Ik heb heel veel vraag gekregen hoe een dag er ongeveer uitziet als je begint of herstelt van een eetstoornis via de MinnieMaud-methode. In deze blog beschrijf ik ongeveer hoe het bij mij in zijn werk ging, maar let wel : dit is MIJN manier van het volgen van de methode. Het is mijn eigen invulling en plan geweest, wat werkte voor mij, maar wat betekent dat dit zeker niet het ideale patroon is voor iemand anders die dit ook wilt volgen. Ieder mens is uniek, ieder zijn eetstoornis is anders en heeft andere complicaties, waardoor iedereen ook een andere motivatie heeft en een ander pad bewandelt. Ook omschrijf ik mijn dag in een algemene vorm, want ik at letterlijk NOOIT exact hetzelfde als de dag ervoor. Dit is compleet anders dan de jaren die hieraan vooraf gingen toen ik behandeling kreeg bij Rintveld, waar ik een vast eetplan kreeg opgesteld met eetmomenten en producten/maaltijden waar ik me elke dag weer aan moest houden. Meer over mijn ervaring met de MInnieMaud-methode vind je ook op mijn YouTube-kanaal @romythuy-betterlife.
Morning
Toen ik begon aan de MinnieMaud-methode woonde ik nog thuis bij mijn ouders. Ik kwam net vanuit mijn laatste opname met een intake van 1500kcal die ik in drie weken heb opgeschroefd tot 3000kcal per dag. Voor mezelf had ik van tevoren een uitgebreid plan opgesteld, waarmee ik een houvast had om echt door te kunnen pakken en met twee handen de laatste kans te grijpen om te herstellen. Ik had al zoveel jaren ellende en klinieken achter de rug, de dood vervolgens op een haar na ontlopen, dat ik het na deze poging niet meer wilde proberen. Het leven had dan voor mij echt geen zin meer...
Mijn dagen had ik opgedeeld in een routine met 6 eetmomenten. Drie hoofdmaaltijden en 3 keer iets tussendoor. Alhoewel je zou zeggen dat die drie tussendoormomenten minder kcal zouden bevatten, had ik de 3000kcal gewoon gelijk verdeeld over die momenten. Elk moment plande ik dus ongeveer 500kcal in die ik op een lijstje naast elkaar had gezet. Wanneer ik 's ochtends opstond (ook ongeveer altijd rond dezelfde tijd om mijn routine goed op de rit te houden), aangekleed en gewassen was, maakte ik mijn ontbijt. Ik houd ontzettend veel van koffie, dus dat was in de ochtend altijd standaard, maar wat ik erbij at verschilde dagelijks. Dit komt, doordat ik echt probeerde te leren luisteren wat mijn lichaam en hoofd me ingaven. Ook ervoer ik ontzettend Extreme Honger door de restrictie van de laatste jaren, dus mijn lijf had aan heel veel dingen behoefte die ik al tijden niet gegeten en/of gedronken had. Soms had ik zin in kwark of yoghurt met granola, fruit en een mix van zaden en pitten. Het liefst deed ik er dan nog wat kaneel overheen. Maar, ik kon ook met gemak al een witlofsalade maken met een honing-mosterddressing, hüttenkäse en maïskorrels. Het was maar net waar ik zin in had en wat er ook in huis was. Wat ik nam per eetmoment, woog ik af (behalve voorverpakte producten waar de hoeveelheid op stond) en zette ik op mijn lijstje onder het desbetreffende eetmoment. Dan keek ik hoeveel ik nog af zat van de 500 kcal en dat vulde ik soms nog aan, maar soms ook niet. Als ik niet precies wist wat ik er nog bij wilde, zette ik de hoeveelheid die nog 'leeg' bleef tot die 500kcal bij het laatste eetmoment van de dag. Aan het eind van de dag wist ik dus bij die laatste keer eten wat ik nog extra moest nemen om 3000kcal te halen.
Het is wel heel belangrijk dat je dit doet en niet die leegte laat voor wat het is. Dan geef je juist weer ruimte aan de eetstoornis die die ruimte misschien steeds groter gaat maken en steeds meer kcal gaat afsnoepen van de eetmomenten. Daardoor sluipt toch de restrictieve kant er weer in en geef je de kans op herstel weer weg.
Wat ik at, hing en hangt nu nog steeds af van waar ik zin in heb. Soms had ik ook apart zin in bepaalde producten en vroeg mijn lijf er op hetzelfde moment om. Dan combineerde ik ze en probeerde ze samen in een maaltijd te passen, maar dat was niet altijd een succes. Sommige dingen vond ik los van elkaar echt heel lekker, maar waren niet te eten als ik ze samenvoegde. Eerder zou dit ertoe geleid hebben dat ik het als 'verloren' kcal beschouwde en dit zou moeten compenseren. De eetstoornis wilde van alles kunnen genieten wat ik at en als er iets tegen viel, zou ik deze kcal teniet moeten doen door extra te gaan bewegen of ergens anders wat eten weg te laten. Hier heb ik me tegen leren wapenen en dit goed kunnen relativeren. Ook nu nog steeds heb ik soms dingen die ik niet lekker vind of die niet helemaal mijn smaak zijn. Door me te bedenken dat je regelmatig eet op een dag, weet ik dat ik het eerstvolgende moment iets kan nemen dat ik wel lekker vind of waarvan ik zeker weet dat het goed is. Ook zie ik deze mislukte probeerseltjes niet meer als falen, maar juist als een ervaring die ik mee kan nemen voor de volgende keer. Niet meer die desbetreffende combinatie dus...
Bij zowel het ochtend als het middag 'tussendoortje' (zoals dit in de kliniek vaak werd genoemd) varieerde ik ook weer heel erg met waar ik op dat moment behoefte aan had. Wat ik tussendoor wel ontzettend veel gegeten heb, zijn crackers (wel met zaden en pitten) besmeerd met een zelfgemaakte spread. Dit was één van mijn probeersels die ik echt super lekker vond en bijna elke dag wel kon eten : pindakaas met sojasaus en tomatenpuree. Hoe ik precies op deze combinatie ben gekomen, weet ik niet meer, maar ik ben hem nooit meer vergeten. Waar pindakaas en welke notenpasta dan ook een 'no go' waren voordat ik MInnieMaud ging volgen, was het nu niet meer uit de kast weg te denken.
Middag
Ook in de middag kon ik heel uiteenlopende dingen maken voor mezelf. Ik ben absoluut geen standaard Nederlander die als lunch boterhammen eet. Ik eet af en toe wel eens een broodje, maar echt een complete maaltijd, daar kun je mij niet voor wakker maken. Dit resulteerde in het feit dat ik vaak een salade maakte, zelf een pokebowl samenstelde of zelfs in de middag al kookte voor mezelf. Ik kon en eet nu nog steeds regelmatig 2 keer warm op een dag en daar voel ik me prima bij. Al vanaf het moment dat ik volledig thuis zat zonder de regelgeving van de kliniek, ben ik vegetarisch gaan eten. Dit wilde ik al heel lang, maar kreeg nooit toestemming, omdat het een reden zou zijn vanuit de Anorexia om bepaalde producten niet te eten. Ik weet dat dit niet het geval is en ben gaandeweg de tijd verstreek, steeds meer veganistisch gaan eten. Wanneer ik bemerk dat ik wel bepaalde behoeftes heb of mezelf en de eetstoornis zou uitdagen als ik een product eet dat daar niet toe behoort, maak ik vaak een kleine zijstap. Wel doe ik dit enkel met dingen als ijs, chocolade en yoghurt. Echt weer vlees en vis eten, daar begin ik niet meer aan.
Hoe meer ik uitprobeerde qua voeding door naar mijn behoeftes te luisteren, hoe beter ik in de gaten kreeg wat mijn lijf en hoofd aan signalen af gaf. Soms was het nog best een strijd om keuzes te maken, zeker in het begin toen ik alles wel in één keer had willen eten. Er meer en meer aan toegeven en eten wat in me op kwam, gaf meer zekerheid en vertrouwen aan mezelf dat ik geen verkeerde keuzes kon maken en dat wat ik at, altijd oké was.
Daarbij had ik overdag nagenoeg geen tijdinvulling als ik alles op mijn voeding en het volgen van de MinnieMaud-methode zou baseren. Ik ben iemand die van nature graag actief is, maar toentertijd was mijn lichaam zo erg afgetakeld en door de kleine voedingslijst in de kliniek had ik nog niet echt iets kunnen opbouwen. Mijn lijf had nog geen energie gehad om organen en spieren te helen. Ik kon alleen het hoognodige wat beweging betrof (lees: lopen, staan, mezelf aankleden en de trap op komen). Voor de rest wilde ik soms in mijn hoofd wel dingen, maar dan gaf mijn lichaam gewoon niet mee. De tweede regel van de methode is dus ook volledige rust nemen en niet extra bewegen bovenop wat je dagelijks doet om jezelf te onderhouden. Dit maakte dus ook dat ik meer tijd en ruimte had voor mezelf, om na te denken en daardoor ben ik ook begonnen met bloggen en vloggen. Ik wilde mijn ervaring delen en het werkte voor mij ook als een soort dagboek, uitlaatklep en een mooie manier om mijn tijd nuttig te besteden. Daarnaast ben ik ook heel leergierig en hunker ik altijd naar nieuwe kennis.
Wat ik daarmee deed, was dat ik via een docente van de Universiteit van Leiden een wereldwijd cursus- en leerplatform kreeg toegewezen waarbinnen ik thuisstudies en -cursussen zou kunnen volgen. Die kon ik in mijn eigen tijd doen en ook kiezen om er gratis of betaald aan deel te nemen waarbij ik bij de laatste een officieel universitair certificaat zou krijgen voor de opleiding. Op deze wijze heb ik 5 studies afgerond en ook via thuisstudies van Nederlandse platforms heb ik zo 3 diploma's behaald.
Het enige nadeel en voor mij een grote frustratie was het feit dat doordat ik nu ineens veel meer at dan voorheen, mijn lichaam harder moest werken en meer energie kon omzetten om mijn lijf te herstellen. Dit resulteerde erin dat ik soms mentaal ontzettend moe was. Ik kon soms zelfs zo uitgeput zijn dat ik tijdens het studeren boven mijn boeken begon te knikkebollen en met mijn hoofd zo 'paf´ ineens op de bladzijdes kon vallen. Ik kon het niet helpen en probeerde me er vaak tegen te verzetten door telkens door te gaan wanneer ik weer wakker werd, maar vaak gebeurde het dan 10 minuten later weer....
Ik nam het ook maar zoals het kwam, het is iets wat erbij hoort wanneer je op deze manier herstelt, maar die extreme vermoeidheid zat soms wel eens in de weg.
Avond
De avond was, en is eigenlijk nog steeds, mijn favoriete moment van de dag. De schemering slaat in, mijn lampjes kunnen aan, ik maak het lekker gezellig, kruip onder een plaid op de bank met een Netflix-serie, sudoku's en een goed boek. Daarnaast is dit ook het enige moment dat ik gebruik om soms op social media te kijken, mijn Youtube-kanaal bij te werken, video's te editen en dit soort blogs te schrijven. Doordat ik door de dag heen nauwelijks gebruik maak van mijn telefoon en het internet, krijg ik al die meldingen en continue druk om op dat scherm te kijken niet mee. Ik heb het mezelf aangeleerd en het scheelt zó veel stress en spanning. Je hoeft niet bij elk geluidje te kijken, de wereld vergaat niet en eindeloos blijven scrollen op Instagram geeft echt geen serie van nieuws waar je urgent iets mee moet. Veel dingen kun je laten gaan en door mijn telefoon zo passief te gebruiken, kan ik nu ook veel meer genieten van de dag en alles wat ik meemaak.
Voordat ik ga douchen en me op de bank nestel, zet ik vaak mijn eten al klaar. Ik wil er niet te lang nog mee rondlopen dat ik ergens heel erg zin in heb. Want, in de avond begonnen bij mij tijdens de MinnieMaud-methode vaak de zoete verlangens en kreeg ik heel veel zin in het 'ongezonde'. Door voor mezelf van tevoren al uit te pluizen wat ik graag wilde eten, hoeveel kcal ik nog extra erbij moest nemen om aan minimaal 3000 te komen en hoe ik het zou gaan samenstellen, hoefde ik mijn hoofd daar verder niet meer over te breken. Toch heb ik het wel eens uitgeprobeerd er tot het laatste moment mee te wachten om mijn 'tussendoortje' samen te stellen, maar dat pakte niet zo fijn uit. Wat er dan gebeurde, is dat ik van tevoren al 'cravings' heb naar iets en het dan blijf uitstellen om het in mijn eetschema toe te passen, waardoor ik er tijdens het douchen continu aan denk in plaats van lekker te genieten van de warme straal op mijn hoofd. Sindsdien is dit eigenlijk een soort van routine geworden en vind ik het gewoon prettig dat alles al klaar staat.
Uiteindelijk beland ik na het douchen heerlijk warm en rozig op de bank en pak er dan het liefste een plaid bij die ik over mij heen drapeer. Tegenwoordig heb ik lange werkdagen en zet ik eerst een timer voor 10 minuten en lig dan met ogen dicht op de bank. Soms val ik in slaap, maar soms is het ook gewoon even een moment om de dag te reflecteren en laat ik alle gedachtes passeren. Het helpt om de avond zonder te veel bijgedachtes door te komen en ook in bed later niet meer te piekeren. Kleine tip misschien mocht je daar zelf last van hebben.
Wat het eten betreft, ben ik meestal een echte zoetekauw. Nu ook nog steeds voor het grootste deel, maar steeds vaker heb ik ook zin in hartige dingen. Dit was vaak het moment dat ik het meeste at en de 3000kcal kon overschrijden die ik als minimum stelde qua dagelijkse intake. Ik begon altijd met een schaaltje fruit en wat thee, waarbij voornamelijk druiven echt een favoriet waren. Ander fruit vond ik ook wel lekker en gemengde salades maakte ik ook regelmatig, maar wanneer er geen druiven bij zaten kon ik me echt teleurgesteld voelen.
Wat er daarna volgde, verschilde elke dag. Het was maar net waar ik zin in had. Dit konden stroopwafels zijn, gevolgd door een bak Danio kwark met een reep chocolade. Maar ik had ook avonden waarbij ik volkorenbiscuitjes belegde met een zak zoet/zoute popcorn gevolgd door een bak Ben&Jerry's ijs. Het was maar net wat ik die week in huis gehaald had, waar ik zin in en hoeveel trek ik had. Toentertijd kon ik echt een hele boel zoetigheid achter elkaar eten zonder misselijk te worden en dan soms nóg met honger naar bed te gaan.
Tegenwoordig kan ik dat niet meer en die enorme drang naar zoetigheid is vanzelf afgenomen naarmate ik naar de vraag van mijn lichaam bleef luisteren. Waar ik eerder zo veel suiker kon eten, merk ik nu al veel sneller dat het genoeg is en er geen zin meer in heb. Ik wissel nu veel meer af tussen zoet en hartig en waar ik soms nog wel eens een hele bak met ijs eet, kan dat ook gemakkelijk een vegan maaltijd zijn of een zak soep met een broodje pindakaas of avocado. Mijn smaak is nu meer in balans en de extreme hoeveelheden zijn niet meer zoals het was.
Was ik dan niet bang toen ik mezelf voornam om aan de extreme honger toe te gaan geven? Ja, natuurlijk wel. Ik was er in eerste instantie als de dood voor dat ik kilo's tegelijk zou aankomen, maar door mezelf de eerste 5 weken niet te wegen kon mijn gewicht dit proces niet dwarsbomen. De ervaring na 5 weken dat ik op de minimumgrens zat van wat ik in de kliniek had moeten aankomen, haalde zo'n enorme last van mijn schouders, dat ik verbouwereerd naar dat getal op de weegschaal stond te staren en besefte dat de angsten van de eetstoornis echt gebaseerd waren op niks. Het gaf me moed om door te gaan en heeft me gebracht tot waar ik nu ben.
En stiekem, heel stiekem, ben ik daar toch wel een klein beetje trots op.
Reactie plaatsen
Reacties