Een hele dag aan eten denken, het volgende eetmoment en dan misschien ook nog eens aan het feit dat je zo min mogelijk wilt eten of van plan bent om het over te slaan. Elk schap in de winkel afspeuren en verlekkerd naar alle producten kijken die je niet van jezelf mag. Daarbij gaat het herstellen van een eetstoornis vaak gepaard met een obsessie aan voeding. Het toegeven aan de Extreme Honger laat zeker in het eerste stadium je gedachtes niet afzwakken. Het lijken er zelfs meer.
Het zijn drukke momenten in je hoofd die de hele dag doorgaan. Als je geen eetstoornis hebt, kun je je gemakkelijk zorgen maken over wat je aan moet trekken die dag. Echter, als je dit als een bijzaak ziet en voornamelijk denkt aan eten is het uitstapje dat je hebt als je gaat shoppen ineens niet meer zo bijzonder en geweldig dan het uitstapje naar de supermarkt.
Toen ik heel restrictief omging met mijn eten, dacht ik er een hele dag aan en enkel aan de manieren om het weg te maken, over te slaan of te compenseren. Alles in mijn hoofd was in de ban van mijn gewicht en ik wilde koste wat kost blijven afvallen. Tot waar het zou moeten gaan volgens de Anorexia, is nooit bepaald. Een stopknop had er niet op kunnen zitten aangezien het toch nooit goed genoeg was en de kick van het afvallen iedere keer maakte dat ik streefde naar een nóg lager getal.
Later, zo'n 4,5 jaar geleden, toen ik er echt voor koos om een andere weg in te slaan en beter te gaan eten, dacht ik ineens aan alle dingen die ik nog zo graag in huis wilde hebben. Eerder mocht ik dit absoluut niet, maar nu ik tóch mocht eten, wilde ik alles in één keer. Elke week dat boodschappenlijstje maken en kiezen wat ik nu mee zou nemen om te eten, werd een hele leuke taak. De hele dag denken aan eten en het volgende eetmoment om weer iets nieuws te proberen of een oude herinnering op te halen bij iets dat ik altijd heel erg lekker vond, werden continue vulling van mijn dag. Het was een drukte in mijn hoofd en ik was er altijd mee bezig. Zo veel zelfs dat er voor andere zaken maar weinig aandacht was. Sociale contacten onderhouden, uitjes plannen met vrienden of familie, leuke kleren kopen of het lezen van een goed boek...daar had ik de concentratie niet voor, omdat het eten op de voorgrond stond.
Na lang volhouden, beter voor mij zelf zorgen en meer eten, verdween vanzelf deze obsessie met voeding. Ik begon te merken dat mijn lichaam niet meer die extreme signalen uitzond. Er kwam weer ruimte voor andere zaken en ik kon realistische situaties ook weer beter beoordelen en gebalanceerder en emotioneel reageren. Door meer te eten, was er ook weer energie voor mijn gevoel en nu ik de ruimte weer had om écht terug in het leven te staan, kwamen de zaken van doorgaande dag ineens een stuk harder binnen.
Verdriet, stress en blijheid waren gevoelens die jaren in mij schuilden, maar waar ik totaal afgevlakt voor was. Deze ontpopten zich nu en maakten van mij een nieuw mens. De intensiteit overweldigde me soms en het kost me nu af en toe nog best wat moeite om daar een goede balans in te vinden.
Zeker afgelopen periode is voor mij en ons gezin turbulent geweest. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan, een basis die voor mij heel belangrijk geweest is in mijn leven en al helemaal tijdens de heftige periode van mijn eetstoornis. Zij hebben me altijd gepusht om me te laten helpen, altijd achter mij gestaan en talloze uren gereden in de auto vanuit Vogelwaarde naar Zeist om me bij Rintveld te laten helpen en in het weekend op verlof te mogen. Er zijn periodes geweest dat ze het niet met elkaar eens waren over de manier om met mijn Anorexia om te gaan en hebben soms echt heftige meningsverschillen gehad. Zo erg dat ik bang was dat ze door mij uit elkaar zouden gaan. Gelukkig is het toen niet geëscaleerd, maar nu het al een aantal jaren beter gaat en ik en mijn broertje uit huis zijn, is de bom ineens gedropt. Het verschil tussen hen beiden werd kennelijk heel groot en mijn moeder zag het niet meer zitten.
De emotie die loskwam toen het bericht, letterlijk 1 minuut voor ik moest gaan werken, binnenkwam was immens. Heel veel ruimte om over eten na te denken en me er verder veel zorgen over te maken, was er ineens niet meer. Nu het beter gaat, zijn er zaken die echt belangrijk zijn in het leven en die het eetgedeelte en deze interesse kunnen overschaduwen. Wat ik het volgende moment wil eten of waar ik zin in heb, doen er niet meer toe en ik ben er pas mee bezig op het moment dát ik ga eten.
Natuurlijk wilt het niet zeggen dat ik mijn eten laat versloffen. Ik merk heel erg dat door de heftigheid aan emoties mijn eetlust behoorlijk naar beneden keldert en ik veel energie kwijt moet. Dit doe ik vooral op mijn werk, wat een fysiek intensieve bezigheid is, maar ik moet er wel rekening mee blijven houden dat ik er goed bij moet blijven eten. Ook al staat het me soms tegen, ik ben me bewust van de lading aan gevoelens die ik ervaar en dat dit niet de reden mag zijn om slechter te gaan eten. Het heeft tijd nodig om mijn emoties een plekje te geven, maar ik weet dat het niet helpt en beter wordt als ik mijn eetstoornis er een rol in laat spelen. Mijn ouders komen zo niet terug bij elkaar en iemand die je verliest, wordt ineens ook niet meer tot leven gewekt. Eerder zou het heel aanlokkelijk zijn geweest om mijn steun en toeverlaat in de eetstoornis te zoeken, maar ik soms is er gewoonweg geen oplossing en heb je omstandigheden te accepteren.
Dat dit soort gebeurtenissen op het moment dat ze escaleren de overhand nemen in mijn gedachten en dat ik daar veel meer mee bezig ben dan met mijn eten, zijn ook momenten die heel gezond zijn. Ik had in het verleden alsnog mijn eten op de voorgrond gezet, de manier waarop ik kon compenseren of het een rol kon laten spelen als copingsmechanisme. Nu doe ik dat niet meer en ik functioneer op dat gebied weer als ieder ander mens die zoiets heftigs meemaakt. Je gedachten gaan weer uit naar hetgeen belangrijk is voor jou en dat neemt je leven even in beslag. Het is iets om stiekem ook een beetje trots op te kunnen zijn, want het geeft aan dat je wel degelijk een weg in herstel aan het bewandelen bent en een stap verder bent. Van enkel bezig zijn met voeding zijn er nu veel meer dingen die er werkelijk toe doen in het leven en die aandacht van me vragen.
Time has a way of showing us what really matters in life
Reactie plaatsen
Reacties