Mind Muscle Connection

Bewegen werd steeds meer een obsessie, iets wat ik 'moest' in plaats van het te willen. Als ik sportte, had ik er nauwelijks meer plezier in. Ik was enkel bezig met de tijd die ik van mezelf vol moest maken en hopen dat het gauw voorbij zou zijn. Feitelijk gezien kwelde ik mezelf, omdat ik me volledig uitputte en geen energie had en tegelijkertijd overdag nauwelijks at. Ik kreeg geen energie binnen, dus mijn lijf kon het ook niet gebruiken om extra inspanning te leveren. Plus het feit dat ik er mentaal ook steeds depressiever en negatiever van werd, wat alles enkel tegen me keerde.

Jarenlang heb ik door de Anorexia geen positieve ervaring gehad met welke vorm van sporten of bewegen dan ook. Het was allemaal een drang die ik van de eetstoornis moest uitvoeren en als ik het dan gedaan had was er een korte geruststelling om vervolgens weer een nieuw doel te stellen en een handeling van mezelf uit te moeten voeren. 

In de kliniek heb ik ook verschillende therapieën gehad om op een gezonde manier weer te leren omgaan met sporten. Door ademhalingsoefeningen, een warming-up, maar ook een cooling down heb ik moeten leren en accepteren dat het niet altijd móét om alles zo intensief mogelijk te doen en dat dat juist hetgeen is dat je lijf afbreekt. Echter, doordat mijn motivatie om te herstellen ontbrak, wilde ik in de kliniek enkel zo ver mogelijk komen dat ik aan deze therapieën deel mocht nemen. Niet voor een gezondere balans tussen mijn mindset in de relatie tot sporten, maar zodat ik zou kunnen bewegen en zo veel mogelijk kcal zou kunnen verbranden. Het enige alternatief aan vrije beweging waar je intern toegang toe had, was het half uurtje wandelen per dag. 

De bewegingsbeperking en controle die erop stond, maakte de verleiding om extra inspanning te leveren in het weekend groter. Ik wilde alles wat ik in de kliniek had moeten eten zo veel mogelijk compenseren, omdat ik me zo onbehaaglijk voelde in mijn lichaam. Ik moest aankomen in gewicht, maar dat wilde ik helemaal niet. Waarom zat ik dan in de kliniek, zul je je misschien afvragen? Toentertijd was ik nog geen 18 jaar en had ik daar zelf geen zeggenschap over. Ik had niet te kiezen, zolang ik nog niet als 'volwassen' werd gezien en tot die tijd hadden mijn ouders het voor het zeggen. Waar het kon en waar de 'vrijheid' van de hulpverleners ontbrak, deed ik er alles aan om de nodige vorderingen die ik door de week in de kliniek had geboekt, teniet te doen. Meer bewegen en sporten was er daar één van en door gebrek aan inzicht om het anders te willen, veranderde mijn relatie tot beweging niet. 

Het heeft best wel lang geduurd voordat ik weer een beetje een normale relatie met beweging kreeg. Waar het me eerder tot het uiterste dreef om af te vallen en ik me ermee tot de grond toe uitputte, begon ik tijdens mijn laatste terugval uitvalsverschijnselen op te merken. Ik moest van de eetstoornis veel sporten en bewegen, maar steeds meer dingen lukten er niet. Mijn gewicht daalde drastisch en ik kon uiteindelijk mijn hakken niet meer aan zonder te zwalken, de trap niet op zonder aan de leuning te hangen en zelfs mijn broek niet aantrekken zonder uit balans te raken. Mijn spieren aten zichzelf dusdanig op dat mijn lichaam me dwong om niet meer naar mijn hoofd te kunnen luisteren. 

Toen ik bijna 9 maanden later koos om MinnieMaud te volgen en daarmee dus ook volledig te stoppen met bewegen voor de eerste periode, vond ik dit best wel spannend. De angst om heel veel aan te komen in combinatie met een eetpatroon van om en nabij 3000 kcal was heel groot, maar ik zag het als een laatste kans. Ik wilde nog één keer proberen om een weg naar herstel in te slaan en die moest ik dan wel met twee handen beetpakken. Na 5 weken niet wegen bonsde mijn hart in mijn keel toen ik voor het eerst weer op de weegschaal ging staan. Ik had me al ingebeeld dat ik tientallen kilo's zou zijn aangekomen, maar... wat bleek... het waren maar 2,5kg. Dat is de minimumeis die ze stellen in een kliniek over dezelfde periode.

Deze ervaring haalde een grote angst en last van mijn schouders. Eerder had ik het idee dat beweging (of gebrek eraan) heel veel invloed zou hebben op je gewicht, maar uiteindelijk zag ik in dat een kwartier of half uurtje minder bewegen of zelfs een rustdag houden, geen rare dingen zouden doen met mijn gewicht. Dit inzicht heeft me geholpen om mezelf ook weer te leren toestaan dat ik uit mag slapen en dat ik weer op vakantie mag gaan van mezelf zonder mezelf uit te hongeren. 

Nu, nadat ik enkele weken geleden een zware liesblessure heb gehad en dus vast zat aan rust en weinig inspanning, ben ik op andere gebieden gaan kijken om toch in beweging te blijven. ik heb nu ervaren dat het voor mij geen dwang meer is om af te vallen en daarvoor te moeten bewegen, maar ik voel me wel weer blij en fit als ik sport of in beweging ben. De depressie van eerder en de angst voor 'lege' tijd die niet voorbij gaat, maakt bewegen soms nog wel een makkelijke optie om dat gat op te vullen. Echter, ook hiervoor ben ik andere activiteiten aan het inzetten en probeer ik ook de uitdaging aan te gaan en het moment te laten passeren. Dat ik leer beseffen dat er in een 'dood' moment geen gevaar schuilt.

Ik sport weer met plezier en ben naast dat ik graag ga moutainbiken en wandelen ook begonnen met thuisworkouts voor onder ander mijn buikspieren. Ik merk dat ik me er prettig bij voel en dat het mijn lichaam sterker maakt. Het moeilijke is nu wel dat mijn spieren en zo ook mijn uiterlijk verandert en niet meer de vorm heeft van het lijf dat de Anorexia gewend is. Soms heb ik nog wat kleine trekjes om te 'bodychecken' en ik merk dat deze niet meer op één lijn zitten met wat de stem in mijn hoofd van me verwacht. Puur omdat ik bepaalde spieren nu train en opbouw, bij welke ik dat eerder niet deed. 

Ik ben er wel sterk genoeg voor nu om tegen de gedachte om af te vallen in te gaan, te relativeren met het feit dat ik me nu sterker, zelfverzekerder en prettiger voel in mijn lijf en dat het logisch is dat ik verander met de focus op andere trainingen. Het is 'oke' en ik kan me er zelf in berusten. Voor mij is bewegen nu een manier om vrolijk te worden, zeker met muziek, mijn gedachten te verzetten of juist te ontspannen. Want, hoe intensief iets soms ook lijkt, na een thuisworkout kan ik me heerlijk op de bank nestelen en lekker genieten van mijn koffie en een Netflix-serie.

Strong is better than skinny