Ik heb heel wat jaren in de kliniek doorgebracht met kleine tussenperiodes dat ik thuis mocht zijn. Tijdens deze opnames heb ik nooit echt vanuit mezelf de motivatie gehad om te herstellen. De eetstoornis bracht me nog te veel, voelde veilig en hield me uit de narigheid van mijn verleden. De tijd in de kliniek werd vooral besteed aan het eten zelf. Alsof het nog niet genoeg ruimte in mijn hoofd innam...
Maar ook lichamelijk nam het tijdens deze periodes veel meer plek in beslag. Ik kon mijzelf geen eten meer ontzeggen of kleine hoeveelheden nemen die ik zelf afmeet. De hoeveelheid voeding die je op een eigen eetlijst gepresenteerd kreeg en wat je op je bord kreeg, werd je opgedragen op te eten. Wanneer je weigerde, had dit altijd consequenties. De hoeveelheden die ik als 'normaal' moest gaan zien, waren in vergelijking met mijn vroegere eetpatroon (of dat nu vanuit de periode van het ontwikkelen van de eetstoornis of de tijd dáárvoor was) best wel groot. Ik zat lichamelijk continu vol en ook al had ik een paar uur niet gegeten, toch voelde het nog steeds zo.
Dit is een logisch gevolg van 'moeten' eten, terwijl je er mentaal geen toestemming voor geeft. "Niet doen, niet eten", is wat je hoofd roept. Door toch te eten, gaat je hoofd signalen naar je lichaam sturen in de hoop dat je stopt. Je gaat je vol voelen en ongemakkelijk wanneer je doorgaat met eten. Ik voelde me 'dik', ookal is dit geen echt gevoel dat je kunt hebben. Het ongemak van dat volle gevoel maakte dat ik na een opname snel terugviel in de Anorexia. Daar had ik dan weer wel motivatie voor, alhoewel het me uiteindelijk nergens gebracht heeft...
Maar, na al die klinieken zag ik ineens het licht. Mijn laatste opname was uitzichtloos, ik had nauwelijks therapie, sleet mijn dagen door eindeloos naar tijdverdrijf te zoeken en at afgesloten op mijn kamer. Dat omdat het met mateloos irriteerde om te zien wat anderen aan tafel probeerden om hun eten niet te hoeven eten. Door de laagdrempelige inname die ik maar had, en dit voor maanden lang, ervaarde ik een enorme honger. Elk moment, elke dag. Door YouTubekanalen en recoveryaccounts te bekijken kreeg ik motivatie om de MinnieMaud-methode te volgen en te leren herstellen van de eetstoornis. Ik zou in een kort tijdbestek mijn kcal verhogen naar 3000 kcal en mijn lichaam veel rust geven om zich weer opnieuw op te bouwen. Op een gegeven moment was het plan gesmeden, ik had alles geregeld om
het proces in werking te stellen en mijn lichaam kreeg het signaal dat dit écht stond te gebeuren. Ik had mentaal toestemming gegeven en stond achter mijn plan.
Wham!
De honger die ik eerder ervaarde, werd ineens zo hevig en intens dat ik het de laatste dagen in de kliniek op die kleine hoeveelheid bijna niet meer uithield. Ik wilde MinnieMaud in een veilige omgeving, zonder anderen met een eetstoornis om me heen, gaan volgen. Vandaar dat ik nog een paar dagen in de kliniek met een 'oud' patroon moest uitzitten.
Eenmaal met ontslag kon ik niet langer meer wachten. Ik had mentaal toegegeven dat ik nu écht zou gaan eten en mijn lichaam begon erom te schreeuwen. In drie weken hoogde ik op van 1500 tot 3000 kcal per dag. Elke week 500 kcal in mijn eetschema erbij. Hoe groot die stap ook lijkt, mijn lichaam leek alleen maar om meer te gaan vragen. Ik begon me lichamelijk steeds vaker verzadigd te voelen en vol te zitten, zeker als je bekijkt wat het verschil was qua voeding in verband met de laatste opname. Toch riep mijn hoofd alleen maar om meer voeding.
Het is een overlevingsmechanisme dat op volle toeren gaat draaien. Na jarenlange restrictie en een ongezond eetpatroon met onvoldoende voedingsstoffen, gaf ik nu eindelijk toe aan de werkelijke vraag van mijn lichaam. Al die jaren hadden zoveel tekort gedaan, dat mijn lichaam zichzelf wilde aanvullen, wilde helen, maar daarnaast ook genoeg wilde hebben om te voorkomen dat het zichzelf zou afbreken bij een eventueel toekomstige periode van restrictie.
Als gevolg van de grotere hoeveelheid eten voelde ik me heel erg opgeblazen. Mijn spijsvertering en darmstelsel kwam weer op gang, waar ook heel veel lucht mee gepaard ging en ik me niet altijd comfortabel voelde in mijn eigen lichaam. Ongeacht wat er ook gebeurde en hoe vol ik ook zat, in mijn hoofd bleef ik maar aan eten denken en ernaar hunkeren. Tijdens het boodschappen doen, was ik elke keer blij dat ik nu eens iets in mijn mandje mocht gooien van mezelf om het vervolgens ook daadwerkelijk op te kunnen eten. Mijn lichaam veranderde, maar de honger leek zelfs toe te nemen. Een continue vraag naar meer, waar ik soms een beetje angstig van werd. Wanneer heb ik dan genoeg? Kom ik dan niet te veel aan? Wordt ik er dik van als dit zo doorgaat?
Toch bleef ik bij het punt dat ik er zó positief door in het leven ben gaan staan, dat ik het de kans wilde geven om te slagen. Dat kon alleen als ik door zou pakken. Tijdens het ophogen van mijn inname heb ik er bewust voor gekozen om mezelf niet te wegen en daardoor kon ik mijn motivatie om vol te houden beter handhaven. en door tussentijds het opbouwen van mijn kcal niet te gaan wegen, lukte dit mij ook beter. Alles waar mijn lichaam en mijn hoofd naar hunkerden, daar probeerde ik zo veel mogelijk aan toe te geven.
Na ongeveer 4 maanden begon ik te merken dat dit extreme verlangen op mentaal vlak begon af te nemen. Mijn lichaam ging erop vertrouwen dat ik genoeg bleef eten en dat het geen extra's meer nodig had voor tijden van schaarste. Ineens was er ruimte in mijn hoofd voor andere zaken. Mijn ware interesses kwamen weer aan de oppervlakte en ik had weer zin om te gaan studeren, waarop ik een hele reeks thuisstudies en cursussen heb besteld en afgerond. Mijn interesse voor eten was er nog wel, maar niet meer zo heftig en daarmee nam de mentale en ook de fysieke honger geleidelijk af. Ik had mijn lichaam aangevuld en het was nu kennelijk op een punt gekomen dat het voldaan was aan de overvloed. Ik begon misselijk te worden na een dag van 3000 kcal en heb op een gegeven moment met mijn behandelaar afgesproken dat ik mijn inname wat zou verlagen. Hierdoor voelde ik me in de periode erop minder opgeblazen, had minder last van opvliegers en het vasthouden van vocht. Ook de hoeveelheid die ik eerst was aangekomen, zakte geleidelijk een beetje.
Het feit dat ik mijn lichaam nu gaf waar het om vroeg, maakte dat ik me mentaal minder druk maakte om bepaalde producten. Als ik het wilde, zou ik het toch wel eten. Mijn honger- en verzadigingsgevoel was natuurlijk nog niet helemaal op orde, maar het begon wel terug te komen en ik hunkerde niet meer naar die enorme hoeveelheden.
De mentale honger werd geleidelijk aan minder en nu ervaar ik soms nog wel eens een dag of een deel van een dag dat ik in mijn hoofd heel erg met het volgende eetmoment bezig ben, al heb ik pas gegeten, maar weet ik dat ik dan eigenlijk niet gegeten heb wat ik écht wilde, of dat het te weinig was. Lichamelijk vol zitten, maar toch aan eten blijven denken is in het herstel van een eetstoornis geen raar fenomeen. Het is een gezond signaal om aan te geven dat je wat extra's nodig hebt om alle tekorten aan te vullen die je lichaam nodig heeft.
Wanneer ik nu lichamelijk vol zit, voelt het gewoon ok. Ja, soms is het helemaal niet prettig en voel ik me opgeblazen, ongemakkelijk en ervaar ik nog steeds een hoofd vol eten...Maar herstellen gaat ook met vallen en opstaan. Je lichaam is niet in één keer weer helemaal de oude of functioneert 100%. Blijf vooral bij jezelf, zoek en houdt vast aan je motivatie en leer om toe te geven aan je mentale honger.
Het kost even moeite en je steekt er best veel tijd in, maar door zo veel mogelijk eten uit te proberen en te nemen wat je écht wilt, des te sneller het gevoel verdwijnt na een maaltijd dat je meteen smacht naar iets anders.
It is costly wisdom that is bought by experience - Robert Ascham
Reactie plaatsen
Reacties