‘Lichaam en Geest zijn één’ is een term waar ik veel belang aan hecht. Ik ben er van overtuigd dat je meer kunt bereiken als je ook echt gelooft dat je daartoe in staat bent Echter, dit beperkt zich wel tot bepaalde omstandigheden. Het is lang niet altijd in jouw voordeel wat deze samenwerking met zich meebrengt en soms kun je zelfs zo ver gaan, dat ze elkaar gaan afstoten. Het is aftasten naar een balans tussen wil en werkelijkheid. Een zoektocht om jezelf beter te leren kennen en te ontdekken waar jouw krachten en mogelijkheden liggen.
Als 13-jarig meisje wist ik niet anders dan dat ik ‘dik’ was en ‘ongezond’ at. Dit werd me al jaren toegezegd en hoe vaker ik het hoorde, hoe meer ik het ging geloven en zag als de realiteit. De motivatie om er verandering in aan te brengen zat er wel, maar ik wist niet hoe of waar te beginnen. Ik kon het toch niet en het resultaat zou nooit goed genoeg zijn. Om die reden ging ik juist meer eten...emotie-eten. Ik had mijn hoop gevestigd op de overstap naar de middelbare school. Zou ik daar wel anders behandeld worden en geaccepteerd worden zoals ik ben?
Dat dit niet het geval bleek, knaagde enorm aan me en plots kwam de opwelling dat ik het over een andere boeg moest gooien. Dit keer geen troost door meer te eten, maar juist door minder/stricter te gaan eten en later hele maaltijden over te slaan.
Toen bleek dat ik het eigenlijk heel fijn vond om een appel of peer te eten in plaats van koekjes en chips, kreeg ik wat meer zelfvertrouwen. Misschien zou het toch minder lastig zijn om gezonder te eten dan ik dacht en als ik alles door fruit en groente kon vervangen, zou ik dan wel afvallen?
Het duurde een tijdje, maar na een paar weken ging het gewicht er in rap tempo af. Toen besloot ik eetmomenten over te slaan, want voor mijn gevoel ging het nog niet snel genoeg. Dit kon ik vast ook wel als ik nu al zo ver was. En ja hoor, hup, weer geen ontbijt, later ook geen lunch en op een gegeven moment at ik enkel mijn avondmaaltijd. Dit kon ik echter nooit overslaan vanwege de samenkomst van ons gezin op dat moment. Echter, mijn hoofd moedigde me aan om meer en meer eten te laten staan, lekker fanatiek te doen met beweging en me ook extra in te zetten bij activiteiten.
….tot ik ging merken dat mijn lichaam op een gegeven moment niet meer deed wat ik wilde. Ik sprintte niet meer zo hard als voorheen, gaf veel minder kracht achter een trap tegen de bal, fietste steeds langer over mijn route naar school en had geen plezier meer in beweging. Maar ik moest, anders zou ik terug dik worden. Op dit moment was ik zo ver gegaan in de samenwerking tussen lichaam en geest dat ik op het punt was aanbeland dat ze elkaar compleet dreigden te verliezen. Mijn lichaam had geen brandstof meer om waar te maken wat mijn hoofd wenste. Ik kon mijn eigen plannen niet meer uitvoeren, waardoor ik in mijn hoofd negatiever en veeleisender werd. Door te ver door te draven en te veel te willen ‘profiteren’ van de samenwerking tussen lichaam en geest, heb ik eigenlijk misbruik gemaakt van de connectie. Daar merkte ik nu de gevolgen van.
10 jaar later…
Als ik nu terugkijk op de beginperiode van mijn eetstoornis, is het wel te begrijpen waarom ik zo lang in hetzelfde cirkeltje bleef rondtollen. Doordat ik telkens werd afgeremd in het afvalproces en in de kliniek werd opgenomen, ben ik nooit tot het naadje gegaan en heb ik niet ervaren hoe het is als lichaam en geest niet meer samenwerken. Dit kwam pas toen ik ‘uitbehandeld’ werd verklaard bij Rintveld en zelf het recht kreeg om te zeggen of ik een opname toestond of niet. Door dit meermaals te weigeren zakte ik steeds dieper in de put en ging uiteindelijk écht (bijna) dood.
Godzijdank mag ik nog meemaken dat het ook anders kan en nu ik merk hoeveel plezier het me doet als ik iets wil, wat ik ook écht kan, ben ik dankbaar dat ik deze verandering toch ben aangegaan. Ik eet nu voldoende, gezond en zorg ervoor dat ik ook blij kan zijn met wat ik eet. Het leven draait niet meer om (niet) eten en mezelf kwellen, maar om nieuwe ontdekkingen, enthousiasme en mezelf gunnen om lief te zijn. Naar anderen evenals naar mijzelf. Door de MinnieMaud-methode te volgen, heb ik ondervonden hoe het is om voeding te accepteren en het deel te laten uitmaken van mijn dagelijks leven. Het is geen duivel die je enkel doet aankomen, waar ik altijd angstig voor ben geweest. Jezelf genoeg, gezond, maar ook vooral gewenst voeden zorgt voor positiviteit vanuit jezelf die je ook uitstraalt naar anderen in je omgeving. Ik kroop uit mijn schulp, werd spontaner, opener in sociale contacten en had weer zin om activiteiten te ondernemen. Veranderingen vinden vaak plaats via een langdurig proces, maar ik moet eerlijk bekennen dat bij mij de positieve omslag van dag tot dag te bemerken was. Niet alleen voor mijzelf, maar ook voor ons gezin waar ik mee leefde. Het vertrouwen van mijn ouders in verbetering van mijn leven was weggezakt. Ze wilden me liever niet thuis hebben uit de kliniek, want het zou toch weer bergafwaarts gaan. Totdat ik écht ging eten en mijn stemming compleet omsloeg. Sindsdien is onze band alleen maar sterker geworden en zijn onze bezoekjes (ook met mijn broertje erbij) intiemer, gezelliger en stukken leuker.
Een terugval zou voor mij redelijk gemakkelijk op de loer kunnen liggen. Ik loop nog dagelijks tegen situaties aan waar ik door getriggerd kan worden. Als reactie hierop zou ik mijn hoofd kunnen laten hangen en troost zoeken in de eetstoornis. Echter, doordat mijn WIL om dit leven te behouden veel groter is dan de gedachte aan toen de eetstoornis volledig met de scepter zwaaide, maakt dat ik ook KAN vasthouden wat ik nu heb en goed voor mijzelf kan blijven zorgen.
Na een hele periode werken lichaam en geest eindelijk weer samen, is er harmonie in mijzelf en worden mijn innerlijke wensen niet meer geleid vanuit angst. Deze dingen maken mij sterker en standvastiger om geen nieuwe afvalrace te beginnen.
Alles bij elkaar genomen is het in het heetst van de strijd tegen de eetstoornis moeilijk te geloven dat het ooit beter kan worden. ‘Waar een wil is, is een weg’, en dat is ook zo. Angst hoeft geen hindernis te vormen in je zelfvertrouwen en je leven al dan niet te veranderen. Als jij WILT veranderen, dan KUN je dat ook. Laat je niet misleiden door de stem die zegt dat je hier te zwak, ongedisciplineerd of niet toe in staat bent. Tot een (positieve) verandering ben je altijd in staat, alleen ben je nog niet zeker van het resultaat. De enige manier om daarachter te komen, is door in actie te komen en je angst te ondergaan. Als lichaam en geest ver uit elkaar gedreven worden, kan het je een boel kosten, maar breng je ze dichter bij elkaar, dan zul je ervaren dat er nog tal van mogelijkheden voor je open liggen. Vanuit eigen ervaring hoop ik dat anderen dit ook mogen gaan ervaren en gaan leren dat het leven met een eetstoornis niet voor altijd vaststaat. Hoe diep je ook zinkt, hoe ver de connectie tussen lichaam en geest ook uit elkaar gedreven worden...er is altijd een weg terug.
En de sleutel, dat ben jij. <3
Reactie plaatsen
Reacties