Bang zijn is iets wat iedereen wel kent. De één heeft hoogtevrees, de ander is claustrofobisch of heeft een slangenfobie. Ik zelf heb voor mijn eetstoornis als klein meisje heel veel angst gehad voor de dood. Ik weet nog dat ik 's avonds in bed lag en nadacht over de wereld en het leven erna. Hoe zou het zijn om er niet meer te zijn en wat gebeurt er dan met mij en de Aarde? Hieraan denkend zag ik de wereld voor me als een blauwe, levendige bol in het donkere heelal. Net alsof ik er naar keek vanaf de maan. Hoelang zou het nog duren voordat hij ontploft? Of zou hij uitdoven? En wat gebeurt er dan met de mensen die erop leven en alle lichamen van voorgaande mensen die daar zijn geborgen, inclusief het mijne? Dan zou ik niet enkel weg zijn als geest, maar ook lichamelijk geen deel meer uitmaken van welke levensvorm dan ook. Dan is alles en iedereen weg, alsof het allemaal nooit heeft bestaan.
Na de dood is mijn besef weg, ik ben niet meer 'ik'. Geen zintuigen meer, geen waarnemingen en ook geen bewustzijn vanuit mijn brein....
Deze gedachtereeks maakte mij soms zo angstig dat mijn lichaam in een schok overeind kon komen en ik in één tel vanuit mijn bed in het trapgat stond, mijn handen aan de reling van de vide genageld en met tranen in mijn ogen. Ik wilde helemaal niet dood, nooit niet. Ik wilde geen verlies van besef, van leven en liefde. Wanneer ik overdag bezig was en naar school moest, kon ik het opzij zetten en had ik voldoende afleiding. Maar, wanneer het weer bedtijd was, lag ik er voordat ik in slaap viel weer over te malen. Soms huilde ik mezelf in slaap, bang om mijn ouders op te zadelen met de gedachten die ik had. Er waren ook avonden dat ik wel de moed had om om hulp te roepen, zittend vanaf de bovenste trede van de trap. Alleen, het geluid van de televisie overstemde mij en zo hebben mijn ouders mij vaak niet gehoord.
Later kon ik troost halen uit het feit dat ik en mijn broertje allebei een matras onder ons eigen bed kregen om vrienden en familie te logeren te kunnen ontvangen. Echter, wij maakten er vaak gebruik van om bij elkaar te logeren. Soms sliep ik weken achtereen bij mijn broertje op de kamer of hij bij mij. Tussentijds scheelde het maar enkele dagen dat we apart lagen voor we weer bij elkaar de matras vanonder het bed schoven.
Ik vond de aanwezigheid van mijn broertje 's avonds heel prettig en hij hielp mij om mijn angst voor de dood een beetje weg te maken. Door samen te kletsen voor het slapen, ideetjes te delen en creatieve dingen op te schrijven voor projecten, hoefde ik niet te denken aan de Aardbol in dat grote donkere gat met mij daarop die met alles tezamen zou verdwijnen.
Tijdens de periode dat ik op de middelbare school zat, ontwikkelde ik mijn eetstoornis en verlegde ik mijn angst voor de dood naar de angst om dik te zijn. Een hoger gewicht dan leeftijdsgenootjes, gepest en getreiterd worden en fysiek betast op plekken waar ik heel onzeker over was. De angst om er niet bij te horen en weer het zwarte schaap te zijn werd groter en groter en overstemde de rest. 9 jaar heb ik een hele sterke wil gehad. De Anorexia in mij kreeg de overhand en alhoewel ik veel therapie en behandeling gehad heb om te proberen te herstellen en weer wat van het leven te maken, wilde ik toch telkens terug naar de kwelling van de uithongering en de kick van het dalende getal op de weegschaal. De angst om aan te komen en de verachting naar mijn eigen lijf toe werden op een gegeven moment zo heftig dat ik de dood soms in de armen nam en momenten ervoer waarop ik het allerliefste niet meer zou leven. Ik wilde niet meer in mijn lichaam zitten en zag de dood als enige uitweg.
Weer een aantal jaren later, toen mijn behandeling werd beëindigd en ik de boodschap kreeg dat geen enkele therapie mij leek te motiveren om het anders te doen, viel ik zo hard terug in de eetstoornis dat ik voor het eerst ervoer hoe je lichamelijk kunt afbreken door ondervoeding en desastreuze zelfzorg. Ik at zo slecht en bewoog zo veel dat mijn lichaam maar bleef afvallen. Ik had nog nooit ervaren dat mijn gewicht zo bleef dalen en merkte pas toen ik niet meer terug op kon krabbelen dat het wel eens op zijn einde kon lopen. Op het moment dat ik probeerde terug een eetpatroon op te pakken, had mijn lichaam het al opgegeven. Ik was mijn spieren aan het opeten, kreeg wonden over mijn hele lichaam, vocht in mijn voeten en enkels, scheuren in mijn huid en ik moest continu naar het toilet, omdat mijn lichaam niks meer opnam. Ik was oververmoeid, kon de trap niet op zonder aan de leuningen te hangen en mezelf omhoog te hijsen en ik liep enkel op croqs waar mijn gezwollen voeten als enigste nog in konden. Alles wat anders was als dat en bedsokken deed zeer bij het lopen. De angst ,voor wat dan ook, viel op dat moment even weg. Ik had de energie niet meer om er überhaupt over na te denken en het leven verliep van dag tot dag.
Tot ik op een avond telefoon kreeg van een hoogbegaafde man die ik al een poosje kende. Hij belde mijn moeder en ze gaf me hem aan de lijn. Zijn boodschap was dat mijn ziel al half boven mijn lichaam zweefde en dat hij kon voelen dat het niet lang meer zou duren voor ik helemaal zou verdwijnen. Hij kon mij niet meer redden, maar wel helpen om onbezorgd en rustig te sterven.
BAM
Daar was de blikseminslag van mijn geweten.
De Dood
Ineens besefte ik dat alles wat er gebeurde met mij en mijn lichaam helemaal geen goed teken was. Ik moest gaan eten en een beetje gauw, want ik wilde helemaal nog niet dood. Het besef dat ik kreeg en het bericht van deze meneer grepen me naar de keel. Ik gaf direct de telefoon terug aan mijn moeder en zei dat ik hem niet meer wilde spreken.
Vervolgens nam ik een enorme bak met kwark, fruit, cruesli en hagelslag, pakte hem op schoot op de bank en at hem helemaal op. Geen goed idee natuurlijk als ik al veel te lang zo weinig gegeten had en mijn lichaam niets meer opnam, wat het risico op refeeding enorm had vergroot en waar ik diezelfde avond dus ook aan onderdoor ging. Ik ging knock-out na mijn vierde toiletbezoek die nacht. Terug op mijn slaapkamer werd ineens alles zwart, ik had geen controle meer of reflexen en viel als een blok beton met mijn hoofd voorover op de grond.
Midden in de nacht lag ik roerloos te wachten bij mijn moeder in bed tot de ambulance me kwam halen. De dood had mij zo doen schrikken dat ik er bijna met twee benen in ben gesprongen. Na al die jaren was de angst ineens terug en tijdens mijn allerlaatste klinische opname heeft die me weer gegrepen. Ik wilde niet meer afzwakken en aan de Anorexia onderdoor gaan, maar mijn lichaam kon niet meer wat het moest doen en had veel tijd en aandacht nodig om onder de dood uit te komen. Stapje bij beetje ging het weer wat beter en kreeg ik het vertrouwen terug dat er nog geen eind aan hoefde te komen.
Ik ging weer op zoek naar een manier van leven, een weg om uit de kliniek te komen en te leren zorgen voor mezelf. Wat ik wilde in het leven was iets waar ik nooit echt over nagedacht had. Tenminste, niet anders dan de wens van de eetstoornis en willen afvallen. Het besef dat ik jaren gemist heb, niet eens echt gepuberd heb en continue intern en opgesloten heb gezeten, kwam binnen. Dit was niet wat ik voor me zag en wilde zien in de toekomst en daar moest ik zelf wat aan veranderen. Ik moest beter gaan eten, meer voor mezelf zorgen en aandacht besteden aan waar ik naartoe wilde.
Het kijken naar Youtube video's van lotgenootjes die de weg naar herstel volgden, hielden mijn motivatie aan en ik kreeg meer ruimte alleen om na te denken. Ik mocht me afzonderen in de kliniek en kreeg daardoor tijd om mijn plan in elkaar te steken. De Minniemaud-methode heeft mij uiteindelijk overtuigd om de kwelling te stoppen, de honger niet meer te willen trotseren en weer levensenergie te krijgen. Letterlijk en figuurlijk, lichamelijk en emotioneel. Het is een proces voor de lange adem, maar na alle moeite en gevolgen van dien ben ik ontzettend blij dat ik deze keuze gemaakt heb en trots op mijn lichaam dat het de dood heeft weten te passeren en zich heeft hersteld en aangesterkt. De dood ligt natuurlijk nog wel in het verschiet, maar niet meer op korte termijn door de Anorexia.
Strength and growth comes only through continuous effort and struggle.
Reactie plaatsen
Reacties