Na het volgen van de Minniemaud-methode ruim 4 jaar geleden, waarbij ik beweging en sporten totaal achterwege moest laten, ben ik stap voor stap weer gaan opbouwen om actiever te zijn. Mijn spieren hadden zichzelf opgegeten door de extreme ondervoeding, dus ik had eerst eten nodig om mijn lichaam te helen, eer het weer in staat was om ook spieren op te gaan bouwen. Ik vond het heel lastig om te accepteren dat dit tijd nodig had en dat ik niet na een dagje geen beweging alweer hersteld was en kon gaan sporten. Het knaagde soms wel aan me, want met de grote hoeveelheid eten die ik hiermee combineerde, veranderde mijn lichaam. Het botterige verdween, mijn kleren zaten niet altijd meer even lekker, ik voelde me niet meer 'leeg' en moest leren omgaan met een erg opgeblazen of opgezette buik. Zeker in de eerste weken dat ik mijn leef- en eetpatroon drastisch omgooide, waren de lichamelijke bijkomstigheden best zwaar om te doorstaan. Toch was de mentale positieve shift sterk genoeg om me daar overheen te zetten.
Na 2 maanden complete rust en goede voeding begon ik langzaamaan weer wat dingen op te pakken. Eerst wat wandelen over het dorp, steeds meer dagelijkse klusjes in huis, gevolgd door de fietstochtjes in de zomer en uiteindelijk begon ik ook weer te sporten op de crosstrainer. Deze mocht ik meenemen toen ik verhuisde naar Goes en ik maak er nog steeds gebruik van.
Door de jaren heen ben ik meer gaan bewegen en daarbij ook anders gaan eten. Ik eet geen 3000 kcal meer, maar nog wel meer dan iemand anders van mijn lengte en leeftijd. Mijn metabolisme is omhoog gegaan en daarbij heb ik nu een zeer intensieve baan. Voor mijn eetstoornis is dit soort beweging soms wel heel moeilijk, omdat het hoger inzet op krachttraining dan op cardiotraining. Mijn baan is geen sportschool, maar wel een plek waar ik continu tempo moet maken, kratten sjouw en met grote karren en zware gewichten bezig ben. Ik weet nog toen ik pas begon op mijn werk dat ik nog geen krat komkommers kon tillen en nu til en loop ik hele dagen met kratten aardappelen, sinaasappels en sjouw ik met volle karren. Nee, het lukt niet altijd, want ook ik ben soms net niet capabel genoeg om iets boven mijn macht en lengte te tillen of een hele zware kar te trekken. Toch ben ik zeker het laatste jaar fysiek een heel stuk sterker geworden. Enerzijds vind ik dit best iets positiefs, ook als ik in de spiegel kijk. Anderzijds is het ook heel eng, want mijn gewicht is door de toegenomen spier(kracht) ook gestegen en ik zie er lichamelijk niet meer reddeloos en verloren uit.
Tegenwoordig ligt het schoonheidsideaal niet meer bij van die iele lange modellen, maar wordt er meer aandacht geschonken aan sportieve figuren en gezondere vormen wat vrouwen betreft. Ook al ligt bij mij de focus er niet op en vind ik het juist eng om gespierder te worden en ook meer 'body' te krijgen, toch wil ik het me niet laten tegenhouden om mijn leven te leven. Mijn baan is fysiek vrij zwaar, maar ik doe het ook best graag, heb leuke mensen om me heen en vind het ergens ook fijn dat ik er naar moet eten. Dit is misschien een dingetje vanuit de eetstoornis, dat het lijkt alsof ik enkel meer mag eten als ik hard gewerkt heb, maar ook daar ben ik me bewust van. In het begin was dit een soort mentale regel, dat wanneer ik gewerkt had, ik 'ongezond' mocht eten en meer kcal nodig had. Alleen, je kunt niet continu werken en hebt ook gewoon rustdagen nodig. Spierherstel vraagt net zo veel of misschien nog meer energie dan wanneer je ze gebruikt, dus als ik vrij ben heb ik die kcal des te meer nodig. Geen reden dus om te compenseren of minder te eten. Het zijn allemaal tegenstrijdige gedachten: de eetstoornis, de feiten en fabels rondom spieren, gewicht en mijn gezonde en relativerende kant. Het is niet altijd makkelijk om hier onderscheid tussen te maken, maar het wordt wel steeds duidelijker voor mezelf wat nu werkelijk is en wat een ronddolende gedachte is die ik mezelf heb wijsgemaakt.
Aan de andere zijde maakt de gedachte dat rust ook energie vraagt voor spierherstel het ook weer wat makkelijker om tegen de Anorexia in te gaan. Eerder vond ik het juist lastig als ik vakantie of een vrije dag had. Echter, nu ik weet dat rust en zorg voor je spieren op langere termijn ook weer tot vermindering van massa (en in mijn hoofd dus ook voor gewicht) zorgt, is het vooruitzicht op een aantal vrije dagen of een paar weken wat gemakkelijker te relativeren in mijn hoofd. Dat betekent niet dat ik met angst ga sporten of dat ik bang ben op mijn werk dat ik te veel spieren kweek en daar veel van aan ga komen. Ik laat gewoon gebeuren wat er gebeurt, maar ben me wel heel bewust dat mijn lichaam, mijn uithoudingsvermogen en mijn fysieke krachten de afgelopen anderhalf jaar enorm zijn veranderd en toegenomen. Het is ook wel iets dat me fascineert, want na de enorme afbraak en fysieke achteruitgang heeft mijn lijf zichzelf wel weer tot dit punt weten op te bouwen en aangesterkt. Iets wat ik bewonder aan het menselijk lichaam.
Uiteindelijk blijft het voor mij op dit moment nog een ingewikkeld stuk. Enerzijds vind ik het juist fijner dat mijn spieren zijn toegenomen en ik fysiek meer aan kan. Anderzijds is het ook heel lastig te verwerken, omdat er ergens een stemmetje in mijn hoofd zegt dat het allermooiste een lijf met botjes is waar je aan kunt aflezen dat er vanbinnen hopeloosheid en reddeloosheid in omgaat. Het is geen gezonde gedachte en wat je met zo'n lichaam bereikt is dat je je slap en futloos voelt. Het relativeren ervan helpt heel erg, want zo'n iel lijfje lijkt misschien vanuit de eetstoornis een schoonheidsideaal. Echter, in werkelijkheid leef je continue in restrictie, kun je geen sociaal leven leiden, leuke dingen doen, aan andere dingen als aan eten denken en kwel je jezelf 24/7 door niet te eten, te braken, overmatig te sporten, etc... Spieren kweken is niet iets wat ik als alle andere sportgoeroes nastreef en ik gebruik ook geen speciale shakes of poeders om het te bevorderen. Toch zijn ze wel in ontwikkeling en wil ik leren accepteren dat ook dat een lichaam vormt en ik me er niet voor hoef te schamen. Het is daarnaast een teken van opbouw, herstel van het lichaam en daarbij ook de geest. Want, hoe lastig ik het soms ook vind, een sterker lichaam geeft me ook mentaal meer zelfvertrouwen.
A flower does not think of competing to the flower next to it. It just blooms.
Reactie plaatsen
Reacties