Het ultieme geluksmomentje

Vanwege de Anorexia ben ik ook een poosje door een duister dal gegaan. Ik verbleef toentertijd doordeweeks in de kliniek in Zeist, maar moest ik verplicht met het OV in het weekend naar huis terug afreizen. Ik heb ook een poosje in Antwerpen op kamers gezeten (eerst was het plan om daar te studeren tot ik wéér een terugval kreeg en de kliniek in moest), waar ik me enkel op mijn kamer thuis voelde. Buiten was het ontzettend druk, woonde ik in een multiculturele wijk vlak bij het station en voelde ik me onder de mensen eigenlijk niet op mijn gemak. De tijd doorkomen was toen één van de moeilijkste dingen en het bracht me enkel plezier als ik op zaterdag ging werken bij het café/restaurant waar ik toen een bijbaantje had : 'Het Elfde Gebod'. Verder sloot ik me het liefste op en hoopte dat de dag snel voorbij zou gaan... 

Ik kijk niet met plezier terug op die tijd, maar het heeft me naderhand wel veel inzicht gegeven in het leven. Het heeft me laten zien waar ik absoluut niet gelukkig van word, waar ik me niet thuis voel en meer zorg moet dragen voor dat kleine flakkerende vlammetje in mijn binnenste dat enkel aangaat als ik er ook daadwerkelijk naar luister. Een negatief wereldbeeld, me neerslachtig buigen over de simpelste zaken en bij de pakken neer gaan zitten, zijn dingen die ik nu absoluut niet meer doe. Ik ben niet meer bang voor uitdagingen, ga graag alleen op pad, ontdek en vind het onzin om een diepe zucht te slaken als het om iets gaat dat er eigenlijk niet echt toe doet in het leven. In plaats daarvan kijk ik naar waar ik wel waarde aan hecht, wat me een fijn gevoel geeft, waar de sfeer prettig is en ik blij van wordt. Mijn aandacht gaat nu vaker uit naar kleine dingen, dingen die anderen niet gauw opmerken en benadrukken, omdat ze zo negatief zijn ingesteld. De wereld is mooi, zo zie ik het nu. We moeten zorg dragen voor elkaar, voor de natuur en waar ons geluk, onze ambitie en levensvisie ligt. Al wat daaraan bijdraagt, is het het meer waard om aandacht aan te schenken dan aan de narigheid.

En natuurlijk zijn er nog altijd ingrijpende, trieste situaties die je niet verwacht. Neem het verlies van een dierbare, mijn ouders die bijvoorbeeld vorig jaar plots op een nare manier uit elkaar gegaan zijn of je krijgt bericht dat jij of een naaste erg ziek is. Het zijn van die dingen in het leven waar je geen grip op hebt en die het je even heel moeilijk kunnen maken. Je zicht op de toekomst wordt plots volledig weggevaagd, maar ook daar kun je weer overheen komen en juist dan wordt het focussen op die kleine lichtpuntjes de houvast om je leven weer een beetje op de rit te krijgen. 

Dit zijn zo van die stille genietmomentjes in mijn leven : 

* Na een lange koude winter, meestal ergens eind april/begin mei, verandert op een gegeven moment de luchtstroom. De kou wordt verdreven, de warmte neemt beetje bij beetje toe en ook buiten komt alles weer tot leven en staat in bloei. De vogeltjes fluiten 's ochtends vroeg al en maken me eerder wakker dan de wekker, de zon straalt al spiekend door mijn gordijnen en als ik naar buiten ga en er voor de eerste keer weer gras is gemaaid, is bij mij de lentestemming al helemaal compleet. 

* Veel mensen denken dat ik het niet goed getroffen heb met een VWO-achtergrond en nu een baan in de supermarkt. Ja, ik had wat anders kunnen doen, maar door mijn eetstoornis en de weg die ik met de hulpverlening in het verleden heb afgelegd, is het allemaal zo gelopen. Betekent niet dat ik niet verder geleerd heb, want via een wereldwijd Universitair platvorm heb ik toch 5 certificaten behaald. Daarbij heb ik een Youtube-kanaal en deze website opgezet. Echter, ik verdien er niets mee. Mocht het er ooit van komen dat ik er wel wat mee kan verdienen, dan zal dat niet mijn brood zijn, maar wel mooi meegenomen. Tot die tijd is mijn ervaring en de steun die ik aan anderen wil geven vrijblijvend en helemaal op eigen initiatief. Het maakt me niet uit om extra aandacht aan anderen te schenken als ze het nodig hebben, terwijl ik er niet voor betaald krijg. Soms krijg ik daar wel eens reacties over, dat ik er wat voor terug zou moeten vragen, maar waar is dan het goede van de mens gebleven om een ander te helpen? Waarom moet er altijd iets tegenover staan wat met geld te maken heeft? Natuurlijk is het iets wat je nodig hebt om van rond te kunnen komen, maar het maakt je echt niet de gelukkigste persoon op Aarde. 

Wat mij nog veel blijer maakt, is de dankbaarheid en waardering die ik krijg van lotgenoten die mij om advies vragen, mijn ervaring over bepaalde onderwerpen willen weten of zich geen raad weten en hun hart bij iemand willen uitstorten. Alleen al het feit dat ze een beroep op mij willen doen en me in vertrouwen nemen om hun zorgen bij neer te leggen, terwijl ik ze soms nog nooit in levende lijve heb ontmoet, doet me veel. Ik wil er niet direct geld of een presentje voor, want dat is niet mijn doel. Als iemand met een diepe zucht 'dankjewel' zegt, ik een lang bericht krijg dat ik een verandering in iemands leven gemaakt heb of een rots in de branding ben geweest, daar word ik écht blij van. Dan krijg ik kleine vlindertjes in mijn buik, voel ik me gelukkig en toch ook wel een klein beetje trots dat ik door zelf door het dal te gaan, nu anderen eruit kan helpen. 

*Het mooiste aan mijn levensvisie vind ik het feit dat ik heel goed nadenk over alles wat ik doe, ervaar en vooral ook vaak nog herinneringen heb aan hoe het was. Natuurlijk zijn dit geen fijne dingen om aan terug te denken, maar als ik dan het verschil zie met nu en besef dat ik bijna 6 jaar geleden écht niet gedacht had dat ik nog in leven zou blijven, kan ik daar verwonderd over zijn. Het grootste gevoel van vrijheid heb ik toch wel gekregen door het volgen van de MinnieMaud-methode en het weer gaan luisteren naar de vraag van mijn lichaam. Voordat ik hieraan begon had ik tienduizend regeltjes in mijn hoofd wat eten, bewegen en structuur betreft en door deze methode te volgen moest ik alles over een andere boeg gooien en mezelf echt voor het blok zetten en uitdagen. Doordat ik toen zo veel dingen overwonnen heb en drempels heb moeten over gaan, ervaar ik uitdagingen nu niet meer als een enorm obstakel en ook voedingsmiddelen zelf zijn geen groot issue meer. Echte 'fearfoods' heb ik niet meer en afgezien van mijn veganistische dieet, sta ik mezelf ook alles toe waar ik behoefte aan heb. Ik ben ontzettend blij en voel me gezegend als ik denk aan al die jaren dat ik zo restrictief was en dat ik daar nu zo veel flexibeler in ben geworden. Ik heb het wel nog graag zelf in de hand of wil graag weten wat iets precies bevat als ik bijvoorbeeld uit eten ga, maar ik durf het ook weer los te laten dat ik het niet altijd exact weet. Mijn lichaam rekent niet in exacte cijfertjes en het eten een keer inschatten, daar ga ik niet dood van. Dit soort relativerende gedachtes zijn een grote verandering die mij mentaal hebben versterkt.  

*Aan het eindeloze verblijf in Nederland kwam vorig jaar voor het eerst een einde. Vanaf mijn middelbare schoolperiode heb ik elk jaar voor de helft gemist, doordat ik in de kliniek moest verblijven voor een terugval in Anorexia. Tijdens de zomerperiode heb ik het nog enkele jaren geprobeerd om met mijn ouders en broertje mee te gaan op vakantie, maar dat bleek geen succes.  Alleen het woord 'vakantie' al gaf mij paniek en ik linkte het woord aan 'luiheid' en 'stilzitten', niets anders doen dan zonnebaden en te veel eten, waardoor mijn gewicht zou stijgen. Het was een diep gewortelde angst, waar ik altijd rekening mee hield. Dus, ik ging op voorhand al minder eten, overmatig bewegen en compenseren voor de vakantie die nog moest komen. Kon ik dan écht ontspannen als ik dat gedaan had en op reis ging? Nee, absoluut niet. Eenmaal op onze bestemming aangekomen ging het restrictieve eet- en beweegpatroon gewoon door. Ik zat zo in die mindset dat ik de connectie met mijn lichaam totaal niet meer voelde en doorhad waar mijn grenzen lagen. Na twee jaar mee kamperen, ben ik dus maar thuis gebleven. Ik kon het mentaal zelf ook niet meer handelen. 

Nu, jaren later, ben ik mentaal een stuk sterker en standvastiger tegen de eetstoornis. Ik wilde weer proberen zelf op vakantie te gaan. Ik had alles tot in de puntjes uitgezocht, mijn dagen precies ingepland met bezichtigingen en bezoekjes, in de omgeving gekeken voor restaurantjes/eetgelegenheden en supermarktjes, zodat ik altijd 'safe' zou zitten en ergens terecht kon als ik het met eten niet wist. Daarbij was een blaadje met een pen, iets wat heel simpel is om mee te nemen, mijn houvast om overdag mijn eten bij te houden. Ik was vrij actief, maar ook doordat ik mentaal nu sterker ben en verantwoording neem voor mijn eigen gedrag, kon ik zelf doelen en uitdagingen stellen zonder met iemand anders rekening te hoeven houden. Een oordeel van een ander die continu rondom mij verbleef had ik ook niet.  En...het werkte... Mijn eerste vakantie alleen naar Lissabon was een enorm succes. Alles wat er goed ging, maakte in mij zo veel emoties los. Blijdschap, opluchting, zelfvertrouwen, kracht, geluk en heel veel liefde. Op de terugweg naar huis in het vliegtuig besefte ik maar al te goed hoe veel jaren ik eigenlijk aan vakantie gemist had en dat ik nu weer mocht beleven en genieten van iets dat mij eerder zo veel kwelling bracht. Het maakte me aan het huilen, terwijl ik uit het vliegtuigraampje neerkeek op de prachtige stad die ik voor de rest van mijn leven niet meer zal vergeten. 

* Iets waarvan ik echt ontzettend kan genieten is lekker fietsen in de buitenlucht. Vooral als ik zie dat het buiten mooi weer is en ik weet dat ik mijn nieuwe mountainbike van stal kan halen. In de winter vind ik het dan vaak ook lastiger, omdat ik echt een buitenmens ben en dan een periode aan huis gekluisterd zit. Zodra de zon schijnt en ik ook maar het idee heb dat ik mijn fiets kan pakken, ben ik weg. Het liefste heb ik dan mijn oortjes in met muziek of luister ik een podcast. Regen en wind doen mij dan niet zo heel veel meer, zolang de temperatuur maar goed blijft en het niet te hevig eraan toe gaat. Het allerfijnste wat dan nog kan gebeuren, is dat ik soms heel erg veel tegenwind heb. Dát is niet zozeer het fijne, want hier in Zeeland zit er altijd wind en die kan behoorlijke windstoten geven, maar het moment dat ik een rondje fiets en dan de bocht maak, waarna ik meewind heb... plus het feit dat precies op hetzelfde moment mijn favoriete nummer door mijn oortjes galmt, kan me echt een enorme adrenalineboost geven. Van die kick kan ik enorm genieten, dan trap ik vol het gas in en cross op mijn mountainbike alle ander mensen voorbij. Vooral de mensen die rijden op e- bikes en me dan geagiteerd nakijken, daar kan ik een binnenpretje vaak niet aan onderdrukken.

* De tweede reis die ik afgelopen april naar Mallorca gemaakt heb, heeft mijn ogen echt met verwondering geopend. Van tevoren wist ik niet precies wat me te wachten stond, omdat ik in het noorden van het eiland vooral op hike-tocht wilde gaan in de natuur. En dat, terwijl het eiland eigenlijk meer als een 'place to be' voor partygangers wordt bestempeld en voor mensen die vooral houden van zon, zee & strand. Echter, die omgeving bevind zich in het zuiden en enkel rond de hoofdstad, terwijl de rest van het eiland prachtige uitzichten biedt, grote bergkammen heeft en een mooie bestemming is voor wielrenners en vogelspotters. Toen ik uiteindelijk met mijn berggids op pad ging, de paden uit de omschrijving herkende en ook nog aankwam op de top omgeven door een geweldig uitzicht, straalde ik van binnenuit. Zeker op de momenten dat ik in mijn uppie op de top stond. Want, het uitzicht was op dat moment alléén van mij en ik was me er bewust van dat ik het helemaal tot daar had gemaakt. Niet alleen de klim, maar ook om alleen met het vliegtuig op reis te gaan, alleen de accomodatie te vinden, contact te leggen met lokale inwoners en ook nog mijn eten op de rit te houden. De momenten dat ik zo aan de top stond, gaven me besef van het feit dat ik meer kan en overwonnen heb dan dat ik eigenlijk had gedacht. Het geeft me kracht en doorzettingsvermogen om nog meer van mezelf en de wonderen in de wereld te willen beleven en ontdekken. De Avonturier in mij is ontwaakt. 

Dit soort momenten koester ik en ik ben heel dankbaar dat ik ze mag meemaken. Me bewust zijn van waar ik gelukkig van wordt, waar ik van kan genieten en wat betekenis geeft aan mijn leven, maken de diepe dalen wat minder zwaar.

Do not set aside your happiness. Do not wait to be happy in the future. The best time to be happy is always now.