Zoals de meesten van jullie ondertussen wel al weten, eet ik geen vlees of vis. De reden dat ik na mijn klinische trajecten heb gekozen om vegetarisch/veganistisch te gaan eten, is omdat ik me door de jaren heen steeds bewuster ben gaan worden van het dierenleed in de wereld. Natuurlijk speelt het milieu ook een belangrijke rol, maar bij mij staat dierenwelzijn op nummer 1.
Ik weet nog op de basisschool dat we een keer een uitstapje hadden met de klas naar Kemzeke, in België, waar ze een groot inventief museum hebben. Daar maken ze allerlei 'kunst' en nieuwe mechanische projecten van alles wat je in de natuur kunt vinden. Het is daar dat ze ook veel met dode dieren hebben gemaakt, waar ik een knoop van in mijn maag kreeg. Aan de ingang hingen koeien in een lange reeks op de kop naast elkaar, zonder ingewanden, maar wel met de buik wagenwijd open. In de toiletten stonden inktvissen, kwallen en andere weekdieren op sterk water boven de toiletpot. Buiten hadden ze allerlei ingewanden nagemaakt van organische stoffen en alleen de geur die er in en om het hele gebouw hing, maakte dat ik me behoorlijk misselijk voelde.
Ik was toen nog maar een jaar of 10, dus het vegetarisch laat staan veganistische dieet was toen eigenlijk nauwelijks in opkomst. Wel is toen de eerste bouwsteen gelegd om meer van dierlijke producten af te zien.
Later op de middelbare school heb ik nog een aantal documentaires gezien, waarna ik definitief besloot om geen vlees meer te willen eten. Helaas had ik toen mijn eetstoornis al ontwikkeld en zat ik tussentijds intern. De therapeuten en psychologen van de kliniek achtten het een manier van de eetstoornis om eten uit te sluiten, waardoor ik al die tijd vlees heb moeten blijven eten. Tegen mijn eigen wil in. Ook thuis lusten ze graag een stukje biefstuk, waardoor ik er in het weekend ook niet onderuit kwam.
Toch waren er tijdens mijn opnames lotgenoten die wel een vegetarisch dieet mochten volgen. Enkel omdat ze zo door hun ouders waren opgevoed of omdat ze dit al voor een lange tijd aanhielden.
De keuze maken om geen vlees meer te eten, wordt gezien als een manier van de eetstoornis om controle uit te oefenen op je eetpatroon in tijden dat het op andere vlakken wordt klem gezet. In de kliniek kun je niet weigeren om te eten, wordt je strict in de gaten gehouden op compensatiegedrag en daardoor kan de eetstoornis zich in het nauw gedreven voelen. Door ervoor te kiezen om geen vlees meer te willen eten, zou er een deurtje opengaan om de eetstoornis toch nog een kans te geven in ieder geval iets te laten beslissen.
Ik moet wel eerlijk bekennen dat het idee van een vegetarisch/veganistisch dieet wel voortkwam tijdens opnames waarin ik met groepsleden te maken had die geen vlees aten. Tenminste, het idee zat er al, maar werd hier versterkt. De oorzaak hiervoor was dat de Anorexia enkel notie nam van de producten die zij kregen in plaats van vlees waar minder kcal/vet/etc... in zaten. Er zijn natuurlijk tig vleesvervangers die juist meer kcat/etc.. bevatten, maar daar richtte ik totaal geen aandacht op. Op die momenten voelde ik steken van jaloezie en was ik er heilig van overtuigd dat wanneer je geen vlees at, je minder (snel) zou aankomen. Deze gedachte bleef maar aansudderen, maar ik mocht er niets mee vanuit het oogpunt van de kliniek.
Tot ik uitbehandeld verklaard werd en na een immense terugval voor mijn laatste interne opname in een andere kliniek belandde. 7 maanden gingen tragisch langzaam en onprettig voorbij. Er hing geen leuke sfeer, er was nergens enthousiasme of iemand die zin had in het leven en ook maar ergens iets om gaf, behalve om zijn/haar eetstoornis. Door het idee om met de MinnieMaud-methode dit gevoel terug te krijgen en los te komen van een voorgekauwd eetschema, wilde ik zelf bepalen wat ik at. Wat, wanneer, waar en hoe ik dat ook inkleedde. De keuze was al vrij snel gemaakt dat ik vlees niet meer in mijn eetpatroon zou voegen.
Mijn leven bestaat nog steeds uit een vlees-vrij voedingspatroon en ik moet eerlijk zeggen dat ik het echt niet mis. In het begin had ik nog wel eens zin in een stukje kip, maar verder is het eigenlijk allemaal vergaan. Ik weet van veel dingen niet meer precies hoe het smaakt. Gelukkig hebben ze nu zo veel alternatieven op de markt gebracht die het echt een stuk makkelijker maken om geen vlees, vis of ei meer te eten. Enkel garnalen of mossels durf ik soms wel eens te nemen. Daarnaast eet ik ook enkel een keer iets van vis, wanneer ik daarmee mijn eetstoornis uitdaag. De gedachte dat ik wil weten dát ik het kan is dan voor mij belangrijker dan dat de Anorexia mijn vega voedingspatroon gebruikt om bepaalde dingen te ontwijken.
Dat geeft dus ook een duidelijker beeld van de rol die mijn eetstoornis hierin speelt. Ik ben me bewust van wat angst me ingeeft en wanneer ik hier iets aan moet doen. Over het algemeen eet ik dan geen vlees, vis, ei en kaas, maar wanneer dat stemmetje in mijn hoofd het prettig en veilig vindt om dit als reden te gebruiken om producten te ontwijken, is het aan mij om daar verandering in te brengen. Het komt niet vaak voor, maar bij bijvoorbeeld zalm heb ik de stap gewaagd om dit wel te gaan leren eten. Deze vissoort gaf me een heleboel angst en ik vond het beter om mijzelf hierin uit te dagen dan dat ik mijn leven lang bang zou blijven, terwijl het misschien onnodig is. Ik heb het enkele keren geprobeerd en weet nu dat ik het niet meer zo eng en spannend vind. Bovenal doet het niet met mijn lichaam waar ik al die tijd bang voor was, wat de belangrijkste reden is dat ik af en toe een zijstap maak in mijn 'vega' voedingspatroon.
Al met al is de keuze aan jou om wel of geen vlees te eten. Ik snap dat er vanuit therapeuten meer aan andere dingen wordt gedacht, omdat het ook hun werk is om de eetstoornis te scheiden van de persoon zelf en diegene juist naar een leven te begeleiden waarin de eetstoornis minder regie heeft. Ik ben van mening dat, wanneer je je bewust bent van de daden van je eetstoornis en wat meer zelf in de hand hebt wat je doet met je gedachten, je best deze keuze zou kunnen maken. Uiteindelijk is het jouw leven en als je je er beter bij voelt om geen vlees te eten, dan zou een ander dat moeten kunnen accepteren. Je bent het waard om te leven naar een manier waarbij jij je prettig voelt en ook een bepaald eetpatroon waar je bewust en uit zorg voor kiest, kan daaraan bijdragen.
Life's challenges are not supposed to paralyze you, they're supposed to discover who you are - Bernice Johnson Raegon
Reactie plaatsen
Reacties