Nu ik dit schrijf, maar waarschijnlijk publiceer ik het een poosje later, zit ik in een nare en turbulente periode. Mensen die mij en ons gezin persoonlijk kennen, zullen zich kunnen herinneren dat mijn vader en moeder altijd samen waren. Sommige koppels bestaan uit mensen die elkaar in alles een hand kunnen geven, maar mijn ouders zijn best verschillend. Mijn moeder is creatief en impulsief, terwijl mijn vader veel praktischer en realistischer is. Wilde mijn moeder iets, dan moest het meteen. Mijn vader was dan degene die werkelijk nadacht over de consequenties, haar afremde en het allemaal even liet bezinken voor er een beslissing werd genomen. Zelf ben ik een beetje een mengelmoesje. Toen ik mezelf in de Anorexia verschool, verloor ik totaal mijn kleurenpalet aan emoties en was ik een muur waar je tegenaan praatte. Ik voelde me nooit boos, blij of verdrietig. Het enige wat ik voelde was angst om te eten en te veel aan te komen. Verder niets. Later, toen ik MinnieMaud startte, kwamen mijn emoties ook weer terug en in een bepaalde mate dat ik het nu soms nog lastig vind om er een balans in te zoeken. Dit is ook de reden dat ik soms vanuit mijn emotie best heftig kan reageren, gewoonweg omdat ik na al die jaren zonder gevoel nu weer even moet zoeken hoe ik het het beste kan uiten.
De klap die kwam toen mijn moeder ineens haar tassen had gepakt, was overweldigend. Angst, boosheid, frustratie en verdriet kwamen in één keer allemaal om de hoek kijken en ik zat met zo ontzettend veel vragen. Waarom was een impulsief gevoel een reden om 27 jaar huwelijk op het spel te zetten? Waarom was er een andere man in het spel? Hoe kon ze zonder nadenken ineens zo lucratief iedereen laten vallen en ook haar vriendenkring laten gaan? Hoe kon ze zich na al die tijd meteen thuis voelen in de woning van een ander? Waarom stelde ze die ander al aan iedereen voor alsof het jaren haar rechterhand was, terwijl mijn vader nog met een gebroken hart thuis zat?
Er zijn zo veel vragen waar ik mee zat en het antwoord dat ik kreeg was : 'Mijn gevoel was zo duidelijk en doorslaggevend, dat is niet uit te leggen'. In mijn hoofd kon ik er niet bij, ik snapte het niet. Zo lukraak ineens, van tevoren niets gemerkt en ik bleef ook alleen achter in mijn huisje met mijn emoties. Voor mijn moeder zal alles klaarhelder zijn geweest in haar hoofd. Zij zal waarschijnlijk alles op een rijtje hebben en voor haarzelf weten en vinden dat het logisch is wat ze doet, maar zonder antwoorden en tijd voor haar, kan ik er niet bij. Ik kan geen gedachten lezen en alhoewel dat een best handige gave zou zijn, is het daarom ook zo goed om met elkaar te blijven communiceren en elkaar te bevragen om duidelijkheid te krijgen.
Pas na een hele week weinig contact, hebben ik en mama voor het eerst een echt lang gesprek gehad. Een mogelijkheid voor mij om mijn angst te delen en dat ik mijn emoties moeilijk vorm kan geven. Ik herkende haar niet meer, was bang haar te verliezen aan een man die ik niet eens kende en verloor door de klap de regie over mijn gevoel. Praten en in contact blijven is ook iets wat heel belangrijk is als je, vooral in behandeling, bent voor je eetstoornis. Ik weet nog dat ik het heel eng vond om bepaalde producten te wegen en echt met zwetende handen elke week voor de weegkamer in de kliniek stond. De mensen thuis konden dat heel moeilijk begrijpen. Ook als ik zei dat ik het moeilijk vond om aan te komen, kreeg ik vaak opgetrokken wenkbrauwen als antwoord. Mensen dachten dat Anorexia hebben en afvallen de kant van het verhaal is wanneer je nog geen behandeling hebt en dat, zodra je dat wel hebt, alles koek en ei is en in een rechte lijn omhoog gaat. Je kiest toch om te herstellen, dus waarom ben je dan nog zo bang? Je bent nog lang niet op gewicht, dus je kunt best wel wat meer eten toch? Net als dat ik nu niet in het hoofd van mijn moeder kan kijken, konden anderen dat ook niet bij mij. En nog steeds niet.
Wanneer ik bijvoorbeeld op het werk aangeef dat bepaalde begintijden moeilijk voor mij zijn in verband met het voorbereiden van mijn eten en een voldoende eetpatroon op te stellen voor die dag, zeggen collega's vaak dat ik dat dan toch gemakkelijk op een ander moment kan doen of lukraak iets uit de winkel kan pakken. Echter, er zijn zoveel factoren die er juist voor zorgen dat ik daar moeite mee heb, maar als ik het niet uitleg, begrijpen ze het niet. Voor mij is het dagelijkse kost en lijkt het logisch, maar voor omstanders is dat het niet.
Het was voor mij altijd heel frustrerend om bepaalde opmerkingen te horen die gingen over mij, mijn gedrag en het doen en laten van de eetstoornis. Er werd nogal makkelijk over gedacht, zeker toen ik in behandeling ging. Waar anderen dachten dat het door de behandeling mentaal ook makkelijker werd, werden de gedachtes restrictiever en de angsten alleen maar groter.
De scheiding van mijn ouders en het gedrag van mijn moeder deden mij extra beseffen hoe belangrijk het is om met elkaar te communiceren. Iemand heeft bepaalde ideeën, denkbeelden, kampt met emoties of iets anders dat enkel diegene ervaart. Het is niet vanzelfsprekend dat een ander precies hetzelfde beleeft. Als je je niet uit of open bent over wat er in je speelt en waar je aandacht naar uit gaat, dan gaat er niemand zijn die je kan helpen, steunen of af kan remmen.
Net zoals papa en mama altijd moeite gedaan hebben om mijn eetstoornis te begrijpen, probeer ik ook voor hen en mensen om me heen een luisterend oor te zijn. Niet enkel om steun en troost te bieden, maar ook om anderen in de beleving van hun situatie beter te begrijpen. Communicatie is o zo belangrijk om wrijving en onderlinge meningsverschillen te voorkomen. Wat jij denkt, vindt en als een logisch fenomeen beschouwt, kan voor een ander juist heel raar of onbekend zijn. Ik heb leren inzien dat mijn gedachtes alleen van mij zijn en ik kan me frustreren over het onbegrip van anderen, maar als ik zelf niet degene ben die duidelijkheid geeft en open staat om te delen wat er in me omgaat, dan heb ik die frustratie helemaal aan mezelf te danken. Het is de kunst om jezelf bewust te zijn dat niet iedereen in je hoofd kan kijken, denkt wat jij denkt en voelt wat jij voelt. Sommige zaken zijn voor iedereen logisch, maar persoonlijke ontwikkelingen zijn voor ieder mens uniek.
Al zijn het maar enkele minuten of een kort gesprek, je kunt er veel uit halen voor jezelf en de ander wat beter begrijpen. Je staat er nooit alleen voor. Hulp kun je krijgen door jezelf te uiten en begrip kun je geven door vragen te stellen en de ander te proberen in zijn beleving te begrijpen.
Everything that irritates us about others leads us to an understanding of ourselves
Reactie plaatsen
Reacties