Het hebben van een eetstoornis gaat vaak gepaard met een vertekend lichaamsbeeld. Sommige 'normale' mensen hebben hier ook wel eens last van, maar wanneer je mentaal zo gefixeerd bent op je lichaam, hoe het er 'moet' uitzien en hoe je je erin wilt voelen, wordt het allemaal meer in het extreme getrokken. Ik zelf merk hier ook wel veel van, nu nog steeds. Het is minder, doordat ik nu beter eet, mijn mentale balans wat meer is teruggekeerd en ik me bewust ben van het beeld dat ik van mezelf heb. Toch voel ik me al vaak 'vet' als ik wat opgeblazen ben, zie ik dan in de spiegel meteen dat ik op bepaalde lichaamsdelen meer heb zitten en zitten mijn kleren ineens niet meer zo prettig. Het feit dat ik dan op de weegschaal soms geeneens verschil zie met de vorige weging, maakt dan niet zo veel uit. Het is wel helpend om dit als relativatie te gebruiken en om te beseffen dat het de eetstoornis is die mijn gevoel gebruikt om me te proberen te laten compenseren. Het vervelende gevoel gaat door mijn gedachtes niet weg en het is iets wat je op dat moment echt uit moet zitten. Doorgaan met eten en wachten tot het wegebt is het enige wat telt. Op je tanden bijten en doorgaan...
Je opgeblazen voelen is vaak een reactie van het lichaam op bepaalde producten of gewoon het feit dat je aan het einde van de dag zit. Het is menselijk en komt regelmatig of zelfs dagelijks terug. Ook als je als vrouw gaat menstrueren, tenminste bij mij, voel ik me vaak vooraf wat opgeblazen en houd ik meer vocht vast. Dit helpt me niet met mijn zelfbeeld en ik voel me er vaak onzeker door. Als ik me oncomfortabel in mijn lijf voel, gaan mijn gedachten er vanuit dat ik meteen kilo's zwaarder ben en dat dat aan de buitenkant te zien is. Als ik zo denk, me zo voel, zie ik het zelf ook en is het meteen waarheid in mijn ogen. Het wordt lastiger om me te vertonen, in sociaal contact te komen en me te kleden in kleren waarin 'ik' duidelijker aanwezig ben. Een brede sweater en een huispak zijn dan het liefste wat ik aandoe of een hele wijde vest waarin ik me kan verhullen. Helaas kan dit niet altijd en ik denk dat het ook goed is dat ik er niet continue aan toe kan geven. Het bevestigt enkel mijn gedachtes over mijn lichaam en hoe anderen naar me kijken. Anderen zien waarschijnlijk niet eens verschil, maar door wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, ben ik ineens een heel ander mens met een ander lichaam.
De momenten dat ik me niet prettig voel in mijn lichaam, zijn soms moeilijk om te doorstaan. De eetstoornis heeft dan een heel sterke wil om bepaalde voeding te weg te laten, producten te ontwijken of gewoon minder te eten. Ze zou er alles aan doen om te proberen me een plattere buik te laten creëren, minder heupen te hebben of me minder opgepropt in mijn lichaam te voelen. Ook het bodychecken neemt op deze dagen vaak toe en de conclusie is negen van de tien keer negatief. Dat frustreert me enorm. Ik weet dat het me niet helpt en toch is een onzeker lichaamsbeeld een zwakte die resulteert in het feit dat ik ongemerkt gedragingen van de eetstoornis ga toepassen. En dat, terwijl ik met bodychecken helemaal geen goede graadmeter heb. Hoe je het ook went of keert, de Anorexia vindt het toch altijd te veel of te 'dik'. Ik ben me heel bewust van dit stukje eetstoornis en alleen al daardoor weet ik dat ik het gevoel het best zo veel mogelijk kan negeren en afleiding moet zoeken. Als ik ga werken, denk ik er vaak niet eens aan en thuis gekomen ben ik te moe om er überhaupt nog moeilijk over te gaan doen.
Er spelen ook altijd meerdere dingen mee die ervoor kunnen zorgen dat je je lichamelijk niet zo prettig voelt. Deze kunnen lichamelijk als wel mentaal zijn.
Psychisch gezien heb ik het best vaak druk. Ik wil nogal veel en stel soms hoge eisen qua werk in combinatie met Youtube en mijn blog. Ik vind het allemaal heel leuk om te doen en soms doe ik er zelfs nog een aanvullende cursus naast, maar dan merk ik gaandeweg of naderhand dat het eigenlijk een beetje te veel is. Het opkroppen van deze druk en daarmee mijn emoties leidt tot het feit dat ik me niet zo fijn voel in mijn lichaam. De spanning moet er even af en vaak helpt het al om even met wat liedjes mee te zingen, ernaar te luisteren of even te sporten op de crosstrainer of mountainbike.
Lichamelijk is het eens in de maand een beetje een 'vrouwending' om je wat onwennig te voelen. De één heeft nergens last van en de ander heeft allerlei kwaaltjes vóór het ongesteld worden. Ik voel me vaak wat 'puffy' en houd meer vocht vast. Ook hetgeen je eet kan reacties uitlokken van je darmen. Dit werkt natuurlijk hand in hand met mijn gedachtepatroon, want als ik me zo voel gaat mijn hoofd meteen in de weerstand. Althans, de eetstoornis...
Ik voel me niet prettig, dus ik zal wel veel zijn aangekomen. Ik voel me 'dik', dus ik wil mij zo veel mogelijk verhullen in wijde kleding tot ik voldoende ben afvallen. Dit voelt niet goed, doe er wat aan.
Hoe vaker dit soort gedachtes door je hoofd gaan, hoe meer je eraan gewend raakt, ze als normaal beschouwt en ze gaat geloven. Iedere keer wanneer je je een beetje opgeblazen voelt, maak je een bepaalde link met een gedachte en die zorgt ervoor dat je je nog onprettiger voelt en lichamelijk ongemakkelijk. Dat zorgt weer voor meer negatieve gedachtes en zo beland je in een vicieuze cirkel.
Ik heb het altijd al heel lastig gevonden om goed in te schatten hoe ik er werkelijk uitzie in combinatie met hoe ik me voel. Vroeger klopte het wel redelijk, omdat ik altijd wat aan de zwaardere kant was en heel erg van eten hield, maar dat verergerde naarmate ik gepest werd met mijn lichaam. Toen ik eenmaal ging afvallen voelde ik me helemaal niet slanker, ook al vlogen de kilo's er op een gegeven moment vanaf en at ik nauwelijks. De kledingmaten die ik droeg werden kleiner, maar toch voelde het helemaal niet alsof ik hierin paste. Ik weet nog dat ik elke keer in de winkel weer zocht naar die grotere maat en pas in het pashokje besefte dat het te ruim zat. Mijn gedachtepatroon zat nog in het verleden en de eetstoornis maakte er gebruik van om mijn eetpatroon extra aan te scherpen, nog wat meer te bewegen en controle over de weegschaal te krijgen.
De gewichtseisen en het gejojo van mijn lichaam door aankomen en afvallen tijdens en na klinische opnames heeft ook niet echt meegeholpen om een realistisch zelf- en lichaamsbeeld te ontwikkelen. Ik voelde me 'dik' bij alles wat ik moest eten en elke gram die ik aankwam voelde als tien kilo. Dit zag ik ook meteen in de spiegel en ik voelde me er walgelijk bij. Mijn lichaam was niet waarin ik me thuis voelde en ik wilde mezelf er soms letterlijk uitsnijden.
Toen ik vier jaar geleden besloot om na een extreme terugval en afbraak van mijn lichaam aan te komen, op eigen houtje dit keer, voelde ik me ook niet prettig. Toch kon ik doorzetten, omdat de motivatie uit mezelf kwam en ik uit anderen hun ervaring wist dat het volhouden vanzelf zou leiden tot meer balans op lichamelijk en mentaal vlak. Ik wilde mezelf niet meer uithongeren en tegelijkertijd een grote trol in de spiegel zien.
Vandaag de dag is mijn lichaams- en zelfbeeld niet optimaal, maar het is wel genuanceerder en ik kan in de kledingwinkel ook beter inschatten waar ik wel en niet in pas.
Het klinkt heel gek, maar beter en meer eten plus tegen de eetstoornis ingaan zouden doen lijken dat je zelfbeeld enkel slechter wordt. Je doet dingen die tegen alles ingaan wat je voelt. Op de korte termijn is het niet prettig en voel je je er misschien niet happy bij. Je lijf zit in de weg en je hoofd draait op volle toeren. Maar, ik kan je vanuit mijn ervaring vertellen dat het op de langere termijn stukken verbeterd en dat je je lichaam realistischer gaat zien als het ook rust en vertrouwen heeft in je voedingspatroon. Er is dan weer ruimte om over andere dingen na te denken dan enkel eten en wat het met je doet op lichamelijk gebied, wat ervoor zorgt dat je je focus beter kunt verleggen. Je leert neutraler naar jezelf te kijken.
Het is soms nog lastig en ik voel me dan ook opgeblazen en zie meteen een dikke buik en wat vetrollen. Toch geef ik er niet aan toe. Ik ben me bewust van de 'Eatingdisordertrap' en ga daar niet meer in mee. Daarbij zijn er belangrijkere dingen in het leven dan je continue focussen op het feit dat je je vandaag een beetje extra opgezet voelt.
You have fat but that doesn't make you fat. You also have fingernails but that doesn't mean you are fingernails.
Reactie plaatsen
Reacties