Hulp aanvaarden wanneer je een eetstoornis hebt, voelt heel dubbel. Enerzijds trekt dat stemmetje in je hoofd je naar het thuisfront. Daar is alles veilig, kun je je eigen gang gaan en heb je controle over je gewicht. Het is een ongezond poppetje op je schouders dat je dat toefluistert, maar toch voelt het zo vertrouwd dat het heel aanlokkelijk is om ernaar te luisteren. Zeker wanneer je volwassen bent, want dan ligt de hulpvraag volledig bij jou.
Toen ik Anorexia ontwikkelde, waren mijn ouders degenen die voor mij beslisten dat ik hulp moest krijgen. Ik was toen nog maar 13 à 14 jaar en zij hadden zeggenschap over het feit dat ik keer op keer klinisch werd opgenomen. Niet dat ik zelf kracht genoeg had om het thuis te kunnen, maar mijn motivatie bleef achterwege, hoeveel dwang er ook achter zat. De grootste oorzaak waardoor ik maar terug bleef vallen, was het aankomen in gewicht waar heel veel druk achter zat.
Iedere opname weer gaat alle aandacht uit naar het herstellen van gewicht in een zo rap mogelijk tempo. Iets wat mijn hoofd gewoon niet kon bevatten en waar ik ook een heel slecht lichaamsbeeld van kreeg. Ik voelde me vies en gefrustreerd wanneer ik weer met een bomvolle buik naar bed ging. Omdat ik wist dat ik aan kwam, maakte dit het volle gevoel vervelender en de drang naar afvallen enkel groter.
Ik wilde mijn lage gewicht niet herstellen. In therapie kreeg ik genoeg te horen hoe belangrijk het was, maar als ik en mijn eetstoornis het niet wilden, dan kwam het er gewoon ook niet in. Tijdens opnames volgde ik braaf het voedingsadvies, ik probeerde lotgenootjes te steunen en te zeggen dat het allemaal minder eng was dan ze dachten, terwijl ik zelf vanbinnen helemaal kapot ging en zo snel mogelijk naar huis wilde om weer af te kunnen vallen.
De schijn ophouden.. Nu ik erop terug kijk, was ik daar enorm goed in. Want dat vele eten en aankomen in gewicht, dat was toch niet zo erg als het leek Romy? Nou, in werkelijkheid vond ik het een verschrikking, want er was geen sprankje in mij die ook maar inzag dat het beter voor me zou zijn.
Het heeft 9 jaar geduurd. Vooral de angst om gedwongen sondevoeding te krijgen of een rechtelijke machtiging waren de redenen dat ik toch maar at wat er op mijn eetlijst stond. Een bepaald gewicht bereiken was het resultaat dat de instelling wilde en ook de voorwaarde waarop ik op een gegeven moment met ontslag zou mogen. Beelden van gedwongen sondevoeding en politiemensen die een lotgenootje moesten komen terugbrengen vanuit rechtelijke plicht, staan nog op mijn netvlies geschreven. Ik ben zelfs een keer 's nachts achter een groepsgenootje aangegaan om heel die politieconfrontatie te proberen te vermijden.
Tijdens mijn laatste opname was ik het klinische circuit, de sleur van therapie, het de hele tijd moeten luisteren naar angsten waar je zelf ook mee zit en de daginvulling waar ontzettend veel tijd tussen zat enorm beu. Mijn gewicht mocht op dat moment stabiel blijven, maar was extreem laag. Ik wist dat zelf ook wel en voelde dat de 1600 kcal die ik op dat moment binnen kreeg gewoon niet genoeg waren. Ik voelde dat ik meer wilde eten, mentaal als wel fysiek. Alleen, niet meer in de kliniek, niet meer tussen andere eetstoornispatiënten en al helemaal niet meer onder dwang van therapeuten en een eetlijst waar ik zelf geen zeggenschap over had.
Ik wilde het zelf doen, zelf beslissen en een eigen plan gaan maken. Al veel langer was ik dat laatste klinische traject met MinnieMaud bezig in mijn gedachten, maar zeker de laatste drie weken gingen hard met het maken van een plan en het ook werkelijk gaan verwezenlijken ervan. Er is maar één iemand geweest die met mij vanaf het begin heeft meegelopen, die hoop en vertrouwen aan me gaf dat ik dit kon : de diëtiste. Mooi was het dat zij een verleden had bij Rintveld, dus ik kende haar eigenlijk al langer. Mijn eigen behandelaarster en andere verpleegkundigen haalden hun schouders op, het zou me vast niet lukken... maar zij was de enigste die me steunde. Dat heeft ze gedaan tot ik zover gevorderd was, dat ik het in eigen hand had.
En daar ging ik dan, wetende dat ik zou gaan aankomen. Wetende dat ik al die narigheid die ik eerder tijdens dit proces gevoeld heb, weer zou moeten doorstaan. Maar, dit keer schreeuwde alles in mijn lijf en hoofd om eten in plaats van dat ik er het liefst afstand van deed. Na al die jaren overdenken was ik beschaamd dat ik mijn leven zo had verkloot. De dood in de ogen gekeken en beseffende dat al die mensen die me wilden helpen, mij helemaal niet hebben kunnen helpen. Ze hebben de Anorexia met de dwang op gewichtsstijging alleen maar meer in het harnas gejaagd. Daar was maar één oplossing voor : ik moest het zelf WILLEN doen.
In drie weken tijd ging ik van 1600 naar 3000 kcal. Mijn lichaam was totaal van slag, maar de kwaaltjes die opkwamen, vielen in het niets bij de mooie dingen die ik ervoor terugkreeg. Ik kwam thuis vanuit de kliniek en ik kon me niet meer inhouden. Ik had een eetschema gemaakt, de kcal over de dag verdeeld en vloog er vol in. Al na de eerste dag begon mijn lijf ongelooflijk rare toeren uit te halen. Ik kreeg een opgeblazen buik, mijn maag en darmen produceerden allemaal rare geluiden, ik werd heel winderig, kon ineens een zweetaanval krijgen en mijn mentale honger leek alleen maar groter te worden. Het laatste was wel een hele grote kracht om door te zetten.
Door meer te gaan eten en meer te mogen eten vanuit mijzelf veranderde plotsklaps mijn stemming. Van een ineengedoken, negatief en deprimerend meisje, voelde ik ineens ontzettend veel vreugde, liefde, genot en positiviteit. Ik kreeg zin om sociale contacten terug op te pakken, mensen te knuffelen, ik kon weer lachen en grapjes maken. Het voelde als vrij zijn, geen beperkingen of producten waar ik niet bij kon. Ik had het allemaal zelf in de hand, kon zelf beslissen wat ik at en ik gaf toe aan de rust die mijn lichaam nodig had (want ik werd me eens een partijtje moe van die 3000kcal). De vreugde die ik daarbij ervaarde, maakte dat al die kleine kwaaltjes maar bijzaak waren. Ik wist dat het tijdelijk was en dat je lichaam vertrouwen nodig heeft. 'Maar als ik me voel zoals ik nu in mijn vel zit, dan kan ik dit best wel een paar weken uitzitten', dacht ik. En die weken werden maanden en daarbij namen de gevolgen van het lichaamsherstel en het aankomen langzaamaan af, begon mijn gewicht zich te verspreiden en verdween de enorme mentale drang naar eten.
Natuurlijk voelde ik me nog wel eens opgeblazen, had ik een zweetuitbarsting of borrelde mijn buik, maar dat heb ik nu ook nog en het is iets lichamelijks wat heel normaal is. Dit heeft dan niet zozeer met de verhoogde intake van kcal te maken, maar bijvoorbeeld met mijn hormonen, het weer of iets dat ik gegeten heb. Daarnaast kreeg ik ook al gauw mijn menstruatie terug en dat is een teken dat je lichaam weer stapsgewijs energie gaat steken in processen die wat minder urgent zijn.
Uiteindelijk is het allergrootste verschil tussen het aankomen op eigen houtje en in de kliniek geweest, dat het zonder dwang was en de motivatie voor 100% bij mij lag. Ik wilde mijn plan laten slagen. Ik wist dat ik ging aankomen, maar doordat ik mentaal op de korte termijn zo'n positieve omslag maakte, ging het relativeren en wegwuiven van de kwaaltjes me veel gemakkelijker af.
Ik wil hier niet mee zeggen dat je altijd moet wachten tot je zelf motivatie hebt om aan te komen! Zeker niet wanneer je lichamelijk in gevaar bent. Maar, het maakt het allemaal wel een stuk makkelijker en beter behapbaar wanneer je zelf staat achter de veranderingen van je lichaam. Alleen wanneer je zelf de wil hebt om te veranderen en gelooft dat het enkel beter kan worden, zul je zien dat die bijkomstigheden het einde van de wereld niet zijn en juist deel uitmaken van het herstelproces van je lichaam. Een proces dat je moet leren omarmen en laten gebeuren wat er gebeurt in plaats van je kont tegen de krib te gooien, in de weerstand te schieten en te compenseren.
Er is geen trucje voor, helaas. Je moet op een gegeven moment zelf tot het besef en inzicht komen dat je leven niet leuker wordt als je op een te laag gewicht en minimaal voedingspatroon blijft steken, terwijl je continue mentale als wel fysieke honger hebt. Het heeft bij mij ook 9 jaar geduurd. Dus, als het jouw tijd nog niet is, geef zeker niet op! Het tij kan altijd keren en dan zul je zien dat je veel gemoedelijker tegenover het aankomen in gewicht zult staan en je je beter tegen de nadelen kunt weren.
Reactie plaatsen
Reacties
Mooi roomsie! Trots op jou! X