Soms zit ik 's ochtends tijdens het drinken van mijn koffie een boek te lezen en besef ik twee pagina's verder ineens dat ik niet meer precies weet wat ik nu gelezen heb... Iets dat iedereen vast wel zal herkennen, al is het heel verschillend waar je op dat moment mee bezig bent.
Zo heb ik heel wat tripjes op de fiets van huis naar de middelbare school gereden. Heen en ook weer terug. Terwijl ik op de fiets zat, kon ik voor mijn idee plots op een bepaald punt terechtkomen en bedenken dat ik niet eens meer helemaal helder weet welke afslag ik nu genomen had en of ik nu wel of niet bij die wegovergang gestopt was.
Toen ik Anorexia ontwikkelde, kwamen dit soort situaties heel vaak voor. Ik dacht enkel aan (niet-)eten en tijdens gesprekken met mijn psychologe of naasten dwaalden mijn gedachten regelmatig af. Ik dacht dan aan het volgende eetmoment, aan manieren om mijn eten te compenseren, onder sociale omstandigheden uit te komen of wanneer ik weer op de weegschaal kon gaan staan in de hoop dat ik weer zou zijn afgevallen. Heel mijn wereld draaide om kcal tellen, bewegen, (niet) eten en afvallen, waardoor er voor andere dingen niet zo heel veel ruimte meer in mijn hoofd was. Soms voelde ik me er wel eens schuldig over, dat ik anderen tekort deed, omdat ik mijn hoofd er niet bij kon houden. Ik kon anderen niet genoeg een luisterend oor bieden, aandacht geven en werkelijk bij het gesprek blijven, omdat ik helemaal in mijn eigen wereldje zat en mijn eigen gedachtes en angsten de overhand namen. Aan de andere kant maakte mijn Anorexia mij ook heel egocentrisch, want doordat die stem zo sterk was, dacht ik in feite eerst aan mezelf en daarmee het kwellen van mezelf, dan dat ik werkelijk tijd en ruimte had voor een ander. Het is een eigenschap van de eetstoornis die ik veracht en mij in werkelijkheid niet omschrijft. Als er iets is waar ik het eerst vanaf zie, is dat om aan mezelf te denken voordat ik zeker weet dat de mensen om mij heen geen grote zorgen hebben.
Mind Wandering is het afdwalen van je gedachten naar de toekomst, het verleden, een ervaring, herinnering of andere plek dan waar je nu bent en kan een positieve uitwerking hebben als je het op een goede manier inzet. Maar, in de meeste gevallen dwalen je gedachten af naar iets waar je je druk of zorgen over maakt en wat regelmatig gepaard gaat met een hoop nare emoties. Liefde is een emotie die juist het tegenovergestelde effect heeft en die samengaat met een positieve invloed op je mindset.
Toch zijn er manieren om die negatieve afleiding die je bezighoudt op een zijspoor te zetten en je beter te kunnen focussen op het hier en nu, wat je wilt, wat je doelen zijn en hoe je ze kunt bereiken. Niet door jezelf te kwellen en dingen te 'moeten', maar echt iets te behalen waar je ambitie en enthousiasme voor kunt opbrengen.
Starve Your Distractions
&
Feed Your Focus
De manier waarop je in het leven staat, hoe je naar jezelf kijkt, wat je dromen en ambities zijn, maken hoe je dit 'Mind Wandering' ervaart. Toen ik heel diep in mijn eetstoornis zat en verwikkeld in de negatieve gedachtes die door mijn hoofd spookten, waren de dingen waarnaar ik afdwaalde dat ook. Mijn focus ging steeds weer naar dat ene eetmoment dat ik voor mijn gevoel te veel gegeten had, naar mijn broek waarvan ik dacht dat die strakker zat, naar de boodschappen die ik de volgende dag zou doen en de kcal die ik op alle verpakkingen wilde naspeuren... Doordat ik in eerste instantie zo negatief over mezelf was en mezelf ook heel streng behandelde, waren de situaties en onderwerpen waarnaar ik afdwaalde, dat ook.
Nadat ik op een gegeven moment wél koos om te willen leven en een andere draai te geven aan wat ik deed plus daarbij beter en liever voor mezelf te zijn, veranderde ook mijn mindset. Ik hoefde van mezelf niet meer al het eten weg te gooien, ik hoefde niet meer onder sociale gelegenheden uit te komen, ik mocht weer al dat 'lekkers' dat ik mezelf jarenlang niet had toegestaan en hoe lastig soms ook, mocht ik bovenal tegen die nare en restrictieve ideeën ingaan waarin ik al jarenlang geloofde. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat die angsten helemaal niet relevant waren en dus als een last van mijn schouders af vielen.
Toch was dit ook in het begin een heel lastige toestand om doorheen te komen. Het duurde, toen ik begon met de MinnieMaud-methode, nog best wel een poos voordat ik niet enkel meer aan eten dacht. Het is al die tijd een soort vertrouwd patroon geweest, een manier om ook mijn 'dode' tijd op te vullen en nare dingen te vergeten. Ik hoopte door beter te eten dat dit wel minder zou worden, maar aanvankelijk werden ze in de eerste plaats alleen maar heftiger. En dan niet in de zin dat ik mezelf kwelde. Maar, in combinatie met de extreme honger die ontstond, doordat mijn lijf nu in de gaten kreeg dat ik eindelijk eens luisterde naar wat zij vroeg, kwam er meer aandrang om te eten en werden de gedachtes aan alles wat ik wilde, enkel meer. Pas wanneer ik gegeten had waar ik aan dacht, werden die ideeën minder en alhoewel mijn stemming een heel stuk positiever en opgewekter was, kon ik me soms ook enorm frustreren en ergeren aan het feit dat die gedachtes aan al dat eten niet verdwenen.
Ik at nu, dus dan zou ik toch niet meer de hele tijd aan eten hoeven denken?
Het was fijn dat mijn mentale en fysieke kant weer in contact stonden met elkaar, maar wel heel irritant dat ik soms lichamelijk vol zat en tóch bleef denken aan het volgende eetmoment, die ene nieuwe chocoladereep of bak ijs die ik 's avonds wilde eten. Wanneer ik net gegeten had, wilde ik daar helemaal niet mee bezig zijn. Door die extreme honger kon ik de eerste periode niets anders doen dan gewoon doorgaan, blijven eten, goed voor mezelf zorgen, niet terug schieten in restrictie en hopen dat het na een tijdje weer af zou nemen.
Het heeft uiteindelijk 6 maanden geduurd eer ik weer begon te merken dat mijn lichaam zichzelf zo goed als wel had aangevuld, ik wat kilo's was aangekomen en mijn bloedwaarden waren hersteld. Lichamelijk merkte ik dat ik geen 3000 kcal meer op kon, dat het te veel was en werd ik er ontzettend misselijk van. Ik dacht ook niet meer continu aan eten met een positieve 'vibe', maar zag er soms juist tegenop. Het eten op zichzelf was niet meer zo plezierig als toen ik net begon met herstellen. Ik kon het opzij zetten, maar mocht het nu niet weer gaan vergeten en terug in oude patronen hervallen vanwege de lust die ik niet meer ervoer. Pas toen ik na een paar aanpassingen in mijn menu wat minder ben gaan eten en na een tijdje merkte dat de afkeer afnam, merkte ik dat mijn gedachtes weer meer in balans kwamen. Eten was iets waarvan ik wist dat ik het nodig had, maar waar ik tegelijkertijd best een tijdje zonder kon en nog steeds kan. Ik kies nu op smaak en denk vaak pas aan eten wanneer ik het klaarmaak, maar soms heb ik nog steeds dat ik naar een bepaald product uitkijk en dat vind ik helemaal niet erg, zolang ik weet dat ik het mezelf niet vanuit angst laat weerhouden het te nemen.
Door alles heb ik uiteindelijk ervaren dat het afdwalen van mijn gedachten verschillende kanten op kan gaan. Het is in feite de sfeer waarbinnen ik me bevind, de manier waarop ik in het leven sta en de emoties die ik voel, die bepalen of het negatief of positief is. Wat ik wel merk, is dat het afdwalen in een bepaalde emotie versterkt wordt door het feit dat ik alleen woon en dat ik, wanneer ik met iemand samen ben of erover praat, me beter kan focussen op het moment zelf. Een negatieve gedachtegang kan door contact verbroken worden en een positieve sfeer juist versterken, opdat het enkel leuker en mooier wordt om ervaringen, herinneringen en positiviteit te delen met iemand anders.
'Mind Wandering' heeft voor mij een heel negatieve intentie gehad toen ik zelf niet lekker in mijn vel zat, de Anorexia me kwelde en eten de hoofdzaak was van elke seconde van mijn dag. Nu ik mezelf toesta weer te eten en mijn lichaam op dat gebied weer in balans is, heb ik meer tijd en ruimte om met andere dingen bezig te zijn. De dingen die ik meemaak hebben nu veel meer impact op emotioneel niveau en creëren belevingen die me bij blijven. Een vakantie is weer echt een ervaring, waarvan ik geniet met volle teugen, ik zie iets moois in het kleinste wat er is en voel meer contact en genegenheid met de mensen om me heen. Dit zijn de dingen en momenten waarnaar mijn gedachten nu vaak afdwalen en dat vind ik een fijne ontwikkeling. De sleutel zit hem in het leren accepteren dat je goed bent zoals je bent, dat je 'mag' en niet 'moet' en dat je lief moet leren zijn voor jezelf voordat je écht leert zien dat het leven dat ook is voor jou.
If you want to know where your heart is
Look where your mind goes when it wanders
Reactie plaatsen
Reacties