Ik heb al eerder een blog geschreven over de veranderingen van je lichaam wanneer je aankomt en weer gezonder gaat eten. Tijdens klinische opnames heb ik hier heel erg veel verdriet om gehad, omdat ik helemaal niet wilde herstellen en alles in mijn hoofd schreeuwde dat ik moest afvallen. Pas toen ik in mezelf de motivatie vond en begon aan de MinnieMaud-methode, had ik me al een scenario ingebeeld qua gevolgen op de korte termijn. Ik had me goed ingelezen en veel informatie gehaald uit de Minnesota Starvation Study. (Echt een aanrader trouwens om dat eens op te zoeken, want het heeft mij heel veel geholpen en veel verheldering gebracht tijdens mijn herstelproces en het aankomen.) Ik wist dat ik het mentaal moeilijk zou krijgen, dat de Anorexia het met alle veranderingen niet eens zou zijn en ik me 'dik' en 'vies' zou voelen. Maar, ik wilde ook weer leren leven, dus ik moest de moed bijeenrapen om mijn angsten aan te gaan. Door me in een veilig en tijdelijk afgeschermde omgeving met alleen ons gezin te begeven, kon ik het voor mezelf behapbaar maken om door te zetten in dit proces.
Na ongeveer 2,5 a 3 maanden begon ik te merken dat ik niet meer zoveel honger had als in het begin. Mijn hunkering naar eten nam af en waar ik eerst soms nog trek had, werd ik misselijk na een grote hoeveelheid. Mijn lichaam kwam op bepaalde plekken wat meer aan dan op andere, waardoor ik me heel ongemakkelijk voelde. Ik wilde wel doorgaan, maar vond het ook niet fijn om zoveel te blijven eten als ik me daarna ziek voelde.
In overleg met mijn behandelaar en de diëtiste werd besloten dat ik mijn kcal-inname ietsje zou verlagen. Ik kreeg wat meer ademruimte en kon weer verder. Uiteindelijk, op de langere termijn, ben ik zo'n 600 kcal in totaal gezakt tot de hoeveelheid die ik nu nog steeds eet. In die twee jaar heeft mijn lichaam ook de tijd gehad om alles wat ik ben aangekomen een plekje te geven. Naar verloop van tijd en door het blijven volhouden van goed, gezond, lekker en vooral voldoende eten, balanceerde mijn lichaam het gewicht vanzelf. De plekken waar ik eerst wat 'voller' was, leken nu af te slanken, waar ik op andere plekken juist wat meer body kreeg. Zo was ik in eerste instantie best wat aangekomen rond mijn middel, mijn buik en in mijn gezicht. Later werd dat minder en merkte ik dat mijn armen wat meer vorm kregen. Ook toen ik meer ging bewegen en vooral sinds ik werk, een baan die veel spierkracht vergt, merkte ik dat vooral mijn spieren zich meer gingen vormen. Door de extreme ondervoeding en het afsterven van mijn lichaam waren al mijn spieren zichzelf gaan opeten en die konden nu weer opgebouwd worden. Niet eerder had ik hier zo bij stil gestaan, maar alleen al het feit dat ik steeds meer kan tillen en weer sprintjes kan trekken, maken dat ik dankbaar ben voor de weg die ik ben ingeslagen. Ook al is het niet altijd 'cakes and ale'.
Langzaam maar zeker kreeg ik ook meer behoefte aan sociale contacten. Waar ik wijlens Minniemaud mezelf had afgeschermd, begon mijn zelfvertrouwen stapje bij beetje te groeien toen ik merkte dat het gewicht zich wat meer ging verdelen. Het begin van herstellen en de snelle vaart van het aankomen, maken dat het allemaal wat ongecontroleerd en 'opgehoopt' voelt. Vooral op bepaalde plekken. Dit gaf mij nou niet echt een positief lichaamsbeeld en ik was er, ook al had ik motivatie om door te gaan, soms best wel verdrietig over. Ik durfde me niet te laten zien en vond het mentaal best een zware last om te blijven eten, terwijl alles in mij riep dat dat juist de oorzaak was dat ik niet lekker in mijn vel zat.
Er is maar één oplossing : Doorgaan.
Wat ik heb ervaren en weet uit onderzoek is dat het tijd kost voor je lichaam om alles weer in balans te brengen. Het weer krijgen van energie en de consistentie van je voeding zorgen er op een gegeven moment voor dat er weer wat 'extra's' overblijft voor andere lichaamsprocessen.
Zo werd ik na 3 maanden ineens ongesteld. Tijdens eerdere klinische opnames, waar ik zelfs nog een gewicht behaalde dat 10 tot 13 kilo hoger lag, werd ik zelfs nog niet ongesteld. Ik dacht dat het altijd weg zou blijven, hoe gezond ik ook zou worden. Echter, lichaam en geest staan in verband met elkaar en wanneer ik al plannen aan het smeden was om af te vallen, kon mijn lichaam enkel voeding opslaan om die periode door te komen. Er was dus helemaal geen overschot om uit te besteden.
Het weer in gang zetten van mijn hormoonhuishouding voelde soms ook heel ongemakkelijk. Rond mijn periode houdt ik vaak wat meer vocht vast, heb ik wat minder of juist veel eetlust en een vertekender beeld van mijzelf. Gedachten dat ik niet voldoe aan een maatschappelijk acceptabel beeld steken meer de kop op. Ik zie elk bultje, deukje of uitstulpinkje aan mijn lijf als vet , ik voel me 'dik' en oncomfortabel. Het is ook lastig om kleding uit te kiezen, omdat ik het liefst alles draag wat wijd is en verhuld. Als ik thuis ben is dat ook wat ik doe, maar voor een afspraak of om te gaan werken gaat dat helaas niet altijd. Dan moet ik het gevoel gewoon uitzitten tot het over is en de dag voorbij.
Maar, ik begin steeds meer te leren dat het ok is om me af en toe wat minder positief te voelen over mijn lichaam. Dat dit iets is wat ieder mens wel eens ervaart en dat het geen reden hoeft te zijn om slechter voor jezelf te zorgen en in mijn geval, minder te gaan eten. Eigenlijk is het juist andersom. Júíst dan is het goed om wat extra aandacht aan jezelf te schenken. Niet comfortabel zijn met jezelf gaat niet weg door er tegen proberen te vechten. Het is wat jou jou maakt en morgen voelt het vast weer anders. Omarm het en laat het gevoel er zijn.
Door juist het accent te leggen op wat je niet prettig vindt, wordt dit alleen maar groter en voel je je alleen maar somberder. Wat beter helpt is om te bedenken dat je lichaam niet alleen een uiterlijke vertoning is, maar dat het ook een heleboel kracht bevat en maakt dat jij de dingen kunt doen die je wilt in het leven.
Pas nu ik na die enorme terugval van 4 jaar geleden weer ben opgekrabbeld, waardeer ik des te meer dat ik weer kan lopen, tillen, zelfstandig kan douchen, naar het toilet kan en me aan kan kleden. Het klinkt allemaal zo normaal, maar dit kon ik toen niet meer alleen. Ik had er de kracht niet voor, want de Anorexia had mijn lichaam van binnenuit opgegeten. Ik had overal hulp bij nodig, kon zelfs mijn hoofd soms niet recht houden. Door weer goed, structureel en gezond te gaan eten en te blijven eten, heb ik dit weer allemaal kunnen opbouwen en herstellen.
Als ik aan die periode denk, kan ik meer en meer waarderen wat mijn lichaam voor me doet en waar het weer toe in staat is. Dat ik me ongemakkelijk voel, is dan even niet zo fijn, maar ik voel me niet meer aangetrokken tot het gedrag van de eetstoornis in die mate dat ik de herinnering aan eerder nog helder voor me zie. Het werkt ook niet, maar toch voelt het soms aanlokkelijker om via de eetstoornis ergens een goed gevoel over te krijgen, wanneer het even tegen zit.
De afbraak die mijn lijf heeft ondergaan, het herstellen en weer versterken ervan. Eigenlijk is het heel knap dat dit kan en ik bof dat mijn lichaam dit überhaupt voor mij heeft gedaan. Want, zonder mijn lijf en zonder het volhouden van een goed voedingspatroon, had ik mijn leven niet meer kunnen oppakken en de kracht gehad om me nu te ontwikkelen en de wereld te gaan ontdekken.
Your body is your home, your vessel in life.
Reactie plaatsen
Reacties