Op dieet gaan of stoppen met eten heeft mij eigenlijk nooit geholpen om zelfverzekerder te worden. Afgezien van het feit dat ik wel meer complimentjes kreeg over mijn uiterlijk toen ik al best wat kilo's was afgevallen, heeft het restrictieve eetpatroon mij nooit echt oprecht voldoening gegeven. Alles behalve dat zelfs, want hoe meer eten ik uit mijn dag schrapte, hoe meer honger ik kreeg en des te groter waren de gedachten en het gevoel dat ik eten nodig had. Als afsluiter van deze vicieuze cirkel werd de eetstoornis sterker en wilde absoluut niet dat ik eraan toe zou geven. Om vervolgens weer van voor af aan te beginnen met eten uitbannen...
Ik was als de dood om aan te komen, al was het maar een ons. Al die jaren getreiter en geprik in mijn buik, hadden mij mentaal gebroken en mijn zelfbeeld aangetast. Nu ik het eindelijk voor elkaar had om mijn gewicht te kunnen beïnvloeden, wilde ik dit niet loslaten. Tot waar ik door zou gaan? Geen idee. Het voelde goed om af te vallen en een ideaal na te kunnen streven. Het enige wat ik wilde was dun zijn en ik hoopte dat ik op een gegeven moment een punt zou bereiken waarop ik met een kleine glimlach in de spiegel zou kijken, maar dat kwam nooit.
Steeds minder ging ik eten en drinken tot zelfs water me angst aan joeg. In het begin ging het allemaal nog niet zo snel, maar toen ik mijn eten bleef schrappen vlogen de kilo's er op een gegeven moment af. Tot ik een bepaald punt bereikte en het ineens weer lastiger werd om gewicht kwijt te raken. Veel minder eten dan wat ik nu deed, kon niet echt meer en toch viel ik niet meer af. Het begon me op een gegeven moment te frustreren, want ik hongerde mezelf hele dagen uit en het had geen resultaat meer. Af en toe was mijn gewicht zelfs ietsje hoger dan de keer ervoor, wat mijn angst voor voeding alleen maar vergrootte. Gedachtes dat ik bij een 'normaal' eetpatroon tientallen kilo's zou aankomen, heel erg zou uitdijen of zelfs binge eating disorder/obesitas zou ontwikkelen spookten continue door mijn hoofd.
Nu terugkijkend op die tijd doet het me pijn. Pijn, omdat ik mezelf zo heb laten afzien, mezelf zo heb uitgehongerd en zoveel angst heb aangepraat. Nu weet ik dat het mechanisme van mijn lichaam me heeft beschermd om verder af te vallen door de nodige energie te gebruiken om mijn organen te beschermen en te laten werken. Hetgeen dát ik binnen kreeg ging regelrecht naar de werking van mijn hersenen en hart, in plaats van dat ik wilde dat het naar mijn energielevel ging zodat ik weer uitbundig kon sporten.
Deze vicieuze cirkel herhaalde zich steeds na elke opname. Toch ben ik nooit zo ver achteruit kunnen gaan dat mijn lichaam zichzelf ging afbreken. De hulpverlening trok gauw genoeg aan de bel, waar mijn geest het liefst had gehad dat ze me eens met rust zouden laten. De enige ervaring die ik had wanneer ik weer opgenomen werd, was dat ik een nieuw eetpatroon kreeg en meteen in rap tempo aankwam in gewicht. Het was de grootste angst van de Anorexia en de realiteit ervan was afschuwelijk. Ik heb mezelf zo walgelijk gevoeld en beledigd dat ik soms liever dood ging dan dat ik langer in de kliniek zou blijven en gedwongen werd om te eten.
Tot ze op een gegeven moment besloten om me los te laten...
Ik was ondertussen al 6 jaar in behandeling en na alles wat ze geprobeerd hadden, kreeg ik het telkens voor elkaar om weer terug te vallen in de Anorexia. Ondanks dat ik heel veel over mijzelf heb geleerd door therapie, was het snelle aankomproces bij een klein eetschema voor mij altijd een trigger om weer terug af te vallen. Ik was bang dat mijn metabolisme helemaal naar de knoppen was, dat ik nooit meer een normale hoeveelheid zou kunnen eten zonder aan te komen en altijd restrictief om zou moeten gaan met voeding.
Echter, toen de behandeling helemaal stopte en ik niet direct andere zorg had om op terug te vallen, gleed ik dit keer wél echt af tot de dood erop volgde. Nu pas besefte ik wat de Anorexia écht met je kon doen en hoe ze je lijf letterlijk tot op het bot kon afbreken. Na lang wikken en wegen, een levensvermoeiende opname en het verlies van mijn dierbare oom, besloot ik toch voor herstel te gaan. Ik had gehoord en gelezen dat je met een, ineens veel grotere, hoeveelheid eten en volledige rust je metabolisme weer een boost kon geven. Het gevolg zou zijn dat je niet eens zo heel snel en veel zou aankomen, omdat je lichaam ook heel hard gaat werken, verteren en verbranden. Mijn eetstoornis wist echter allerlei smoesjes waarom ik de uitgelezen persoon was, waarbij haar lichaam anders zou werken. Ik zou wel heel veel aankomen, doorgroeien tot het oneindige en uit alle kledingmaten scheuren. Toch heb ik de sprong gewaagd en ben ik de MinnieMaud-methode gaan volgen. Mijn motivatie kwam vooral voort uit het feit dat ik de dood niet nog een keer in de ogen wilde kijken. Daarnaast had ik mijn oom een belofte gedaan voor zijn dood en de kans die ik nu kreeg wilde ik voor hem met beiden handen aannemen.
In een korte tijd verdriedubbelde ik mijn inname tot 3000kcal en nam volledige rust. Dit waren de richtlijnen die moesten worden aangehouden en ik weet nog dat ik als de dood was voor wat er zou gaan gebeuren. De eerste vijf weken heb ik me niet gewogen, waar ik dat eerder wekelijks deed bij mijn behandelaar. Mijn gewicht mocht dit proces nu niet dwarsbomen, dus wilde ik eerst leren wennen aan de hoeveelheid eten. Daardoor zou de kans kleiner zijn om het weer terug te willen draaien. Na 5 weken kwam ik dan eindelijk achter de waarheid. Ik was maar 2,5 kilo aangekomen! En dat met zo'n enorme hoeveelheid eten en de totale rust die ik nam! Tijdens deze eerste weken was ik echt gaan doemdenken over mijn gewicht. Ik zag ook al echt voor me dat ik 10 of 20 kilo zou zijn aangekomen, maar dat was bij lange na niet het geval.
Die 3000 kcal heb ik zo'n drie maanden volgehouden en telkens kwam ik om de vijf weken maar een halve kilo of minder aan. Het was echt bizar. Waar ik eerder in opnames heel snel in gewicht steeg, kwam ik nu een heel stuk minder aan, terwijl ik me volledig aan het herstel toegaf. Op een gegeven moment was mijn lichaam wel toe aan een kleinere inname, maar nog steeds eet ik dagelijks 2400 kcal. Een hoeveelheid die hoger is dan die van de meeste vrouwen en meiden van mijn leeftijd, omdat ik met die korte en intense ophoging mijn lijf en metabolisme een enorme klap heb gegeven. Mijn stofwisseling draait niet meer zo hard als aan het begin van die boost, maar ik merk wel dat ik meer echte trek heb als voorheen. Vroeger at ik uit verveling of 'lekkerte', maar nu is de behoefte aan voeding er meer. Dat merk ik dan eerst vooral mentaal, omdat ik dan aan eten ga denken. Daarna komt pas mijn knagende buik, maar dan is het ook echt hoog tijd.
Nog steeds kom ik niet snel aan, behalve wanneer ik bevangen ben door warm weer. Dan is het eerder vocht dat ik vasthoud, wat niet echt onder te term 'aankomen' valt, omdat het zo spoedig als het kwam ook weer kan verdwijnen. Dit wilt niet zeggen dat de angstgedachten er niet meer zijn, want nog steeds ben ik gauw bang bij een grotere hoeveelheid aan te komen. Aan mij om dit te blijven uitdagen en de realiteit onder ogen te zien.
Al met al heeft het me echt met ontzetting verbaasd dat ik na al die jaren jojoën ineens niet meer zo snel steeg in gewicht. En dat terwijl ik meer at en minder bewoog. In mijn hoofd was het niet behapbaar om snel aan te komen en wilde ik alles langzaamaan doen. Echter, je kunt in je hoofd wel willen dat alles langzaam gaat en daar je eetpatroon op beschikken, maar als je lichaam zo niet werkt, dan heb je daar mentaal geen invloed op. Er was een heleboel moed voor nodig eer ik tegen het patroon in ging dat wilde gaan voor langzaam herstel. Ik herstel ook op mijn eigen tempo, maar mijn lijf had wel even een boost nodig om daar ruimte aan te geven en dat had ik nooit kunnen inzien als ik in mijn Eetstoornisgedachtes was blijven geloven. Een grotere hoeveelheid betekent dus niet meteen dat je kilo's aankomt, net als dat een kleinere hoeveelheid niet meteen betekent dat je meteen kilo's afvalt. Het gaat om een gezond eetpatroon dat bij jou past en waar je lijf comfortabel mee is om vooruit te kunnen.
Trust takes years
To Build
Seconds
To Break
and Forever
To Repair
Reactie plaatsen
Reacties
inspirerend verhaal. Ik zit in de zelfde cirkel die je beschrijft, soort van uitbehandeld qua opnames, eet amper. Wil kcal verhogen maar weet niet hoe
hoe snel heb je die kcal van 1000 naar 3000 opgeschroefd..? ben nu de eerste stap van 500 naar 1000 aan het maken, maar weet niet wat realistisch is om hoelang daar over te doen. Wat adviseer jij?