De moeilijke dingen aan herstel

Ik begon met een grote hoeveelheid eten en totale rust om mijn lichaam weer op te starten.  (Minniemaud-methode) Wat er allemaal gebeurde, niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal, was gewoon niet te bevatten. Mijn enthousiasme en sociale behoeftes kwamen weer terug. Ik voelde weer vreugdevolle emoties en mijn depressie verdween op slag. Dit proces heeft een lange adem nodig en ik heb heel wat hobbels moeten doorstaan. Nog steeds merk ik, wanneer ik mezelf voor het blok zet, dat het echt een hele zware strijd is soms om te leren accepteren wat er gebeurt en dat veranderingen mentaal en lichamelijk niet meteen een reden zijn om weer naar de Anorexia te grijpen.

• Ik worstel op het moment heel erg met het feit dat ik aankom in gewicht. Na de kaakoperatie van anderhalf jaar geleden was ik toch best nog een paar kilo kwijtgeraakt, die er nu door de jaren heen toch weer langzaamaan aan het bijkomen zijn. Ik zit weer bijna op het gewicht waar ik eindigde na MinnieMaud en vind de lichamelijke veranderingen het meest moeilijk. Je bent gewoon zo gewend dat iets op een bepaalde manier voelt of eruit ziet, dat het heel beangstigend is als het verandert. Zo was ik gewend dat ik bijvoorbeeld bot voelde op mijn heupen, maar nu dat niet meer zo is, vind ik het heel moeilijk om te accepteren dat dit eigenlijk gezonder is voor mijn lichaam. Kleren zitten anders, mijn huid en bepaalde delen van mijn lichaam voelen 'zachter' en dat resulteert in het feit dat mijn hoofd me als 'dik' bestempeld en het weer op een afvallen wilt zetten. Op dagen dat ik vrij ben van mijn werk, ben ik me hier bewuster van en gaan alle radars draaien in mijn hoofd.                                                        Er is ook een tijdje geweest dat er op social media meer gepromoot werd voor 'body neutrality' en dat bepaalde diëten wat minder in de schijnwerpers kwamen te staan. De focus lag meer op sporten, bulken en een groot sterk lichaam hebben. Het lijkt nu weer terug te komen dat hele slanke figuren meer worden gewaardeerd en dat triggert bij mij enkel de drive om af te willen vallen. Anderzijds weet ik ook dat het me niet gaat helpen, dat ik me er niet beter door ga voelen en dat als ik een dag niet eet, ik niet opeens al die botjes weer voel. De eetstoornis is een mechanisme dat kikt op korte termijnoplossingen en dat merk ik meteen als ik me onzeker voel en/of ga malen in mijn hoofd. Toch is er ook een gezonde stem die me een gevoel bezorgt dat ik niet terug naar dat restrictieve eetpatroon wil. Ik wil mezelf niet meer uithongeren, me futloos voelen, mentaal enkel nog aan eten denken en mijn lijf afbreken. Niet voor niets heb ik nu gekozen om een ander pad te bewandelen.  Zeker omdat ik lichamelijk best een intensieve baan heb, moet ik ook leren accepteren dat het goed is om de balans tussen rust en beweging in te plannen. Daarbij merk ik ook aan mijn spierkracht en lichaamsbouw dat er een heleboel van mijn extra gewicht ook door de toename van spiermassa komt. Waar ik na mijn terugval nog niet eens de trap op kon, sjouw ik nu hele dagen met kratten aardappelen, sinaasappels en ben ik continu in een 'drive' die lichamelijk veel energie en kracht vergt. 

• Wat ook bij een veranderd lichaam komt kijken, is dat je darmwerking weer in gang wordt gezet. In het begin en soms bij het eten van bepaalde producten, zet mijn buik op en voelt hard aan. Dit heb ik bijvoorbeeld bij rauwe ui, prei en zoutrijke producten. Het is soms trekkend en pijnlijk, ik voel me er ongemakkelijk door en bestempel mijzelf meteen weer als een 'vetzak'. Het kan darminhoud zijn, het kan lucht zijn, maar ook een volle blaas. Je buik is een onderdeel van je lichaam dat continue verandert van vorm naargelang je er iets in stopt en ook wát je erin stopt. Het is soms lastig om te accepteren dat het tijd nodig heeft voor mijn buik om weer tot rust te komen. De eetstoornis heeft het liefst een strakke, platte buik, maar dat is helemaal niet realistisch als je een gezond leven wilt leiden. Enerzijds wil je het heel graag, een perfect lichaam hebben. Anderzijds is er geen 'perfectie' en zijn de waarheden van het heersende schoonheidsideaal niet aannemelijk zonder jezelf te kwellen of een ongezond (eet)patroon na te streven. Leren accepteren dat je lijf doet wat het moet doen ook al voelt het niet altijd even comfortabel, is iets dat tijd en gewenning nodig heeft.

• Als derde punt vond ik het heel dubbel om terug ongesteld te worden na 7 jaar. Enerzijds was ik er heel blij mee, omdat het een teken is van vruchtbaarheid mocht ik ooit in de toekomst een kinderwens hebben. Anderzijds vond ik het ook heel moeilijk, want het betekent dat ik genoeg buffer en vet op mijn lichaam heb om andere processen in gang te zetten. Het feit dat ik eerder niet ongesteld werd, voelde een beetje als een veilige haven en een bevestiging dat ik nog een eetstoornis had. Nu weet ik dat die laatste gedachte echt onzin is. Er zijn zoveel mensen met een eetstoornis die geen ondergewicht hebben en dus gewoon ongesteld worden. Velen van hen zullen wel wat onregelmatigheden merken, maar het is er wel. Zelf ben ik ook niet altijd regelmatig in mijn periode, maar vlak voordat het weer zover is, voel ik me vaak opgeblazen en verdwijnt mijn trek en eetlust. Hoe onzekerder ik ben, hoe moeilijker het op dat moment ook wordt om te blijven eten. Een opgezette buik, een eetlust van nul en het feit dat mijn lichaam verandert en op bepaalde plekken verandert is, maken het me heel ingewikkeld om te blijven volhouden.  Tijdens de ovulatie is het het moeilijkst om te blijven doorzetten, omdat ik dan het gevoel heb dat ik vanonder een beetje 'vol' en 'vast' zit. Het is net een prop onder in mijn buik die vastzit en dat gevoel frustreert me soms heel erg. De tijd uitzingen en afwachten tot het weer wegebt, is soms heel lastig. Eer ik me dan weer wat meer op mijn gemak voel, is het al weer zover en begint de volgende cyclus... dat is hetgeen dat ik niet gemist heb toen ik mijn menstruatie verloor.  

Al met al zijn het voornamelijk de lichamelijke veranderingen en bijkomstigheden die het me soms heel moeilijk maken. Deze veranderingen brengen ook mentaal weer nare gedachten met zich mee, waar ik een naar gevoel bij krijg. Wanhoop, paniek en machteloosheid zijn vaak aan de orde en ik ben iemand die, sinds de ommekeer in mijn herstel, niet vaak meer huil. Echter, wanneer ik me écht heel ongemakkelijk voel in mijn lichaam en mijn hoofd met me aan de haal gaat, dan kan ik soms echt tranen met tuiten huilen. Ik ben heel positief over het algemeen en in 90% van de gevallen lukt het me om mijn gedachten te relativeren en het gevoel er te laten zijn. Maar, ik ben ook maar een mens en het zou raar zijn als ook ik af en toe mijn zwakke momenten niet zou hebben. Als het allemaal even te veel wordt, heb je soms gewoon een schouder nodig om op te huilen of iemand om mee te knuffelen.

Ik wil heel graag dat je weet dat het herstellen van een eetstoornis echt de moeite waard is. De mogelijkheden in het leven breiden zich weer uit, je bent vrolijker, flexibeler, krijgt weer zin en enthousiasme om dingen te ondernemen en onder de mensen te komen. Daarbij is een belangrijk stukje ook dat je leert accepteren dat je 'ok' bent zoals je bent en je je niet altijd even fijn en prettig voelt, maar dat dat ook iets menselijks is en geen reden om terug te schieten in de eetstoornis. Het helpt niet en het heeft uiteindelijk niet het gewenste resultaat. Voor mij is het soms ook retezwaar en ik ben dan niet degene die van de daken schreeuwt dat het allemaal zo leuk is. Het is dan even zo, maar het gaat ook weer over. Deze dagen zijn er ook om juist extra goed voor jezelf te zorgen en te leren omgaan met het feit dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is. 

Just because no one else can heal or do your inner work for you doesn't mean you can, shoul or need to do it alone