Het uitdagen van je eetstoornis is iets wat veel angst en gedachtes met zich meebrengt. Hoe graag je het zelf ook zou willen om een bepaald product te eten of patronen te doorbreken, de eetstoornis laat je altijd denken dat het er het juiste tijdstip nog niet voor is. Je bent er nog niet sterk genoeg voor, je bent nog niet mager genoeg om echt te mogen eten waar je behoefte aan hebt, je gaat er veel sneller van aankomen en je vetpercentage zal drastisch stijgen....
Wat voor reden het ook is, er zal ALTIJD wel iets zijn wat ervoor zorgt dat je toch maar weer duikt in de eetstoornis. Of je Boulimia, Anorexia, Binge Eating Disorder, Orthorexia of welk andere eetstoornis dan ook hebt, alle gedachtes zullen je ertoe aansporen om niet tegen de stroming in te gaan. Uitdagingen aangaan betekent dat je het stricte regime van je eetstoornis dwarsboomt. Het betekent dat je je leven wilt veranderen en de stem in je hoofd kleiner wilt maken. Alles wat je wilt zal tegen het gevoel ingaan dat jouw comfort geeft.
Ik heb het nog best vaak dat ik bij nieuwe of, voor mij, spannende producten een hele grote drempel voel. Ik weifel van te voren of ik het wel zal kopen, voel me bij het bereiden of klaarzetten al meteen een tientonner worden en wanneer ik het op heb, kan ik soms wel janken. Het voelt zo verschrikkelijk slecht om tegen alles in te gaan wat je hoofd je aanbeveelt, ook al weet je dat het het juiste is.
Realistisch gezien is het een tijd tot in het oneindige om te wachten tot het goed voelt om je leven om te gooien. Om iets te doen wat tegen je perceptie in gaat. Voordat ik MinnieMaud ging volgen heb ik met dit idee al jaren rondgelopen. Ik twijfelde, maakte een half plan en liet het toen weer als een prop in de prullenbak verdwijnen, omdat de angst voor wat de gevolgen zouden zijn te groot was. Toen ik eenmaal de dood onder ogen kwam en nog één laatste kans wilde pakken om te proberen te herstellen, heb ik het wel gedaan. Daar was er ineens wél motivatie en ik denk dat dat de sleutel is om echt jezelf uit te kunnen dagen.
Want, waar geen intrinstieke motivatie is, is ook geen doorzettingsvermogen om tegen de eetstoornis in te gaan. Wat je dan vervolgens gaat doen, is wachten tot het wel goed voelt. Ook al weet je dat dat nooit gaat komen. Tegelijkertijd is er ook een stem die zegt dat er een tijd zal zijn dat je er 100% van overtuigd bent dat je wilt herstellen en alles achter je wilt laten. Dat de eetstoornis en jij niet meer bij elkaar passen. Het wordt een mentaal getouwtrek en wat uiteindelijk de overhand heeft, ligt puur aan de motivatie die je hebt en het bewustzijn over je eigen eetstoornis.
Ik heb van heel veel mensen en lotgenoten de vraag gehad hoe ik het dan uiteindelijk voor elkaar gekregen heb. Velen willen zelf ook heel graag, maar het lukt ze gewoonweg niet. Als puntje bij paaltje komt, laten ze het toch afweten en kruipen juist in de troost van de eetstoornis. Het spijt me heel erg om dit te zeggen, maar ik ben niet degene die het toverstof heeft of het weldoende advies dat de knop in jou gaat omzetten, waardoor je het ineens wél gaat doen. Het keerpunt moet vanuit jou komen en jij bent degene die de acties in moet zetten. Als vaststaande berichten staan bovenaan de beginpagina van mijn blog de 5 stappen in herstel : Onderzoeken, Bewustzijn, Voorbereiden, De Actiefase en Behouden. Als je echt bereid bent om niet enkel te lezen, maar ook zelf je leven wilt veranderen dan zijn deze blogs misschien een goed hulpmiddel en een beetje houvast om te kunnen beginnen.
Dat het tegenstrijdig voelt, is iets waarvan je moet weten dat dit absoluut zal gebeuren. Maar, het is iets wat niet al te lang zal aanhouden al moet je er wel doorheen. De eetstoornis is altijd gevoelig voor goedkeuring en een gevoel van trots en euforie op de korte termijn, terwijl je op de lange termijn altijd nadelen zult ervaren of nog langer in die negatieve cirkel blijft ronddraaien. Stappen zetten in je herstel, jezelf uitdagen en dingen doen die tegen de stroom in gaan, zullen nooit fijn voelen. Toch zul je op de langere termijn de voordelen ervan inzien en ervaren dat de angst en de gedachtes die je had over hetgeen je deed, niet realistisch waren. Herstellen is iets waar je lef voor nodig hebt en doorzettingsvermogen om niet terug te vallen in compensatiegedrag, maar waar je veel baat en juist éxtra motivatie uit kunt halen als je het hoofd koel houdt en de angsten aangaat die je wilt overwinnen.
Maar ook dan zijn er altijd nog die donkere dagen, die momenten waarop je het allerliefste wilt terugkrabbelen en denkt niet ziek genoeg te zijn om te kunnen herstellen, niet lang genoeg een eetstoornis te hebben of juist té ziek te zijn om te kunnen herstellen of té lang al vast te zitten in de eetstoornis om er ooit weer uit te kunnen komen. Je zoekt naar het perfecte moment om te veranderen, maar dat gaat er helaas nooit komen.
Dat kan ik je wel vertellen.
Ook ik heb jarenlang gewacht en gedacht dat anderen ineens het licht hadden gezien. Zo plots... Ik had het idee dat er vast wel een moment zou komen dat ik ineens de Anorexia beu zou zijn, dat het ideale moment ineens daar was, ik lang genoeg vast zou zitten of mijn dieptepunt bereikt zou hebben. Echter, dat moment is nooit daar geweest en zeker niet toen ik kliniek in en uit ging voor behandeling. Waar ik toen enkel mee bezig was, was met hoe ik me zo spoedig mogelijk uit de kliniek kon eten om weer terug te kruipen in de Anorexia.
Pas toen alle zorgverleners me lieten gaan, omdat niets aansloeg en ik zo ver terugviel dat het op een haar na echt over was met mijn leven, zag ik pas wat een eetstoornis werkelijk kon doen met een mens. En zelfs tóén was er geen ideaal moment om er wat aan te doen. Het heeft nog zo'n zeven maanden in de kliniek geduurd, met lege dagen, amper therapie en weinig aanspraak tot ik inzag dat ik geen leven lang wilde leiden omgeven door andere zieke mensen. Het waren van nature natuurlijk allemaal stuk voor stuk waardevolle en unieke lotgenootjes, maar die eetstoornissen... daar kreeg ik uiteindelijk echt een enorme hekel aan. En dan had ik die van mezelf ook nog...
Het sluimerde allemaal nog steeds, de ideeën om wel of niet iets drastisch in te zetten. Het moment was nooit daar, maar de gedachte dat ik altijd nog kon terugkrabbelen als het niet werkte, deed me besluiten het nog een laatste keer te proberen. De voorwaarde was wel dat ik het met beide handen moest aangrijpen en volledig de kans moest geven, anders had het geen zin.
En met alle twijfels en alle onzekerheden ben ik toen aan MinnieMaud begonnen. Ja, ik had een heel goed plan uitgestippeld. Ja, ik wilde het ook echt gaan doen. Maar, tot op het moment dat ik werkelijk acties inzette, was ik er niet van overtuigd dat ik het ook écht ging doen. Toch dacht ik nog ergens terug te krabbelen en dat de Anorexia te sterk zou zijn... Zo zie je maar dat bij iedereen het moment van veranderen nooit helemaal perfect is. Het zal altijd ergens niet goed voelen en veel twijfels meebrengen, maar het enige wat ik en anderen die deze ommekeer wel gemaakt hebben allemaal delen is dat we achteraf spijt hebben dat we het allemaal zo ver hebben laten komen of dat we er zo lang over hebben gedaan om iets aan ons gedrag te veranderen. De dingen waar ik zo ontzettend bang voor was, zijn uiteindelijk in 9 van de 10 situaties heel erg meegevallen. De ervaring en opluchting zorgt ervoor dat de volgende uitdagingen steeds makkelijker worden en de drang om toe te geven aan de eetstoornis, kleiner. Ik kan je steunen en inspireren, maar de sleutel ligt bij jou.
“It is always our own self that we find at the end of the journey. The sooner we face that self, the better.”
Reactie plaatsen
Reacties