De Knop Omzetten
Een vraagstuk dat ik vaak aan mezelf heb voorgelegd en waarover ik met lotgenoten veel heb gesproken. Als je een eetstoornis ontwikkelt, maak je in wezen een soort kortsluiting in je hoofd. Jouw beeld van de realiteit klopt niet meer helemaal. Wanneer je dit vergelijkt met het beeld van iemand die bijvoorbeeld verslaafd is aan drugs of roken, kunnen zij vaak ergens nog wel inzien dat hun gedrag niet gezond is. Met een eetstoornis werkt dat toch net even anders. Dat stemmetje of die tweede persoon die je ontwikkelt, heeft een overtuigingskracht die je doet geloven dat je gezond bezig bent, terwijl de realiteit het tegendeel bewijst. Alleen, dat is iets waar je je niet bewust van bent of het niet wilt zien. Er is maar één manier waarop je een beter inzicht gaat krijgen in je eigen situatie en dat is door input en steun van anderen. Zonder dat er iemand even op je deur klopt en aangeeft dat je de verkeerde kant op gaat en zonder therapie en sessies waarin je leert praten over je angsten, gedachtes en deze kunt toetsen aan de feiten en de werkelijkheid, ga je nooit inzien dat je jezelf in een neerwaartse spiraal hebt geplaatst en jezelf en je gezondheid in moeilijkheden brengt.
Ook ik dacht lekker bezig te zijn, af te vallen, weinig te eten, overmatig te bewegen en alles wat ik binnen kreeg weer te compenseren. Toch ging er bij de laatste keer dat ik naar de GGD ging, bij deze vrouw een lichtje branden. Ze had zelf een dochter met een eetstoornis en herkende na enkele vragen over mijn sterk dalende gewicht toch enkele trekjes en gedachtepatronen die bij mij ook al zouden kunnen leiden tot het ontwikkelen van Anorexia. De knop naar ongezond gedrag was bij mij toen al ingedrukt, maar ik ontkende glashard en wilde er niet van weten. Het voelde goed wat ik deed, ik kreeg een kick van het dalende getal op de weegschaal en ik werd niet meer gepest, dus waarom zou ik ermee ophouden?
Tja, het gedachtepatroon dat ik op dat moment al ontwikkeld had, was verre van gezond en normaal. Ik bande eten en drinken het liefst uit mijn leven, wilde alleen maar meer en meer bewegen en stond wel vier keer per dag op de weegschaal in de hoop dat mijn gewicht wéér was gedaald. Ik maakte van elke gelegenheid gebruik om alles wat met eten te maken had te ontvluchten, weg te gooien of om onder sociale gelegenheden uit te komen. Alles, zodat ik de eetstoornis volledige toestemming en regie kon geven over mijn leven. Ik geloofde er heilig in dat ik er beter, sterker en mooier door zou worden. Maar, uiteindelijk hielp het me de vernieling in, belandde ik jarenlang in een gejojo van klinische trajecten, terugvallen, zelfmoordpogingen, antidepressiva en uiteindelijk overleed ik bijna. Als ik van tevoren had geweten dat het allemaal zo zou eindigen, was ik er nooit aan begonnen. Toch denk ik dat er dan wel iets anders in mij tot ontwikkeling was gekomen, zij het een andere stoornis of misschien wel een verslaving, want mijn leven was heel negatief en ik werd al jarenlang gepest. Toen ik eenmaal doorhad dat ik eindelijk positieve feedback kreeg, was er geen houden meer aan de Anorexia.
Het heeft negen jaar geduurd, ik heb verschillende klinieken bezocht met heel veel therapie en gesprekken. Door deze sessies ontwikkelde ik al op vrij vroege leeftijd een helder zelfbeeld dat anderen pas later van zichzelf creëren. Dat was tegelijkertijd ook een beetje het hele hekelpunt, want ik wist heel veel. Alleen, ik deed er niets mee. Ik kon het allemaal heel goed voor een ander invullen, oplossingen aandragen en braaf luisteren naar wat er van me werd verwacht. Wanneer ik later weer op eigen benen moest gaan staan, ging ik lekker terug naar de Anorexia, gaf haar een dikke knuffel en volgde haar pad zonder blikken of blozen. Het voelde te vertrouwd, te veilig en het gaf me nog te veel voordelen om de eetstoornis los te willen laten.
Na jaren intensieve zorg bij Rintveld (kliniek in Zeist) en waar ze alle soorten behandeling en therapie op me hadden losgelaten, vonden ze het welletjes. Ik bleef teruggrijpen naar de eetstoornis en ze konden me niet meer verder behandelen. Misschien ging het ook niet meer aanslaan ook, was ik wel een chronische cliënt... Ik zou terug worden overgeplaatst naar Emergis, maar die overgang duurde ontzettend lang, waardoor ik keihard onderuit ging en terugviel. Dit keer was er niemand om me te stoppen en bleef ik in gewicht omlaag kelderen.
Verder, nog verder dan ik ooit geweest was en uiteindelijk verbaasde ik mezelf dat er geen stopknop op zat en ik uiteindelijk ook een dermate laag gewicht en BMI bereikte, waarvan ik nooit eerder had gedacht dat een lichaam dat aankon. Nóg kon ik niet geloven dat ik in de gevarenzone zat, dat mijn leven aan een zijden draadje hing en dat het écht om mij ging. Het was een te-ver-van-mijn-bedshow, terwijl ik er in realiteit middenin zat.
Het moment waarop ik een black-out kreeg, mijn lichaam opgaf, ik met de ambulance werd afgevoerd en uiteindelijk mijn laatste klinische opname in ging, staan allemaal in mijn geheugen gegrift. Deze laatste maanden, waarin ik op een andere en veel minder intensieve manier behandeling kreeg, gaven me de tijd om na te denken over hoe mijn leven op dat moment was. Eerst kon ik me er geen duidelijk beeld van maken, maar toen mijn gewicht en waarden weer stabiel waren, ik 's avonds keek naar meiden op YouTube die herstelden van hun eetstoornis en zo ook terug in aanraking kwam met de MinnieMaud-methode, begon er toch iets in mijn gedachtepatroon en besef te veranderen.
Was dit nu het leven dat ik wilde? Kliniek in, kliniek uit, terugvallen en weer opnieuw. Vind ik het nu écht werkelijk fijn om mezelf uit te hongeren? Voelt het écht zo goed om de hele tijd 'nee' te zeggen tegen de trek die ik onderhuids voel? 'Nee' zeggen tegen mensen die er graag voor me willen zijn? Nee zeggen tegen reizen, uitdagingen, nieuwe ervaringen ... tegen het leven?
Het zijn vragen die ik niet direct kon beantwoorden. Maar, door elke avond op mijn kamer te schrijven, mijn gedachten uit te storten en dus dieper en dieper te graven om erachter te komen wat ik nu werkelijk wilde halen uit het leven dat nog voor me lag, of niet, kwam ik erachter dat er veel verdriet, angst, maar ook enorm veel frustratie en opgekropte woede zat. Verdriet om het feit dat ik nog leefde, maar in de tussentijd twee dierbaren aan kanker had verloren. Gefrustreerd dat ik opgesloten zat in een omgeving met andere 'eetgestoorden' die hun behandeling zoveel mogelijk probeerden te ondermijnen en waar ik getuige van was. Bang om te leven, maar ook bang om het op te geven en enorm boos op mezelf dat ik eigenlijk zelf degene was die het allemaal zo aan het verkloten was.
Deze realisatie bracht motivatie. In het begin een klein flakkerend vlammetje, maar elke dag steeds meer. 'Nee, ik wil niet meer zo leven. Ik wil zelf bepalen wat ik eet, wanneer ik eet en hoeveel. Ik wil niet meer continu getriggerd worden door gedrag van anderen en in letterlijk elke stap die ik zet gecontroleerd worden of ik niet iets doe dat in de kliniek niet hoort. Ik wil op mezelf wonen, een eigen plek hebben en bepalen wie ik wil zien en wanneer. En boven alles wil ik weer MOGEN eten van mezelf.'
Mijn doel was helder, de ingeving was duidelijk en ik wilde het na al die jaren nog één keer proberen om mijn leven terug op de rit te krijgen. Niet in de kliniek, maar zelfstandig en daar was maar één manier voor : ik moest gaan eten. Het was aan mij om te luisteren naar de vraag van mijn lichaam en mentaal anders gaan denken. Ik moest toestemming geven aan mezelf en accepteren dat mijn eetpatroon (of juist het gebrek eraan), me niet vooruit heeft geholpen. De MinnieMaud-methode was een optie die ik al heel lang in mijn hoofd had zitten, maar te eng vond. Nu ik ging voor een laatste poging, vond ik het het waard om het toch te proberen. Als het niet zou werken, kon ik het leven alsnog opgeven en dit keer misschien echt komen te overlijden. Een laatste keer, waarbij ik mezelf voornam er écht vol voor te gaan.
Dus, ik begon met het maken van een waterdicht plan, waarbij ik hulp kreeg van een ervaren diëtiste. Ik zette de standaarden van de methode op een rij, zorgde dat ik thuis voldoende voedsel op voorraad had, maakte een eetschema en het allerbelangrijkste : ik zei tegen mezelf dat ik moest gaan eten, dat ik het nodig had en dat ik dan pas zou kunnen ervaren of al die angsten waarheid zouden zijn.
En dit punt, dat ik werkelijk zei dat ik mocht, dat ik toestemming had van mezelf en vervolgens met ontslag ging en er volledig in vloog, is onbeschrijfelijk. Een mentale switch die zo veel opluchting, bevrijding en vervolgens een positieve mindset bood, dat ik nooit maar dan ook nooit meer terug zou willen naar hoe het daarvoor was.
“My dark days made me strong. Or maybe I already was strong, and they made me prove it.” – Emery Lord
Reactie plaatsen
Reacties