Nog voordat ik mijn eetstoornis ontwikkelde, stond mijn leven al in het teken van lichaam, zelfbeeld en voeding. Van kleins af aan werd ik negatief bekeurd om mijn uiterlijk en dat had een grote impact. De mening van anderen maakten dat ik me wilde verstoppen. Maar juist bij mijn naasten deed ik alsof ik heel uitbundig en vrolijk was. Ik wilde ze niet met de werkelijkheid belasten. Een masker van blijdschap verhulde alle narigheid die eronder zat en maakte dat vrijwel niemand wist hoe ongelukkig ik me werkelijk voelde. Met de intrede van de Anorexia werd mijn somberheid steeds toonbaarder voor de buitenwereld. Doordat eten vaak, en zeker op school, een sociale gelegenheid betrof, begon het leeftijdsgenootjes op te vallen dat ik in de pauzes niet aanwezig was. Ik deed of ik bij een docent(e) om raad ging vragen, maar verstopte me eigenlijk op het toilet om mijn brood weg te gooien en de tijd uit te zitten. Niemand zou me zien, dus niemand hoefde commentaar te geven op wat ik (niet) at en hoe ik eruit zag. Tuurlijk was het niet fijn om op die manier de pauze door te komen en ging ik in dat toilethokje alleen maar zitten piekeren. Ik zag echter geen andere uitweg om aan het oordeel van anderen te ontkomen.
Daarbij maakten situaties uit het verleden, waarin ik openlijk te schande werd gezet, dat de stem van de eetstoornis altijd won. Het piekeren zorgde voor negatieve inzichten over mijzelf. ‘Je bent een slechte vriendin/Je zal er nooit ‘bij’horen/Niemand heeft wat aan je/Je ziet er niet uit/Je bent niet slim genoeg/ Een jongen zal je nooit leuk vinden, laat staan een echte vent’/’Je bent veels te dik om bij een leuke vriendengroep aan te kunnen sluiten’/’Alles wat je eet verandert bij jou meteen in vetrollen’. Hoe vaker ik mijn pauzes op deze manier doorbracht, hoe reëler de gedachten werden en veranderden in feiten. Die feitjes maakten dat mijn zelfhaat groeide en mijn stemming neerslachtiger werd.
Ik ben best wel een gevoelig type en de deprimerende sfeer maakte mij broos en kwetsbaar. Anderzijds gaf het gedrag van de eetstoornis mij kracht om die fragiliteit te verbloemen. Ik deed of ik sterk was, maar eigenlijk kon ik om de haverklap en om alles huilen.
Tuurlijk zijn er nu ook af en toe nog dagen dat het iets minder gaat, ik niet zo lekker in mijn vel zit of een beetje wanhopig wordt. Vooral in de winter of herfst kan ik dit merken. Heel logisch eigenlijk, want heel veel mensen hebben in deze periode wat vaker last van dipjes. Er is minder zon, het is kouder, sneller donker en er valt over het algemeen veel meer regen. Zelf ben ik nogal een buitenmens en vind ik het heerlijk om met muziek op te genieten van een rondje fietsen of wandelen. Alleen, als ik niet moet werken en in de ochtend al aan het weerbericht kan zien dat het de hele dag gaat regenen en stormen, raak ik soms toch een beetje in paniek. Het gevoel om in huis ‘gevangen’ te zitten, maakt dat ik bang ben dat de dag ontzettend traag voorbij kruipt. Er lijkt dan geen einde aan te komen. Toch probeer ik hier iedere keer weer een oplossing voor te vinden, wel even naar buiten te gaan en me niet vast te pinnen op de weersvoorspellingen. De opwelling van paniek is altijd een naar moment, maar dit hoort bij het leven. Ook als je over het algemeen positief en opgetogen bent. Moeilijke momenten zijn er om te overwinnen en zonder deze situaties zou je de opluchting niet kunnen voelen wanneer het allemaal vlekkeloos verloopt.
De Ommekeer
De verandering in mijn stemming is gekomen toen ik uit mijn laatste klinische opname met ontslag ging en besloot om de MinnieMaud-methode te gaan volgen. Ik was tijdens deze opname al bezig geweest met het voorbereiden van dit plan, maar ik was ook bang voor de gevolgen. Deze angst kwam voort uit de eetstoornis, want in werkelijkheid stond mijn lijf te springen om juist meer te gaan eten. Toen ik eenmaal besloot om van start te gaan, was de knop in één keer om. Ik gaf mijzelf eindelijk toestemming om te eten en dat was voor mijn lichaam al zó lang geleden. Het gaf me mentale opluchting en vrijheid, maar ook lichamelijk begon er vanalles te veranderen. Ik onthield mijzelf niets, liep niet meer op mijn tenen en hoefde geen uitvluchten te verzinnen om eetmomenten over te slaan. Ik moest 3000 kcal binnen krijgen en hoe ik dat deed of vorm gaf, kon ik helemaal zelf beslissen. Doordat ik zelf ook achter het plan stond om de MinnieMaud-methode te volgen, maakte dat de stem van de eetstoornis kleiner. Dit gaf meer lucht, ruimte en zorgde voor een omslag in mijn stemming. Van het kwellende en deprimerende gevoel dat ik door de restrictie van eten ervaarde, veranderden mijn emoties naar enthousiasme/spontaniteit en levensvreugde. Ik liet mijzelf weer vrij en werd opener naar de buitenwereld.
Tot op de dag van vandaag bepaal ik geheel zelf wat mijn keuzes betreft en ben ik nog altijd vrolijk en open ingesteld. Ik houd meer van het leven als ooit tevoren en kan weer genieten. Het meest nog van de kleine dingen. Voor mij is het heel waardevol om te ondervinden dat je persoonlijk kunt veranderen als je je anders opstelt in het leven. Jij bent degene die in de hand hoe je je pad vormt en beslist in hoeverre je luistert naar je innerlijke behoeftes. Ik merk dat ik veel minder positieve gedachtes heb als ik veel spanning ervaar, er dingen van me verlangt worden waarvan ik van tevoren al weet dat ik ze niet kan waarmaken en in situaties terecht kom die nare herinneringen oproepen. In het laatste geval beleef ik soms wel eens een nare situatie opnieuw. Het zijn minder leuke momenten, maar ik beschouw ze toch ook als iets waardevols. Juist dan kan ik me bewust worden van mijn eigen gedachten en gedrag. Zo probeer ik in stressvolle situaties zo veel mogelijk te relativeren en te kijken naar wat wél haalbaar is. Als er op mijn werk bijvoorbeeld wordt gesteld dat ik een 5-tal taken in drie kwartier moet halen, maar dat ik naar inschatting weet dat dit niet mogelijk is, laat ik de gehaastheid niet op me inwerken en stel mezelf als prioriteit dat de kwaliteit van het werk de voorkeur moet krijgen. Beter netjes en afgewerkt dan slordig en chaotisch. Dan ben ik maar een half uurtje later, maar laat ik het wel verzorgd achter.
Door de negatieve invloed van anderen niet bij mij binnen te laten komen, neemt de emotie mij niet over, kan ik zo zelf bepalen wat ik met de situatie wil bereiken en hoe ik me gedraag.
Ik ben best wel een gevoelig type, dus bovenstaande intentie kan ik vaak niet waarmaken. Soms zou ik het wel willen, maar onbewust neem ik anderen hun mening/bevindingen en emoties altijd in me op. Het heeft me daarom op een bepaalde manier gevormd en het kostte best wat tijd om een manier te vinden mijn eigenbelang voor te laten gaan. Altijd slagen doet het niet, maar ik probeer het wel steeds vaker mee te laten spelen in mijn gedrag. Ik leerde mede hierdoor dat rust en orde veel beter werken en een meer gemotiveerde werkstijl opleveren dan dat je aan anderen gaat sjorren en doelen stelt die niet haalbaar zijn. Dit geldt ook voor mijzelf. Als ik per se een ronde wil fietsen, maar het de hele dag pijpenstelen regent, moet ik mezelf stopzetten en niet dwingen om tóch te gaan. Het is voor mij zo vanzelfsprekend dat ik doe wat ik me voorneem, dat ik ook moet leren om flexibeler te zijn als er een onverwachte wending plaatsvindt. Door realistisch te blijven en kritisch je intentie te benaderen, kun je tot de conclusie komen dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden en dat hetgeen je wilt ook op een ander moment is toe te passen. Of om een alternatief te zoeken. Ik zou ook een rondje kunnen wandelen met de paraplu, een middagje kunnen lezen, rommelen in huis of een grote legpuzzel tevoorschijn halen. Op het moment dat mijn plan niet door kan gaan, raakte ik voorheen in paniek. Nu merk ik dat ik rustiger reageer, meer ruimte heb in mijn hoofd om andere opties te overwegen en zo zelf tot een oplossing te komen.
Het klinkt misschien heel raar, maar doordat ik vanuit het strenge regime van de Anorexia ben gestapt, mezelf heb toegestaan om te eten en daarin ook meer naar de behoeftes van mijn lichaam luister, is er meer ademruimte. Letterlijk en figuurlijk. Ik geef mijn lichaam voeding, eet wat mijn intuïtie me ingeeft en bereik zo een blij lijf én positievere mindset . Hoe lastig sommige producten of veranderingen ook zijn. Nu ik de ervaring heb dat door de moeilijkheid heen gaan voor één of een paar keer lastig is, maar daarna juist verheldering en opluchting brengt, is het makkelijker om de angst te trotseren. Het vooruitzicht dat er positieve uitkomsten zijn, geeft moed en kracht.
Mijn ervaring hierin kan ik enkel delen, maar uiteindelijk zal ieder voor zich een obstakel moeten overwinnen om dit als reminder te gebruiken in de toekomst. Het geeft niet dat je eerst een aantal keren afhaakt, je bent hier niet de enige in, maar weet dat ook een heleboel anderen de drempel al over zijn en daarna ontzettend groeiden in hun zelfvertrouwen, positiviteit en levensvreugde.
Respecteer dat ieder zijn eigen pad kiest, maar ga samen voor het uitzicht.
Reactie plaatsen
Reacties