Er zijn altijd mensen in je omgeving waar je tegenop kijkt. Ze vormen een voorbeeld, geven je een veilig gevoel of het idee dat je echt op hun expertise kunt rekenen. Dit gevoel heb ik altijd bij mijn ouders gehad en leraren op school, iets wat velen van jullie wel zullen herkennen, maar ook toen ik in behandeling ging voor mijn eetstoornis kwamen daar meerdere mensen bij. Psychiaters, psychologen, therapeuten, diëtistes, verpleegkundigen en noem maar op. Ik heb veel contact met deze mensen gehad, maar nu enkel nog behandeling voor mijn eetstoornis bij iemand die zich ‘verpleegkundig specialist’ mag noemen.
Het voorval
Afgelopen maanden ging het lichamelijk behoorlijk op en af. Vanuit het niets gebeurde het dat ik ‘s nachts moest overgeven, voelde ik me heel misselijk, ellendig en wisselde mijn lichaamstemperatuur heel snel. Waar het allemaal vandaan komt, is nog steeds één groot mysterie. Tot dusver dacht de diëtiste dat het met mijn lactose-intolerantie te maken had. Alleen leek het wel heel snel te verergeren. Na een poosje volledig lactose-vrij geprobeerd te hebben, leek het wat af te nemen.
Opgelost.
Of niet?
Ik bleef me heel erg moe voelen, ondanks mijn betere nachtrust en misselijk. Na dit gedeeld te hebben, wilde mijn behandelaarster dat ik bloed liet prikken. Nog geen drie dagen later kreeg ik van haar bericht dat ik bloedarmoede had, waar de klachten die ik had ook aan te linken waren. Bij onze volgende afspraak schreef ze me ijzertabletten voor, maar daar voelde ik me enkel slechter door. Ook overdag. Het voelde als een heel heftige griep, ik was ontzettend misselijk, moest braken en had overal pijn. Pas twee uur voordat ik naar bed ging begon ik me weer een beetje mezelf te voelen.
De ijzertabletten moest ik op een lege maag innemen, maar daarna ging het bergafwaarts. De bijsluiter heb ik er keer op keer bij gepakt. Alles wat er stond qua bijwerkingen, herkende ik helemaal niet. Obstipatie zou vaak voorkomen, maar mijn ontlasting werd alleen maar dunner. Er klopt hier iets niet, dacht ik. Wat ik ervoer, zette ik op de mail naar mijn behandelaarster, maar die reageerde pas 5 dagen later en wel met het bericht dat ik ook 2x in de week zo’n tabletje mocht slikken in plaats van elke dag..
Ze zei dat het niet alleen door de pillen zou komen dat ik die klachten had, maar ook door de eetstoornis en mijn ondergewicht.
Ik kan met zekerheid zeggen dat ik me niet aan het aanstellen was en dat mijn eetstoornis hier niets mee te maken had. Waar zou die in dit verhaal dan voordeel uit halen? Ze nam me niet serieus, terwijl ik me super slecht voelde. Mijn moeder drong erop aan om naar de huisarts te gaan. Dit durfde ik eerst niet, omdat mijn behandelaarster dit niet wilde. Ze zette zichzelf in aanzien boven de huisarts en andere zorgverleners, terwijl dat niet meteen betekent dat ze altijd goed zit met wat ze doet. Ze vond zichzelf beter en zei dat ze beter kon inschatten wat de situatie bevatte dan de huisarts. Een andere kijk op hetgeen mijn klachten betrof zou mij alleen maar in verwarring brengen. Ik heb het nog een paar dagen op zijn beloop gelaten, maar mijn lichamelijke toestand verslechterde alleen maar. Uiteindelijk heb ik toch maar naar mijn moeder geluisterd en de huisarts gebeld. Vanwege Corona ontvangt ze niet veel patiënten, dus heb ik mijn klachten telefonisch overgedragen. Het huilen stond me op dat moment nader dan het lachen. ik ook de bijsluiter van de staaltabletten nóg eens goed doorgenomen en daar stuitte ik op iets verontrustends, dat de huisarts ook leek te bevestigen…
Na keer op keer de bijsluiter checken, las ik ergens onderaan dat je een overdosis giftig kon zijn. Ook dit kon bijwerkingen geven die hiertoe bevestiging gaven; deze bijwerkingen kwamen overeen met wat ik ervoer en ook de huisarts reageerde meteen. Ik moest per direct stoppen met die tabletten en was mijzelf kennelijk al een hele week aan het vergiftigen.
Het was wel een beetje schrikken toen de huisarts meteen ingreep, want dat gaf blijk van de ernst. Ik heb sindsdien die tabletten niet meer geslikt. In één tablet ijzer zat ook 15x de hoeveelheid die je eigenlijk dagelijks nodig hebt, niet gek dus dat ik hier zo heftig op reageerde. Naarmate de dagen verstreken begon ik me weer wat beter te voelen en de vergiftigingsverschijnselen zwakten af. Owee dat ik mijn behandelaarster hierover zou vertellen, want als ze wist dat ik de huisarts om hulp had gevraagd, zou ze ontzettend boos worden. Nu gebruik ik in plaats daarvan een multivitamine die 100% geeft van alle vitaminen en mineralen en tot nu toe voel ik me daar goed bij.
Goedgelovig
Ik ging er vanuit dat mijn behandelaarster wel wist wat ze me voorschreef, maar puntje bij paaltje liet ze me gewoon een overdosis innemen en gaf ze geen gehoor aan mijn klachten. Iemand die al zo lang in het vak zit en dan geen discretie uitvoert over het uitschrijven van medicijnen, de hoeveelheden en te weten wat de gevolgen zijn als ze niet op de juist wijze worden ingenomen...
In de zorgverlening gebeuren er stiekem nog meer van dit soort dingen. Ook bij een andere instantie heb ik gezien hoe snel er eigenlijk medicatie wordt voorgeschreven en opgehoogd. Iemands karakter kan volledig veranderen en je bent jezelf niet meer.
Zelf heb ik best zware antidepressiva geslikt, al was het maar een geringe dosering. Vlak hierna ging ik met ons gezin op vakantie, maar ik genoot er niet van. Ik was bekaf, stond op met een vermoeid en zwaar hoofd en veranderde in een soort van zombie. Mijn oogkleur werd grijs in plaats van blauw en mijn ouders zagen het enthousiasme en de vrolijkheid verdwijnen. Ik was zo afgevlakt en emotieloos dat er voor hen ook geen vakantie meer aan te beleven was. Zonder overleg of contact met de kliniek, ben ik in Frankrijk met die pillen gestopt, waarna ik weer begon op te knappen. De eetstoornis werd weer wat sterker, doordat de pillen deze afgevlakt hadden, maar ook mijn eigen aard kwam terug. De hulpverleners waren er niet blij mee, maar zagen ze zelf wel in wat er van iemand overblijft als je zware antidepressiva voorschrijft? Het schijnt vrij gemakkelijk te zijn om medicijnen te krijgen als je bij een grotere instantie in behandeling bent, maar weten vele psychiaters en medici wel wat voor gevolgen het kan hebben? Zeker als je ziet dat er cliënten zijn die verschillende medicijnen en doseringen tegelijk gebruiken. Van de algemeen benoemde bijwerkingen is soms geen sprake meer door de samenwerking van verschillende medicijnen. Lichaam en geest gaan heel andere signalen geven die gevaarlijk kunnen zijn. Zijn ze dan niet net zo risicovol als drugsgebruik en roken?
Een beetje zorgen maak ik me wel. Ik heb zelf een aantal meiden gekend die er nu helaas niet meer zijn. Ze zijn uit het leven gestapt en alle drie door het opsparen van hun medicatie, om vervolgens alles in één keer tezamen in te nemen. Dit laat allereerst zien dat de verschillende medicijnen en de hoeveelheid die ze krijgen voorgeschreven hen niet helpt om stappen te maken in hun proces en een positievere kijk op het leven te ontwikkelen. Als ze dit wel ervoeren, waren er geen zelfmoordgedachtes en -pogingen geweest. Als tweede laat het zien hoe slecht er wordt gecontroleerd en omgegaan met zware medicatie. Antidepressiva en andere verdovende middelen zijn geen snoepjes om mee rond te strooien.
Van de andere kant bekeken snap ik psychiaters en specialisten in klinieken en instanties wel, maar vind ik het niet menswaardig. De wachtlijsten zijn zó lang, iedereen heeft hulp en aandacht nodig, maar op de huidige manier gaat het soms voor het kostenplaatje niet snel genoeg. Medicijnen lijken dan een middel dat op de korte termijn werkt, maar op de lange termijn is het alleen maar schadelijk en geeft het geen kans op herstel. Dit onderwerp wordt denk ik in de doofpot gestopt. Je schaadt de titel of naam van een ‘professional’ met dit soort ervaringen. Toch weet ik dat deze dodelijke situaties veelvuldig voorkomen en dat er nog meer verhalen bestaan van mensen met een negatieve ervaring bij medicatie.
Wat ik hier zelf van heb geleerd is om op te passen met mijn naïviteit. Ik vertrouw mensen nogal snel. Natuurlijk irriteer of erger ik me wel eens, maar ik kan me vaak wel goed inleven en zo compassie tonen. Ik wil op het gebied van medicijnen en alle onnatuurlijke dingen die me worden aangeboden en voorgeschreven, kritischer gaan zijn. Het is wel je eigen lijf en hoofd waar invloed op wordt uitgeoefend en alhoewel ik wel vertrouwen heb in hetgeen er wordt voorgeschreven, is het ook niet zo dat een ander hierin geen fouten kan maken. Elk mens reageert ook anders op een bepaald medicijn en daar moet je voorzichtig in zijn.
Al is degene die wat voorschrijft iemand met een bepaalde titel, ook zij zijn niet perfect. Wees voorzichtig met aannames en stop met pillen die jou geen goed gevoel bezorgen of leiden tot verbetering van jouw toestand. Pas goed op jezelf, zoals jij is er maar één en heb je zelf ervaring met een misstap van een behandelaar, schaam je niet om dit te delen.
Het mag geen taboe zijn om hierover te praten, uit angst om van hogerhand een standje te krijgen. Het gebeurt en het is goed om te laten weten dat we voorzichtig moeten zijn.
Take Care
Reactie plaatsen
Reacties