Geïnspireerd door een gesprek over de duur van een eetstoornis tegenover het herstellen ervan, kwam de vraag hoe je positief en vooruitstrevend kunt blijven als je al geruime tijd een eetstoornis hebt. Kom je er dan ooit nog vanaf? Wat als je door de zorgverlening als 'chronisch' wordt bestempeld? Moet je de moed dan in je schoenen laten zakken en het opgeven? Moet je gedwongen leren leven met je eetstoornis en als het zo ver komt dat je er lichamelijk alswel mentaal aan onderdoor gaat, het maar laten gebeuren, omdat het toch nooit meer anders wordt?
Dit is een situatie die me erge zorgen baart en vooral verdriet doet. Alhoewel ik ook een periode veel negatieve gedachtes heb ervaren omtrent het herstellen van Anorexia en me keer op keer heb afgevraagd of het überhaupt nog beter kon worden, toen ik door Rintveld als uitbehandeld werd verklaard, ben ik er nu vrij zeker van dat een 'chronische' eetstoornis niet bestaat.
Dan bedoel ik niet dat het niet mogelijk is dat iemand zijn leven lang een eetstoornis heeft, maar meer het feit dat je wél je leven lang de keuze, mogelijkheid en verantwoordelijkheid hebt om hier iets aan te doen.
Het meest verontrustend vind ik dat anderen over jóú zeggen dat je nooit meer beter kunt worden of een mooie toekomst zult hebben, waarin je meer innerlijke rust ervaart en losser wordt van je mentale problemen. Lichamelijke aandoeningen, ziektes, virussen, dat zijn nu eenmaal dingen die je kunnen overkomen en waar sommigen inderdaad hun leven lang last van zullen hebben of misschien aan overlijden. Dat is een tragisch gegeven dat we nooit zullen begrijpen en met verdriet zullen moeten accepteren. Alleen, bij een mentale stoornis, een door omstandigheden en invloeden gevormde gedachtekronkel, angst en dwang, betekent dat iets heel anders. Dit zijn dingen die je daarentegen wél kunt vervormen, het hoofd kunt bieden en uitdagen om te veranderen. Of het makkelijk is, is een heel andere vraag, maar 'lastig' betekent niet dat het onmogelijk is en hoe lang je er dan ook al mee worstelt en jezelf hebt vastgebeten in een bepaalde gedachtegang of levensstijl, je hebt altijd de mogelijkheid om hier een keerpunt in te maken.
Misschien is het naarmate de tijd dat je bijvoorbeeld een eetstoornis hebt, lastiger om die allereerste stap te maken, maar ik weet zeker dat iedereen daartoe in staat is en dat het in principe nooit, maar dan ook nooit, door wie dan ook in de mond genomen mag worden, dat je hier niet meer uit zal geraken.
Door zelf als 'uitbehandeld' verklaard te worden, heb ik ook gevoeld hoe het is om op te geven en opgegeven te worden door je omgeving. Het feit dat anderen zeggen dat je je leven maar moet dealen met de problemen die je hebt en dat het niet meer te veranderen is, maakt je hopeloos. Je voelt je gefaald, waardeloos en komt in een enorm depressieve spiraal terecht.
In mijn geval werd ik terug naar mijn oude zorgverleners overgeplaatst, maar tussen die overdracht zat een enorm tijdsbestek. Een periode waarin ik die sombere stemming meer en meer aan het woord liet en op die manier vrij gemakkelijk terugviel in de Anorexia. Na elke klinische opname ging het eerder al redelijk vlot achteruit, maar nu had ik geen opvangnet meer en kon mijn eetstoornis met een gerust hart haar gang gaan. Om eerlijk te zeggen voelde het ook zo. Ik had niet het idee mezelf te kwellen, want mijn emoties werden afgevlakt en de negativiteit verdween onder de kick van het afvallen, niet-eten en overmatig bewegen. Ik deed dat jaar ook eindexamen en focuste me volledig op mijn studie. Ondanks dat ik elk jaar een derde gemist had van de lessen deed ik er alles aan om toch mijn examen VWO te behalen. Uiteindelijk lukte me dit ook en was het continue leren een goede uitvlucht om niet te eten en hier vooral ook niet aan te hoeven denken.
Maar, ondertussen bleef de negativiteit en onzekerheid, drong de Anorexia op de voorgrond en ging ik achter de schermen steeds verder achteruit. Tijdens de strenge winter, een jaar na mijn eindexamen, was ik zo ver afgetakeld dat ik toen pas ging beseffen wat een eetstoornis écht met je doet. Door het ontbreken van zorg, enige vorm van therapie of klinisch traject, was ik nu dusdanig ver teruggevallen dat ik eigenlijk het tij niet meer kon keren. Eten en drinken hield ik niet meer binnen, mijn lijf brak af, at zichzelf op en dat allemaal doordat ik aan het begin van deze weg niet meer als 'behandelbaar' werd verklaard. Een uitspraak van iemand die allesbepalend is geweest voor het vervolg van mijn leven en me bijna de dood in heeft gesleept.
Persoonlijk vind ik het erg, echt heel erg, dat dit soort uitspraken gemaakt worden en dat je zelf de gedachte gaat creëren dat 'uitbehandeld' voor áltijd betekent en dat je nergens meer de mogelijkheid zou kunnen hebben om iets anders te proberen. Een andere therapie, een anderen insteek of misschien ontmoet je wel iemand in je leven die je een heel andere kant laat zien van jezelf, waardoor je de intentie krijgt dat je wél wilt veranderen. En daarnaast vooral ook het gevoel daartoe in staat te zijn. Zeg nooit 'nooit', vind ik een hele mooie slogan die hierop van toepassing is.
Wat ik uiteindelijk hoop, is dat je weer een sprankje hoop hebt gekregen. Het bericht krijgen van vakkundige mensen dat je niet meer te genezen bent of dat zij zich geen raad weten met de situatie waar je in zit, is ontmoedigend. Maar, leven is niet opgegeven als de zorg zegt dat het niet meer lukt. Zij zien het nog altijd als een ziekte, probleem, aandoening of iets dergelijks waarvoor methodes zijn ontwikkeld en factoren die allemaal in de DSM staan. Dit is iets wat in de praktijk natuurlijk nooit op die manier bij iedereen zo werkt, geuit wordt en in gedrag te zien is. Ieder persoon is uniek en uit zijn problemen ook op een andere manier. Zelfs wanneer je dezelfde diagnose hebt gekregen als een ander. Toch is het mogelijk om er uit te klimmen en als het na jaren nog niet lukt, geef dan toch de hoop niet op. Soms is het nodig om net die ene verandering te zien, dat ene minpunt naar boven te halen dat je doet beseffen je leven te moeten veranderen of moet de zorgverlening wegvallen om in te zien dat je de verantwoordelijkheid zelf moet nemen. Alles wordt anders als jij daar zelf voor gaat leren kiezen en nog belangrijker : ernaar gaat handelen.
Dat is ook waar het allemaal om draait, want de therapie of je psycholoog gaat je de oplossing hoe dan ook nooit geven. Zij zijn er om je te steunen, een luisterend oor te zijn en een basis te vormen om zelf op voort te borduren. Maar, aan het eind van de rit ligt de sleutel bij jou. Geluk zit altijd diep vanbinnen, ook al ervaar je het niet. Het is enkel de weg die je af legt om het naar boven te halen die soms wat lastig is, maar hij is er wel. Al is het aan het eind van je leven.
You can't start the next chapter of your life if you keep re-reading the last one
Reactie plaatsen
Reacties