In deze blog deel ik een stukje van mezelf dat niet veel mensen van me weten. Ook familie en naasten niet. Het is een deel waar ik nooit echt over heb durven praten. Ook in de maatschappij wordt het onderwerp 'zelfmoord' vaak onder de tafel geschoven, maar het is er helaas wel en ik hoop door mijn verhaal te delen dat als je je herkent in deze situatie, je hulp verdient, mag vragen en zorg mag ontvangen. Je bent niet alleen en je hoeft het niet alleen te dragen.
Toen ik opgenomen was in de kliniek, kwamen er af en toe mensen (vooral vrouwen) langs die hersteld waren van hun eetstoornis. Voornamelijk tijdens momenten dat we een 'tussendoortje' moesten eten. Dan kwamen ze vertellen over de motivatie die hen dreef om te willen herstellen en om hun leven over een andere boeg te gooien. Hun verhalen leken allemaal zo mooi, ze leken allemaal zo gelukkig, ook al zeiden ze dat ze zeker hun mindere dagen nog wel eens hadden. Ik kon het me niet voorstellen : een hoger gewicht, meer zelfvertrouwen, minder problemen met eten en nauwelijks/geen restrictie. Ze hadden het licht gezien en doordat ik eigenlijk verplicht in de kliniek zat, omdat ik minderjarig was, had ik zelf geen motivatie om het anders te willen. De dingen die ik te eten kreeg, móést ik eten. De bewegingsvrijheid die ik kreeg, mocht ik niet overschrijden. Natuurlijk deed de eetstoornis er alles aan om dit te ondermijnen. Echter, juist door dit soort beperkingen en het feit dat ik niet achter de behandeling stond, maakten dat de eetstoornis alleen maar sterker werd. Qua uiterlijk dachten anderen dat ik vooruit ging, maar in mijn koppie keerde ik mezelf meer en meer in de Anorexia.
Toch zat ik stiekem ergens te wachten op het moment dat ik misschien wél zou willen herstellen, net als die mensen met hun mooie verhalen en omslagpunten. Zou dat moment voor mij ook kunnen komen en zou ik dan in één lijn niet meer terug willen naar de Anorexia? Ik wist niet of het überhaupt zou bestaan en of het kon, maar wat ik wel weet is dat het voor mij 9 jaar geduurd heeft aan klinische opnames, gesjor aan mijn mentale gezondheid en gejojo in mijn gewicht om tot inzicht te komen dat het misschien toch niet de levensweg is die ik volgen wil.
Er zijn heel veel momenten geweest dat ik het leven niet meer zag zitten. Vooral tijdens periodes in de kliniek. Doordat de eetstoornis voor mij nog zo veel veiligheid bood en een grote waslijst aan voordelen gaf aan mijn leven, was alles dat ik in de kliniek moest doen om er tegenin te gaan een regelrechte hel. Het aankomen, eten van kant-en-klare maaltijden, candybars, niet mogen bewegen en dat er continu op me gelet werd of ik me wel aan de regels hield, maakten mij en de eetstoornis machteloos. De frustratie groeide en groeide, ik was boos op mezelf en op iedereen om me heen en wilde het liefst mezelf uit mijn lichaam snijden. Ik wilde mezelf open kunnen ritsen, eruit kunnen stappen en weg lopen van alles, maar dat ging niet. Omgeven in de kliniek door anderen met een eetstoornis en ook vooral door anderen die heel mager waren, gaven mij een extreem onzeker gevoel. Was ik wel 'erg' genoeg? Was ik mager genoeg en ver genoeg heen om een behandeling te verdienen ? Hoe de situatie ook in elkaar stak, het antwoord was altijd 'nee'. Het voelde nooit goed, het kon alleen maar slechter en waar ik op een gegeven moment ondervond dat mezelf letterlijk snijden een ontlading gaf, heb ik ook een aantal keren geprobeerd om op die manier werkelijk uit het leven te stappen. De eetstoornis was zó sterk, de dwang van de dingen die ik moest doen in de kliniek wekte zo veel negatieve emoties in me op, dat het leven voor mij uitzichtloos en niet meer draaglijk leek. Het voelde of ik het allemaal niet meer kon dragen.
En toch ben ik er nog...
Ik heb veel geluk gehad met het feit dat er een verpleegkundige in de kliniek aanwezig was die ontzettend meegaand was met mijn situatie en veel begrip had voor de onmacht die ik voelde. Zij was het die vaak al in een redelijk vroeg stadium kon zien dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik heb avonden gehad dat ik op mijn kamer mijn polsen open sneed. Soms zelfs voor we nog een groepsmoment hadden. Het verdriet en de emoties vanbinnen liepen dan zo op, dat zelfs dat me niet uitmaakte. Daarna pas vond ik het heel moeilijk om in de groep te komen, omdat ik bang was dat iedereen het bloed aan mijn polsen zag. Het gevolg was dat ik twee truien over elkaar heen aan trok of een lang zwart vest. Kennelijk viel het de verpleegkundige altijd op wanneer ik meer in mijn eigen wereld gekeerd zat en me weer naar een scherp voorwerp had vergrepen.
Wat uiteindelijk veel heeft geholpen, is het feit dat er iemand was die toch een beetje ontfermend over me was en me verzorgde wanneer ik mezelf had beschadigd. Het meest heb ik eraan gehad dat ze nooit boos op me werd. Sommige verpleegkundigen slaakten vaak een diepe zucht wanneer iemand weer een suïcidale poging had gedaan en dat maakte het er voor ons als cliënt niet makkelijker op om erover te praten. Het feit dat deze vrouw dat niet deed, verlaagde de drempel om open te zijn over alle chaos die in mij zat. Ik heb nooit direct het plan gehad om mezelf te snijden dat het niet per se zo was dat ik het plan had om te snijden, maar dat het leven als een pak met beton aan me hing en ik niet meer met mezelf en alles om me heen door één deur kon. Ik mocht huilen, ik mocht praten en er werd niet neerbuigend of geïrriteerd op me gereageerd. Het mocht er allemaal gewoon even zijn, terwijl mijn wonden werden verzorgd en het voor de avond even zo te laten.
De volgende morgen, wanneer ik na een nachtje slapen weer een beetje rust had gevonden, werd er één op één op terug gekomen en ging ik samen met mijn mentor of haarzelf een plan opstellen en dingen inzetten om ervoor te zorgen dat ik het niet weer zo ver zou laten komen.
Er kwam een stappenplan en een spanningsmeter met specifieke handelingen die ik zelf kon uitvoeren, afleiding die ik kon zoeken in specifieke situaties om ervoor te zorgen dat ik gewapend was tegen het verergeren en uit de hand lopen van de gedachtes, angsten en dwangen van de eetstoornis. De onmacht die ik voelde kon soms abrupt toeslaan en een plan waar ik maar op hoefde te kijken voor hetgeen ik in kon zetten, hielp heel erg. Het was fijn om te merken dat er, ondanks dat er veel onbegrip was, ook mensen waren die me handen toereikten om samen sterk te staan en ervoor te zorgen dat ik mezelf in veiligheid kon brengen. Want, er zou een moment komen dat het weer moeilijk zou zijn en er is niet continu iemand om op terug te vallen. Soms zul je het alleen moeten doen. Enerzijds wist ik dat het uitvoeren van suïcidale handelingen geen oplossing was, me niet uit mijn lijden zou verlossen en me uit mijn lichaam kon krijgen. Anderzijds neigde ik er erg naar, omdat het ergens ook een enorme ontlading bood en alle emoties in één keer uit me deed vloeien. Alleen, die ontlading moest ik ergens anders in gaan zoeken en dat was een proces van proberen en leren.
Vandaag de dag is automutilatie en zijn zelfmoordgedachten of -neigingen nog steeds een heel beladen onderwerp dat vaak in de doofpot wordt gestopt. Aan de ene kant is dat ook heel logisch, want normaal gesproken is het niet normaal om een einde aan je leven te willen maken. Maar, dan zijn er natuurlijk omstandigheden die per persoon heel extreme emoties op kunnen roepen en ook situaties die voor mensen ondraaglijk zijn. Het is er wel en iedereen verdient daar de hulp en steun bij om ervoor te kunnen zorgen dat hij/zij veilig is en gewapend om het echt zo ver te laten komen. Euthanasie is op dat vlak een heel ander verhaal, waar ik geen ervaring mee heb en ik wil in deze blog enkel aanspraak maken op het feit dat je het leven niet meer ziet zitten, maar dat het meer vanuit een overvloed aan ongrijpbare emoties is waar je je geen raad mee weet en dat je in een situatie belandt waar geen uitweg in lijkt te zijn.
Voor iedereen die het wel eens zo moeilijk heeft, uit het leven wilt stappen en daartoe pogingen ondergaat, wil ik je laten weten dat je niet alleen bent. Dat je het niet alleen hoeft te dragen. Zoek hulp, ga kijken naar een stappenplan en een veiligheidsstructuur/omgeving/mensen waar jij de nodige tools uit kunt halen om je leven niet werkelijk te beëindigen. Vaak zijn het momenten dat je je zielsalleen voelt en de wanhoop nabij bent. Het is een moment en het gaat ook weer voorbij, maar hoe je dit overbrugt, is iets dat je zelf moet uitzoeken. Jezelf verwonden is niet de oplossing en gaat je problemen niet weg maken. Uiteindelijk verergert het juist en beland je in een vicieuze cirkel waarbij automutilatie een standaard wordt om met je emoties om te gaan, terwijl dit een negatieve copilatie is. Praten, zingen, wandelen, sporten, creatief bezig zijn, bakken... het is belangrijk dat je activiteiten en vooral ook lieve mensen om je heen hebt om op terug te vallen en dat je je hoofd erbij houdt. Ik gun het je niet om vroegtijdig je leven zo op het spel te zetten en je zo naar te moeten voelen. Je bent meer waard dan dat en als je volhoudt en ermee aan de slag gaat, zal het allemaal vanzelf beter worden.
Wees lief voor jezelf, laat anderen je lief hebben, zoek steun en begrip en laat mensen gaan die geen notie hebben van hoe het allemaal voor je is om in een bepaalde omstandigheid te verkeren. Steek daarvoor in de plaats moeite in de mensen die wél naast je staan en de hulp die je mag ontvangen.
Turn your wounds into wisdom
Zelfmoordpreventie 0800-0113
Reactie plaatsen
Reacties