De allereerste keer dat ik tegen mijn eetstoornis inging, voelde als een hel. Heel mijn hoofd en hart stonden tegen wat ik deed, ik voelde me verschrikkelijk, maar tegelijkertijd wist ik wel dat dit de enige weg was om ooit uit die vicieuze cirkel te komen. De cirkel van de Anorexia die het nooit goed genoeg vindt en die er alles aan doet om je naar beneden te trekken. Toch kwam dit besef later pas, na jaren, toen ik geen hulpverlening meer kreeg en zelf motivatie vond om terug in het leven te stappen.
Het was een enorme drempel die ik over moest gaan. De angst om heel veel aan te komen als ik iets zou eten wat voor de Anorexia taboe was, meer te eten dan ik van mezelf mocht of minder te bewegen, was groot. Er werd door anderen altijd gezegd dat het juist goed is in herstel om uitdagingen aan te gaan en dat je daardoor sterker wordt, maar van de uitdagingen die ik in de kliniek kreeg voorgeschoteld ben ik niet veel sterker en wijzer geworden. De motivatie voor deze 'challenges' kwam niet vanuit mezelf. Ik werd gepusht door anderen en deed het tegen mijn zin. Ik wilde niet en daardoor kwam de eetstoornis naderhand twee keer zo hard terug. De uitdaging had ik in de ogen van de verpleegkundigen volbracht, maar door te compenseren (op welke manier dan ook) deed ik alles weer teniet. Weg gedane moeite en bedrog naar mezelf toe.
Ik weet nog heel goed dat we elke week op woensdag bepaalde weekdoelen op moesten stellen, waarbij er ook doelen waren die betrekking hadden op voeding. Je moest dan bijvoorbeeld een keer pindakaas verplicht op brood eten, wat meer variëren tussen bepaalde producten of een keer in het weekendverlof een uitdagender tussendoortje nemen zoals een Mars of een Snickers. Het waren geen doelen die je vaak zelf aan droeg, maar meer wat werd opgelegd door de zorgverlening. Je deed het omdat het moest, maar niet per se omdat je het zelf wilde en het wilde kunnen. Tenminste, zo ging het bij mij heel vaak. Geforceerd bepaalde eisen aan jezelf stellen zonder dat je urgentie voelt om er echt wat mee te doen is eigenlijk zinloos. Natuurlijk snap ik dat ze in de kliniek je eetstoornis willen uitdagen en willen zorgen dat je stappen maakt in herstel, maar als de motivatie niet intrinsiek is en je erna veel meer drang en dwang voelt om alles teniet te doen, heeft het dan wel zo veel waarde?
Dat ik mijzelf en de eetstoornis echt uit ging dagen gebeurde pas toen ik de MinnieMaud-methode ging volgen. Ik moest zo ontzettend veel eten in één keer dat ik het met enkel groente, fruit en 'gezonde' voeding niet of amper voor elkaar kreeg. In het begin probeerde mijn eetstoornis me wijs te maken dat enkel gezonde en rauwe producten het beste waren voor mijn lichaam, maar de mentale honger bleef maar aanhouden en ik hunkerde niet naar enkel groente en fruit. Mijn hoofd schreeuwde om ijs, chocolade, stroopwafels en alles wat ook maar extra suiker en vet bevat. Doordat ik al toegaf aan de grotere hoeveelheid kcal en meer rust nam, vond ik het ook maar beter om meteen alle zeilen bij te zetten en volle bak te gaan. Als ik dan toch bezig was, kon ik het maar beter in één keer goed doen en ik wilde al zo lang al dat lekkers weer kunnen eten, had mijn plan met de diëtiste voor deze methode ook al zo goed ingecalculeerd, dat ik voor het eerst vanuit mezelf de motivatie vond om écht tegen de eetregels in te gaan. De Anorexia vind het altijd heel fijn om een knagend gevoel in mijn maag te hebben, mezelf uit te hongeren of enkel 'raw' en 'organic' te eten. Maar, als dat niet is wat mijn lichaam en geest willen, zal ik altijd moeten worstelen tussen twee werelden in en me nooit happy voelen.
Dat ik van tevoren altijd al lijstjes maakte wat ik de volgende keer met het boodschappen doen mee wilde nemen om uit te proberen, wakkerde in mij nog meer extreme honger aan. Alhoewel dat soms lastig was om mee om te gaan, hielp het me ook heel erg in het uitdagen van mezelf. Doordat het verlangen naar 'ongezonde' voeding zo sterk was en ik aan niets anders meer kon denken, was de motivatie en het doorzettingsvermogen in mij groter om er ook werkelijk aan toe te geven en het te eten. Dit heb ik tot nu toe weten vol te houden en de angst lag hem altijd in het feit dat ik hierdoor zou aankomen tot in het oneindige. Dat ik over zou gaan op eetbuien en dat de extreme honger niet zou stoppen tot ik mezelf zou forceren om niet meer al dat lekkers te eten. Echter, het is een angst op voorhand die geen werkelijkheid is en is geworden.
Door mezelf te blijven uitdagen, toe te geven aan mijn mentale honger en de vraag van mijn lichaam, nam naarmate de tijd vorderde de enorme lust af naar producten die ik eerder van mezelf niet mocht en die ik om bepaalde redenen vanuit de eetstoornis eng vond. Het feit dat je een taboe maakt van eten geeft het enkel meer aandacht en vraag ernaar. Door deze dingen te eten en dit ook te blijven herhalen, raak je op een gegeven moment gewend aan de smaak, weet je wat het is, heb je er ervaring mee en zal de hunkering afnemen. Toegeven betekent dus niet meteen dat je doorschiet, misschien heel even in het begin, maar naar gelang je volhoudt zul je ook weer zin krijgen in voeding die normaal is.
In de periode dat ik MinnieMaud volgde, minimaal 3000kcal moest eten en volledige rust moest nemen, nam mijn lichaam even een pitstop en startte alles in één keer weer op. Het voelde na jaren restrictie en luisteren naar de eetstoornis heel apart om ineens toe te geven aan de honger die er al zo lang zat. Mijn eetlust werd enkel meer toen ik ook werkelijk ging eten en de honger bleef maanden aanhouden tot mijn lijf het signaal gaf dat het voldoende was aangevuld. Ik kon in deze fase zo vijf stroopwafels en een bak karamelijs erachteraan leegeten. Gewoon omdat mijn intuïtie ingaf dat mijn lichaam en geest hier behoefte aan hadden. Het beangstigde me ergens wel, omdat de eetstoornis er natuurlijk nog wel was. Echter, doordat ik vanuit mezelf gemotiveerd was, kon ik het beter naast me neerleggen en het een kans geven die enkel kon slagen als ik vol zou houden. Zolang je de uitdaging maar blijft aan gaan en blijft eten wat je graag wilt, zul je merken dat de hunkering na een tijdje afneemt. Nu fantaseer ik nog wel eens over eten, maar niet meer continu over het leegeten van een heel pak oreo's of een hele taart. Ik denk bijvoorbeeld gewoon aan het avondeten, waar ik zin in heb en wat voor groente ik op mijn bord wil hebben. Het zijn de normale dingen waar ik weer meer zin in heb gekregen en dat allemaal door de eetstoornis uit te blijven dagen en naar mijn lichaam te leren luisteren. Het is moeilijk soms, maar het werkt pas wanneer je het ook echt zelf wilt en inziet dat het voor jouw mentale gezondheid en stemming beter werkt om je meer te focussen op wat je écht wilt eten en kunnen leren eten in plaats van je te laten forceren. Anderen kunnen wel willen wat en dát je eet, maar als je zelf het nut niet inziet en je wilt niet, ben je geen stap verder. Je kunt het wel, maar de kracht zit in jou en het is de kunst om die te vinden.
I survived because the fire inside me burned brighter than the fire around me.
Reactie plaatsen
Reacties