Als eerste is het belangrijk om te weten dat ik in deze blog een deel van mijn eetpatroon beschrijf dat ik had toen de eetstoornis heel sterk was. Dit kan voor sommigen triggerend zijn en wees daarom verstandig om niet verder te lezen als je gevoelig bent voor dit soort informatie...
Op het moment dat de Anorexia helemaal beslag van mij nam, at ik nagenoeg niks. Ik durfde niet, bang om ook maar een grammetje aan te komen. Soms stond ik wel drie keer per dag op de weegschaal om er zeker van te zijn dat ik niet in gewicht was gestegen. Wanneer ik gelijk was gebleven of afgevallen mocht ik misschien nog wel iets eten die dag, maar was dat niet het geval, dan ging de volgende maaltijd de prullenbak in of ik sloeg het gewoon over.
Wanneer ik het mentaal dan toch voor elkaar kreeg om iets te mogen eten, nam ik enkel iets van groente/ fruit en een glas water of thee. Dit waren de enige soorten voeding die voor mij als gezond en 'veilig' aanvoelden. De rest was taboe.
Vooral chocolade, koekjes en allerlei lekkernijen waren uit den boze. Ik weet nog goed dat ik een hele grote obsessie ontwikkelde voor eten, omdat ik het mijzelf juist niet toestond. Wanneer mama dan om boodschappen ging en ik mee wilde, was dat niet per se om haar te helpen, maar ook om naast onze boodschappenmand te vullen de schappen in te duiken om te kunnen kijken naar alles wat ik niet "mocht". Als ik dan zag dat ze bijvoorbeeld nieuwe smaken oreo's hadden, fantaseerde ik over hoe het zou proeven, hoe ze zouden ruiken en keek ik naar hoeveel kcal erin zaten. Dat laatste had nu niet echt veel nut, want voor de eetstoornis was toch alles te veel. Waarover ik wel mijmerde, was aan de wens om meer vrijheid te voelen op het gebied van eten, mezelf meer kcal toe durven staan en met hoeveel koekjes of blokjes chocolade ik die dan zou kunnen 'invullen'.
Deze obsessie met eten heeft jaren geduurd. Tot ik uiteindelijk na veel interne behandelingen in overleg met mijn psychologe een aantal kcal kreeg toegewezen waar ik me aan moest houden. Dit was op één enkel moment op de dag (als laatste 'tussendoortje') en ik mocht dit zelf invullen. Voor de rest van de dag moest ik mijn standaard eetschema blijven volgen. Doordat ik tijdens klinische opnames vaak uitdagingen aan mezelf moest stellen en zelf geen regie had over de producten die ik at, kreeg ik juist vaak de dingen voorgeschoteld die ik mezelf niet toestond. Toen ik voor de eerste keer weer chocopasta op brood deed, ontkwam ik bijna niet aan de smaakexplosie in mijn mond. Ik werd helemaal meegevoerd naar het verleden, toen ik nog wel alles at wat ik wilde en ervaarde opnieuw hoe het was om écht iets te kunnen proeven. Niet enkel rauwe groente en fruit...
Doordat ik nu zelf in de avond mocht kiezen, maar wel door de hulpverlening werd gedwongen het niet enkel 'safe' te houden, begon ik langzaamaan weer producten te proberen die ik eng vond. Af en toe dus wel een paar oreo's, een stroopwafel, ijsje of een paar blokjes chocolade. Echter, na die paar blokjes ervaarde ik dat ik niet genoeg had. Ik werd bang van de trek die ik kreeg en ik kon niet stoppen om aan al dat lekkers te denken. Tot ik het weer at. Maar het aantal kcal waar ik zelf invulling aan mocht geven, voelde bij lange na niet genoeg om mijn mentale en fysieke honger te stillen.
Na alle behandeltrajecten en het gejojo tussen herstel en terug vallen, kwam ik na mijn laatste opname in contact met de Minniemaud-methode. Velen van jullie weten dat ik deze methode heb gevolgd en dat je daarbij minimaal 3000 kcal op een dag moet eten om de richtlijnen te volgen. Daarnaast stop je de eerste maanden ook met intensieve beweging en geef je je over aan de rust die je lijf vraagt. Ineens was er héél veel ruimte bijgekomen qua inname om zelf in te vullen.
Ondertussen had ik ook wel al door dat ik dat aantal kcal niet alleen met groente en fruit zou kunnen halen. Het kan natuurlijk wel, maar je gaat je er lichamelijk niet echt prettig door voelen en het is een enorm karwei om 3000 kcal met producten te vullen die nagenoeg geen energie bevatten. Doordat ik eerder al wat met de vrijheid geoefend had, durfde ik stap voor stap naar voeding te pakken dat eerder taboe was. Op een gegeven moment ging ik helemaal los.
Wat er gebeurde?
Het klinkt abnormaal, maar ik heb echt momenten gehad dat ik een bak met druiven at, gevolgd door 3 koekjes, 4 stroopwafels, een broodje met pindakaas en een volle bak met danio kwark. Ook zaten er dagen tussen dat ik een bak Ben&Jerry ijs naar binnen lepelde en daar met volle teugen van genoot, maar toch nog zoete trek had en wat anders moest pakken om aan mijn lichamelijke behoefte te voldoen.
Nu was de situatie wel zo gevormd dat ik me in een veilige omgeving bevond en altijd alleen at, maar anders had ik me echt heel erg geschaamd voor het feit dat ik dit deed. Deze hoeveelheden waren niet 'normaal', voelden soms aan als een eetbui, maar ik wist dat het niet zo was. Wat ik voelde was de Extreme Honger die werd aangewakkerd, omdat ik mijn lichaam éíndelijk te eten gaf. Ik luisterde na al die jaren naar de behoefte van mijn lijf en die ging enkel meer vragen om alles aan te kunnen vullen. Het leek of ik enkel zoetigheid naar binnen werkte en voelde me daarbij ongezond. Ik was bang dat ik dit eetpatroon voor altijd zou gaan volgen, daarmee misschien overgewicht of obesitas zou ontwikkelen en dáár weer hulp voor zou moeten zoeken.
Maar, na lang volhouden en tegen de stem van de Anorexia in te gaan door tóch die zoetigheid te nemen als ik daar trek in had, verminderde vanzelf de behoefte daaraan. Ik weet nog goed dat ik altijd een soort balans in mijn dagritme probeerde te krijgen met het aanhouden van die 3000 kcal, maar ik wilde ook wel een groot deel overhouden voor alles wat ik lekker vond. Dat hoefde dan niet per se 'gezond' te zijn. Toen kwam er opeens een dag dat ik fantaseerde en een 'craving' had om een hele mango of broccoli op te eten in plaats van een bak Ben&Jerry's. Iets wat ik nog nooit ervaren had. Ik wilde nog steeds wel zoetigheid en alles wat ik lekker vond, maar er begon vanzelf een balans in te komen. Dit merk ik nu nog steeds.
Wel is het bij mijn lichaam een gewenning geworden dat het overdag meer behoefte heeft aan hartig dan aan zoet en dat ik in de avond ineens heel veel zin krijg in suikers. Het gebeurt ook wel eens dat het andersom is, maar vaak is de avond voor mij een tijdstip dat ik liever zoete dingen eet.
Wat ik wel belangrijk vind om hier te delen, is dat het (zeker als je aan het herstellen bent of een beter eetpatroon wilt ontwikkelen door te luisteren naar je lichaam), helemaal niet erg is om een tijdje heel veel zoetigheid, hartige dingen of soms dezelfde producten te eten als je daar behoefte aan hebt. Voor je proces en het leren toegeven aan wat je lichaam vraagt, is het zo belangrijk dat je daaraan toegeeft, wat en hoe vaak het ook is. Alleen dan zal er een vertrouwensband komen tussen je werkelijke behoefte en je mentale honger. Naar gelang zal er dan weer ruimte en 'zin' komen in andere dingen, voeding die je nodig hebt om de vitamines en mineralen buitenom de ruimte die er natuurlijk ook altijd blijft om juist aan die 'gezonde' dingen niet te denken. Je ontwikkelt niet zomaar obesitas en je krijgt ook niet meteen overgewicht als je elke dag iets van chocolade eet. Dit heb ik zelf ook ervaren en ik heb, door het te blijven proberen, ook vertrouwen gekregen dat mijn lichaam zelf aangeeft dat het genoeg is. Dan heb ik ook werkelijk geen zin meer in 'zoet'.
Het moeilijke aan het toegeven aan de behoeftes van je lichaam, is dat de eetstoornis bepaalde regeltjes en wetten heeft omtrent je voeding die daar tegenin gaan. Het geloof in die gedachtes komt van binnenuit en is vaak sterk aanwezig, waardoor het lastig is om het tegenovergestelde te doen. Ook buitenstaanders hebben er altijd een mening over en lijken te weten wat beter is voor jouw lichaam. Een ander kan niet voor jou beslissen en bepalen wat gezond is. Ieder mens is anders, uniek en heeft andere behoeften. Zo heeft de één van nature een grovere bouw, meer eiwit nodig of net wat meer zout dan de aanbevolen dagelijkse hoeveelheid. Vanuit de eetstoornis is het zó verleidelijk om je te vergelijken en te spiegelen aan anderen om te kijken wat de beste manier van leven is, maar in feite werkt dat niet. De enige die weet wat er gezond is voor jou, is je eigen lijf. Dit kun je enkel behalen door ernaar te luisteren en de signalen op te volgen die het geeft. Wanneer je dat doet, zul je ook mentaal gaan ervaren dat je meer rust en ruimte krijgt.
Eet waar je behoefte aan hebt, laat gaan wat er van buitenaf aan 'eetregels' wordt opgelegd en ga op zoek naar wat er bij jou past. Panikeer niet als het een tijdje dezelfde dingen zijn of een overdaad van een bepaalde productgroep. Het vermindert vanzelf, maar dan moet je de behoefte wel blijven aanvullen.
Makkelijk is het niet, maar op de langere termijn geeft het wel lucht. Volhouden en geduld hebben zorgen dat je uiteindelijk meer ruimte ervaart om je druk te maken over levenszaken die er écht toe doen. Je krijgt ruimte om te LEVEN als je eerst datgene aanvult waar je behoefte naar vraagt.
Dont't eat less, eat right
Reactie plaatsen
Reacties