Toen ik een klein meisje was, was ik gemakkelijk in de omgang, zei mijn moeder altijd. Ik was altijd aan het lachen. Ze vertelde dat mensen het altijd leuk vonden om me te zien als ik in de wagen lag en naar iedereen glunderend opkeek of mijn handjes uitstak. Ook later als een lopertje zou ik zo met iedereen aan de hand weggelopen zijn. Hier herken ik mezelf wel heel erg in. Ik ben heel naïef en geloof best wel snel een verhaal dat anderen vertellen of een uitspraak die ze doen, al is het soms sarcastisch of om iemand te stangen. Natuurlijk ben ik ook wel realistisch, maar iemand die het goed doet overkomen, geloof ik meteen. Voordat ik me werkelijk bewust was van mezelf, mijn lichaam en mijn rol in het leven was ik best een vreugdevolle en vrolijke noot. Ik heb het op de basisschool en met vriendjes en vriendinnetjes altijd naar mijn zin gehad en natuurlijk is een dagje sip daar ook wel eens bij, maar over het algemeen was ik altijd opgewekt. Dit veranderde vanaf ongeveer groep 4, toen ik me werkelijk bewust werd van mijn lichaam, het getreiter daarover begon en ik ook een paar keer op aanraden van familie een dieet moest volgen. Vanaf toen kwamen angst, spanning, verdriet en schuld in mijn leven en deze zijn niet meer weggegaan. Deze emoties waren aanwezig, maar ik kan me niet herinneren dat het heel heftig was of dat ik ze op een dusdanige manier ervoer dat ik mijn tranen niet meer kon bedwingen.
De eerste echte keer dat ik een emotie ervoer die me zó overweldigde, was toen ik in groep 7 heel erg verliefd werd. Ik heb met mijn vriendje van toen 4 maanden verkering gehad, maar mijn gevoelens waren zo heftig en intens dat hand in hand lopen al heel veel emotie opriep in mij. Een stapje extra maakte al zo veel in me los dat ik het niet durfde.
Nog geen twee jaar later kwam het getreiter op de middelbare school terug. Vooral de populaire kinderen maakten gebruik van mijn onzekerheid. Ik ontwikkelde mijn eetstoornis en het enige gevoel dat ik ervoer was angst voor eten en daarmee vlakte ik de rest af. Ik was een emotieloos spook, een geest die rondzweeft zonder iets te laten blijken. Ik voelde niets. Niet wanneer ik een knuffel kreeg, niet wanneer ik een mooi nummer hoorde en ook niet bij familie. Dat gevoel wilde ik ook helemaal niet. Het enige wat ik wilde was de goedkeuring van mijn Anorexia en de kick bij het afvallen.
Met het aankomen en afvallen ten tijde van mijn behandelingen heb ik heel erg gejojoëd. Tijdens deze pieken kwamen mijn emoties even terug, maar vervielen weer toen ik met ontslag ging en afviel in gewicht. De medicatie die ik tijdens mijn tijd intern en ambulant kreeg voorgeschreven werkte ook niet echt mee aan het realiseren van mijn gevoel. Ik veranderde door de psychotica en antidepressiva in een werkelijke zombie...Ik weet nog dat we op vakantie gingen met het gezin en ik ambulant onder behandeling was met een medicatievoorschrift voor antidepressiva. Ik kon mijn bed niet uit, had geen energie en fut om ook maar iets te doen. Mijn ogen waren grijs en ik slofte letterlijk overal naar toe. Er viel niks met mij te beleven en ik voelde me een behoorlijke slons. De medicatie heb ik toen abrupt op eigen houtje gestopt.
Het me niet bewust zijn van mijn emoties sukkelde een beetje door tot ik tijdens mijn laatste opname mijn oom verloor aan kanker. Vlak ervoor had ik zelf een bijna-dood ervaring en werd op het nippertje door de ambulance en het ziekenhuis gered, waarna ik mijn tante had beloofd dat ik mijn oom niet alleen zou laten. Als hij zou sterven, zou ik ook gaan en wanneer het met mij beter zou gaan, zou hij ook opkrabbelen. Helaas, tijdens mijn klinische opname een paar weken later, overleed hij plots. Mijn moeder kwam het op een avond vertellen en het was in jaren de eerste keer dat een bericht me zó diep raakte. Het sneed door mijn hart, tranen stroomden over mijn wangen en ik heb gehuild vanuit mijn tenen, dagenlang aan een stuk door. Ik was er kapot van en zag hem, en nu soms nog steeds, overal om me heen. Ik voelde me met hem verbonden en zijn verlies maakte heel wat verdriet los. Daarnaast werd mijn motivatie om te herstellen hierdoor versterkt. Ik moest de kans pakken nu het nog kon, voor hem, voor de belofte die ik mijn tante had gedaan.
Daar kwam het idee en plan van de MinnieMaud-methode uit voort. Een radicale omkeer, die me heel veel positiefs heeft opgeleverd, maar ook het kleurenpalet aan emoties aan me heeft teruggegeven. Vrijwel direct toen ik meer ging eten en naar mijn lichaam en de extreme honger ging luisteren, verdween de depressie en voelde ik weer liefde voor mijn medemens. De positiviteit in mij groeide en ik kon bij uitdagingen de angst beter relativeren. Ik wist niet meer dat het leven ook zo fijn kon voelen en de vrolijkheid overweldigde me. Mijn broertje werd ook ineens na jaren weer door mij bedolven onder knuffels en kussen, waar hij zich soms een beetje aan irriteerde. 'Oke, oke, Romy, hahahah, het is goed zo'.
De fijne gevoelens omarmde ik natuurlijk meteen. Na jaren zonder ook maar enige emotie was het een welkome ontmoeting en ik voelde me gezegend dat deze ommekeer toch nog gemaakt kon worden. Bij het terugkeren van mijn gevoel komen natuurlijk ook allerlei andere emoties kijken die wat minder leuk zijn. Verdriet, wanhoop, frustratie en woede. Ik ervaar ze nauwelijks, maar áls ik ze voel, weet ik me er nog niet zo goed raad mee. Niet om het te uiten en niet om er een goede balans in te vinden. Ik ontwijk het ook liever en luister dan vaak naar muziek die tot me doordringt en deze emotie weg laat vloeien.
Echter, afgelopen periode kon er niks op tegen de heftigheid aan negatieve emoties. Helaas. Toen mijn vader mij, vlak voor ik moest gaan werken, ik tranen opbelde, gingen bij mij de alarmbellen af. Mama was weg, een ander in het spel die ze vijf weken kende. Zomaar opeens zonder dat we wat gemerkt hadden. De klap kwam heel hard aan en de manier waarop ze handelde en het allemaal in zijn werk ging, daar was ik in het begin echt furieus over. Mijn verdriet kwam vanuit mijn tenen, maar tegelijkertijd voelde ik me ook zo aan de kant gezet, woedend en verbluft dat ik me er totaal geen raad meer wist. Om het minste of geringste dat over dit onderwerp ging, stond ik al met tranen in mijn ogen. Ik had heel vaak de neiging om ergens mijn nagels in te zetten en verdween met mijn gevoel in mijn werk door keihard overal de turbo op te zetten. Door de knoop in mijn maag miste ik een deel van mijn voeding, sliep ik slecht en voelde ik me beschaamd, alleen en ook vol verdriet. Ik zat met zo veel vragen en met zo veel gevoelens dat ik er bijna hopeloos van werd. Na de eerste week voelde ik me emotioneel uitgewrongen en ik was helemaal op. Nog steeds vind ik het lastig om negatieve emoties te ervaren, apart van elkaar, laat staan dat deze situatie ze allemaal tegelijk naar de oppervlakte bracht. Het is en zal nog een hele zoektocht worden hoe ik ze kan bedwingen en me niet in deze emoties laat verzuipen, maar dat wordt een uitdaging voor komend jaar.
Over het algemeen ben ik heel positief en vrolijk, toch moet ik me ook blijven realiseren dat er tijden zullen zijn dat ik me niet zo voel en weten dat ik dan mezelf niet moet vergeten.
Soms moet je tranen laten stromen
En mag het even minder gaan
Om in je kracht te komen
Reactie plaatsen
Reacties