Door het delen van mijn ervaring, herstel van mijn eetstoornis via deze blog en mijn Youtube-kanaal, ontvang ik veel verschillende reacties. Sommigen geven mij terug dat ze veel kracht halen uit mijn openheid en dat er aan zo'n jarenlange eetstoornis die sluimert, maar ook heftige pieken en dalen kan hebben, toch ook nog een positieve wending kan komen. Anderen zien overal nog eetstoornisgedrag en denken dat ik nog heel erg vast zit in de Anorexia. Als ik heel eerlijk ben naar mezelf toe, weet ik heel goed waar ik nu sta. Ik heb nog steeds een eetstoornis, maar het is lang niet meer zo heftig en restrictief als dat het was. Waar anderen soms nog eetstoornisgedrag zien, is dat vaak niet meer het geval. Bij veel dingen sta ik vaak niet eens stil of denk ik er anders over als voorheen. Een voorbeeld is wanneer ik staand een vlog opneem. Vaak is nu de reden dat ik geen standaard heb of juiste plek met lichtinval wanneer ik ga zitten en ik dus een paar minuten in mijn huis ronddwaal voor een goede positie. Omdat ik soms nog heel erg worstel met bewegingsdrang, denken velen dat dit de oorspronkelijke reden is. Niet gek natuurlijk, maar door veel te herhalen en meer rust te leren nemen, is deze reden voor mij naar de achtergrond verdwenen.
Ik herken wel vaak wat anderen, vooral lotgenoten, me teruggeven als ze denken gedrag vanuit de eetstoornis te zien. Ik herken het, als het niet bij mezelf is, is het wel ervaring met lotgenootjes in de kliniek. Het punt is dat ik denk dat zij dit als gedrag zien van de Anorexia, omdat ze het zelf nog zo ervaren. Waar bij hen misschien wél de reden zou zijn dat ze om het verbranden van kcal niet durven te zitten, hoeft dat niet voor iedereen hetzelfde te betekenen. In het begin stak het mij wel een beetje. Ik kreeg het gevoel dat anderen mij niet eerlijk vonden en niet vertrouwden door wat ik deel via mijn video's en blogs, maar nu weet ik dat diegenen zelf in een bepaald gedachtepatroon vastzitten en daardoor ook denken en vaak interpreteren dat dat voor anderen met een eetstoornis hetzelfde is. Me hier bewust van zijn, geeft meer motivatie om het los te laten en het bij de ander neer te leggen. Niet elke handeling is gericht op het geruststellen van de eetstoornis en als ik weet waar ik sta in dit proces, moet ik leren accepteren dat niet iedereen er hetzelfde over denkt. En dat dat mag.
Een tweede gegeven is dat hetgeen anderen helpt om te herstellen, van welke (mentale) worsteling dan ook, niet hetgeen is dat jou ook gaat helpen. Vanuit dit standpunt krijg ik veel vragen over de MinnieMaud-methode (mocht je daar meer van willen zien of lezen, zoek dan op deze site of op mijn Youtube-kanaal naar de video's en blogs die ik hierover gemaakt heb). Hoe heb ik hier een plan voor samengesteld? Hoe heb ik het voor elkaar gekregen om structuur en houvast te krijgen? Hoeveel kcal at ik en wat at ik? Bovenal, waarom lukt het dan bij anderen niet als ze precies hetzelfde doen als dat ik gedaan heb?
Het gaat er uiteindelijk niet om hóé je het doet, maar dat je weet waarvóór je het doet. Het gaat om de intrinsieke motivatie die je hebt om te herstellen, te veranderen en stappen te zetten. Op wat voor manier je dan ook probeert om dat voor elkaar te krijgen, al is dat door MinnieMaud, All-in, deeltijdtherapie, EMDR, klinische opname of iets anders, dat maakt niet uit. Voor iedereen is er een andere manier die aanslaat, maar het gaat alleen werken als er voldoende intrinsieke motivatie, kracht en doorzettingsvermogen is. Is dat er niet, dan kun je proberen wat je wilt. Als je vanbinnen niet hard genoeg wilt veranderen, dan gaat het niet gebeuren.
Sommigen vragen me bijna om de eetstoornis met een toverstafje weg te halen. Ze denken dat ik de sleutel heb tot het oplossen van hun probleem. Voor mij was MinnieMaud de laatste manier om te proberen te herstellen. Ik stond er volledig achter en heb zelf alles vastgesteld. Het is mede door steun van mijn diëtiste gelukt om vol te houden en door de kracht uit mezelf om niet het randje van de dood nog een keer op te willen zoeken, heb ik het gered en doorgezet. De wil kwam van diep vanbinnen en dat is de grootste en meest belangrijke drijfveer die je nodig hebt om te kunnen herstellen. Het eten zelf is iets dat een ander niet voor je kan doen, al zou je het nog zo graag willen. De dingen doen die juist tegen je gevoel in gaan en die op korte termijn ook veel narigheid, frustratie en verdriet met zich meebrengen, zijn moeilijk. Als het makkelijk was, waren we allemaal wel al hersteld of hadden geen mentale problemen en worstelingen. Het belangrijkste is om bij jezelf te rade te gaan of je wel écht wilt veranderen en wat voor jou dan het meest helpend zou kunnen zijn.
Ik kan je motiveren, vooruit proberen te helpen en laten relativeren, maar het uiteindelijke handelen en overgaan tot actie is iets dat je zelf zult moeten doen.
Het jullie als lotgenoten kwalijk nemen dat je graag zou willen dat een ander het voor je oplost, kan ik niet. Ik heb het zelf ook ervaren en vroeg me radeloos af hoe anderen het voor elkaar kregen om te herstellen. Om überhaupt te wíllen herstellen.
Toen ik in de kliniek zat, kwamen er wel eens meiden of vrouwen (het gros van de mensen met een eetstoornis is een vrouw) vertellen over de knop die in hen omging, hoe ze nu in hun herstel en het leven staan en hoe ze zichzelf nu zien in verhouding tot de eetstoornis. Ik kon het mezelf niet voorstellen dat ik ooit nog van de eetstoornis af zou kunnen komen. Ik wilde op dat moment helemaal niet tegen de eetstoornis ingaan, want het gaf me nog te veel voordelen en een veilig gevoel. Tijdens de klinische opnames was ik somber, destructief en natuurlijk constant in angst en paniek. Echter, wanneer ik me daaruit wist te eten (want dat deed ik), kon ik me weer overgeven aan de Anorexia. Niets in mij zei dat ik dat leven wilde verlaten. Waar zou ik de kracht vinden? Wat zou mijn ogen open doen? Zou ik nog verder achteruit moeten gaan dan waar ik op dat moment was om te beseffen dat het leven met een eetstoornis geen voordelen heeft?
Uiteindelijk is het inderdaad zo ver moeten komen dat ik bijna overleed om in te zien dat de afbreuk aan mijn lichaam me reddeloos maakte. Ik was afhankelijk van iedereen om me heen, leefde met chronische pijn door de disbalans van mijn vochthuishouding, spierverlammingen en -afbraak en het scheuren van mijn huid. Ik kon niks meer, echt niks, en toen een helderziende aan de telefoon me vertelde dat hij mij enkel kon helpen om in rust en vrede te sterven, ging het balletje rollen...
Dat was de knop, dat was het duwtje in de andere richting. Alhoewel het voor mijn lichaam te ver heen was om direct te herstellen en het een langdurig proces werd om alles in eerste instantie überhaupt stabiel te krijgen, is het besef na dit moment nooit weggevaagd. Nog steeds is het mijn intrinsieke motivatie om die situatie nooit meer opnieuw te willen beleven, me zo afgrijselijk te voelen, ontzettend bedroefd, lijdend en levensmoe. Het is iets dat ik nooit meer van mijn leven wil ervaren en dat is wat me nu op de been houdt door de moeilijke momenten heen.
Zo heeft iedereen in herstel zijn eigen intrinsieke motivatie en kracht om vol te houden. Het is de kunst om de jouwe te zoeken en ook al heb ik geen toverstafje en kan ik het niet zo één, twee drie voor je oplossen om anders in het leven te gaan staan; voor wat support ben je altijd welkom.
Liefs x
A dream is a wish your heart makes.
Reactie plaatsen
Reacties