O Nee! Ik heb nu echt een eetbui gehad!
Er zijn best wat lotgenootjes die soms uit angst een berichtje naar me sturen. Ze hebben een eetbui gehad, zeggen ze, en ze weten niet wat ze nu moeten doen. Bang om heel veel aan te komen, vet op te slaan in hun lichaam en de dwang om heel veel te moeten bewegen/laxeren/braken om die hoeveelheid te compenseren.
Ik herken mijzelf hier wel in toen ik nog aan het herstellen was en net was gestopt met het volgen van de exacte regels van de MinnieMaud-methode. Toen vond ik het normaal dat ik een hele bak met ijs, 4 stroopwafels, een hele mango en 5 chocolade zoenen naar binnen werkte en dan nog trek kon hebben. Ik moest nu eenmaal die 3000 kcal halen en met de honger/trek die ik had, ging het me vrij gemakkelijk af. Toen mijn lichaam op een bepaald punt kwam en eindelijk goed genoeg bijgetankt was om weer fatsoenlijk te kunnen functioneren, nam de extreme honger en hunkering naar eten af. Ik dacht er niet meer hele dagen aan en mijn lichamelijke behoefte werd ook minder.
Toch heb ik tot nu toe soms momenten dat ik echt ineens heel veel zin heb in een bepaald product. Dan heb ik niet genoeg aan die paar blokjes chocolade, maar wil ik gewoon de hele reep. In eerste instantie maakte het me altijd bang. Ik wilde er niet aan toegeven, want ik hoefde niet meer per se 3000 kcal te halen op een dag. Toch heb ik me er overheen gezet en ben naar mijn lichaam gaan luisteren. Als ik die chocolade wilde, dan is het het beste om de eetstoornis uit te dagen en dat dan ook daadwerkelijk te nemen. Achteraf voel en voelde ik me dan soms schuldig, 'dik' en vies, maar zonder uitdaging blijft de eetstoornis zijn plek opeisen en wilt de touwtjes weer in handen nemen.
Iedere keer laat ik de negatieve gedachtes het ene oor in en het andere uit gaan. Het is heel moeilijk om ze te negeren en zeker de drang om na die reep chocolade bijvoorbeeld niet te gaan compenseren, maar ik weet ook dat het op de langere termijn niet gaat helpen en dat een 'eetbui' zoals ik die op dat moment ervaar geen reële eetbui is.
Voorheen gaf ik altijd meteen toe aan de drang om te compenseren wanneer ik volgens de Anorexia te veel gegeten had. Maar, naar gelang ik in therapie ging en meer leerde over mijzelf en het gedrag van de eetstoornis, zag ik in dat de voordelen helemaal niet zo rooskleurig waren als ze leken. Ik voelde me helemaal niet gelukkig erna, was niet blij met mijn lijf en moest na het volgende eetmoment wéér compenseren. De cirkel ging gewoon weer door. Het idee dat ik te veel gegeten had, ging met mij aan de haal. Had ik ook wel echt te veel gegeten? Of luisterde ik gewoon naar mijn lichaam? Ook kan het heel goed zijn dat ik, omdat ik een bepaald aantal kcal per dag moet eten, een grotere hoeveelheid op had van iets dat gewoon weinig kcal heeft en goed vult. Neem bijvoorbeeld pastinaak, vegetarische balletjes of een broodje met pindakaas. Na deze dingen kon ik soms heel vol zitten, terwijl ik op een ander moment met producten met hetzelfde aantal kcal me weer heel hongerig kon voelen.
Ik ben bewuster gaan letten op de werkelijke hoeveelheid die ik gegeten had en of het wel écht te veel was. Negen van de tien keer is dit niet het geval, want mijn eetstoornis heeft geen link met eetbuien en heeft dat eigenlijk ook nooit gehad. Ik was juist iemand die kikte op het 'lege-maag' gevoel en mezelf het liefst uithongerde. Ik mocht wel naar voeding kijken en eraan ruiken, maar het in mijn mond stoppen : ho maar. Door de confrontatie kwam mijn hongergevoel aan de oppervlakte en mijn Anorexia voelde zich enorm sterk wanneer ik dit opzij kon zetten en negeerde.
Pas later toen ik MinnieMaud heel serieus ging volgen, kwam mijn metabolisme weer op gang en neutraliseerde met de tijd vanzelf ook mijn hongergevoel. Ik smachtte eerst naar alles wat ik eerder niet mocht : 'IJs, koekjes, chocolade, etc... De hoeveelheden die ik toen moest eten, lijken nu een beetje buitensporig als ik erop terugkijk. Wanneer ik zo'n soortgelijke maaltijd of snack nu zou eten, zou bij mij het alarmbelletje gaan rinkelen met gevaar op een eetbui. Tenminste, het belletje van de eetstoornis zou aanschieten en me het gevoel bezorgen dat ik moet gaan compenseren om te voorkomen dat ik kilo's aankom.
De angst zat hem er toentertijd juist in om met honger naar bed te gaan, mezelf weer te kwellen met een 'leeg' gevoel en er niet aan toe willen geven. Het waren geen eetbuien, maar het was een reactie van mijn lichaam op de extreme ondervoeding van alle jaren voorheen. Door de enorme vraag naar eten probeerde het de schade van de afgelopen jaren in te halen. Ik kon enkel van de extreme honger af komen door eraan toe te geven. Ja, dat was enorm eng, want ook de gedachtes om ineens obesitas of binge eating disorder te ontwikkelen, lagen op de loer. Toch heb ik met eigen motivatie en door de mentale positieve shift weten vol te houden en is de honger na een tijdje vanzelf afgenomen. Mijn gedachtes waren weer wat op orde en er was tijd en ruimte voor andere zaken. Ik wilde niet meer enkel kookprogramma's kijken, maar ook spannende series en vakantietrips. Van het gevoel dat ik een eetbui had, raakte ik gaandeweg de angst kwijt. Ik voelde namelijk beter wanneer ik verzadigd was en had niet meer de intense drive om heel veel te eten.
Het enige waar ik nu nog meer worstel zijn de periodes dat ik juist gebrek heb aan honger, maar wel weet dat ik mijn dagelijkse kcal binnen moet krijgen. Ik voel me dan juist eerder 'dik' wanneer ik een normale hoeveelheid gegeten heb en ben nóg sneller bang dat ik mezelf overeet of dat het allemaal niet nodig is.
Het is uiteindelijk de kunst om toe te geven aan de extreme honger die je ervaart en daarop voort te borduren tot je het punt bereikt dat eten minder interesse wekt en een imposante rol speelt in je leven. Fysiek als wel mentaal. Pas wanneer je door de angst heengaat om toe te geven aan de honger en gaat ervaren dat je niet doorschiet tot obesitas erop volgt of binge eating disorder je nieuwe eetstoornis wordt, zul je beseffen dat het irreëel is wat je denkt en dat je best mag leren vertrouwen op je eetpatroon. Toegeven aan extreme honger is geen ontwikkeling van een andere eetstoornis of een eetbui die leidt tot oneindige gewichtsstijging. Geef het tijd. Het stopt vanzelf, als je het maar de kans geeft om te laten gebeuren.
With awareness comes responsibility and choice.
Reactie plaatsen
Reacties