'Soms moet je even huilen'; was de titel van een boekje dat ik kreeg toen ik klein was. De oma van mijn moeder was net overleden en als klein meisje ging ik voor het eerst naar het crematorium waar zij opgebaard lag, zag ik voor het eerst een uitvaartmedewerker, woonde een dienst bij en kwam in aanraking met het feit dat je er later echt op een keer niet meer zult zijn.
Al eerder heb ik een blog geschreven over mijn angst voor de dood en hoe ik daar nu naar kijk, dus als je daar meer over wilt lezen, ga dan naar de blog 'Try before you die'.
In deze blog wil ik een aanvulling geven aan het besef dat je best verdrietig mag zijn, dat niet alles perfect hoeft te gaan en dat je, ondanks dat je vaak een positieve instelling hebt, ook af en toe een traantje mag laten. Veel mensen beschouwen huilen als iets negatiefs, als een fenomeen dat maar gauw weg gewuifd moet worden. Je mag je tranen niet laten zien als het even tegenzit. Kop op en doorgaan, maar vanbinnen vreet het soms aan je. Tranen van het lachen of van geluk en plezier worden daarentegen als iets positiefs beschouwd en geprezen. Het toont geluk in het leven en een positie die waarde aan doet. Alleen is het niet realistisch om te denken dat dit elk moment van je leven zo zal zijn. Er komen dagen of momenten dat het niet zo rooskleurig is en als je dan het gevoel hebt dat je naar de buitenwereld die emotie niet mag tonen, hoe kun je het dan verwerken?
Ik ben nooit echt iemand geweest die veel moest huilen of verdrietig was... Totdat ik me bewust werd van mijn lichaam, hierom werd gepest en mijn eetstoornis ontwikkelde. Ik voelde me door de jaren heen steeds meer alleen, waar best wel wat verdriet bij kwam kijken. Ik hield het voor me en ging ermee om door veel te sporten en te stoppen met eten. Het mezelf uithongeren overstemde mijn emoties en zo hoefde ik dit niet te voelen. Mijn verdriet werd nog erger toen ik verplicht in de kliniek kwam te zitten, omdat ik nog minderjarig was, en terug moest leren eten. Ik kreeg de doelstelling om met een bepaald gewicht in de week aan te komen en doordat ik het allerliefst wilde afvallen, ging dit tegen mijn perceptie in. Ik werd gedwongen om tegen de eetstoornis in te gaan, die voor mij op dat moment heilig was en me enkel voordelen en bescherming leek te bieden. Mijn pestverleden en de ontevredenheid over mijn lichaam kwamen terug als een klap in mijn gezicht en ik weet nog dat ik me na bijna elke maaltijd terugtrok op mijn kamer. Zodra er een leeg moment was, liep ik weg naar een plek waar ik niet gezien kon worden.
Avonden achtereen kon ik mezelf in slaap huilen, maar aan de verpleegkundigen of groepsgenootjes wilde ik het niet laten zien. Het hoorde niet. Je moest sterk zijn, want anders viel je buiten de boot of was je de zwakke schakel en werd je buitengesloten. Het waren allemaal gedachtes die ik had over oordelen van anderen. Gedachtes die voortkwamen uit het heersende maatschappelijke beeld en die het mij heel moeilijk maakten en me deden vereenzamen in mijn verdriet.
Het was een zware en nare periode in de kliniek op emotioneel vlak. Nadat ik 'uitbehandeld' werd verklaard, is het bergafwaarts gegaan met mijn gezondheid. Maar, als ik de afgrond en de werkelijke nadelen van het hebben van een heftige eetstoornis nooit had ingezien, had ik ook nooit de kans gezien om het anders aan te willen pakken.
Toen ik eenmaal begon aan mijn échte weg naar herstel, met eigen motivatie, schakelde mijn stemming abrupt om. Ik leerde om weer naar mijn lichaam te luisteren, zorgde daarmee beter voor mezelf en voelde me daardoor ook echt stukken beter. Ik heb sindsdien nauwelijks meer het gevoel gehad dat ik continu moest huilen of me intens depressief voelde. Waar eerder mijn tranen voortkwamen uit onmacht, omdat ik tijdens mijn behandelingen altijd geforceerd werd om dingen te doen waar ik niet achter stond, had ik nu mijn eigen leven weer in de hand. Ik beslis nu zelf welke stappen ik wil zetten en ondanks dat er soms nog wel angst naar boven komt, is het mijn eigen keuze of ik eraan toegeef of dat ik er tegenin ga. Ik kies zelf wanneer ik er klaar voor ben in plaats van dat ik aan banden wordt gelegd en dingen móét. Het geeft meer rust en ruimte, ook mentaal, omdat ik me niet meer de hele tijd hoef te verzetten tegen alles en iedereen. Ik heb de regie weer.
Deze rust zorgt voor meer fijne emoties als geluk en blijdschap. Natuurlijk zijn er altijd nog lastige dagen, maar de ernst van mijn verdriet is niet meer zo groot geweest sindsdien als toen.
Toch zijn er nog af en toe momenten dat ik me er heel erg bewust van ben dat ik allang niet gehuild heb. Soms popt ook ineens het idee in me op dat ik er misschien wel behoefte aan heb om even te huilen, ook al is er geen duidelijke reden voor. Gewoon, omdat het, in de 'rush' van de dagelijkse routine, allemaal zo snel aan me voorbij gaat. Hierdoor sta ik niet meer stil bij het feit dat het niet allemaal rozengeur en manenschijn is en dat dat er ook wel eens mag zijn. Huilen kan ook een moment zijn om even wat meer aan zelfzorg te wijden, even wat meer compassie voor jezelf te voelen en je te ontladen van de emoties die je doorgaans tegenkomt. Je staat er vaak niet bij stil, maar ook op 'gewone' dagen zijn er zo veel invloeden en situaties die je eigenlijk meer aangrijpen dan dat je eigenlijk denkt. Er zijn veel manieren om daarmee om te gaan, maar soms even huilen of verdrietig zijn kan ook die berg met invloeden wat verlagen.
Ik merkte vooral dat ik lang niet meer verdrietig was geweest toen mijn moeder plots papa verliet voor een ander. Dit kwam echt als een enorme klap en doordat ik al zo lang geen werkelijk verdriet had gehad, duurde het ook even voordat het door zette. Het besef van wat er zich allemaal afspeelde liet eerst ook wel even op zich wachten, maar toen het eenmaal binnenkwam, was daar ineens een overload aan tranen. Dagenlang heb ik zo veel verdriet, frustratie, onbegrip, onmacht en wanhoop gevoeld dat ik niet met mezelf door een deur kon. Op momenten dat ik geen afleiding had en ging nadenken, kon ik ineens in tranen uitbarsten en niet meer stoppen. De wereld hield even op met draaien. Het was ik in mijn baken van verdriet en ik kon er niet meer uit voordat alle tranen op waren. Het mocht er wel zijn, maar het kwam telkens terug en hierover praten (vooral op dat moment met mijn vader zelf) hielp om de emoties beter te plaatsen. We hadden veel steun aan elkaar en belden elke dag. Dat doen we nu nog steeds regelmatig en ik vind het enkel al fijn om zijn stem even te horen. Ik huil nu niet meer zoals op het moment dat de situatie zich net had voorgedaan en ons gezin ineens op losse schroeven stond, maar ik kan er nu wel weer wat stilletjes verdrietig om zijn. Door het even aandacht te geven, kun je het een plekje geven en weer verder gaan. Daarom denk ik dat het juist niet erg is om soms even te huilen. Het geeft ruimte, plaats aan emoties en dus ook weer moed om verder te gaan.
Tears are the raindrops from the storms inside of us
Reactie plaatsen
Reacties