Ik houd van reizen en op vakantie gaan. Ik ben ook echt iemand die van alles wilt zien, veel wilt doen en ervaren. Sommigen gaan naar een mooi land en liggen hele dagen te bakken aan het strand, maar naar mijn idee kan je daar net zo goed voor naar Zandvoort gaan. Als er iets is waar ik een hekel aan heb dan is het een lange strandvakantie. Mij niet gezien... Ik vind het geweldig om me onder te dompelen in een andere cultuur, een andere taal te spreken (ookal is het soms met handen en voeten) en me mee te laten varen op de rust en het leven zonder regels als je op vakantie bent.
Afgelopen zomer heb ik dit gevoel voor het eerst sinds mijn eetstoornis weer mogen ervaren. Eindelijk na 9 jaar...
Het was na 2013 niet meer hetzelfde om op vakantie te gaan. Het meest genoot ik als klein meisje van alle buitenlandse lekkernijen, maar deden we met het gezin ook altijd veel avontuurlijke activiteiten. Kanoën, vogelshows bekijken, kastelen bezoeken, bergwandelingen maken, speleologie doen in grotten en klimmen en abseilen in de bossen hangend aan een katrol. Natuurlijk gingen we ook wel eens naar het strand of een middagje aan de rivier, maar zelfs dan waren we druk bezig met dammen bouwen en stroomversnellingen maken om met een opblaasband later zo snel mogelijk de rivier af te gaan.
De Anorexia heeft me dit plezier allemaal ontnomen. Het leven draaide enkel om (niet) eten, maar zeker op vakantie kon ik dit onderwerp lastig ontwijken. Thuis gooide ik ongezien op school mijn eten weg en sloeg ik eetmomenten over. Mijn ouders hadden hier geen kijk op, maar op vakantie konden ze mijn gedrag goed in de gaten houden en werd het voor mij lastiger om de eetstoornis te verbloemen. Ik wilde gewoon niet eten en al helemaal niet in een ander land. Ik voelde de controle tussen mijn vingers door glippen en ik werd wanhopig over het feit dat ik niet precies wist wat ik binnenkreeg. Mijn wantrouwen werd in het buitenland enkel erger. Als ik iets niet wilde in mijn maaltijd en dat in een andere taal vroeg, was ik alsnog bang dat ze het niet begrepen hadden en ik het toch in mijn mond stak. Ook heb ik een paar keer de ervaring gehad dat ik dacht iets te bestellen dat voor mij wel oké zou zijn, maar dat ik later iets voorgeschoteld kreeg waar ik niet aan wilde beginnen. Mijn ouders vonden dit heel moeilijk, want ik bestelde iets om het vervolgens met geen vinger aan te raken. Ik denk dat ze zich schaamden, maar de eetstoornis was op dat moment zo sterk, dat ik het écht niet ging doen. Hele discussies over wel en niet eten passeerden deze jaren en na 3 jaar met Anorexia op vakantie te zijn gegaan, ben ik niet meer met mijn ouders en broertje mee geweest. Net als dat het voor hen beschamend was, was het voor mij ook afzien en ik kon het niet meer opbrengen. Het plezier en een zorgeloze vakantie werd door mij van hen afgenomen.
Elk jaar weer miste ik het gevoel van vrijheid, blijheid en geluk dat ik op vakantie altijd had. Het avontuurlijke, de zorgeloosheid en de pret die ik had met het gezin en de mensen die we ontmoetten. Echter, ik wist dat het met een eetstoornis niet meer zo zou zijn als voorheen en door de ervaring van de laatste jaren was het beter om thuis te blijven in een voor mij veilige omgeving. Een plek waar ik mezelf niet uit zou hongeren of zou gaan overcompenseren om iets dat niet nodig was. Enkel het woord 'vakantie' gaf voor mijn eetstoornis al aanleiding om minder te eten, overmatig te bewegen en allerlei uitvluchten te verzinnen om maar niet aan te komen in gewicht. Buitenlands voedsel en de term 'relaxen' maakten mij heel angstig en de herinneringen aan de zorgeloze vakanties toen ik klein was, waren nu niet meer realistisch. Natuurlijk baalde ik er heel erg van en wilde ik dat het anders was, maar enkel voor een reisje of vakantie kon ik mijn eetstoornis niet 'on hold' zetten. Ik had soms de wens om er even niet mee bezig te zijn en dacht dat ook te kunnen, maar waar je ook heen gaat, je eetstoornis neem je gewoon met je mee.
Zo zijn er een 7-tal jaren gepasseerd waarbij ik nergens anders dan in Nederland ben gebleven. In mijn vakanties ging ik enkel uit logeren bij mijn ouders of misschien bij mijn opa en oma, maar dat was dat. Het verlangen om weg te gaan werd groter, maar ook de drempel. De jaren passeerden en een veilige omgeving werd iets om mezelf aan vast te houden. Dit laten gaan maakte me bang en de angst om aan te komen stak weer de kop op. Vervolgens bleef ik maar gewoon veilig thuis, net als waar ik aan gewend was geraakt.
Ook na het volgen van de MInnieMaud-methode en het zetten van vele stappen in herstel van Anorexia, ben ik toch nog twee jaar niet op vakantie geweest. Ik wilde zekerheid dat ik het kon volhouden op eigen benen, want onderhand woonde ik ook op mezelf en regelde ik mijn eigen zaken in het leven. Het was allemaal in sneltreinvaart gegaan, ik had een zware kaakoperatie gehad en ik had nog geen ruimte gevonden om ergens op vakantie te kunnen gaan en er over na te denken... Tot ik afgelopen jaar ineens weer de wens en motivatie vond om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Als verjaardagscadeautje voor mijn moeder had ik drie nachtjes logeren geboekt in een stargazer op een natuurcamping. Ik ging na al die jaren weer camperen en had in mijn hoofd geprent dat ik de eetstructuur helemaal wilde loslaten, ondervinden of ik durfde te luisteren naar mijn lichaam en of ik flexibeler met mijn eten kon omgaan.
Helaas... deze vakantie, al waren het maar drie nachten, liep uit op een ramp...
Waar ik het idee had dat ik, nu het beter gaat en ik stabieler ben in mijn eetstoornis, wel dacht dat ik misschien de regels los kon laten en mijn gevoel kon laten spreken, bleek dat dat nog lang niet het geval was. Ik ben iemand die houdt van orde en structuur en nu plots op mijn honger- en verzadigingsgevoel proberen te vertrouwen en me richten op wat mijn moeder deed, was nog niet zo'n goed idee... Een kleine richtlijn had ik wel, maar ik merkte al gauw dat de Anorexia me weer het gevoel bezorgde dat ik te veel at, te weinig bewoog en dus zou aankomen in gewicht. De angst sloeg ergens op de achtergrond weer toe en het lukte me dus niet om aan de trek/honger gehoor te geven. Ik luisterde niet, probeerde te veel te voelen in mijn lichaam en vond het nooit tijd om te eten, wat dan en hoeveel? Het was nog niet voor mij weggelegd om het ritme zo snel te laten varen en teruggekomen van deze minivakantie heb ik meteen mijn plan maar weer opgepakt, om alle zeilen weer bij te zetten.
Toch was ik niet van plan om op te geven, want ik wilde heel graag op vakantie kunnen. Misschien was het niet de juiste manier om met iemand samen te gaan, want dan zou ik me te veel aan hem/haar gaan spiegelen en vergelijken. Alleen op vakantie, dat leek me eigenlijk vanaf het eerste idee al een hele geruststelling die ik zelf zou kunnen invullen. Ik kon mijn eetplan- en structuur gewoon in een boekje bij me dragen, hoefde me niet te verantwoorden als ik mijn kcal telde en mezelf zo zekerheid bood dat ik voldoende zou eten. Ook zou ik gewoon mijn eigen plan kunnen trekken overdag, Het werd op mijn werk met moedigheid en kracht beantwoord, wat het voor mij heel spannend maakte om ook daadwerkelijk in mijn uppie op vakantie te gaan. Maar, begin september heb ik het toch gedaan...
Voor het eerst alleen met het vliegtuig en sinds mijn eetstoornis écht alleen op vakantie. Naar Lissabon! En echt, ik had álles al uitgestippeld. Ik ging maar drie en een halve dag, maar ik wist precies wat ik allemaal wilde zien, had met het hotel al dingetjes voor mijn eten kunnen regelen (ook omdat ik vegan eet) en had vooraf uitgezocht hoe ik het voor mezelf ook zo goed mogelijk in elkaar kon passen. Het kon niet fout gaan en dat ging het dit keer ook niet!
Lissabon was een geweldige beleving. Ik voelde me ontzettend gelukkig, genoot met volle teugen en mijn hele dag draaide niet om eten. Ik had zelf de teugels in handen, mijn plan was helder en door deze zekerheid kon ik genieten van alles om me heen. In het vliegtuig huilde ik tranen van geluk, zo blij was ik dat ik na al die jaren dat fijne vakantiegevoel weer kon ervaren en dat ik nu wist dat ik het kon! Met mijn eetstoornis op vakantie, maar ook met een groot deel Romy die zich nu vele malen sterker en zelfverzekerder tegen die andere stem had opgesteld.
Het gaat erom dat je je realiseert dat je er zelf bij bent met wat en hoe je het doet. Jij bent zelf degene die de actie moet uitvoeren. Dus, je bewust zijn van wat je nodig hebt en hoe je daarmee om moet gaan, zijn de sleutel tot de wording van een succes!
Satisfaction lies in the effort
not in the attainment
full effort is full victory
Reactie plaatsen
Reacties