrijven en delen van mijn verhaal precies hetzelfde doel heeft.
Ik wil van betekenis zijn voor anderen, voor mezelf en voor onze planeet. Mijn boodschap deel ik door middel van het schrijven en spreken over mijn ervaring, mijn knelpunten en wat ik hieraan gedaan heb. Het lijkt me heel mooi om bij te dragen aan een duurzamere wereld, een steun te zijn voor anderen, mezelf te blijven ontwikkelen en vrijheid te creëren.
Iets wat ik vaak herhaal, voor anderen en voor mezelf, is dat ik geaccepteerd wil worden zoals ik ben. Mijn fouten, mijn imperfecties, de vlekjes op mijn tanden, mijn iets hogere stem dan ik zou willen, mijn lengte, mijn postuur, mijn mindset, inzet en ga zo nog maar even door...
Alhoewel ik niet meer de pesters om me heen heb die me vroeger het leven zuur maakten en ik een nieuw sociaal netwerk heb opgebouwd, zeg ik het nog steeds. Er zijn nog genoeg mensen die er gebruik van maken dat ik altijd maar 'ja' zeg en ik ben nu aan het leren dat ik ook met 'nee' mag antwoorden. Mijn omgeving is veranderd, maar ik voel me er nog niet altijd thuis. Ik ben niet één met mezelf, met wat ik doe en loop vaak nog op mijn tenen.
Toen ik een paar dagen geleden in de spiegel keek en vond dat ik er wat belabberd uitzag, realiseerde ik me dat het voor een groot deel bij mezelf ligt. Ik kreeg zo vaak te horen dat ik niet oké ben, heb het tegen mezelf gezegd en ben het gaan geloven.
Accepteer ik mezelf eigenlijk wel?
Toen ik eenmaal de stap zette om tegen mijn angsten in te gaan, om terug te leren luisteren naar mijn lichaam en te ervaren dat er niets gebeurt, veranderde mijn mentaliteit. Ik zat gevangen in mezelf en stelde jarenlang regels op waar ik vast in bleef zitten. Mijn verleden en alles wat er gezegd is, ben ik gaan geloven. Het was als een cassettebandje dat telkens op 'replay' bleef staan.
Door het volgen van de MinnieMaud-methode leerde ik dat ik mijn lichaam zijn werk moest laten doen. Mijn angsten omtrent de gevolgen waren immens, maar geen enkele werd realiteit. Ik woonde thuis met mijn ouders en broer en hield bewust het sociale contact op afstand om mezelf te beschermen. Ik had ruimte nodig om mezelf ervan te overtuigen dat ik dit tot een goed einde kon brengen en daar mocht niemand met zijn negatieve oordeel tussen komen.
Ik gaf niet op, ik ging dwars door de angst heen en zag wat er werkelijk gebeurde. Het was een enorme opluchting om los te komen van mijn eigen regels. Ik groeide, leerde meer over mezelf en deelde dit met de buitenwereld door gebruik te maken van YouTube en sociale media. Ondanks dat ik nog heel onzeker was over mijn uiterlijk, mijn manier van praten en waar ik stond in het leven, was mijn enthousiasme, verhaal en het pad dat ik volgde dusdanig groot dat ik ermee naar buiten trad. Ik wilde er zijn voor iemand die zat waar ik vandaan kwam en nog steeds is dat mijn grootste drijfveer.
5 jaar geleden ging ik volledig op mezelf wonen, liet ik de zorgverlening los, had ik een vaste baan, maar voelde ik me niet thuis in wat ik deed. Door het volgen van thuisopledingen specificeerde ik mezelf binnen de Psychologie, maar voelde ik me niet comfortabel met een beroep als psychologe. Een hele dag in een kamertje zitten, terwijl ik mijn cliënten afvink? Dat is niets voor mij.
Ben ik dan niet goed genoeg om deze rol op me te nemen? Waarom voel ik mezelf in geen enkele andere baan thuis? Waarom blijf ik 'ja' zeggen tegen anderen, maar zeg ik 'nee' tegen mezelf?
Het zit best diep, maar ik wil nog steeds kunnen zijn wie ik ben en daar om gewaardeerd worden. Ik besef me dat mijn omgeving veranderd is, maar ik voel me soms nog net zo onzeker. Als ik een video deel, ben ik bang dat er wat gezegd wordt over de witte vlekjes op mijn tanden, vind ik mijn haar niet mooi, zijn mijn wangen rood, heb ik een bolle toet of te hoge stem. Het zijn uiteindelijk allemaal gedachtes die ik heb over mezelf en die voortkomen uit de kritiek die ik in het verleden gehad heb. Ik loop er nog steeds mee rond. Het zijn mijn knelpunten en ik moet een weg zien te vinden om te leren accepteren dat ik dit gewoon ben. En dat dat oké is.
Hoe meer ik bij mezelf stil leer te staan, hoe meer inzicht ik krijg in mijn knelpunten. Als ik helemaal op mezelf word teruggeworpen, zoals bijvoorbeeld tijdens mijn reis naar Nicaragua, kom ik pas echt tot de kern van mijn angsten en gedachtes. Door een online business te starten en vanuit de community ervaringsverhalen en levenslessen mee te krijgen, voel ik me minder alleen in mijn twijfels en vaardigheden. Ook al is het contact online, ik voel me verbonden, gerespecteerd en mezelf. We streven allemaal naar vrijheid, ieder tekent zijn eigen routekaart, maar steunt elkaar en zijn of haar team. Het is zoveel meer waard om niet meer weg te lopen, maar mezelf in de ogen aan te kijken en te zien wat er achter die muur schuilt.
Ik ben al een stuk zelfverzekerder, de eetstoornis maakt nauwelijks nog deel uit van mijn content, alhoewel de achterliggende boodschap regelmatig nog terugvalt op deze ervaring. Ik ben wie ik ben, maar moet mezelf soms hard toespreken om te delen wat ik wil delen. Ik denk dat anderen oordelen hebben of heb mezelf bepaalde ideeën aangepraat, waardoor ik bang ben dat het verleden zich herhaalt. De mensen uit de Unfold Your Freedom groep hebben me al veel geleerd en bijgebracht. Een van de belangrijkste aspecten die terugkomt is authenticiteit. Je bent goed zoals je bent en als je leidt en deelt vanuit je hart zullen vanzelf de mensen op je pad komen die bij je passen.
What you have
Many can have
But who you are
No one can be
Reactie plaatsen
Reacties