Een onderwerp waar ik nog nooit een blog over geschreven heb, maar wat wel elk moment van de dag een rol speelt. Ik weet haast zeker dat ik niet alleen ben..
Van mezelf ben ik iemand die als laatste vaak pas aan haar eigen denkt. Soms ga ik over mijn grenzen en stoot ik mijn hoofd. Dat merk ik vaak pas achteraf. Gewoonweg, omdat ik niet met mezelf bezig ben of omdat ik dingen te graag wil en dan maar door dender. In mijn hoofd zitten zo veel ideeën die ik allemaal wil realiseren, maar is dat ook wel iets dat haalbaar is? Ik kan wel heel veel andere mensen willen helpen en ontlasten, maar is dat mogelijk en heb ik er überhaupt wel tijd voor?
Er bestaat een verschil tussen de waarde die je aan jezelf hecht en de waarde die een ander aan jouw hecht. Iemand anders kan zich misschien heel erg aan je optrekken, jouw een voorbeeld vinden en zich soms zorgen om je maken. Zelf hoef je dat niet ook op die manier te voelen. Zo merk ik vaak dat anderen bang zijn dat ik te lang doorga, bijvoorbeeld op het werk, of dat wanneer ik het moeilijk heb anderen bang zijn dat ik terug duik in de Anorexia. Zelf heb ik het soms niet eens door dat ik op een bepaalde manier bezig ben of iets uitstraal waar andere mensen hun vraagtekens bij hebben. Ik verbaas me er dan ook vaak over als anderen naar me toe komen en hun zorgen uiten. Mijn eigen waardigheid is niet heel groot, maar dat een ander dat wel doet, voelt heel bijzonder. Na jaren gepest te zijn en eenzaam in de klas te moeten zitten tussen enkel andere jongens waar ik nagenoeg geen klik mee had, is het nu een beetje gek om te merken dat de mensen om me heen mij nu ineens wél zien. Doordat er eerst geen waarde aan mij werd gehecht, ben ik mijzelf ook vergeten. Het verdriet heb ik verstopt door niet te eten en alle emoties zo uit de doven.
Op mijn werk krijg ik steeds meer verantwoordelijkheden en taken toegewezen. Een hele mooie gelegenheid om meer te leren, maar tegelijkertijd ook een beetje eng. Onbekend terrein, routines doorbreken en angsten onder ogen komen. Het gaat niet altijd gemakkelijk en ik maak net als ieder mens fouten waar ik van moet leren, maar ik vind het terugkrijgen daarop niet zo prettig. Ik doe liever alles goed, streef naar perfectie en wil mijn taak altijd afmaken. Dat dat niet altijd gaat, is iets wat ik moet leren accepteren. De wereld is niet gemaakt om volmaakt te zijn en dingen zullen veranderen zonder ooit helemaal 'af' te zijn.
Het is wel een dingetje waar ik heel erg mee kan zitten. Zeker als ik even wat minder in mijn vel zit, mijn lichaam niet helemaal comfortabel voelt en de eetstoornis wat meer op de voorgrond speelt. Ik heb dan bij feedback meteen het gevoel dat ik helemaal niets goed kan doen, dat ik direct op straat wordt gezet en een mislukkeling ben. Het zit me dan soms zo hoog dat de tranen in mijn ogen springen. Het gaat dan niet zozeer om het feit dat ik de feedback niet accepteer en er wat mee wil doen, maar om het feit dat ik de eisen aan mezelf stel om alles zo goed mogelijk te doen en dat het dan niet lukt.
Het ligt natuurlijk ook aan de mensen zelf en de toon waarop ik dingen krijg terug gegeven. Sommige mensen zijn van nature wat milder in hun feedback, anderen zijn strict of juist altijd sarcastisch. Of je de dingen letterlijk moet nemen verschilt dus per persoon, maar vaak heb je wel door bij wie je wat moet incasseren. Toch kijk ik er niet altijd vanuit het juiste oogpunt naar. Ik ben best naïef ingesteld en iemand die geloofwaardig overkomt, geloof ik in 80 procent van de gevallen meteen. 'De mens is van nature goed', is een gedachte waar ik veel belang aan hecht, ongeacht mijn pestverleden. Helaas zijn er dus ook anderen die van mijn naïviteit gebruik maken en het heel makkelijk vinden om me om de tuin te leiden. Wanneer ik daar achter kom, voel ik mezelf door de grond zakken. Het voelt alsof het pesten weer gaat beginnen en ik een speelpop ben. Ik ben niet belangrijk, ik word niet waardevol gevonden en men geeft op dat soort momenten al helemaal niet om mijn gevoel en wat er in mij omgaat.
De laatste jaren heb ik gelukkig wel geleerd om een beetje een olifantenhuid te kweken en desondanks dat ik binnen no time met tranen in mijn ogen kan staan, ben ik op andere momenten ook al wat feller en laat ik niet met me kisten. Het is maar net hoe sterk ik me voel die dag.
Feedback en reacties krijgen is iets waar je veel van kunt leren. Het zegt dingen over jou en over de ander, maar de manier waarop je ermee omgaat verschilt per persoon. Steeds vaker krijg ik nu ook complimentjes over mijn proces, wat ik doe, hoe open ik ben en ook hoe ik eruit zie. Het zijn dingen waar ik nu heel verlegen van wordt, want ik ken het niet. Ik ben altijd negatief beoordeeld en ik voelde me altijd de pispaal of het lelijke eendje. Dat het leven door de Anorexia en mijn weg naar herstel ook gezorgd heeft dat ik nu anders in het leven sta en nieuwe mensen om me heen heb die me wel accepteren en waarderen, is mij heel waardevol.
Dat ik een aandeel in iets goeds kan zijn, progressie maak, anderen mag helpen of dingen beter tot zijn recht kan laten komen, zijn dingen die ik vaak zelf niet realiseer. Ik probeer mijn best zo veel mogelijk te doen en als iemand er dan iets positiefs over zegt, komt pas even een moment van 'O, ik doe het dus toch goed'. Natuurlijk leer je je leven lang en dat doe je alleen door fouten te maken, maar ook de goede dingen mogen aandacht krijgen. Het is een stukje dat ik vaak vergeet of oversla en sommige mensen zijn wat gemakkelijker in het zichzelf geven van schouderklopjes als anderen. Het ligt niet zo in mijn aard om dat bij mezelf te doen. Ik vind het heel lastig om aandacht voor mezelf te vragen, trots te zijn of mezelf boven een ander te stellen. Het gevoel dat ik egocentrisch ben als ik dat doe, is bij mij heel groot en komt al snel naar de oppervlakte. Het is wie ik ben en alhoewel het iets is waar ik zelf veel waarde aan hecht en het belangrijker vind om anderen eerst te laten gaan, zijn er ook al heel wat gevallen geweest dat er gebruik van werd gemaakt.
Hoe belangrijk ben ik dan nog?
Het is en blijft een vraagstuk dat altijd in mij zal blijven spelen en ik zal moeten leren dat ik ook hulp en steun mag aannemen en niet per se hoef af te wimpelen. Om echt trots te zijn op mezelf is voor nu nog een beetje moeilijk, maar om oprecht waardering te voelen voor het feit dat iemand positieve feedback geeft op wat ik gedaan heb, lukt me wel al steeds beter. Ik leer dat fouten maken niet per se het einde van de wereld is en dat het garantie biedt dat ik de volgende keer de dingen anders doe of aan moet pakken. Vaste routines en schema's zijn soms moeilijk om te doorbreken, maar wanneer je het resultaat ziet van de verandering haal ik zelf meer kracht uit het feit dat het op een andere manier ook goed kan gaan. Het is niet altijd makkelijk en brengt vaak veel angst met zich mee, maar werpt op de lange termijn vaak wel zijn vruchten af. De complimentjes en de positieve feedback die je daar dan misschien krijgt, zijn een lichtpunt dat je aan die moeite toe kunt kennen.
Be proud of your progress
Reactie plaatsen
Reacties