Een razendsnelle stofwisseling, het nodig hebben van een torenhoge energie-intake om überhaupt maar een grammetje aan te komen in gewicht... Het is een wens die ik vanuit de Anorexia, en met mij nog een groot deel mensen met een eetstoornis, ervaart. Enerzijds stop je met eten, compenseer je het of gedraag je je op een andere restrictieve manier, waardoor je veel honger ervaart. Anderzijds gaat er niks anders dan eten door je hoofd, omdat je lichaam het nodig heeft en signalen uitzend om je te doen eten. Het is een continue mentale strijd van niet willen eten, terwijl alles in je lichaam schreeuwt dat dit juist is wat je nodig hebt. De angst om aan te komen in gewicht is zo groot, dat het zelfs ervoor kan zorgen dat je je fysieke signalen kunt negeren en op jouw manier kunt 'uitzetten'. De honger niet voelen of het gebruiken als een bevestiging dat je goed bezig bent en het zien als een bron van kracht en doorzettingsvermogen.
Het hebben van een hypermetabolisme lijkt dan een soort 'oplossing' te zijn voor dit dilemma. Dit fenomeen houdt in dat je lichaam in herstel van een eetstoornis, extreme ondervoeding of herstel van een bepaald lichamelijke aandoening, qua metabolisme in een versnelling schiet. Het verbrandingsproces van je voeding gaat in een razend tempo en je kcal-behoefte gaat omhoog. Door een grotere hoeveelheid aan kcal die je nodig zou hebben, zou je meer ruimte hebben om 'zorgeloos' te kunnen eten zonder ermee aan te komen in gewicht. Er is vaak vraag naar hoe ik dit heb ervaren en hoe ik het in gang heb gezet. Maar, het feit is dat dit niet bij iedereen gebeurt wanneer je gaat herstellen van een eetstoornis. Bij mij is het pas gekomen toen ik uiteindelijk de MinnieMaud-methode ging volgen en zelf radicaal mijn kcal omhoog gooide, stopte met bewegen en mijn lichaam uitlokte om te reageren. Het reageerde bij mij met Hypermetabolisme, maar voorgaande jaren ten tijde van mijn klinische opnames, heb ik hier nooit notie van gehad. Toen kwam ik al aan bij kleine ophogingen en normale hoeveelheden voeding. Denk dan aan een boterham extra of een glas sap. Mijn metabolisme herstelde zich langzaamaan en ik hoefde niet eens super veel te eten.
Dat het mij gebeurd is, zal voor anderen een gedachte oproepen dat ik misschien weet hoe je het in gang zet, maar er is geen boekje voor. Ieder persoon is uniek en hoe mijn lichaam reageert op voeding is totaal anders dan de reactie bij een ander.
Doe je het dan verkeerd in herstel als je geen hypermetabolisme ontwikkelt? Nee, zeker niet! Omdat je een bepaald kenmerk niet hebt of omdat je geen razendsnelle stofwisseling uitlokt, betekent dat nog niet dat je lichaam nooit weer in balans zal komen. Denk niet dat je het aangaan van jouw eetstoornis op de verkeerde manier aanpakt. Net als dat sommigen wel veel last hebben van obstipatie, vocht vasthouden of oververmoeid zijn is het ook maar een KENMERK van het herstellen van een eetstoornis. Het gebeurt bij enkelen, maar niet bij iedereen. Hoe sterk het verlangen ook is om het te willen ervaren, ik kan je niet vertellen hoe en óf het bij jou gaat gebeuren.
Ik ben eerlijk als ik zeg dat ik het heel graag wilde ervaren en het voor mij als een opluchting zou komen. Uiteindelijk is het gebeurd, maar een opluchting was het misschien in eerste instantie, totdat ik mijn extreme honger verloor....
Na negen jaar aan behandeling in verschillende eetstoornisklinieken en op verschillende manieren vond ik eindelijk zelf de motivatie om iets aan mijn restrictieve eetpatroon te doen. Deze tijd heeft het voor mij gekost om te beseffen wat voor afbreuk Anorexia doet aan je leven en dat het niet zo rooskleurig is zoals het stemmetje in je hoofd je doet geloven. Mijn lichaam was nu zo afgetakeld, dat ik zelfs geen trap mocht lopen en kon lopen in de kliniek. Leegte in mijn dagen maakten plaats om na te denken en zo begon ik na wikken en wegen met het maken van een steevast plan voor de MinnieMaud-methode.
Ik schrijf hier zo veel over, omdat dit echt de grote omkeer in mijn leven is geweest. Het idee was er in de voorgaande jaren wel al eens geweest, wanneer ik mezelf uithongerde en enkel aan eten kon denken en erover kon fantaseren. Echter, de Anorexia had voor mij te veel bewijs geleverd dat het goed was om haar visie te volgen en mijn angst voor de gevolgen was te groot. Nu was ik op het punt aanbeland dat ik het nog één keer wilde proberen om wat van mijn leven te maken. Pakte het slecht uit, dan zou ik het opgeven. Wel nam ik me voor om alle zeilen bij te zetten en er ook echt voor te gaan, want anders kon ik er beter niet aan beginnen.
Ik hield het stil, terwijl ik samen met de diëtiste in de kliniek mijn plan opstelde. Zij was trouwens de enige die me hielp en er vertrouwen in had dat ik echt iets aan mijn gedrag wilde veranderen. Mijn ouders waren niet echt goed gestemd toen ik met dit plan naar huis wilde. Vooral mijn moeder niet, maar mijn vader wist met zijn realistische en vredige inzicht mij een kans te geven.
Door de motivatie die ik nu eindelijk had gevonden en het concrete plan dat ik had opgesteld, ging ik dit keer écht over in actie en plotsklaps veranderde alles. Van de één op de andere dag voelde ik mijn lichaam over gaan van een lusteloos en uitgeput omhulsel in een mechanisme dat barstte van de energie. Het leek alsof er een raceauto in zat waarvan de motor overuren draaide. Mijn depressieve stemming verdween als slag voor de zon en de extreme honger vermeerderde met het moment. In drie weken tijd verhoogde ik met grote stappen mijn intake naar 3000kcal per dag en mijn lichaam maakte een schakeling die ik nooit had verwacht. Ik voelde me intens gelukkig dat ik éindelijk na al die jaren toegaf aan de vraag van mijn lichaam. Het was een zet tegen de eetstoornis, maar wel mijn eigen plan en ik stond er volledig achter. De kwaaltjes (verhoogde hartslag, zweetaanvallen 's nachts en temperatuurschommelingen overdag, oververmoeidheid, opgeblazen gevoel, extreme honger mentaal alswel fysiek) door de plotse verandering nam ik er dan ook gewoon bij. Het maakte me niet uit, ik wist dat ik vol moest houden en dat het weer zou afnemen. Deze positieve vibe wilde ik echt nooit meer kwijt.
Ik kon de snelheid waarmee mijn lichaam aan het werken was soms niet bijbenen. Ik voelde heel veel energie, maar was tegelijkertijd doodmoe. Een gevoel dat ik nooit eerder had ervaren en waar ik niet zo goed raad mee wist. Het enige wat ik kon doen, is goed blijven luisteren naar de signalen die mijn lichaam me aangaf. Rusten wanneer het erom vroeg en eten als het aangaf dat het weer voeding nodig had, wat en hoeveel dan ook. De angst om aan te komen viel weg na de eerste weging. Ik had expres vijf weken gewacht om mijn lichaamsgewicht te zien, zodat ik in de tussentijd de eetstoornis geen kans kon geven om mijn angst om door te gaan te vergroten. Mijn metabolisme was zo snel gaan werken, dat ik in vijf weken amper de norm was aangekomen die ze in klinieken handhaven, terwijl ik wel vier maal zo veel was gaan eten in datzelfde tijdsbestek. Mijn motivatie werd hierdoor versterkt en dat heeft me altijd op de been gehouden.
Aan het feit dat je veel kunt eten zonder bang te hoeven zijn om aan te komen zit een voordeel als je een eetstoornis hebt. Dit geeft het gevoel dat je kunt toegeven aan de honger zonder je er achteraf schuldig over te hoeven voelen. Het is een geruststelling voor de eetstoornis enerzijds en ook voor jezelf anderzijds, omdat je je gewicht nauwelijks beïnvloedt en toch ook gehoor geeft aan de vraag van je lichaam. ' Je lichaam breekt het toch af, dus het is niet erg om te eten.' Natuurlijk is dit een heel ongezonde gedachte, omdat iedereen gewoon voeding nodig heeft, maar zo gaat het helaas wel als je een eetstoornis hebt. Toch zit er ook een tegenzijde aan die ik ervaren heb nadat de extreme honger afnam.
Na ongeveer vijf maanden begon ik te merken dat ik niet zo veel trek meer had en soms zelfs misselijk werd als ik gegeten had. Toch kwam ik niet aan of maakte ik lichamelijk nog progressie. Mijn metabolisme was nog steeds heel hard aan het werk, maar mijn eetlust verdween. Om voldoende te kunnen blijven eten moest ik door mijn honger heen gaan, of het gebrek eraan, en meer eten dan dat eigenlijk goed voor mij voelde. Toen kwam ook de eetstoornis weer om de hoek kijken met de druk dat ik niet hoefde te eten als ik geen honger had. Realistisch gezien wist ik dat ik mijn eten met deze verbranding gewoon nodig had, maar het voelde ineens niet zo geweldig meer. Het was een strijd na 5 maanden volle bak toegeven aan die intense honger om deze hoeveelheid te blijven eten, terwijl ik me er niet meer altijd comfortabel bij voelde.
Toch heb ik weten vol te houden, meer tijd genomen, maar niets achterwege gelaten. Mijn lichaam stabiliseerde en reageerde op het afnemen van mijn eetlust door mijn metabolisme af te remmen. Tot op de dag van vandaag merk ik dat ik soms periodes heb dat ik heel veel trek heb en ook periodes dat het heel lastig is om te eten en ik er niets voor voel. Naast dat de hormonen ook een rol spelen, ben ik me er bewust van en weet ik dat het niet helpt om mijn eetpatroon hierop aan te passen. Vooral mentaal niet. Mijn stofwisseling werkt nog steeds harder dan voorheen, waar ik heel blij mee ben, maar op dagen dat het even niet zo lekker loopt heb ik er soms nog wel moeite mee. Ik moet blijven eten, wat de reden ook is om het niet te doen.
Ik wil vooral delen dat het met een eetstoornis een voordeel kan lijken om een hypermetabolisme te ontwikkelen, maar dit duurt niet voor eeuwig en het is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn. Je doet niets verkeerds in je herstel als je dit niet meemaakt, want jouw lichaam werkt en reageert gewoon anders ook al doe je het juiste. Probeer vooral op jezelf te vertrouwen, je motivatie vast te houden en te handelen naar wat het beste is voor jou. Krijg je een speedy metabolisme, dan is dat heel persoonlijk, maar wees niet teleurgesteld als dat niet gebeurt. Het heeft echt niet alleen maar voordelen.
Stay calm, be strong, let never anyone destroy you
Reactie plaatsen
Reacties