18 Maart 2025
Tja, daar sta je dan. Met je foto in de krant.
Aan het eind van de zomer in 2024 vond ik het manuscript van mijn dagboeken uit 2018 en ik kreeg het gevoel dat ik het niet onaangeroerd in de kast kon laten liggen. Deze site, mijn blog, run ik nu al drie jaar en nog steeds met heel veel liefde, motivatie en moed. De vele reacties die ik krijg, de feedback en waardevolle gesprekken die hieruit voortkomen, vormen de drijfveer om dit voort te zetten.
Nergens ben ik zo puur, open en 100% mezelf als hier. Het is niet voor iedereen even helpend, er zijn altijd mensen die kritiek hebben op hoe ik mijn leven vorm geef, wat ik laat zien, wat ik deel en wie ik ben. Het heeft me soms enorm veel pijn gedaan en ik heb me ontzettend naar gevoeld wanneer anderen mijn openheid in twijfel trokken.
Door niet op te geven, door te gaan en voort te zetten waar ik mee bezig was, leerde ik dat het oké is dat niet iedereen op een lijn zit met mij, dat anderen niet beter weten wanneer ze een negatieve opmerking maken en dat ik me vooral niet moet laten weerhouden om te doen waar ik voldoening uithaal.
Dit ben ik en dit is mijn verhaal. Ik leef nu vol toekomstdromen, heb een eigen bedrijf en sta voor je klaar.
&
Als je me niet vertrouwt of denkt dat ik mezelf niet ben:
Laat gaan
20 Maart
En daar sta je dan met je 'happy face' in de krant en het verhaal dat ik deel met de buitenwereld. Ik heb heel vaak de vraag gekregen hoe het me gelukt is om met het artikel in de krant te komen en wie er op me af is gestapt.
Nou, ik ga je eerlijk zeggen: ze zijn niet naar mij gekomen, maar ik ben naar hen toe gegaan. Ja, het is niet uit de lucht komen vallen. Allereerst had ik mezelf als doel gesteld aan het begin van 2025 dat ik mijn boek sowieso in de media wilde krijgen. Of dat nu op tv, radio, in een krant of tijdschrift is, dat maakt me niet uit. Ik wil mezelf niet meer verstoppen achter het masker dat de eetstoornis me altijd gaf, ik wil mijn boodschap verspreiden en elke dag dat ik voor de koelkast stond, (want daar hangen mijn doelen op een memo) zag ik wat ik wilde bereiken. Ik las ze hardop voor, sprak tegen mezelf dat dit is wat ik wil bereiken, dat dit doelen zijn die ik kan bereiken en dat dit doelen zijn die ik ga bereiken.
Maar, daar moet je natuurlijk wel wat voor doen.
Ik had het geluk dat ik ergens in mijn mailbestand het adres nog had van een journaliste van de PZC. In 2020 heb ik een interview en korte tv opname bij Omroep Zeeland gehad over mijn herstel en de behandeling bij de eetstoornisinstelling in Zeeland. Door middel van het documenteren van mijn proces in Youtube video's en online actief mijn weg te delen, werd ik genomineerd voor Vrouw van het jaar op het gebied van het online uitdragen van steun en mentale gezondheid. Dit ben ik niet geworden, maar de contacten van de media die toen bij mij thuis zijn gekomen, had ik opgeslagen.
Nu ik met mijn boek aan de slag ging, ben ik in de mail geklommen, heb ik op hen een beroep gedaan en verteld dat ik over de periode dat ze toen bij mij thuis kwamen, een boek aan het schrijven ben. De journaliste zelf stond op het punt om haar pensioen in te leiden en was niet zeker of het stuk toereikend zou zijn voor de krant. Maar, ze kon het aan een ander doorzenden.
Een dag later kreeg ik bericht van een man die een stuk van mijn manuscript gelezen had, er potentie in zag en een paar vragen wilde stellen om een artikel te schrijven voor de krant.
Het duurde niet lang voordat ik een gesprek had met de journalist over het artikel en ik vertelde hem mijn reden tot schrijven. Het is bijzonder dat de boodschap die ik uit wil dragen op een lijn zit met het runnen van mijn bedrijf en de groep mensen bij wie ik me als online distributor heb aangesloten. Vanaf het moment dat ik ervoor koos om weer een grote stap te zetten, wist ik dat ik niet meer terug kon. Ik wil ook niet meer terug.
Precies zoals ik het ook ervoer op het moment dat ik de MinnieMaud-methode ging volgen. Het voelt ontzettend eng, zo'n rigoureuze stap. Je kunt niet in de toekomst kijken en je weet niet waar het je gaat brengen, maar als je vertrouwt op wat je wilt bereiken en jezelf ervan kunt overtuigen dat je het in je hebt om dat waar te maken, geloof me, dan wordt het werkelijkheid.
Of dat dan een paar maanden of jaren duurt, ligt aan de situatie, je inzet, je mindset en vooral je doorzettingsvermogen. Hoe lang het ook lijkt te duren, elke stap is er één. Zolang je door blijft gaan, maak je progressie. Zodra je stopt, val je terug of blijf je zitten waar je zit.
Ik had de krant aan de lijn, ik vond het ontzettend spannend en ook de publicatie van mijn boek gaat me een enorme hoeveelheid twijfels brengen. Maar ik ga wel door. Er zullen ongetwijfeld negatieve reacties komen en kritiek die ik heel persoonlijk op zal vatten, aangezien het mijn pure gedachten en belevingen zijn uit 2018. Ik geef niet op, want ik weet waarvoor ik het doe.
The greatest sin is
To think yourself weak
Reactie plaatsen
Reacties