Ik heb nu al ruim 11 jaar een eetstoornis en ik moet zeggen dat ik een grote zucht slaak wanneer ik besef dat het allemaal zo snel gegaan is. De Anorexia zit nog in een heleboel gedachtes, maar lang niet meer zo restrictief als voorheen. Het is niet altijd lichamelijk slecht met mij gegaan in de zin van dat mijn lijf zichzelf helemaal aan het opeten was. Iedere keer wanneer ik na een klinische opname terug aan het afvallen was, werd er redelijk op tijd ingegrepen en moest ik terug intern. Zo is mijn gewicht iedere keer weer opgekrikt en gedaald, 7 jaren lang...
Hetgeen ik toen wel al kon merken door de ondervoeding waren koude handen en voeten (die ook nog eens blauw/paars van kleur werden), veel donsbeharing op plekken waar je als vrouw geen haren hoort te hebben (onder andere een snor en op de onderrug), haaruitval, broze haren en nagels en het wegblijven van mijn menstruatie. Wanneer ik terugviel, kwamen deze kwaaltjes telkens weer terug en waren het duidelijke tekenen dat het niet goed ging met mij.
Deze vicieuze cirkel ging jaren door tot ik bij Rintveld als uitbehandeld werd verklaard. Ze hadden alles met mij doorlopen en niks hielp of leidde tot een goede herstelpoging. Ik zou terug overgezet worden naar Emergis, waar ik in de eerste plaats zorg kreeg, maar ook dat traject ging tergend langzaam.
In de tussentijd ging het steeds slechter met mij. Ik viel af en zakte op een gegeven moment onder het laagste gewicht dat ik ooit behaald had. Ik dacht dat ik niet dieper kon, maar de weegschaal bleef maar zakken... tot ik uiteindelijk 12 kilo minder woog dan mijn laagste opnamegewicht.
In de tussentijd had ik nog geen aansluiting bij Emergis en was ik op mezelf aangewezen. Mijn gezin keek genadeloos toe en frustreerde zich enorm over het feit dat ik de touwtjes niet in handen kon nemen. De wil was er wel, ergens, maar het lukte me gewoon niet. Na het eerste contact met Emergis wilden ze mij daar weer intern opnemen, maar toen ik in paniek raakte door het refeedingmenu dat ik moest volgen en mijn hongergevoel door de lage kcal nóg meer aanwakkerde, ben ik zelf met de bus terug naar huis gegaan. Daar ging alles weer verder waar het was gebleven...
Mijn gewicht bleef maar zakken en ik begon op een gegeven moment nog meer te mankeren dan de dingen die ik hierboven vermeld heb.
Mijn spierkracht begon af te nemen en ik kon de trap niet meer oplopen, ik was zo moe dat ik niet eens meer een hele dag wakker kon blijven, mijn spraak vertraagde, mijn huid werd droog en scheurde overal tot bloedens toe kapot, ik hield mijn vocht niet meer geleidelijk vast en alles zakte naar mijn voeten, ik voelde helemaal geen emoties meer en had niet eens de kracht en balans om mezelf aan te kleden en in een broek te hijsen.
Toen ik het punt bereikte dat de dood me om de hals greep en ik met de ambulance naar het ziekenhuis werd afgevoerd, besefte ik pas hoe sterk de Anorexia was. In het ziekenhuis kreeg ik voornamelijk vitamines en mineralen toegediend en daarnaast maar 500ml sondevoeding per dag. Mijn lichaam kon helemaal niets meer vasthouden, waardoor het me fataal zou worden als ik meer binnen zou krijgen. Mijn koffiemomentje in de ochtend is iets waar ik altijd ontzettend van geniet, maar toentertijd was het een drama. Ik kon mijn eerste paar slokken net genomen hebben om een enorme 'klonk' in mijn buik te horen en vervolgens naar de wc te moeten rennen om diarree voor te zijn. Ik schaamde me enorm. Ik was 20 en ik kon niet eens meer zelfstandig naar het toilet of de douche.
Tijdens deze dagen heb ik een soort virtueel dagboekje bijgehouden. Ik had geen mensen om me heen waar ik heel hecht mee was en mijn ouders moesten overdag ook gewoon naar hun werk. Ik voelde me eenzaam, maar wilde niet dat anderen me in deze toestand zouden zien. Daarnaast had ik ook niet de energie voor sociale contacten. De filmpjes die ik als een soort dagboekje heb opgenomen, heb ik nog steeds in mijn telefoon staan...
Wanneer ik een mindere dag heb of merk dat de Anorexia getriggert wordt, kijk ik deze video's soms terug. Het steekt vanbinnen, alle herinneringen komen boven en ik loop vol van verdriet. Het gevoel dat ik toen had, de machteloosheid om mijn eigen lichaam, de zwakte, de afhankelijkheid van anderen...het is iets wat ik nooit meer terug wil ervaren. De Anorexia heeft me daar uiteindelijk gebracht en ik ben vastbesloten om het nooit meer zo ver te laten komen.
Ik hoop met deze blog dat je beseft dat je je eetstoornis je leven laat verpesten. Zeker wanneer je denkt dat het goed is om af te vallen door eten uit te bannen, overmatig te bewegen, te gaan overgeven uit jezelf of een andere restrictie uit te oefenen. Wanneer je in het beginstadium van de eetstoornis zit en begint met afvallen of het vergooien van je eetpatroon, zijn er vaak nog kleine dingen die je een kick geven om door te gaan. Die 'kick' was ook een lange tijd mijn verlangen en ik zag in de wereld Anorexia alleen als een ziekte voor graatmagere mensen. "Dat overkomt mij niet'..., dacht ik altijd.
Dat dacht ik ook...
Tot het uiteindelijk wel gebeurde.
Met alle liefde zou ik je willen omarmen, zeggen dat je goed bent zoals je bent en moet gaan LEVEN in plaats van alles met de eetstoornis mee de put in te laten trekken. Er zijn zo veel meer dingen die er toe doen dan enkel eten, 'perfectie' en gewicht. Vrienden en familie waarderen en houden van je om wie je bent vanbinnen, om wie je bent. Je bent perfect in elke vorm, wat een ander je ook vertelt.
Leer jezelf omarmen en steek wat extra aandacht in je 'selfcare' in plaats van je uit te putten en dagelijks af te zien door het verbod in je hoofd op alles wat je leuk en lekker vind. Voor het weet takel je af in een razend tempo en krijg je misschien geen kans meer om alles te herstellen...
Reactie plaatsen
Reacties