Het komt vaak voor, en ik heb zelf ervaren, dat het een hele poos duurt voordat je kunt leren accepteren dat aankomen nou eenmaal bij het herstelproces van je eetstoornis hoort. Zeker wanneer je onder behandeling bent of zelf geen zeggenschap hebt over de hulp die je krijgt (doordat je nog niet volwassen bent), heb je de behoefte om je kont tegen de krib te gooien. Zelf had ik ook heel erg die behoefte. Tijdens opnames deed ik braaf wat ik moest doen, kwam ik daardoor aan in gewicht, om vervolgens bij ontslag meteen weer af te vallen. In de kliniek of een naaste therapie heb ik nooit een gesprek gehad of uitleg gekregen waarom gewichtsherstel nou in zo'n snel tempo moest (minimaal 5 ons aankomen élke week) en ik heb ook nooit de ruimte gekregen om vragen te stellen over wat er gebeurt met je lichaam en waarom. Aankomen in gewicht is op zich al een crime voor de eetstoornis, laat staan dat je dan ook nog eens aankomt op plekken waar je het helemaal niet wilt.
Elke keer dat ik weer intern werd opgenomen, een nieuw of verhoogd eetschema kreeg en aankwam in gewicht, moest ik het maar uitzitten en zelf uitzoeken wat ik deed met mijn gevoel. 'Afleiding zoeken', was dan wat er gezegd werd. Echter, wanneer ik vroeg waarom ik zo snel moest aankomen, waarom het allemaal op mijn buik kwam, in mijn gezicht, ik het ineens heel warm had of me opgeblazen voelde, dan 'hoorde het er allemaal' bij. Punt. Dat was het. Ik kon mijn gevoel en vragen nergens kwijt, kreeg geen antwoorden en bleef zitten met dat afgrijselijke gevoel. Ik verachtte mijn lichaam, want ik wilde helemaal niet aankomen, geen grammetje vet erbij, dat alles op mijn buik kwam, mijn gezicht zo 'puffy' voelde en ik dikke vingers en tenen had.
Mijn lichaamsbeeld werd er steeds slechter van en daardoor groeide ook de motivatie en drang om weer af te gaan vallen. Aankomen in gewicht, zeker wanneer het niet vanuit je eigen intentie komt, brengt heel veel chaos en negatieve gedachten met zich mee. Het was bij mij zo heftig dat ik ging automutileren. Ik wilde niet leven in dit lijf en in mijn ogen werd het bij elke ons erger.
Dit vertekende lichaamsbeeld is iets waar je je goed van bewust moet zijn als je wel graag wilt herstellen. Je ziet jezelf in de spiegel zoals je je voelt. Meer gewicht brengt lichamelijke veranderingen met zich mee waar je niet aan gewend bent, je je oncomfortabel bij voelt en dat zie je terug in de spiegel. Een grote olifant, een vet varken ... je voelt je zo, maar je bent het niet.
Na veel gejojo met aankomen en afvallen, kliniek in, kliniek uit, heb ik vier jaar geleden eindelijk de keuze gemaakt om te accepteren dat aankomen nou eenmaal hoort bij het verbeteren van de kwaliteit van leven en het overwinnen van de eetstoornis. Ook al had ik het proces zo vaak ervaren, ik moest er nu anders naar kijken en het gevoel proberen een plaats te geven. Ik moest dingen gaan doen die alles behalve restrictief zouden zijn en die niet toe zouden geven aan de Anorexia.
Door van 1600kcal in drie weken naar 3000kcal per dag te gaan, kregen mijn lichaam en metabolisme een enorme klap. Alles ging weer werken en de radar draaide op volle toeren. Alleen, het ging er natuurlijk niet allemaal zomaar in en uit. Ik was extreem ondervoed, had geen grammetje vet, al mijn spieren waren opgegeten door de uithongering en door een te lage inname had ik ook vocht tekort. Het gevolg van die enorme hoeveelheid eten was dat mijn lichaam het ging leiden naar de plekken waar het het hardst nodig was. Vooral mijn buikstreek begon na de eerste dagen enorm op te zwellen, mijn huid spande en stond strak, in mijn gezicht, voeten en vingers hield ik vocht vast en door jaren bodychecken ging dat ook niet meer op een manier waarbij mijn eetstoornis mijn lijf 'goedkeurde'. Ik voelde me ontzettend slecht, zag overal vetrollen en er schreeuwde in mijn hoofd een stem die dit alles niet wilde.
Vooraf aan het volgen van de MinnieMaud-methode had ik al bedacht dat het aankomen erbij hoorde. Ik kon het vast wel aan, moest gewoon sterk zijn en motivatie ertegenover zetten, zodat de eetstoornis de leiding niet zou nemen en alle kwaaltjes zou gebruiken om alles teniet te doen. Echter, het ging toch allemaal wel een beetje lastiger dan ik had gedacht.
In deze video geef ik enkele tips die mij op dat moment hebben geholpen:
https://www.youtube.com/watch?v=DqkNyu11lck&t=37s
Daarnaast kun je het hele snelle aankomen in het begin van je herstelproces vergelijken met een droge spons. Wanneer je heel erg ondervoed bent en dat voor langere tijd, is er een situatie ontstaan waarbij je lichaam gaat teren op je spieren en organen. Je bent uitgedroogd en komt veel nodige vitamines, mineralen, maar vooral kcal tekort. Wanneer je je lichaam dan eten geeft, zuigt het alles op. Net als een spons. Wat je binnenkrijgt gaat je lichaam meteen gebruiken om je organen te beschermen en de energie in die herstelprocessen te steken. Daardoor voel je je ook vaker opgeblazen en oncomfortabel. Het belangrijkste om mee te nemen als je dit ervaart, is dat de gevolgen van het aankomen op de korte termijn maar tijdelijk zijn. Je gaat je niet altijd zo vies en opgeblazen voelen, je blijft niet zo spoedig aankomen en alles wat er op je buik zit of op andere plekken waar je het heel lastig vindt om te accepteren, gaat zich in de toekomst nog verspreiden. Het verdeelt zich uiteindelijk over je hele lichaam en ik heb zelfs ervaren dat sommige mensen op een gegeven moment dachten dat ik was afgevallen, terwijl dat helemaal niet zo was. Ik zette door, bleef goed eten, voldoende rust nemen en gaf op die manier vertrouwen aan mijn lichaam dat er geen periode van schaarste meer kwam.
De positieve gevolgen die ik ervaarde en waar ik echt versteld van stond, besloten met dit vast te leggen. Daar was de start voor het schrijven van blogs en maken van filmpjes. Het hielp me enorm om van me af te praten en daarmee ook mijzelf te relativeren. Ik heb vaak te horen gekregen dat wat je tegen een ander zegt, ook voor jou kan gelden. Zeker wanneer je het hebt over angsten en gedrag vanuit de eetstoornis.
Uiteindelijk werd ik me bewust dat het aankomen en de lichamelijke veranderingen wel te doorstaan waren. De minpunten en klachten waren me minder waard dan de positiviteit en levenslust die ik er voor terug kreeg.
Wat mij ook heel erg hielp was dat ik het hele aankomproces in een vertrouwde omgeving heb doorstaan. Ik woonde thuis bij mijn ouders en broertje, maar had wel een eigen zoldertje waar ik altijd at en mijn vrije tijd besteedde. Mijn broertje kwam daar vaak om nieuwe muziek te creëren en ondanks dat ik niet meer met hen at, kregen ze wel veel mee van mijn nieuwe eetpatroon en karakter. Het was wel lastig om terug met bekenden in contact te komen, omdat zij natuurlijk enkel wisten van de momenten dat het slecht ging. Nu dit ineens heel anders was, was ik een beetje bang voor de oordelen van anderen, al helemaal als het over mijn lichamelijke veranderingen ging.
Waar ik in de kliniek alleen mocht eten om de eetstoornis van anderen buiten te sluiten, was ik nu mezelf een beetje aan het afzonderen om de oordelen van anderen te ontwijken. Ik wist dat uitspraken uit de buitenwereld ervoor konden zorgen dat ik niet doorging met MinnieMaud, net nu ik zoveel mooie dingen aan het ervaren was. De veiligheid van thuis en wetende dat mijn ouders en broertje achter mij stonden, gaf een basis om later uit te breiden.
Het is iets waar ik achteraf gezien blij mee ben dat ik het heb gedaan. Het volgen van MinnieMaud, maar ook de manier waarop ik met alle nadelen en omstandigheden ben omgegaan. Dit wilt natuurlijk niet zeggen dat dat voor jou of een ander ook geldt, want iedereen heeft in herstel net wat anders nodig. Echter, voor mij werkte het wel en als ik iets mee kan geven dat sowieso wel voor iedereen van toepassing is : aankomen is een proces van komen en gaan. Je lichaam zal eerst een reactie geven, vooral na extreme ondervoeding. Maar, wanneer je het volgen van een gezonder eetpatroon volhoudt en voldoende rust neemt, zal er vertrouwen komen tussen lichaam en geest. De balans komt terug en daar is even geduld voor nodig, maar het komt wel.
Echt.
Reactie plaatsen
Reacties