Na jaren 'veilig' thuis te blijven in mijn eigen bubbel en vaste routines ging ik vorig jaar voor het eerst in mijn uppie op vakantie. Ik vertrok met een enorm gespannen, twijfelachtig, maar toch ook enthousiast gevoel en in mijn achterhoofd het besef dat de Anorexia de kop op kon steken. Het aangaan van uitdagingen is iets wat ik nu niet meer omzeil en alhoewel ik het van tevoren heel eng kan vinden, heb ik nu de insteek dat het nooit erger kan zijn dan het feit dat ik er bijna niet meer was. 'Spanning en sensatie' zijn dingen die vaak samengaan en zo ervaar ik dat ook. Hoe spannender iets is, hoe bewuster ik me ervan ben dat het ook wel ontzettend gaaf zou zijn als ik het eenmaal doe en ervaar. Dan heb ik het niet in de zin van de eetstoornis over het eten van iets wat ik mezelf altijd verbood, maar echt op het vlak van dingen doen en ondernemen die niet iedereen zo 1, 2, 3 ook zou doen. Hierin wil ik mijn grenzen verleggen, ontdekken waartoe ik in staat ben en kijken hoe ver in de lat kan leggen.
Toen ik eenmaal besloten had om te gaan vliegen en mijn tickets en verblijf geboekt waren, kwam ergens een beetje twijfel. Want, kan ik dat wel alleen? Hoe doe ik dat op het vliegveld? Wat als mijn koffer niet aan komt? Of hoe ga ik voldoende eten als ik niet zelf een koelkastje of keukentje op de kamer/ in het appartement heb?
Opkomende angsten waar ik me direct bewust van was en waarbij ik tegen mezelf moest zeggen dat ze niet reëel waren. Ik hoefde niet bang te zijn voor iets waarvan ik de afloop niet wist en me er heel erg druk over maken zou enkel averechts werken. Er is maar één manier om te weten te komen wat er gaat gebeuren en dat is door het te gaan doen en te ervaren. Ik ging niet 'blanco' op pad, maar bereidde me voor, trok mijn eigen 'doemgedachtes' in twijfel, plande mijn dagen helemaal vol met alles wat ik wilde doen/zien, zocht naar lokale hotspots, leuke (vegan) restaurantjes en eventueel een klein winkeltje waar ik in geval van nood nog wat te eten kon halen als ik tekort kwam aan het eind van de dag. Letterlijk alles had ik uitgedokterd en dat gaf enorm veel rust, wat zich ook loonde in een onvergetelijke ervaring en na een lange tijd weer een échte vakantie : naar het mooie Lissabon.
Terug thuisgekomen wist ik het zeker : Ik kan dit. Het enthousiasme dat ik voelde en de vrijheid die ik mezelf had gegeven door deze uitdaging aan te gaan, maakten mijn welwillendheid om weer op vakantie te gaan groter. Die mooie emoties wilde ik graag nog eens ervaren en ik ging vrijwel direct op zoek naar nog meer bestemmingen die ik aan mijn lijstje wilde toevoegen. Uiteindelijk kwam ik twee weken voor mijn werkelijke vakantie bij een mooie deal terecht en vertrok weer in mijn uppie, maar dit keer naar de noordkust van Mallorca. Het gevoel van zelfverantwoordelijkheid en dan bijzondere uitzichten zien, mooie mensen ontmoeten, speciale plekken bezoeken en dat zonder stress of spanning, zijn dingen die veel voor me betekenen. Het is uiteindelijk niet in foto's of video's uit te drukken, want de ervaring en alles wat er qua gevoel bij komt kijken, is iets dat vooral leeft in je herinnering. Ookal ben ik trots op de foto's die ik gemaakt heb en sta ik elke keer weer versteld dat ik dat werkelijk gezien heb, het doet nog altijd onder aan het moment dat je daar staat en het zelf ervaart.
Door speuren op internet naar de meest bijzondere plekjes, kwam ik in aanraking met de Blue Zones. De Blue Zones zijn vijf gebieden op Aarde waar de mensen op een bepaalde manier leven, allemaal passend bij hun omgeving en dus enerzijds heel verschillend, maar anderzijds ook heel gelijkend en wordt het grootste gedeelte van de bewoners hier ouder dan 100 jaar. Het was niet dit fenomeen zelf, maar de leefwijze waarin ik heel geïnteresseerd ben geraakt en wat me er ook toe heeft gedreven om ten minste één Blue Zone in mijn leven te willen bezoeken. Onlangs is er op Netflix ook een serie over uitgekomen die ik je zeker aan kan raden : Live to 100, Secrets of the Blue Zones.
Het was tijdens een podcastserie dat ik voor het eerst hoorde over het onderzoek naar deze gebieden. De vijf zones zijn : Sardinië Italië, Ikeria Griekenland, Okinawa Japan, Costa Rica en Loma Linda Californië. Het uitpluizen van mijn vakantie en daarnaast ook zien van verschillende programma's over deze gebieden en het onderzoek naar de leefstijl van deze mensen, riep een bepaalde emotie in mij op. Alhoewel ik er nog nooit geweest ben, kon ik merken dat er heel veel rust heerst onder deze mensen. Ze leven in een gemeenschap waar beweging een vorm is die niet te belastend is, maar wel vol te houden en hoort in de leefstijl. Op Sardinië hebben ze bijvoorbeeld steil gebouwde dorpen, in Japan zitten ze altijd op de grond en in Loma Linda is beweging en samen sporten een dagelijkse routine. Daarnaast vond ik het ook heel interessant om te kijken naar hoe hun voeding dan in elkaar steekt, zeker nadat ik heel restrictief met eten ben omgegaan door mijn Anorexia. De verschillende voedingshypes die er de afgelopen jaren geheerst hebben zijn lang niet altijd zo gezond en realistisch.
Wat ik heel verbazingwekkend vond, was dat (naast dat er veel zelf getuinierd werd en er vooral lokale groente en fruit werd gegeten) koolhydraten een voorname bron van energie waren. In een wereld waar we nu koolhydraten zoveel mogelijk proberen te schrappen, omdat het een veroorzaker van overgewicht zou zijn, eten zij het grootste gedeelte van hun kcal uit deze koolhydraten. Het grote verschil zit hem erin hoe ze het bereiden. Eet je een broodje hamburger van de MC Donalds of maak je zelf pasta of zuurdesembrood met de middelen die uit de omgeving komen? Door veel zelf te doen, zelf te koken en dat ook samen met anderen, creëer je een gezondere voedingsstijl waaraan je ook een sociaal stukje koppelt. Sociale contacten en het samenzijn maken ook deel uit van het netwerk van mensen. Door dit netwerk hebben ze geen extra zorg nodig vanuit verpleegtehuizen. Je ziet deze dan ook nagenoeg niet. Alles wat in onze maatschappij en het wereldbeeld als normaal wordt beschouwt en waarvan we zeker zijn dat het het juiste is om te doen voor onze gezondheid, leven de mensen in de Blue Zones op een heel vitale en zelfstandige manier. Heel anders dan dat we gewend zijn en wat dus betekent dat we, om écht gezonder en langer te leven, onze patronen en diëten overboord zouden moeten gooien.
Het zit hem helemaal niet in die koolhydraten, we hoeven niet tal van medicijnen te gebruiken, maar we moeten meer samen leven, samen creëren, actief blijven, lokaal eten, dit zelf bereiden en vooral geen stress of paniek zaaien om dingen die niet noodzakelijk zijn.
Uiteindelijk heeft het lezen, bekijken en ondervinden van alles wat deze mensen doen en hoe ze leven in deze Blue Zones me enorm geïnspireerd. Om heel eerlijk te zijn, besefte ik na de documentaire dat ik sommige aspecten al heb geïntegreerd in mijn eigen leefstijl.
Door bijvoorbeeld te ervaren dat ik bijna overleed, heb ik een bepaalde stress en spanning al meegemaakt die nu maakt dat de lat op dat gebied nu best wel hoog ligt. Ik ervaar wel spanning, maar écht stress heb ik zelden meer en ik maak me ook niet druk om iets waar anderen zich doorgaans wel druk om maken. Daarnaast ben ik vooral bezig met plantaardig eten, puur, lokaal, van het seizoen en zonder dierenleed. Ik kijk naar waar mijn lichaam het meeste uit haalt en focus me vooral op de betere aspecten van wat ik eet, maar houd me daarnaast ook niet in als ik zin heb in iets wat een keer niet per se gezond is. In de Blue Zones komt dit vooral naar voren in de vorm van alcohol, maar dat kan voor ieder persoon iets anders zijn en het feit dat het toepasbaar is en ook deel uitmaakt van een langdurige leefstijl is iets heel moois.
Daarentegen zijn er ook onderwerpen waarop ik minder scoor, zoals sociale kring en een goede connectie met mensen die nabij je staan. Door de eetstoornis is dit netwerk bij mij compleet weggevaagd en toen ik keek naar hoe hecht de mensen leven in deze gemeenschappen, hoe liefdevol ze met elkaar omgaan en hoe close de familiebanden zijn, gaf dat wel een emotionele steek. Ik zou het zo graag willen, maar mijn sociale kring is verre van dat van hen.
Ik heb ontzettend veel bewondering voor deze mensen, waardeer dat ze hun leefstijl willen delen met de wereld en vooral ook laten zien dat het mogelijk is om gelukkig oud te worden én dan ook nog eens zonder allerlei aandoeningen of in een stadium dat je nauwelijks nog iets kan. Het is iets om een voorbeeld aan te nemen en het staat zeker op mijn lijstje om in ieder geval in mijn leven één van deze gebieden te bezoeken en werkelijk te beleven hoe deze mensen leven, welke sfeer er hangt en wat het met mij doet. Wat ik al geïntegreerd heb zijn open staan in het leven, stress reduceren, vooral plantaardig eten en mezelf niet kwellen door restrictie. Toch zijn er nog puntjes om wat meer aandacht aan te besteden en zou ik het heel mooi vinden als ik uiteindelijk net zo gelukkig kan eindigen als de mensen in de Blue Zones.
One day you will look back and see that all along you were blooming
Reactie plaatsen
Reacties